สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 325

ตอนที่ 325 สาวใช้ตัวแสบ 229

“ไม่ใช่เพราะฉันเป็นอัจฉริยะ เป็นเพราะว่าหลังจากที่พ่อฉันเสีย วันวันแม่ฉันก็คิดถึงแต่เขา จนจะไม่สบาย ฉันเห็นว่าแม่ไม่มีอะไรทำ ฉันจึงซื้อหมามาตัวนึง หมาตัวนั้นเด็กมากๆ ต้องให้นม แม่ฉันก็ดูแลมันเหมือนเด็กทารก จากนั้นก็ค่อยๆ ออกมาจากวังวนของความเสียใจได้”

“คิดไม่ถึงว่านายจะกตัญญูขนาดนี้ นายชื่ออะไรเหรอพี่คนขับรถ?” ช่วงนี้จิ่วจิ่วฟังเรื่องสะเทือนใจไม่ค่อยได้ พอฟังเสร็จที่ตาก็รู้สึกชื้นๆ

“555 ฉันดูแก่มากเหรอ? อายุฉันก็พอๆกับเธอนะรู้มั้ย? ฉันชื่อจางซีเยว่ ซีที่มาจากซีหวั่ง เยว่ที่มาจากเยว่เฟย”

“อ่อ เป็นชื่อที่ดี!” จิ่วจิ่วตอบไปอย่างชินปาก

จางซีเยว่เห็นว่าจิ่วจิ่วเอาแต่มองออกไปข้างนอก คิดว่าเธอคงจะไม่มีความคิดที่จะพูดกับเขาเท่าไหร่ จึงไม่ได้พูดต่อ

พอถึงตลาดขายนก คนขับรถจางก็บอกว่าเขาจะจอดรออยู่แถวนี้ ให้จิ่วจิ่วเดินได้ตามสบาย

“รบกวนแล้ว พี่! จาง!” จิ่วจิ่วพูดอย่างซุกซนก่อนจะลงจากรถ จากนั้นจึงเข้าไปยังตลาดขายนกและดอกไม้

เธอคิดว่าสภาพของเซี่ยชีหรั่นตอนนี้ก็คล้ายกับคุณแม่ของจางซีเยว่ จากนั้นเธอจึงพูดพร่ำ: “นี่นี่นี่ คุณชายใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ดีๆนะ เธอคิดบ้าอะไรเนี่ย พระเจ้าขา ที่หนูคิดไปเมื้อกี้ หนูแค่คิดไปเรื่อย อย่าทำจริงนะคะ”

พอเธอพูดจบ เธอจึงเดินก้าวเข้าไปในตลาดขายนก เธอเดินอย่างช้าๆ มองซ้ายมองขวา

ปกติแล้วเวลาที่จิ่วจิ่วเดินมักจะไม่ค่อยดูทาง เพราะฉะนั้นการเดินชนคนเป็นเรื่องปกติ วันนี้เดินในตลาดขายนก ด้านข้างมีนกสวยๆเต็มไปหมด ทั้งนกแก้ว ทั้งงูหลามสีทองสวย อีกทั้งยังมีดอกไม้ที่สวยงามอีกมาก สถานที่ที่คึกคักแบบนี้ ทำให้เธอยิ่งไม่ได้มองทาง เดินไปเดินมาก็ไปเหยียบเท้าของผู้ชายคนตรงข้าม แถมยังไม่รู้ตัวอีก

“โอ๊ย!” เธอได้ยินเสียงของผู้ชายที่ถูกเหยียบเท้าร้องขึ้น ถึงจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเหยียบเท้าคนอื่นอยู่

ก้มหน้าลงมอง ที่แท้เป็นตัวเองที่กำลังเหยียบเท้าผู้ชายคนนึงอยู่ อีกฝั่งสวมแค่รองเท้าแตะแบบหนีบ เนื้อหนังเลยไม่มีอะไรกำบัง ส่วนเธอเพราะว่าอยากจะสวยจึงสวมรองเท้าส้นสูง

ส้นรองเท้าเหยียบลงไปที่เนื้อเท้า ไม่น่าล่ะอีกฝ่ายถึงได้ร้องโอดโอยขนาดนี้

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!” เธอกล่าวขอโทษซ้ำๆ แต่ว่าอีกฝ่ายกำลังถือกระถางดอกไม้อยู่ เธอจึงมองไม่เห็นหน้าเขา

“ขอโทษแล้วยังไม่ยกเท้าออกไปอีก?” น้ำเสียงของอีกฝ่ายดูเย็นชาเล็กน้อย

“โอเคๆ ฉันเอาเท้าออกแล้ว แต่ถึงยังไงก็เถอะฉันก็เป็นสุภาพสตรีนะ ถึงนายจะเจ็บแต่ก็ทนไว้หน้าฉันหน่อยไม่ได้เหรอ เย็นชาแบบนี้ทำคนอื่นเขาตกใจหมด หยาบคายมาก....” พอจิ่วจิ่วบ่นจบ อยู่ๆก็รู้สึกเอะใจคนๆนี้เสียงคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนนะ?

พอเธอยกเท้าออก ผู้ชายคนนั้นก็เดินไป ไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด

จิ่วจิ่วคิดมาตลอดว่าตัวเองหน้าตาน่ารัก เสียงก็หวาน ถึงอีกฝั่งจะโดนกระถางดอกไม้บังไว้ทำให้ไม่เห็นลักยิ้มเสน่ห์ของเธอ แต่ถึงยังไงก็ต้องได้ยินเสียงอ่อนหวานเหมือนนกน้อยของเธอ ทำไมถึงไม่สนใจเธอได้ล่ะ

เธอรับไม่ได้ รับไม่ได้มากๆ เธอต้องตามไปดูว่าคนหยาบคายตาไม่ถึงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง

เธอมองไปที่แผ่นหลังของคนๆนั้น เขาทั้งสูงทั้งผอม เหมือนจะมีแนวโน้มพื้นฐานของหนุ่มหล่อ....และอื่นๆ ทำไมด้านหลังของคนๆนี้ดูคุ้นๆนะ

“นี่ เดี๋ยวก่อน!” เธอเรียกขึ้น อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ได้ยิน แต่เขาก็เร่งฝีเท้าขึ้น

จิ่วจิ่ววิ่งตามไปอย่างเร็ว ผู้ชายคนนั้นกำลังถือของอยู่เลยทำให้เดินไม่เร็วนัก จิ่วจิ่วจึงตามทันอย่างรวดเร็ว

เธอไม่อยากจะพูดกับแผ่นหลังของคนๆนี้แล้ว อยากให้เขาเห็นว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง เขาคงจะเสียดายที่เมื่อกี้ไม่ยอมคุยกับเธอ เธอพกความมั่นใจไปเต็มเปี่ยมเดินอ้อมไปที่ด้านหน้าเขา....พระเจ้า! เธอตกใจจนยกสองมือขึ้นมาปิดปาก

เขา.....ที่แท้เขาคือ ผู้มีพระคุณของเธอ?!”

จิ่วจิ่วตื่นเต้นมาก พูดไม่ออกอยู่นานมาก ทำได้แค่ยืนอยู่หน้าชายร่างสูงอย่างนิ่งๆ

เห็นเขาตอนกลางวันแบบนี้ยิ่งรู้สึกหล่อกว่าเก่า ถึงแม้สีผิวจะดูคล้ำเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อความหล่อของเขา แบบนี้ยิ่งทำให้เขาดูแมนสมชายมากขึ้น บวกกับสีหน้าที่เคร่งขรึม และสายตาเย็นชานั้น จะมองมุมไหนจิ่วจิ่วก็รู้สึกว่าเขาเท่เหลือเกิน

“ขอทางด้วยครับ!” ชายผู้นั้นพูดอย่างเย็นชา ถึงแม้จะมีคำว่าครับเพิ่มมาคำหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้แสดงออกถึงความเกรงใจเลย มันกลับทำให้เธอรู้สึกว่าเขาอยากจะปลีกตัวออกไปไกลๆ

เขาจำจิ่วจิ่วไม่ได้เลย มันจึงเป็นการทำร้ายความมั่นใจของจิ่วจิ่วมากๆ

“ผู้มีพระคุณ! นายจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ? เมื่อไม่กี่วันก่อนที่น้ำพุในลู่หูสแคว....”

ไม่รอให้จิ่วจิ่วพูดจบ ชายผู้นั้นไม่ทนฟังจึงตัดบทพูดเธอ: “จำไม่ได้ คุณช่วยหลีกไปด้วยครับ”

โห จำเป็นต้องวางมาดเท่มั้ยเนี่ย?

“เป็นไปไม่ได้มั้ง? ทำไมถึงจำฉันไม่ได้เนี่ย ฉันไปที่ไหนคนก็รัก เจอดอกไม้ดอกไม้ยังบาน รถเห็นยางรถยังแบน ผู้ที่มีลักยิ้มทรงเสน่ห์จิ่วจิ่วไง ผู้หญิงน่ารักอย่างฉัน ทำไมนาย....”

“นี่!” จิ่วจิ่วยังคงพูดต่อ ชายผู้นั้นลอดผ่านเธอไป แล้วเดินหน้าต่อไป

ถึงแม้จิ่วจิ่วจะไม่ใช่นางงามจักรวาล แต่หน้าตาของจิ่วจิ่วก็น่ารักแถมยังร่าเริง ไปที่ไหนก็มีแต่คนต้อนรับ