สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 330

ตอนที่330 สาวใช้ตัวแสบ234

หลังจากอาหารเช้า เซี่ยชีหรั่นหยิบหนังสือมาเล่มหนึ่ง แล้วอุ้มหรงหรงไปนั่งอ่านหนังสือที่ชิงช้า

ที่ตรงนั้นเป็นมุมที่เงียบสงบ วันนี้อากาศดี ท้องฟ้าไร้เมฆ อากาศสดชื่นในฤดูใบไม้ร่วง โดยเฉพาะในบ้านที่อยู่ชานเมือง อากาศจึงบริสุทธิ์ ถ้าหากไม่ใช่เพราะความคิดถึงที่มีอยู่ในใจทั้งหมด วันนี้ก็คงเป็นวันที่ดีวันหนึ่ง

หรงหรงนอนอยู่ที่เสาของชิงช้า มันนอนอย่างเงียบๆไม่กระดิก เซี่ยชีหรั่นหลังพิงชิงช้าจากนั้นก็เปิดหนังสือในมือขึ้นมาดูบทกวี ของจูจื้อฉิง

จิ่วจิ่วบอกว่าจะออกไปบ้านเก่าของหรงหรงถามดูว่า หมาเด็กๆแบบนี้ นอกจากกินนมแล้ว ยังกินอาหารเม็ดได้มั้ย แล้วถ้าตอนนี้ยังกินไม่ได้ จำเป็นต้องเตรียมมันไว้ก่อนมั้ย

แน่นอนว่าเซี่ยชีหรั่นรู้สาเหตุจริงๆของเธอ ก็แค่อยากหาโอกาสไปหาคนแซ่เชอ

จิ่วจิ่วก็เป็นแบบนี้ กล้ารักกล้าเกลียด เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอิจฉาและชื่นชมเธอมากๆ จิ่วจิ่วก็เป็นเหมือนไฟ ส่วนตัวเธอก็เป็นเหมือนน้ำ ยากที่จะสดใสและเจิดจ้าเหมือนเธอ

เธอต้องพยายามอย่างหนักถึงจะกล้าคุยกับคนที่เธอชอบ ก็เหมือนกับที่เธอบอกว่าจะไปหาเย่เชินหลินที่อเมริกา เหมือนกับทุกวันที่เธอส่งข้อความไปหาเขา บอกว่าเธอกำลังรอเขาอยู่ เหมือนรอเขาอยู่ตลอด สำหรับเธอแล้ว ต้องใช้ความกล้าอย่างมาก

เซี่ยชีหรั่น ทำไมเธอถึงไม่เป็นเหมือนจิ่วจิ่ว ที่มีพลังงานล้นเหลือกันนะ?

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คิดไปคิดมา จึงส่งข้อความไปหาเย่เชินหลินอีกครั้ง: นายอยู่ไหน? กำลังทำอะไรอยู่? ถ้าหากฉันบอกว่าเมื่อคืนเหมือนจะเห็นว่านายกลับมาแล้ว นายเชื่อมั้ย? ในฝัน ฉันนอนอยู่ข้างๆนาย เหมือนว่านายจะหอมหน้าผากฉันด้วย ฉันอยากจะลืมตามาดูนาย แต่หนังตาฉันหนักมากลืมไม่ขึ้น ฉันโง่มากใช่มั้ย ที่จริงแล้วฉันอยากบอก ฉันกำลังรอนายกลับมาอยู่จริงๆนะ ขนาดฝันยังเหมือนจริงขนาดนี้ นายจะกลับมาเมื่อไหร่? ฉันรอนายอยู่นะ ฉันรอนายกลับมาทุกนาทีทุกวินาที

เย่เชินหลินอยู่ที่ห้องทำงานในบริษัทพอได้รับข้อความจากเซี่ยชีหรั่น เขาก็เม้มปากและอ่านดูอยู่หลายครั้ง แต่หลังจากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมอีก

เมื่อคืนเซี่ยชีหรั่นเกือบจับเขาได้ เขาไม่ได้แค่หอมหน้าผากเธอ เขายังประทับจูบลงไปบนปากอ่อนนุ่มของเธออีกด้วย

สัมผัสอันหอมหวาน เขาต้องการที่จะจูบมันอีกครั้ง

ก่อนที่เขาจะดูดดื่มลงไปในสัมผัสนั้น เหมือนกับเธอจะรู้สึกถึงการมีตัวตนอยู่ของเขา เธอก็พูดอะไรขึ้นมา จากนั้นเธอก็ยื่นมือมาจับที่มือของเขา

เมื่อเขาเรียกสติกลับมา แล้วจึงค่อยๆย่องออกไป เขายืนอยู่ที่หน้าประตูสักพัก ดูให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ตื่น จากนั้นเขาจึงออกมา เที่ยงคืนแล้วก็มาที่บริษัท

หลังจากที่ส่งข้อความไป เซี่ยชีหรั่นก็โทรเข้ามา เย่เชินหลินจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ ไม่รับ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ปิดเครื่อง

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที มันก็หยุดไป แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงเรียกเข้าไม่เหมือนกัน เป็นคนในครอบครัวโทรมา

“แม่”

“ลูกหลิน ตอนเที่ยงกลับมากินข้าวที่บ้าน” น้ำเสียงฝู้เฟิ่งหยีไม่ได้ถามความคิดเห็น แต่เป็นการสั่งให้เขาต้องกลับไป

ที่จริงแล้วเขาก็เตรียมกลับบ้านไปกินข้าวเที่ยวกับคุณแม่ แต่นึกไม่ถึงว่าแม่เขาก็นึกขึ้นได้เหมือนกัน

แต่ว่าเขาต้องยืนยันอะไรหน่อย: “ประธานเย่อยู่บ้านมั้ย?”

“ไม่อยู่ ออกไปดูงานแล้ว”

“ครับ ผมจะกลับไปถึงบ้านตอนสิบเอ็ดโมงยี่สิบ”

ฝู้เฟิ่งหยีวางสาย เย่เชินหลินก็ปิดเสียงโทรศัพท์ เริ่มตั้งสมาธิกับการทำงาน ไปหลายวัน แน่นอนว่าต้องมีงานให้จัดการ แถมยังต้องเปิดประชุมผู้บริหารระดับสูง ศึกษาโครงการที่สำคัญ

เย่เชินหลินไม่ได้ตัดสาย แล้วก็ไม่ได้ปิดเครื่อง เซี่ยชีหรั่นโทรไปแล้วหลายรอบ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆทั้งสิ้น ทุกครั้งที่กดโทร ในใจเธอเต็มไปด้วยความหวัง สุดท้ายก็กลายเป็นสิ้นหวัง

หลังจากที่โทรไปหลายรอบมากๆ เธอก็ยอมแพ้

เธอคิดว่า ถ้าเขาหายโกรธแล้ว เขาก็จะรับสายเอง ถ้าหากว่าเขายังไม่หายโกรธ แล้วเธอทำแบบนี้ มันคงจะยิ่งทำให้เขาโกรธเข้าไปใหญ่?

บางทีเวลามันอาจจะนานเกินไปสำหรับเธอ เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งไหนที่ทำไปมันถูก สุดท้ายแล้วต้องทำยังไง เขาถึงจะเป็นเหมือนกันที่เธอหวังไว้

มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็ยังคงเป็นสีครื้ม อยู่ๆเธอก็นึกประโยคในบทกวีขึ้นมาได้: ท้องฟ้ายิ่งเป็นสีฟ้า ยิ่งกลัวที่จะเงยหน้ามอง หนังยิ่งน่าพอใจ ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด ยิ่งมีเวลามาก ยิ่งรู้สึกไม่วางใจ.....

เธอในขณะนี้ ก็รู้สึกไม่วางใจ เหมือนกับว่าอยากจะคว้าอะไร พอยื่นมือออกไป สุดท้ายอะไรก็ไม่มี

ตอนที่รักกับเสี่ยวจุน บางทีมันอาจไม่ใช่ความรัก แต่ก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่ไม่แน่นอน เขาอยู่กับเธอตลอด ไม่ต้องให้เธอคิดไปเอง ไม่ต้องให้เธอสับสน เธอมั่นใจว่าเขาจะอยู่กับเธอตลอดไป

พอมาตอนนี้เธอถึงได้เข้าใจ บนโลกนี้ไม่เคยมีคำว่า‘ตลอดไป’สองคำนี้ การมีอยู่ที่เธอเชื่อมั่นที่สุด ก็มีวันที่ต้องจากลา เป็นการจากลาที่ไม่มีวันหวนคืน

เสี่ยวจุน ฉันผิดไปแล้วใช่มั้ย ฉันไม่ควรจะใจเต้นกับอีกคนใช่มั้ย? เพราะงั้นนายถึงโทษฉัน ทำให้ฉันคิดถึงผู้ชายคนนึงทุกวันจนแทบขาดใจ นี่คือการลงโทษฉันใช่มั้ย?

......

วันนี้จิ่วจิ่วได้พบกับเชอเฮ่า ตอนที่เธอไปถึง เขากำลังแปรงขนให้สุนัขพันธุ์โกลเด้น เหมือนกับที่ผู้ชายคนนึงปฏิบัติต่อแฟนของเขาอย่างอ่อนโยน

เขาดีกับหมา มากกว่าดีกับคนเยอะเลย จิ่วจิ่วแอบคิด