ตอนที่ 329 สาวใช้ตัวแสบ 233
หลินต้าฮุยได้รับโทรศัพท์จากหลินหลิง ก็รู้สึกไม่ค่อยมีความสุข ที่จริงเขาจะส่งเซี่ยชีหรั่นไปอเมริกา ให้เจ้านายเขาเซอร์ไพรส์ใหญ่ๆ ตอนนี้เซอร์ไพรส์ก็ไม่มีแล้ว ไปก็ไม่ได้ไป ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นแล้ว
แต่ว่าเขาก็เข้าใจหลินหลิง เธอรับแค่คำสั่งของเย่เชินหลิน ใครพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์
เขาทำได้แค่โทรไปหาเซี่ยชีหรั่น พอคิดว่าเธออยากจะไปอเมริกาตามหาคุณเย่ เขาก็พูดคำที่เย่เชินหลินบอกไม่ลง
“คุณเซี่ย ขออภัยด้วยจริงๆ คุณเย่รู้ว่าคุณจะไปอเมริกา ความหมายของเขาคือ ไม่ต้องให้คุณไป ผมเดาว่าเขาคงกลัวว่าร่างกายของคุณไม่แข็งแรง ไม่เหมาะที่จะนั่งเครื่องบินนานๆ คุณรอเขากลับบ้านเถอะ ผมคาดว่าอีกไม่นานเขาก็กลับมา”
เซี่ยชีหรั่นผิดหวังเล็กน้อย แต่ว่าเธอรู้ว่าหลินต้าฮุยพยายามแล้ว เขากับหลินหลิงเป็นคนของเย่เชินหลิน ก็ได้แต่ฟังคำสั่งของเขา ถ้าเขาไม่ให้เธอไป พวกเขาก็คงไม่โกหกเธอหรอก
“ขอบคุณนะ ฉันจะรอเขา”
ทั้งวัน เซี่ยชีหรั่นเงียบหนักกว่าเก่า จิ่วจิ่วเบนความสนใจไปที่ตัวหรงหรง มาเยี่ยมเซี่ยชีหรั่นบ้าง แต่ชีหรั่นบอกให้เธอกลับไปดูหรงหรง ไม่ต้องสนใจเธอ
เหอเหวินร่างกายดีขึ้น จึงแจ้งเย่เชินหลินผ่านหลินต้าฮุย เธออยากกลับไปหาพ่อแม่สักไม่กี่วัน ไม่กลับไปที่บ้าน เรื่องที่เธอฆ่าตัวตาย เธอรู้สึกผิดกับพ่อแม่เธอมาก ดังนั้นจึงอยากจะพบพวกเขามาก
เซี่ยชีหรั่นก็เคยโทรไปหาโม่เสี่ยวหนง โม่เสี่ยวหนงบอกว่าหลังจากเปิดเทอมก็เรียนหนักมากๆ จึงไม่ได้เข้าบ้าน ความจริงแล้วเธอกับหนุ่มหล่อกำลังอินเลิฟกันอยู่ ทุกสถานที่เต็มไปด้วยความรักหวานชื่น ตอนนี้อยากจะไปไหนก็มีรถไปรับไปส่ง ไม่ต้องล้อรถของที่บ้านแล้ว
เซี่ยชีหรั่นแน่นอนว่าไม่รู้เรื่องนี้ แค่คิดว่าที่บ้านมีปัญหามากมาย แค่ไม่มีหวี่ซานซานตัวอันตรายนั่น เธอไม่มา แล้วตั้งอกตั้งใจเรียน มันก็จะดีกว่า
ก็แบบนี้ ไม่มีคนพวกนั้นมาหาเซี่ยชีหรั่น เธอก็เลยอยู่คนเดียว ใช้เวลาแปดสิบเปอร์เซ็นต์ไปกับการคิดถึงเย่เชินหลิน
กินข้าว ก็ไม่อยากอาหาร ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับ ทั้งที่รู้ว่าคนๆนั้นไม่มีทางจะบินกลับมาภายในไม่กี่ชั่วโมงนี้ หลายครั้งตอนกลางคืนเธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาดู
วันที่สองตอนเช้า จิ่วจิ่วก็พาหรงหรงไปฉีควัคซีนป้องกันโรค แต่ว่าพอกลับมาอารมณ์ก็ไม่ค่อยดี
“เป็นอะไรเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างเป็นห่วง
“คนที่ชื่อเชอเฮ่าคนนั้น ดันไม่อยู่!” สีหน้าจิ่วจิ่วไม่มีความสุข
เป็นเพราะว่าไม่เจอคนแปลกหน้าคนนั้น ก็ไม่ไม่มีความสุขขนาดนี้ เป็นธรรมชาติที่เสี่ยชีหรั่นจะเกิดความสงสัย
“คงไม่ใช่ว่า เธอปักใจเชื่อว่าเขาคือคนที่ทำสัญลักษณ์ไว้ใช่มั้ย?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างระมัดระวัง
“โห ชีหรั่น ถ้าเธอไม่พูดถึงสัญลักษณ์นั้น ฉันก็เกือบลืมไปแล้วเนี่ย พ่อครูคนนั้นบอกฉันว่าอะไรนะ ก่อนที่จะเจอเรื่องดีๆก็มักต้องผ่านเรื่องแย่ๆมาก่อน ฉันคาดว่า มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะเป็นเจ้าชายม้ามืดของฉัน ไม่งั้นที่ฉันไม่เจอเขาทำไมถึงต้องผิดหวังขนาดนี้ด้วย”
“เธอนี่ อย่าไปคิดมากเลย พรหมลิขิตก็ปล่อยมันให้เป็นไปตามธรรมชาติ” เสี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
“นี่ เธอไม่รู้หรอก ฉันไม่ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติได้หรอก ฉันแค่คิดถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ท่าทางเท่ห์ๆของเขาเหมือนพระเอกที่หลุดออกมาจากตำนาน ฉันอดใจไม่ไหว บอกความจริงให้นะ เมื่อคืนฉันยัง.......” จิ่วจิ่วพูดถึงตรงนี้ หน้าเธอก็เริ่มแดงขึ้น
เธอไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะเขินได้แบบนี้ เธอบอกกับตัวเองในใจ เธอเป็นผู้หญิงไม่มีอะไรต้องอาย เธอฮึดแล้วพูดต่อจนจบ
“ฉันฝันว่าเขากอดฉัน แถมยังจูบฉันอีก ในฝันฉันอายมาก เลยผลักเขา เฮ้อ เสียดายสุดๆเลย ฉันน่าจะจูบกลับไป แล้วก็ผลักเขาลงเหมือนเสือที่กำลังหิว”
ตอนที่จิ่วจิ่วพูดถึงเรื่องนี้หน้าเธอก็แดงเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นที่ฟังอยู่ หน้าก็แดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“พาหรงหรงไปฉีดวัคซีนป้องก้อนโรคหรือยัง?” เธอรีบเปลี่ยนบทสนทนา
“ฉีดแล้วๆ พี่ชายสัตวแพทย์หล่อๆบอกฉันแล้ว รับประกันว่าไม่มีผลกระทบต่อการตั้งครรภ์แน่นอน เลี้ยงได้อย่างสบายใจ”
ตั้งครรภ์.....เซี่ยชีหรั่นคิดถึงผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่มีเขา เธอจะตั้งครรภ์ได้ยังไงล่ะ?
เธอบอกกับเขาแล้วว่าอยากไปหาเขา แต่เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆทั้งสิ้น แค่โทรมาหาสักสายยังไม่มีเลย
เย่เชินหลินอ่าเย่เชินหลิน นายจะไม่สนใจฉันไปตลอดทั้งชีวิตเลยใช่มั้ย?
จิ่วจิ่วเห็นเซี่ยชีหรั่นเริ่มคิดเรื่องแย่ๆ จิ่วจิ่วจึงอุ้มหรงหรงให้เธอ ให้เธอดูแลมันดีๆ
เซี่ยชีหรั่นรู้ถึงความหมายของจิ่วจิ่ว จึงไม่อยากให้เธอเป็นกังวล เธอจึงพยายามโฟกัสไปที่ตัวหรงหรง แต่ว่าพอตกดึกหรงหรงก็นอนหลับบนที่นอนของมันแล้ว แต่เธอยังนอนไม่หลับ
ต้องรอเวลาผ่านไปครึ่งคืนอีกครั้ง เธอถึงจะนอนหลับได้
เธอนอนหลับสนิทไปได้ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกกุญแจไขเปิดจากด้านนอก ทันใดนั้นมีชายร่างสูงใหญ่เข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เขามองไปยังผู้หญิงตัวเล็กๆบนเตียง จากนั้นจึงปิดประตูลงเสียงเบามากๆ แล้วจึงเดินเข้าไป
“หงิงๆ....” หรงหรงที่คดตัวอยู่ปลายเตียงเซี่ยชีหรั่นรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอม มันร้องออกมาเบาๆสองคำ แต่ว่าเสียงเบามาก เลยไม่ได้ทำให้เซี่ยชีหรั่นตื่น
เย่เชินหลินเหลือบมองไปที่สิ่งนั้นเล็กน้อย กระตุกมุมปากเล็กน้อย ในใจคิดว่า ไม่น่าล่ะเซี่ยชีหรั่นถึงได้ชอบเจ้าตัวเล็กนี่ มันเหมือนเธอเป๊ะ ทั้งขาวทั้งน่ารัก และดูไร้เดียงสามากๆ แต่ถ้าเกิดคิดจะทำร้ายใครแล้ว ก็ไร้ความปราณี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน
พิมพ์คำหรือประโยคตกไปเยอะคะ อ่านแล้วงงคะ ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะคะ...