สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 349

ตอนที่349 สาวใช้ตัวแสบ253

ไม่แปลกที่หวงสุนัขตัวเล็กนี้มาก เมื่อกี้เขาก็แค่ลองว่าไม่ให้เธอเลี้ยง เธอก็รีบขอเขา เธอยังเป็นฝ่ายจูบเขาก่อน ความหวานแบบนี้ ที่แท้ก็ทำเพื่อโม่เสี่ยวจุน!！

เธอขอนมเพราะสุนัขตัวนี้ คิดไม่ถึง ว่าเธอแค่เห็นมันหิว ก็ร้องไห้เสียใจขนาดนั้น

แล้วก็ครั้งที่แล้ว เธอรู้ว่าอันตราย ก็จะโดดลงน้ำ ไปช่วยสุนัขตัวนี้

เขาและเธอเปียกไปทั้งตัว เธอไม่สน ขึ้นบกอย่างแรกที่พูดขึ้นมาคือ แย่แล้ว หรงหรงจะไม่สบาย

เย่เชินหลินคิดถึงพวกนี้ ใจเหมือนโดนผู้หญิงตรงหน้าใช้มีดคมแทงเป็นรูใหญ่

ที่แท้ที่เธอบอกว่าลืมแล้ว ก็โกหกเขาทั้งนั้น เขามันโง่จริงๆ ยังช่วยเธอดูแลหมาบ้านั้น!

ไม่แปลกที่วันวันเธอดูแลมันอย่างตั้งใจ ที่แท้ทุกครั้งที่เธอมองมันก็คิดถึงโม่เสี่ยวจุน!เขาก็แค่ไม่รู้แค่นั้น!

เย่เชินหลินหลับตาลง สูดหายใจลึกลึก พูดกับโม่เสี่ยวหนง:“ขอบคุณเธอที่บอกพวกนี้ให้กับฉัน เธอไปพูดกับพ่อบ้าน รถสปอร์ตสีแดงที่อยู่ในโรงรถ ให้เธอ ไปหาเขาแล้วขอ!”

ความปีติยินดีนี้เหมือนตกลงมาจากสวรรค์ โม่เสี่ยวหนงยกหัวขึ้น สายตาแอบมีรอยยิ้มที่ได้ใจ จากนั้นก็พูดขึ้นมา:“ขอบคุณพี่เชินหลิน ฉันไปเอาตอนนี้”

หน้าของเย่เชินหลินยิ่งมืดหมอง สายตาอันเย็นชาจ้องมองไปที่ใบหน้าเล็กของเซี่ยชีหรั่นไปมา

“ไม่ใช่แบบที่ท่านคิด ไม่ใช่จริงๆ ท่านอย่าฟังเธอพูดไปมั่ว”เซี่ยชีหรั่นเปิดปากอธิบาย แต่การอธิบายเหมือนว่างเปล่า หลายเรื่องก็เป็นความจริง เธอเห็นสุนัขตัวนี้เริ่มแรก ก็คิดถึงโม่เสี่ยวจุน คิดถึงฉิวฉิว ทั้งหมดนี้เป็นความจริง เธอไม่รู้จริงๆว่าต้องโกหกเขายังไง ทำยังไงให้เขาดีใจ

“เรื่องอะไรไม่ใช่แบบที่ฉันคิด?บ้านพวกเธอเมื่อก่อนมีสุนัขตัวสีขาวแบบนี้ มีไหม?”เย่เชินหลินถามอย่างจริงจัง

“มี”

“สุนัขตัวนั้น เธอและโม่เสี่ยวจุนอยากเรียกว่าหรงหรง โม่เสี่ยวหนงให้มันชื่อฉิวฉิว ใช่ไหม?”

เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้“ใช่ ทั้งหมดนี้คือความจริง แต่ฉันเลี้ยงมัน ก็แค่ชอบมันแค่นั้นจริงๆไม่ได้ทำเพื่อใคร”

“งั้นหรอ?ดี!เอามันมาให้ฉัน”เย่เชินหลินทำสีหน้าเดิม ยื่นมืออยากจะมาเอาหรงหรง

สีหน้าเขาแบบนั้น เซี่ยชีหรั่นกลัวว่าเขาจะทำให้มันเจ็บจริงๆ จึงหมุนตัวเล็กน้อย ไม่ให้เขาเอา

“ให้ฉัน!”เย่เชินหลินพูดเสียงต่ำ

“ท่านอย่าทำอะไรมันได้ไหม?มันแค่สุนัขตัวหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องอะไร มันไม่รู้อะไร”เซี่ยชีหรั่นขอ เขาไม่พูดอะไร ยังคงยืนยันที่จะดึงมันมาจากมือเธอ

“เธอเชื่อไหมฉันจะบีบมันตาย?”เขาทำสีหน้าเย็นชา พูดออกมาอย่างกัดฟัน

“ไม่ได้!ขอร้อง อย่า!มันก็แค่สุนัขตัวเล็กตัวเดียว ชีวิตที่น่าสงสารตัวหนึ่งแค่นั้น มันไม่ได้ทำอะไรผิด ท่านปล่อยมัน ท่านโกรธก็ลงที่ฉัน!”เซี่ยชีหรั่นรีบร้อนแล้ว จนน้ำตาจะไหลออกมาในไม่ช้า

เขาไม่ได้อยากที่จะทำอะไรโหดเหี้ยมกับสัตว์บริสุทธิ์ตัวหนึ่งหรอก เขาก็แค่ลองว่าเธอจะห่วงสัตว์บ้านนี้มากแค่ไหน

เสียดาย ความตื่นกลัวของเธอทำให้ความรู้สึกเธอดูชัดเจนมากขึ้น

เวลานี้จิ่วจิ่วได้ยินเรื่องทะเลาะกัน ก็รีบมา เห็นเย่เชินหลินจับหรงหรงไว้แน่น รู้สึกกลัวเล็กน้อย

“คุณเย่ ท่านอย่าทำแบบนั้นกับหรงหรง เอามันให้ฉัน ดีไหม?”จิ่วจิ่วพูดขอร้องเบาเบา

เย่เชินหลินมองไปที่จิ่วจิ่วอย่างเย็นชา ถ้าจำไม่ผิด สุนัขตัวนี้เธอเป็นคนซื้อให้เซี่ยชีหรั่น เธอนี่เป็นคนห่วงเธอทั้งใจจริงๆ คิดเพื่อเธอดีจัง

“เอามันออกไป!อย่าให้ฉันเห็นอีก!”คำพูดของเย่เชินหลินพึ่งจบ เซี่ยชีหรั่นรีบพูดกับจิ่วจิ่ว:“เอามันไว้ คืนให้เจ้าของเดิมของมันเถอะ”

ที่จริงเธออยากใช้การกระทำให้เย่เชินหลินรู้ เธอไม่เลี้ยงสุนัขตัวนี้ได้ เธอไม่ได้แคร์มันเหมือนที่เขาคิดขนาดนั้น

แน่นอนเธอก็กลัวว่าเขาจะทำอะไรหรงหรง เธอไม่มีทางที่จะไม่เป็นห่วง

จิ่วจิ่วรับหรงหรงมา ก็ยังคงไม่ไว้ใจเซี่ยชีหรั่น สีหน้าแบบนั้นของเย่เชินหลินเหมือนจะกินคนลงทั้งคนแล้ว

“คุณเย่ ท่านอย่าโกรธชีหรั่น เธอ....”

“ไป！”คำเดียวของเย่เชินหลินเย็นชาสุดขีด จิ่วจิ่วอยากจะพูดอีก เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว สื่อให้เธอไม่ต้องพูดแล้วเธอพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์

จนถึงตอนนี้เย่เชินหลินยังคงมองเซี่ยชีหรั่น สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของเธอ เขาก็ไม่พลาด

ทั้งสองมองหน้ากันนานสักพัก ทันใดนั้นเย่เชินหลินเปิดปากถามเธออย่างเย็นชา:“บอกฉัน ในใจเธอ ฉันกับโม่เสี่ยวจุนใครสำคัญกว่ากัน?”