สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 353

ตอนที่353 สาวใช้ตัวแสบ257

“ฉัน……”เธอไม่รู้ว่ามีหรือไม่มีนี่ เธอจำได้ตอนพวกเธอสัมภาษณ์อยู่ที่ห้องโถง ก็มีกล้องอยู่ ฉะนั้นเธอคิดและคิดว่าทางเดินฉนวนก็มี หรือว่าไม่มี?

เซี่ยชีหรั่นอยากจะอธิบายมาก อธิบายพันรอบ หมื่นรอบ แต่เธอก็ค่อยๆเงียบลง เธอก็เข้าใจทันที บางทีเขาก็ไม่ยอมที่จะเชื่อว่าน้องชายเขาจากไปแล้วเป็นเรื่องจริง　

เธอไม่พูดอะไรอีก แค่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสงบ

“ทำไมไม่พูดแล้ว?”เขาถามขึ้นมา

เซี่ยชีหรั่นหันหัว มองเย่เชินหลินอย่างสงบ ค่อยๆเปิดปาก:“คุณเย่ ท่านสามารถไม่เชื่อได้ว่าสิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริง เพราะว่าฉันตอนนี้ไม่สามารถที่จะหาหลักฐานได้แล้ว ท่านก็คิดว่าฉันตั้งใจทำรูปภาพหาย ฉันไม่อยากพูดมาก ฉันเข้าใจ ฉันห้ามท่านปล่อยพวกเขาพ่อลูกไม่ได้ ถ้าท่านไม่กลัวว่าสักวันจะเสียใจภายหลัง ท่านก็ทำแบบนั้นเถอะ ฉันจะไม่ข้อร้องท่านสักครั้งแล้ว ฉันจะไม่บอกว่าเขาเป็นน้องชายของท่าน ฉันจะไม่มีวันพูด”

เซี่ยชีหรั่นกำลังใช้วิธีกดดัน และเธอเองก็ทนไม่ไหวและทำอะไรไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าโม่เสี่ยวจุนคือเย่จื่อห้าน แต่ยากที่จะพูด แต่ไม่ว่ายังไง เธอไม่สามารถที่จะเห็นเขาปล่อยคนที่ฆ่าน้องชายเขา ตอนนี้คงต้องถอย บังคับเขาให้ได้

“ไม่ต้องให้เธอเตือน ฉันจะสืบให้ถึงที่สุด”เย่เชินหลินบีบคางเซี่ยชีหรั่นไว้ มองไปที่ใบหน้าเล็กของเธอ

“อย่าคิดว่าแบบนี้ก็จะทำลายหลักฐานทุกอย่างได้ ฉันยังมีวิธี เซี่ยชีหรั่น ถ้าเธอกล้าโกหกฉัน เธอจำไว้ฉันจะทำให้เธอทรมาน!”

“ฉันไม่กลัว ท่านสืบอย่างตามสบายเลย”เธอมองกลับเขา สายตามีความไม่ยอม

ตั้งแต่เขารู้จักเธอ เธอก็เหมือนไม่เคยมีสายตาและสีหน้าแบบนี้ เธอมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอ?

มองกัน เป็นเวลานาน เขาจ้องเธอ เธอก็จ้องเขา เหมือนต่างอยากพิสูจน์ว่าอีกฝ่ายผิด ตัวเองถูก

ถ้าเธอโกหกเขาจริงๆ เขาควรจัดการเธอยังไง?

เธอทำให้เขาไม่วางใจแบบนี้ ในใจเธอก็มีเขา เธอไม่มีทางโกหกเขา สายตาเขามีความสงสัยเธอ และซ่อนความไม่เต็มใจที่ต้องทำแบบนี้

มองกันเป็นเวลานานาน ทันใดนั้นเขาก็เข้ามาใกล้เธอ จูบริมฝีปากเธออย่างไม่มีการเตือนอะไร

เขาเหมือนกำลังถูกไปที่ริมฝีปากเธอ ในใจก็พูดขึ้นมาเป็นรอบรอบ ยัยตัวเล็ก เธออย่าโกหกฉัน อย่าโกหกฉัน!

เธอรู้สึกงงเล็กน้อย เขากำลังโกรธอยู่ไม่ใช่หรอ?ทำไมอยู่ดีดีก็มาจูบเธอ　

แต่เธอ ทำไมทั้งทั้งที่กำลังว่าเขาที่ไม่เชื่อเธอ เสียใจกับเขาและผิดหวัง แต่ก็ยังหวั่นไหวกับจูบของเขา

ระหว่างที่เธอผลักเขาออก เขาก็สิ้นสุดกับจูบนี้แล้ว

จากนั้นในรถก็กลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม พวกเขาต่างมองไปที่นอกหน้าต่าง ไม่ได้มองซึ่งกันและกัน

ในความเงียบ ทันใดนั้นท้องของเซี่ยชีหรั่นก็ร้องขึ้นมา เธอมีความอึดอัดใจเล็กน้อย

“กลับ หาร้านอาหารที่ดีแล้วหยุดก่อน”เย่เชินหลินสั่ง

“ฉันไม่เป็นไร ที่จริงฉันยังทนได้ “เซี่ยชีหรั่นพูดเบาเสียง เขาไม่สนใจเธอ

คนขับรถฟังแค่คำสั่งของเย่เชินหลิน แล้วกลับหัว ถึงในเมืองหลินเจียง หาร้านอาหารที่เกรดสูง จอดรถ

เซี่ยชีหรั่นก็ไม่พูดอะไร ตามเย่เชินหลินอย่างสงบ เข้าร้านอาหารนั่งลง เพราะทำธุระข้างนอก เย่เชินหลินเรียกคนขับรถเข้ามาทานข้าวด้วยกัน

สั่งอาหารเยอะมาก ที่จริงเซี่ยชีหรั่นไม่ค่อยอยากอาหาร แต่ไม่อยากเปลือง ก็ยังบังคับให้ตัวเองกินหน่อย เย่เชินหลินเองก็ไม่ขยับตะเกียบกิน

ถ้าเธอจำไม่ผิดผู้ชายคนนี้ก็เหมือนเธอที่ไม่ได้ทานอะไรเมื่อคืน ร่างกายเขาทำมาจากเหล็กหรือไง?

“ทำไมไม่ทานข้าว?”สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหว ถามเขา

“ไปเถอะ!”เย่เชินหลินเห็นเธอและคนขับรถใกล้จะทานเรียบร้อยแล้ว จึงลุกขึ้น

“ท่านไม่ทาน ฉันไม่ไป!”ก็เหมือนครั้งที่แล้วที่เธอไม่ให้เขาดื่มเหล้า ครั้งนี้นิสัยของเธอแบบนั้นก็เกิดขึ้นอีกแล้ว

จะบอกว่าเธอไม่ได้เรื่องก็ตาม เธอก็แค่ไม่อยากเห็นเขาไม่ทานข้าว ไม่ว่าเขาจะทำยังไงกับเธอ เขาทำเพื่อเธอเยอะขนาดไหน เธอจะลืมได้ยังไง　

อีกอย่าง ความรักก็ไม่สามารถที่จะใช้ว่าใครดีกับใครมาเทียบเคียง เธอคิดแม้ครั้งนี้เป็นต้นไปเขาจะไม่มีรอยยิ้มให้เธอ บางทีเธอก็ลืมเขาไม่ลง เธอกับเขามีความลึกซึ้ง ก็เหมือนคนคนหนึ่ง เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ เธอจะไม่สะทกสะท้านอะไรได้อย่างไร

เย่เชินหลินมองผู้หญิงที่ดึงดันคนนี้ เธอเป็นห่วงเขา เขาจะไม่รู้สึกได้ยังไง

ถ้าเธออ่อนโยนขึ้นมา ทำให้ผู้ชายรู้สึกได้ว่ามีแค่เธอ ก็ไม่ต้องการทั้งโลก

เขาไม่พูดอะไร และไม่ทานข้าว แต่แค่ก้มตัวลงแล้วอุ้มเธอโดยตรง

“ท่านปล่อยฉันนะ!ทานข้าวเสร็จค่อยไป!”คำพูดของเซี่ยชีหรั่น ก็แค่ผ่านหูเขา และไม่สนว่าในร้านอาหารจะมีสายตาที่มองเยอะขนาดไหน เขาเดินก้าวใหญ่จากไป

คนขับรถรีบจ่ายเงิน แล้วตามออกมา