สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 346

ตอนที่346 สาวใช้ตัวแสบ250

ส้งหลิงหลิงเช็ดน้ำตาตัวเองเรียบร้อยตั้งนานแล้ว จัดการหน้าผมตัวเองเรียบร้อยแล้ว เรียกจงหยุนซางอย่างกระตือรือร้น:พี่หยุนซาง พี่มาแล้วหรอ?”

“อืม มาแล้ว!”จงหยุนซางตอบอย่างอ่อนโยน ยิ้มให้เธอ

เซี่ยชีหรั่นมองจงหยุนซาง ไม่รู้ทำไม มองเธอแล้วทำให้เธอรู้สึกสบาย　

หลังจากที่ต่างคนต่างทักทายกัน ไม่เหมือนครั้งที่แล้วที่ส้งหลิงหลิงพาเซี่ยชีหรั่นแนะนำไปทั่ว ครั้งนี้คือเย่เชินหลินที่โอบเอวเธอไว้ พูดกับจงหยุนซาง:“เธอคือผู้หญิงของฉัน เซี่ยชีหรั่น!”

ไห่ลี่หมินมองมือใหญ่ของเย่เชินหลินที่โอบไปรอบเอวของเซี่ยชีหรั่นอย่างอิจฉา คิ้วขมวดขึ้นมาทันที

เซี่ยชีหรั่นก็มีความอึดอัดใจเล็กน้อย เพราะยังไงส้งหลิงหลิงก็ยังอยู่ เย่เชินหลินพูดชัดเจนขนาดนี้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของเขา มักรู้สึกแปลกเล็กน้อย หน้าของส้งหลิงหลิงเสียใจเหมือนถูกไฟเผาไหม้ จงหยุนซางกวาดมองไปที่ส้งหลิงหลิงพริบเดียว จากนั้นก็มองมาที่เซี่ยชีหรั่น

“ฉันเคยเห็นเธอ”เธอค่อยๆพูด จากนั้นคิ้วเธอก็ค่อยๆขมวดขึ้น เหมือนกำลังคิดว่าเธอเคยเห็นเธอที่ไหนกันแน่

เพื่อหลีกเลี่ยงความอึดอัด ส้งหลิงหลิงอธิบายกับจงหยุนซางอย่างสนิทสนม:“เธอเคยเห็นสิ ครั้งนั้นตอนที่เย่เชินหลินบาดเจ็บ ตระกูลเย่จัดงานปาร์ตี้ เธอก็มาแล้วไม่ใช่หรอ?ฉันยังพาเซี่ยชีหรั่นไปแนะนำกับทุกคน ตอนนั้นเธอเป็นน้องสาวญาติห่างห่างของฉัน หลังจากนั้นก็......เหอะ เพราะฉะนั้นเธอเคยเห็น”

คำว่าหลังจากนั้นก็....พูดเอาเซี่ยชีหรั่นคงไม่ต้องอธิบายว่าอึดอัดแค่ไหน เธอไม่ต้องพูดชัดเจนใครก็เข้าใจ ความหมายของส้งหลิงหลิงคือ หลังจากนั้นเธอก็มีอะไรกับเย่เชินหลินลับหลัง เหมือน เธอโดนทรยศแล้ว

ไม่รู้ทำไมเซี่ยชีหรั่นไม่อยากที่จะให้จงหยุนซางคิดว่าเธอคือผู้หญิงไร้ยางอายแบบนั้น ความรู้สึกแบบนี้แปลกเล็กน้อย

“ไม่ใช่ ฉันคิดว่าไม่ใช่ครั้งที่แล้ว ฉันยังเคยเห็นเธอที่ไหนอีกแน่นอน บางที....”บางทีไม่ใช่เคยเห็นเธอ แต่เป็นเพราะมีคนหน้าคล้ายเธอ?

อาจเป็นเพราะครั้งนั้นที่มาดูเย่เชินหลิน พูดเรื่องสองครอบครัวกับเขาอย่างรีบร้อนเกินไป จึงไม่ได้ดูหน้าตาของเซี่ยชีหรั่นอย่างละเอียด วันนี้เห็นแล้ว แปลกจริงที่คุ้นตา

เธอจ้องเซี่ยชีหรั่นสักพัก รู้สึกขึ้นมาว่าตัวเองเสียมารยาทเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมา พูด:“แปลกจริงมองแล้วคุ้นตาดี”

“อากจะเป็นน้องสาวเธอหรือเปล่า?หลิงหลิงก็พูดว่าเธอเหมือน “เย่เชินหลินพูดออกมาอย่างเย็นๆ มุมปากแขวนรอยยิ้มแดกดัน

หน้าส้งหลิงหลิงร้อนไปมา ยิ้มอย่างแห้ง ขาจะยืนทนไม่แล้ว

จงหยุนซางไม่ใช่มองไม่ออกว่าท่าทีของเย่เชินหลินไม่ดีกับเธอ สีหน้าของเธอนิ่งแล้วก็นิ่ง ตั้งแต่ที่เธอนำสายตาไปไว้ตัวเขานั้น ก็กะไว้แล้ว ชาตินี้ในใจเธอคงจะรู้สึกไม่สบายแน่

เธอยังคงยิ้ม:“เชินหลินนี่ชอบล้อเล่นตลอดเลย ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว จะมีน้องสาวได้อย่างไร”

“นั่งเถอะ!”เย่เชินหลินพูดจบ จงหยุนซางและไห่ลี่หมินต่างนั่งลง แต่สายตาไห่ลี่หมินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่นั่งข้างเขา แล้วเขาก็ใช้สายตาสื่อให้เซี่ยชีหรั่นนั่งข้างเขา

พ่อบ้านก็สั่งให้สาวใช้ที่มาใหม่มาดูแล ทุกคนเริ่มพูดคุยกัน

ส้งหลิงหลิงพูดคุยกับไห่ลี่หมิน ถามเขาพวกเรื่องของไห่ฉิงฉิง

สายตาของจงหยุนซางมักมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างไม่รู้ตัว ในหัวสมองไม่หยุดที่จะค้นความทรงจำ ในที่สุด เธอคิดขึ้นมาได้แล้ว....　

มันคือปีที่แล้วในงานเลี้ยง ตอนนั้นจงหยุนซางไปร่วมงานกับพ่อของเธอหัวหน้าจง ในงานเลี้ยงเจอคุณนายของเสนาธิการหลี่ ท่านดูเป็นสาวนัก เสน่ห์และความสง่างามคงทำให้ทุกคนที่อยู่ในงานจำได้และประทับใจ อย่าพูดถึงผู้ชายเลย แม้ผู้หญิง ก็จะมองเธอไม่แพ้กัน

แม้พวกผู้ชายจะเกรงกลัวตำแหน่งเสนาธิการหลี่ ไม่กล้ามองจ้องไปที่คุณนายโดยตรง แต่ก็ยังทนไม่ไหวที่จะแอบมอง

เธอสำรวจเซี่ยชีหรั่นอย่างละเอียด เห็นว่าแม้เสน่ห์เธอและคุณนายหลีจะไม่เหมือนกัน แต่รายละเอียดใบหน้าคล้ายกันมาก ถ้าให้พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกัน บอกว่าพวกเธอคือแม่ลูก ก็ไม่มีใครสงสัยความจริงแน่นอน　

แต่ชัดเจนแล้วว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของสองสามีภรรยาเสนาธิการหลี่ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มาทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้ที่นี่กับเย่เชินหลินหรอก

“วันนี้มามีธุระหรอ?”เย่เชินหลินถามจงหยุนซางเบาเบา เธอถึงพึ่งได้สติกลับมา

“ก็แค่มาดูว่าคุณหายดีหรือยัง ยังอยากเชิญคุณทานข้าวสักมื้อ”จงหยุนซางพูดเบาเสียง ใบหน้ามีรอยยิ้ม ท่าทางสง่างามและมีเกียรติ

ไม่ต้องพูดเย่เชินหลินก็รู้ปฏิกิริยาเธอแบบนี้ ไม่แปลกที่เสนาธิการหลี่มีลูกสาวกตัญญูแบบนี้ มักจะทำงานสามัคคีเพื่อสองครอบครัว

“คืนนี้ก็ทานข้าวเย็นที่นี่ไปก่อนค่อยกลับไปเถอะ”เย่เชินหลินพูดจบ สั่งพ่อบ้าน:“เตรียมเลย คืนนี้คุณไห่และคุณจงจะทานมื้อเย็นที่นี่

“รับทราบ คุณเย่!”