สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 334

ตอนที่334 สาวใช้ตัวแสบ238

จริงๆ แล้วเธอไม่ได้รู้สึกอายเขาอย่างเดียวหรอก แต่เธอต้องการที่จะรักษาระยะห่างกับเขาด้วย

ตอนนี้เย่เชินหลินกลับมาที่ห้องของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง เธอกำลังนั่งอยู่ ใส่กางเกงใน รูดซิปกระโปรงขึ้นและยืนขึ้นข้างๆ เตียง เธอไม่สามารถนอนรอเขาอยู่ที่เตียงได้ แต่ดูเหมือนว่าเธอก็รอเขากลับมาเหมือนกัน

แต่ตอนที่เขากลับมา เขายังอยากที่จะมีอะไรกับเธอต่อ เธออยากต่อรึเปล่า?

เซี่ยชีหรั่นกัดที่ริมฝีปากของเธอ อยากที่จะคุยกับเขาต่อ อยากคุยกับเขานานๆ แต่ไม่อยากที่จะทำอะไรยังงั้นแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา เธอจึงถามเขาว่า คุณจะต้องแต่งงานจริงๆ หรอคะ?

คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาถามผมเรื่องนี้? เธอรู้สึกแย่ ดูถูกตัวเอง และน้อยเนื้อต่ำใจเอามากๆ

เธอยังไม่สามารถถามเขาว่า เขาไปไหนมาใช่มั้ย เพราะเธอคงไม่มีสิทธิ์

ดูเหมือนว่าเธอกับเขา ยังมีอะไรเหลือร่วมกันอยู่หนึ่งอย่างใช่มั้ย?

“ขึ้นมานี่สิ!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถอดรองเท้าแตะและเอนตัวนอนบนเตียง

“ได้ค่ะ คุณเย่” เขาไม่ยอมให้เธอเรียกเขาว่าหลิน ดังนั้นเธอเลยเรียกเขาว่าคุณเย่มาตลอด และเตือนเธอบ่อยๆ ว่าอย่าลืมตัวหล่ะ

ฉากเร่าร้อนที่เกิดขึ้นตรงประตูบ้าน มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเป็นแน่

ตอนที่เย่เชินหลินตกจากเตียง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกผิดเอามากๆ เธอไม่สามารถที่จะคลานลงไปช่วยเขาได้ เพราะเขาก็ตัวใหญ่และสูงมาก เธออายมากจริงๆ แม้จะรู้ดีว่า เขาตั้งใจทำก็ตาม

“คุณเย่ คุณจะไปก่อน? หรือจะให้ฉันไปก่อนหล่ะคะ?” เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นแบบไร้เดียงสา

“ยังไม่เสร็จเลย!” เขาพูดแบบเย็นชา

ความหมายของเขาคือ เขาต้องการให้เธอเกลือกกลิ้งไปบนตัวเขา

เซี่ยชีหรั่นไม่มีทางเลือก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วไต่เข้ามาบนตัวเขา ยังไม่ทันได้พลิกตัว เขาก็เอาแขนโอบรัดเอวเธอแน่น แล้วเขาก็กลิ้งลงไป เธอตั้งตัวไม่ทันก็ล้มทับบนตัวเขาอย่างจัง

เขาจ้องมองไปที่แววตาที่ไร้เดียงสาของเธอ เขาของเห็นตัวเองชัดเจนในแววตาของเธอ

เธอไม่ชอบให้เขามองเธอแบบนั้น เธอกลัว เธอกลัวมากจริงๆ แววตาของเขาลุ่มลึกดั่งหุบเหวที่ลึกลงไป ที่สามารถสะกดหัวใจของเธอซะอยู่หมัด

เธอไม่ต้องการให้เขาทำแบบนั้น แต่เขาก็ยังคงดื้อด้านทำต่อไป

เธอคิดว่าเขาอยากจูบเธอ เพราะเขากำลังเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาไม่ได้จูบเธอ เขาแค่อยากมองตาเธอชัดๆ

ในตอนนี้ ในแววตาของเธอมีเพียงเขาคนเดียว และเขาก็สบตาเธอคนเดียวแทบจะไม่กะพริบตาเลยสักนิด

ไม่รู้ว่าเขาจ้องมองเธอนานแค่ไหนแล้ว ก่อนที่เขาจะค่อยๆ จูบเธอช้าๆ และไล่ลงไปเรื่อยๆ ……

ในตอนที่จิ่วจิ่วพาหรงหรงเดินออกจากบ้าน เซียวเสี่ยวลี่ก็กำลังสั่งให้ย้ายของเข้าไปในบ้าน เธอพูดเสียงดังมากราวกับต้อการให้ทุกคนรู้ว่าเธอกำลังจะเข้ามาเป็นศรีภรรยาที่บ้านหลังนี้

หลังจากที่เดินไปอยู่ใกล้ๆ เธอ จิ่วจิ่วก็ลูบที่ขนนุ่มๆ ของหรงหรง แล้วพูดขึ้นว่า: “ฉันจะบอกว่า อย่าส่งเสียงดัง คุณปู่เย่กับเซี่ยชีหรั่นกำลังคุยกันอยู่ อย่ารบกวนเขานะ เดี๋ยวเขาจะไม่พอใจ”

เซียวเสี่ยวลี่มองไปที่เธอ แล้วอยากจะด่าเธอ แต่จิ่วจิ่วก็ไม่สนใจอะไร หลังจากที่พูดเสร็จ เธอก็หันหลังและเดินจากไป เซียวเสี่ยวลี่โกรธมาก และมองไปที่เธออย่างไม่ละสายตา

เธอไม่พอใจเซี่ยชีหรั่นเอามากๆ และต้องการจะให้คนใช้รับรู้ว่า ไม่ว่าเธอจะเป็นคนโปรดของเย่เชินหลินสักแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางเข้าไปอยู่ในใจของเขาได้หรอก

เซี่ยชีหรั่นไม่ได้เจอเย่เชินหลินมาหลายวันแล้ว แต่หลังจากที่มีอะไรกันอยู่นาน ดูเหมือนว่าเขาก็ยังจะกระตือรือร้นมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่พลาดทุกช็อตเด็ดที่จะได้อยู่กับเธอ

เขาจูบเธออย่างรุนแรงไปทั่วร่างกายของเธอ แม้ว่าตอนแรกเธอจะพยายามหักห้ามใจตัวเอง แต่เธอก็ไม่สามารถยับยั้งความเร่าร้อนและความพยายามของเขาได้ ในที่สุดเธอก็ต้องยอมแพ้ให้กับเขาแต่โดยดี เธอไม่รู้เลยว่า ก่อนที่เธอจะตกเป็นของเขา เขาตกเป็นของเธอนานแล้ว

หลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจ เขาไม่ได้อยู่รอนานนัก และก็ไม่ได้อยากมองหน้าเธออีก ที่เขาหามาเธอ ก็เพราะเขาแค่ต้องการระบายอารมณ์เท่านั้น

เธอเสียใจและรู้สึกปวดร้าวอย่างมาก แต่ไม่ว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกแย่หรือเสียใจแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเห็นเขากังวลใจมากเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย หลังจากที่เธอพูดกับตัวเองว่า เธอจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้องสักที

เธอสงบสติอารมณ์ และเหลือบมองไปที่หลังของเขา และพูดกับตัวเองว่า เธอจะต้องปรับตัว มันสมควรที่จะเป็นแบบนี้ เพราะจริงๆ มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว

หลังจากที่ร่างกายเริ่มไม่มีเหงื่อแล้ว เซี่ยชีหรั่นจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิแล้ว เธอสามารถใส่เสื้อคอเต่าแขนยาวได้ เพราะมันช่วยปกปิดรอยฟกช้ำที่อยู่บนร่างกายของเธอ ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ถ้าเป็นช่วงฤดูร้อนหล่ะก็ มันอาจทำให้ส้งหลิงหลิงหัวเราะเยาะเธอเหมือนครั้งที่แล้วก็ได้