สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 319

ตอนที่319 สาวใช้ตัวแสบ223

“เสี่ยวจุน! เป็นโม่เสี่ยวจุน! ฉันเจอเขาแล้ว! ฉันเจอเขาแล้ว!” เย่เชินหลินหันกลับไป แล้วตื่นเต้นพูดกับเย่เชินหลิน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา

เมื่อเย่เชินหลินได้ยินชื่อนี้ ใบหน้านั้นเข้มกว่าเดิมราวกับหิมะที่ทับถมกันมานานหลายพันปี

“เธอเห็นเขาเหรอ? เธอเห็นคนตายเหรอ? แค่ภาพลวงตาของเธอ ก็ทำให้ตื่นเต้นจนเป็นแบบนี้? แม้แต่เด็กของฉันเธอก็ไม่สนแล้วงั้นเหรอ?” เย่เชินหลินกัดฟันถาม และโกรธจนของที่พะรุงพะรังที่อยู่ในมือถูกเขาเขวี้ยงทิ้งลงพื้นอย่างรุนแรง

แสงไฟต่างๆ กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แตกเป็นเศษๆ เศษบางส่วนก็ไปโดนร่างของคนทั้งสอง

“ไม่ใช่ ไม่ใช่ภาพลวงตา เขายืนอยู่ตรงนั้นดีๆ อยู่ตรงนั้น!” เซี่ยชีหรั่นยังคงตื่นเต้น จนไม่ทันได้สังเกตของที่เย่เชินหลินซื้อให้เธอ แม้แต่ความโกรธของเขาเธอก็ไม่ทันได้สังเกต

ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอช็อกจริงๆ ที่ยืนอยู่อย่างนั้นตัวเป็นๆ ราวกับว่ากำลังยิ้มให้เธอ หากคนนั้นไม่ใช่โม่เสี่ยวจุนแล้วเขาเป็นใครกัน?

เธออาศัยร่วมกันกับเขามานานนับยี่สิบปี เธอจะจำลักษณะของเขาไม่ได้ได้ยังไงกัน

ในมุมมองของเย่เชินหลิน ผู้หญิงคนนี้เหมือนถูกครอบงำ

“อยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของเย่เชินหลินนั้นเย็นชา เซี่ยชีหรั่นไม่ได้สนใจน้ำเสียงของเขา และสีหน้าของเขาเลย

เธอยังคงตื่นเต้น และตะโกนเสียงพร้อมชี้ไปข้างๆตรงหน้า: “อยู่ตรงนั้น!”

แต่เมื่อสายตาของเธอและเย่เชินหลินมองไปพร้อมกันนั้น ตรงนั้นกลับมีเพียงคุณแม่กับเด็กๆ ไม่ต้องว่าคนที่เหมือนโม่เสี่ยวจุน แม้แต่ผู้ชายสักคนก็ไม่มี

เซี่ยชีหรั่นยังยอมรับความจริงในส่วนนี้ไม่ได้ เธอส่ายหัวสุดชีวิต ปากก็พึมพำพูดกับตัวเอง: “เป็นไปไม่ได้ ฉันเห็นชัดเจน ฉันเห็นจริงๆ”

“ที่เห็น ก็เพราะเธอคิดถึงมากเกินไป!” น้ำเสียงของเย่เชินหลินไม่มีแม้แต่คำพูดที่อ่อนโยน หัวใจของเขาก็เหมือนกับถูกผู้หญิงคนนี้ใช้มีดกรีดอย่างโหดเหี้ยม

ด้วยทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ ในใจของเขาเต็มไปด้วยเธอ และยังไปซื้อของของเด็กเล็กให้เพื่อเธอ

หลายปีมานี้ เขาเย่เชินหลินเคยทำเพื่อผู้หญิงคนไหนบ้าง

เธอล่ะ? เวลาที่เขานึกถึงเธอ ในสมองของเธอเต็มไปด้วยคนนั้นที่ตายไปแล้ว และยังเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา เธอก็วิ่งออกไปอย่างไม่คิด แม้แต่ความปลอดภัยของเด็กในท้อง เธอกลับไม่สนใจ

เย่เชินหลินปล่อยแขนของเซี่ยชีหรั่น แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาอีกครั้ง: “เธอไปหาเขาสิ!”

พูดเสร็จ เขาไม่เหลียวหัว แล้วหันตัวเดินจากไป

เซี่ยชีหรั่นที่จมอยู่กับอารมณ์ของความสิ้นหวัง ในหัวสมองกลับไม่เข้าใจ ทั้งที่เห็นตัวเป็นๆ ถึงเป็นภาพลวงตาได้?

แต่นอกจากภาพลวงตาแล้ว แล้วจะอธิบายยังไงว่าคนที่เสียชีวิตแล้วจะมาปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ

ในระยะทางที่ไกลเช่นนี้ ด้วยม่านน้ำบางๆ เธอเพียงแค่เหลือบมองไป

บางที อาจจะมองผิดไป

เซี่ยชีหรั่นหันศีรษะไปด้วยความเสียใจสิ้นหวัง มองไปที่เย่เชินหลิน ที่เห็นเพียงแผ่นหลังของเขา

เมื่อกี้เขาพูดอะไรนะ? แล้วเธอพูดอะไรไป? ทำอะไรไปบ้าง?

แย่แล้ว! เธอต้องทำให้เขาโกรธแน่ๆ เธอจึงรีบวิ่งไล่ตามเขาไป เท้าเหยียบโดนแสงไฟวัวของที่เย่เชินหลินเขี้ยงลงพื้น ข้างๆยังมีดอกกุหลาบที่แสงระยิบระยับสีเขียว

อันนี้เขาซื้อให้เธอเหรอ?

ทำไมเธอสมควรตาย ที่ไม่สนใจเขาเช่นนี้

“คุณเย่คะ! คุณรอฉันด้วย ได้ไหมคะ?” เธอเร่งฝีเท้าเพื่อไล่ตามเขาให้ทัน กลับรู้สึกว่าในท้องปวดจี๊ดจี๊ด ปวดท้อง? ทันใดนั้นหัวใจของเซี่ยชีหรั่นก็เย็นวาบ

หรือจะเป็นเพราะ หรือเป็นเพราะเด็กในท้องเกิดเรื่องแล้ว?

เมื่อกี้เธอวิ่งไปอย่างใจร้อนแบบนั้น ทำไมเธอ ทำไมถึงทำแบบนี้ได้ เธอกุมทัองน้อยของเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกอย่างรุนแรง

ขอร้อง! พระเจ้า ได้โปรดอย่าพรากลูกไปจากฉัน

“โม่ คุณรอฉันด้วย ฉันเจ็บท้อง!” เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าไล่ตามเขา กุมท้องน้อยด้วยความเจ็บแล้วนั่งลงไป

ตอนนี้จิ่วจิ่วก็เดินรอบกลับมาแล้ว ได้เห็นเซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดจนนั่งลงพื้น เธอตกใจมาก และรีบวิ่งมาหา แล้วถามเธอด้วยความกังวล: “เป็นอะไร เธอเป็นอะไรไป?”

เสียงตะโกนของเธอไม่ดัง เย่เชินหลินที่ยังคงโกรธอยู่ไม่ได้ยินเลย