สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 347

ตอนที่347 สาวใช้ตัวแสบ251

แต่ทำไมเขาต้องมาห้ามเธอ?

“ฉิงฉิง เธอรับไหม?เวลานี้ ให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่รู้เห็นกับความรักของเราสองคน ดีไหม?ขึ้นมาบนเวที!”นักร้องยังคงเรียกเธอ แขกต่างมองมาทางเธอ เธอมองขึ้นไปบนเวที แล้วมองผู้ชายที่ดึงข้อมือเธออยู่

“คุณปล่อยฉัน ฉันยอมรับปากเขา ฉันเชื่อเขา เขาไม่มีทางหลอกฉัน!”ไห่ฉิงฉิงมีความจะสะบัดมือผู้ชายออก แรงกลับสู้หนึ่งส่วนสิบของเขาไม่ได้

“ผู้หญิงมันเชื่อง่ายทุกคนจริงๆ!”ชายพูดออกมาอย่างเย็นชา ไม่พูดอะไรต่อ แล้วดึงเธอออกมาทางข้างนอก

ไม่ใช่ไม่มีคนมอง แค่สถานการณ์แบบนี้มักจะเกิดขึ้นในผับบาร์ เพราะฉะนั้นทุกคนก็ต่างเหมือนดูเรื่องราวเฉยเฉย ไม่มีใครสนใจว่าใครพาไห่ฉิงฉิงไป

ไห่ฉิงฉิงโดนผู้ชายหน้าดำพาออกจากผับบาร์ เธอโกรธแล้วตะคอกใส่เขา:“คุณเป็นบ้าหรือไง?ฉันเชื่อหรือไม่เชื่อเขา เกี่ยวอะไรกับคุณฉันไม่รู้จักคุณ!”แม้ใบหน้าแบบนี้ เธอเหมือนคุ้นเคยเล็กน้อย แต่เธอก็มั่นใจว่าเธอไม่รู้จักเขา

โม่เสี่ยวจุนสะบัดมือเธอออก พูดอย่างเย็นชา:“หวังว่าเธอเห็นพวกนี้แล้ว ยังเชื่อเขาต่อ”

พูดจบ เขากดมือถือบนมือ กดไปที่ปุ่มเปิด อยู่หน้าเธอ มันเป็นคลิปคลิปหนึ่ง

ยังคงเป็น“เจ้าชายในฝัน”ของไห่ฉิงฉิง และอยู่ในผับบาร์ด้วย แค่เป็นผับบาร์อีกที่ เขาพูด:“หวังว่าอารมณ์เธอจะสดใสทุกวัน หยางหยาง ฉันรักเธอ....”

“ถ้าเธอยังคิดว่าไม่พอ ที่ฉันตรงนี้ยังมีคลิปอีกห้าคลิป”

ไห่ฉิงฉิงไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย เจ้าชายที่อยู่ในใจเธออย่างลึกซึ้ง เธอคิดที่จะยอมพันธนาการครอบครัวเพื่อเขา ไม่มีทางที่จะทรยศ

หลักฐานชัดเจนแล้ว เขาไม่ได้ทรยศ แต่เขาเป็นแค่พวกหลอก หลอกความรู้สึกของผู้หญิง เงินทองและร่างกาย เพราะคลิปพวกนี้ถ่ายมาไม่กี่วัน เขาพูดแบบนี้กับผู้หญิงหลายคน ที่ไม่เหมือนคือชื่อของผู้หญิงเท่านั้น

ไห่ฉิงฉิงไม่คิดว่าสักวันก็จะเจอเรื่องแบบนี้

เธอไม่มีน้ำตาสักหยด แค่เอามือถือออกมาจากกระเป๋าอย่างสงบ โทรไปยังเบอร์หนึ่งอย่างเคยชิน

“พี่เซิน เรื่องความรักหลอกลวงพี่สนไหม?”ชัดเจนแล้วว่าอีกฝ่ายกำลังหลับลึก และพึ่งเข้าใจว่าเธอพูดอะไร

เขาเป็นถึงคนที่อยู่ระดับสูงในฝ่ายความมั่นคงสาธารณะ จะมาสนใจเรื่องเล็กอย่างรักหลอกลวงแบบนี้ได้อย่างไร แต่อีกฝ่ายคือไห่ฉิงฉิง เขาจึงรีบรับปาก

“สน ต้องสน”

“บาร์เยี่ยหัว นักร้องชื่อห้าวหรัน”ไห่ฉิงฉิงพูดจบอย่างใจเย็น วางสาย ไม่ได้พูดขอบคุณ

จากนั้นไห่ฉิงฉิงก็มองโม่เสี่ยวจุนอย่างสงบ ถาม:“คุณคงไม่ใช่คนที่เดินผ่านแล้วอยากมาช่วยมั้ง มีเรื่องอะไรจะให้ฉันทำ?”

“แค่อยากสอบถามกับเธอคนหนึ่ง”โม่เสี่ยวจุนก็ไม่อ้อมค้อม เขาเป็นคนไม่ชอบการอ้อมค้อม

“พูดมา”

“ผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อเซี่ยชีหรั่น”

จนตอนนี้โม่เสี่ยวจุนยังหาเซี่ยชีหรั่นไม่เจอ เขาคิดในเมื่อเธอจะฟ้อง ถ้าเดินตามขั้นตอนปกติคงจะไม่มีทางออก เธอจึงเป็นไปได้ที่จะใกล้ชิดกับคนชั้นสูง

สมาชิกพนักงานชั้นสูงพวกนั้น โม่เสี่ยวจุนเคยแอบใกล้ชิด และเคยถามกับบางคน พวกเขาพูดว่าไม่เคยได้ยินสักคน เขาจึงค่อยๆนำเป้าหมายไว้ที่สมาชิกคนรุ่นใหม่ นั่นก็คือรุ่นที่สอง

เขาเล็งไห่ฉิงฉิง บังเอิญได้ยินสนทนาของนักร้องคนนั้นห้าวหรันกับผู้หญิงคนหนึ่ง พูดว่าช่วงนี้เขาจับปลาใหญ่ได้ตัวหนึ่ง คือหลานสาวของผู้บัญชาการทะเล ประธานหอการค้าจังหวัดเลขาเอาน้องสาวของไห่ลี่หมิน

มีตำแหน่งสูงเยอะขนาดนี้ คิดว่าเธออยู่ในวงรุ่นสองนี้ของมณฑลตงเจียงก็คงมีชื่อเสียงบ้าง เพราะฉะนั้นโม่เสี่ยวจุนออกจากเฟ่ยจื่อเถิงก็มาจัดการเรื่องนี้เลย

“รู้จักไหม?หรือว่าเคยได้ยินชื่อนี้ไหม?”โม่เสี่ยวจุนถามขึ้นมาอีกครั้ง

……

หลายวันติดต่อกัน บ้านตระกูลเย่เงียบสงบมาก เย่เชินหลินมีแค่ประชุมสำคัญถึงจะไปบริษัท อยู่ในบ้านมากกว่าเวลาปกติ

บางครั้งเขาก็จะอยู่เป็นเพื่อนเซี่ยชีหรั่นที่พาหรงหรงไปเดินเล่น มองสีหน้าเซี่ยชีหรั่นเวลาที่ดูแลหรงหรงอย่างอ่อนโยนและเป็นห่วงทำให้เขามีความภูมิใจ คิดว่าเธอน่าจะเป็นแม่ที่ดีคนหนึ่ง

ตอนเช้าของวันเย่เชินหลินมีความเหงาและว่าง มองเซี่ยชีหรั่นที่ป้อนอาหารให้ตัวเล็กอีกแล้ว จึงแกล้งเธอ:“ถ้าฉันบอกไม่ให้เธอเลี้ยงมัน ให้เธอทิ้งมัน เธอจะทำยังไง?”

เซี่ยชีหรั่นตกใจกับคำถามนี้ แต่ยังมองเขาอย่างตั้งใจ พูด:ท่านคงไม่ทำแบบนี้หรอก ท่านก็ชอบมันมากไม่ใช่หรอ?”

เย่เชินหลินขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่อารมณ์เสีย:“ใครชอบมัน สกปรก”