สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 322

ตอนที่ 322 สาวใช้ตัวแสบ 226

จิ่วจิ่วก็นึกถึงเรื่องโทรศัพท์ขึ้นได้ แถมยังมองอารมณ์ของเซี่ยชีหรั่นออก เธอหัวเราะและพูดออกมา: “คุณเย่คงไม่ได้จงใจให้เธอ ออกไปซื้อโทรศัพท์ให้ฉันหรอกนะ? ดูจากสถานการณ์แล้วคุณนายใหญ่ของเราก็มีหน้ามีตาเหมือนกันนะเนี่ย ไม่งั้นสาวใช้ธรรมดาอย่างฉัน จะมีโอกาสแบบนี้ได้ที่ไหน”

ช่วงนี้หลินหลิงกลายเป็นผู้จัดการพิเศษฝ่ายหญิงให้เย่เชินหลินไปแล้ว เดี๋ยวก็ให้เสื้อผ้าผู้หญิงคนนี้ เดี๋ยวก็ให้เสื้อผ้าผู้หญิงคนนั้น เธอค่อนข้างจะเบื่อ แต่ก็ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้

“ให้ คุณเย่ให้ฉันเอามาให้เธอ แล้วก็ คุณเย่ยังบอกอีกว่า ต่อไปนี้เธอสามารถเข้าออกบ้านได้ตามใจ ถ้าเธอต้องการ ไม่ต้องบอกเหตุผล เธอสามารถบอกกับพ่อบ้านได้เลย เรียกให้เขาเอารถให้เธอ”

“ไม่จริงใช่มั้ย?” จิ่วจิ่วรับโทรศัพท์จากหลินหลิง รู้สึกไม่น่าเชื่อ

“นี่ เธอไม่ได้เข้าใจผิดใช่มั้ย? น่าจะเป็นคุณนายใหญ่ที่สมควรมีอิสระเข้าออกแถมใช้รถได้ตามใจ ทำไมเป็นฉันล่ะ?”

หลินหลิงทำท่าทางเชิงธุรกิจ พูดออกมาเสียงเรียบ: “ฉันได้รับคำสั่งมา ว่าให้จิ่วจิ่วสามารถเข้าออกได้ตามใจ อย่างอื่นถ้าเธอสงสัยสามารถไปถามคุณเย่ได้ด้วยตัวเอง ฉันพูดหมดเรียบร้อยแล้ว ขอตัวก่อน”

“นี่ ผู้ช่วยหลิน...” จิ่วจิ่วยังไม่รู้เรื่อง อยากจะยิงคำถามต่อ แต่ว่าเซี่ยชีหรั่นดึงเธอไว้ พูดว่า: “รีบขอบคุณผู้ช่วยหลิน เธอต้องเดินทางตั้งไกล เพื่อที่จะเอาโทรศัพท์มาให้เธอนะ”

“มันก็จริง ขอบคุณค่ะผู้ช่วยหลิน”

“ไม่จำเป็น ฉันก็ไม่ได้มาเพราะเธอ ฉันมาเพราะคุณเย่สั่งฉัน” หลินหลิงดูเหมือนจะเริ่มหงุดหงิด พูดจบก็ไม่ได้ทำท่าทีว่าจะอยู่ต่อ แล้วจึงเดินออกไป

หลังจากที่เธอเดินออกไป จิ่วจิ่วก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะดูโทรศัพท์ เธอยังคงมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความสับสน และถามเธอ: “ไหนเธอลองพูด นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ ทำไมฉันยังคิดอยู่ว่าเธอเข้าใจผิดหรือเปล่า มันน่าจะเป็นเธอที่ควรมีอิสระออกไปไหนมาไหน”

“ยัยนี่ เมื่อกี้เธอยังบอก ให้ฉันไปเป่าหูเขาว่า ให้เธอได้ออกไปข้างนอกเดินๆบ้างไม่ใช่เหรอ?”

“อุ้ย ที่เธอพูดก็ไม่ผิด แต่เธอยังไม่ได้ไปเป่าหูเขาเลยนี่ อยู่ดีๆเขาก็มาทำดีกับฉัน ฉันไม่ค่อยชิน รู้สึกกลัวๆ”

คำพูดของจิ่วจิ่วทำให้เซี่ยชีหรั่นนึกถึงคำพูดของเย่เชินหลินเมื่อครั้งก่อน ว่าให้ไปทำงานกะกลางคืนที่ห้องเขา

สิ่งที่นึกขึ้นได้ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ว่าไม่นานเธอก็สะบัดความคิดนี้ทิ้งไปได้ เย่เชินหลินคนนี้ถึงแม้จะทำอะไรไม่เหมือนที่คนปกติเขาทำกัน แต่จิ่วจิ่วเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอนะ เขาคงจะไม่ทำอะไรเกินไปนะ?

“ไม่เป็นไร เขาอาจจะคิดว่าเธอน่ารักดี ไม่รู้สึกอันตราย เพราะงั้นจึงให้สิทธิพิเศษกับเธอ ไม่ต้องคิดมาก เสี่ยวหนงก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน อยากมาก็มา อยากไปก็ไป แค่พูดคำเดียวก็สามารถไปเอารถที่พ่อบ้านได้เลย”

เหตุผลนี้ใช้เพื่อพูดให้จิ่วจิ่วสบายใจ เธอพยักหน้ารัวๆ “ใช่ใช่ใช่ เป็นแบบนี้แหละ เสี่ยวหนงเป็นน้องสาวของเธอ ฉันเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ คุณชายใหญ่ทำแบบนี้ ทั้งหมดก็เพราะคุณนายใหญ่ ไม่มีทางมีความหมายอื่น เป็นฉันที่คิดอะไรไร้สาระ เฮ้อ นิสัยชอบคิดไปเองของฉันคงต้องแก้ดีๆแล้วแหละ”

“โอเค รีบไปดูโทรศัพท์เครื่องใหม่เถอะ ดูว่ากล้องพิกเซลเยอะไหม อย่าให้ฝีมือของช่างภาพมืออาชีพอย่างเธอเสียเปล่า” เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วจึงตบไปที่มือของจิ่วจิ่ว

จิ่วจิ่วอารมณ์เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปดูอย่างเร็วเหมือนกัน ตอนนี้เธอเบี่ยงเบนความสนใจไปที่โทรศัพท์เครื่องใหม่

“ชีหรั่น แบบนี้เราก็สะดวกแล้ว บอกเบอร์เธอมา ฉันก็จะบอกเบอร์ให้เธอ ต่อไปตอนที่ฉันไม่ได้อยู่ข้างเธอ มีเรื่องอะไรเธอก็โทรหาฉันได้แล้ว”

“โอเค” เย่เชินหลินเคยสั่งไว้ว่า โทรศัพท์ของเธอสามารถติดต่อเขาได้เพียงคนเดียว เธอคิดว่า เขาก็รู้สึกดีกับจิ่วจิ่ว แถมพวกเธอก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาคงจะไม่โกรธหรอกมั้ง

ทั้งสองได้แลกเบอร์กัน จิ่วจิ่วหยิบกล่องโทรศัพท์ขึ้นแล้วกลับไปห้องพักพนักงาน เธอบอกจะกลับไปศึกษา คุณสมบัติสูงๆพวกนั้น

เมื่อเงียบลง เซี่ยชีหรั่นก็คิดถึงแต่เย่เชินหลินวนไปวนมา แต่ว่าจนถึงเย็นเขาก็ไม่ได้กลับมา

ตกดึก เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นไปยังหน้าประตูห้องเขาครั้งนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงของเขาเลย เขาดึกดื่นไม่ยอมกลับบ้าน

เพราะว่าเมื่อตอนสายมีเรื่องที่หลินหลิงเอาโทรศัพท์มาให้ อย่างน้อยก็ยังรู้ว่าเขาปลอดภัย ดังนั้นเธอจึงคิดว่า เขาอาจจะแค่โกรธ จึงจงใจหลบหน้าเธอ

ตอนตีสี่ เป็นเวลาที่มืดที่สุดก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น เซี่ยชีหรั่นก็ลุกขึ้นจากเตียงไปดูที่หน้าห้องของเย่เชินหลินอีกครั้ง เขาก็ยังไม่กลับมา ในขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับห้องไปนั้น อยู่ดีๆก็มีเสียงสะอื้นดังขึ้น

บ้านทั้งหลังอยู่ในความเงียบ เสียงร้องไห้นี้จึงฟังดูน่ากลัว เซี่ยชีหรั่นตกใจ แต่ก็ไม่ได้วิ่งกลับห้อง แต่ว่าเธอตั้งใจฟังเสียงนั้นอย่างเงียบๆ เหมือนมันจะดังออกมาจากห้องของเหอเหวิน

ดึกขนาดนี้ ทำไมเธอถึงร้องไห้เสียใจขนาดนี้?

เซี่ยชีหรั่นเดินไปทางห้องของเธอ และหยุดลงที่หน้าประตูห้องแล้วจึงเคาะประตูอย่างเบามือ

“เหอเหวิน ฉันชีหรั่น เธอมีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย?”

เสียงร้องไห้ข้างในหยุดลง ผ่านไปไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงของเหอเหวินแนบประตูพูดกับเธอ: “ชีหรั่น เธอกลับไปนอนเถอะ ไม่เป็นไร ฉันแค่ฝันร้าย”