สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 354

ตอนที่354 สาวใช้ตัวแสบ258

“เอาไว้!”รถขับออกไปใหม่ เสียงของเย่เชินหลินลอยมา

เธอถึงพึ่งคิดได้ ทั้งตัวเธอไม่มีเงินสดจริงๆ เงินเดือนของตระกูลเย่โอนเข้าทางบัตรเครดิต เธอออกมากับเย่เชินหลิน ไม่ได้คิดว่าจะพกเงินและบัตร

แม่เขาไม่สบายแล้ว ในตอนที่เขาเร่งรีบแบบนั้น ยังคิดถึงเธอที่ไม่มีเงินแล้วจะลำบาก

ใครบอกว่าเขาไม่รู้สึกอะไรและใจร้ายกับเธอ?

เซี่ยชีหรั่นอึ้งสักพักและมองรถที่ไปอย่างเร็ว ตาก็ค่อยๆซึมไปด้วยน้ำตา

เย่เชินหลินนะเย่เชินหลิน ทำไมท่านเป็นคนแบบนี้ เป็นคนที่ทำให้ทนที่จะไม่รักไม่ได้ และทนที่จะไม่เกลียดแบบนี้?

เธอไม่อยากคิดมาก ขึ้นชั้นหกตามที่อยู่ เคาะประตู ไม่มีคนตอบรับ ไม่รู้ว่าไม่ได้ยินหรือเปล่า โทรเบอร์ของพ่อเลี้ยงและแม่เลี้ยง ก็ไม่รับ เธอคิดแล้วคิด ก็ไปจับแตะที่ใต้กล่องหนังสือพิมพ์ จับโดนกุญแจจริงด้วย

คุณแม่โม่เป็นคนที่แปลกคนหนึ่ง ความชินของชีวิตประจำวันก็แปลกทั้งนั้น สมมุติท่านกลัวไม่มีกุญแจเข้าบ้าน ก็จะแอบติดกระเป๋าใบเล็กในใต้กล้องหนังสือพิมพ์บ้านตัวเองในเวลากลางคืน ข้างในเก็บกุญแจสำรองไว้หนึ่งคู่

ท่านยังชอบนำเงินสดไว้ในบ้าน กลางคืนก็ล็อคประตูนำเงินสดทุกอย่างมานับหนึ่งรอบถึงจะนอนได้อย่างสบายใจ

เซี่ยชีหรั่นเองกลับไม่รู้ว่าท่านไม่ใช้สมุดบัญชีเงินฝากและบัตรเครดิตธนาคาร แต่แค่ใช้แค่เงินสด ครั้งหนึ่งเธอเคยได้ยินโม่เสี่ยวจุนพูดถึง ถึงรู้

คิดถึงโม่เสี่ยวจุน เธอก็ใจลอยสักพัก ถึงเปิดประตูเข้าไป ในห้องไม่มีคน

เดาว่าพวกเขาอาจจะไปโรงพยาบาลแล้ว เซี่ยชีหรั่นโทรไปที่คุณพ่อโม่อีกครั้ง รับสายแล้ว　

“พ่อ ฉันคือชีหรั่น ได้ยินว่าแม่ไม่สบาย พวกท่านอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ฉันไปดูท่าน”

“ชีหรั่น เธอกลับมายังไงเนี่ย?แม่เธออยู่โรงพยาบาลซาน ชั้นห้า เตียงที่28”

“ฉันรีบไป”

เซี่ยชีหรั่นก็ออกจากบ้านล็อคประตูเรียบร้อย ระหว่างเดินมาข้างทางจะเรียกรถ เธอถึงพึ่งรู้ว่าเย่เชินหลินให้เงินเธอมันจำเป็นมากแค่ไหน

เธอจับกระเป๋าเงินแน่นขึ้น เหมือนจับมือของผู้ชายคนนั้นไว้　

มาถึงโรงพยาบาล หาเตียงของคุณแม่โม่เจอ เซี่ยชีหรั่นเข้ามาอย่างแรก ก็เรียกอย่างเคารพเกรงใจ:“พ่อ แม่!”

แม่เลี้ยงที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรงก็รีบลุกขึ้นมานั่ง พูดอย่างตะโกนและโกรธใส่เธอ:“เธอยังรู้หรอว่าต้องกลับมา?เธอไปตายที่ไหนแล้ว?เสียดายที่ฉันเลี้ยงแกยี่สิบปี อุตสาห์เรียนจบ ยังหวังให้เธอหาเงินกตัญญูฉัน เธอนี่ดี ดึงดันจะแก้แค้นให้คนตาย แก้แค้นอะไร แก้แค้นแล้ว มีใครจะให้เงินเธอไหม หะ?”

คุณพ่อโม่ก็ไม่ได้ไม่ดีกับเซี่ยชีหรั่นขนาดนั้น แค่ท่านเขานิ่งและเชื่อฟังเกินไป ฟังภรรยาจนชินแล้ว ครั้งนี้คุณแม่โม่ด่าที่ห้องพักผู้ป่วยขนาดนี้ ท่านเขาไม่รู้จะเอาหน้าไว้ไหนและคุณแม่โม่เธอไม่สบายอีก จึงเตือนอย่างเบาเสียง:“อย่าทะเลาะกันแล้ว เธอก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรือไง?ได้ยินเธอไม่สบาย ก็รีบกลับมา เธอต้องการอะไรอีก?”

คุณแม่โม่จ้องคุณพ่อโม่อย่างแรง เสียงยิ่งดังกว่าเดิม:“เธอกลับมาแล้วได้อะไร?เงินหายแล้ว พูดมาสิเมื่อคืนทำไมคุณไม่อยู่บ้าน !เงินหายแล้ว!นั่นเป็นเงินเลี้ยงการแก่กรรมของฉัน คุณจะให้ฉันอยู่ยังไงเนี่ย?”

พูดจบ ท่านก็ร้องไห้ขึ้นมาอย่างหนัก ความเสียใจแบบนี้ไม่ใช่ปลอมออกมา ท่านเขาเจ็บใจจริงๆที่เงินพวกนั้นหายแล้ว เหมือน จะเอาชีวิตท่านไปชัดชัด

เริ่มแรกที่ท่านตัดสินใจรับเงินมาเอง เซี่ยชีหรั่นก็เกลียดท่านมาก แต่ตอนนี้ดูท่านร้องไห้เสียใจขนาดนี้เธอก็ทนไม่ไหวแล้ว

เดินกี่ก้าวมาข้างเขา เธอปลอบใจเบาเบา:“แม่ แม่อย่ากังวลเลย แจ้งความหรือยัง?เงินเยอะขนาดนั้นก็ถือว่าเป็นคดีใหญ่แล้ว แจ้งความก็น่าจะแก้ปัญหาได้”

ได้ยินคำว่าแจ้งความ คุณแม่โม่เหมือนจะใจเย็นลงมา ด่าเธออย่างเบาเสียง:“แกพูดอะไรของแก แจ้งความอะไร?ไม่แน่ ......เสี่ยวหนงเป็นคนเอา”

“ทำไมถึงพูดแบบนี้?”เซี่ยชีหรั่นถาม

“ทำไม?เรื่องบ้านพวกเราใส่เงินสดนี้ ยังมีใครรู้ ไม่ใช่คนในบ้านเราไม่กี่คนหรอ?เธอและพ่อและฉัน พวกเราก็ไม่มีทางเอา เสี่ยวจุนตายแล้ว ก็มีแค่เธอกับเสี่ยวหนงรู้ว่าในบ้านมีเงินสด.....”

“แม่ แม่รู้ได้ยังไงว่าจะเป็นคนที่รู้ว่าในบ้านมีเงินสดทำ?”

“ฉันรู้ได้ยังไง?ในบ้านไม่ได้ไม่มีใครแตะอะไร ก็มีแค่กล่องลังที่ใส่หนังสือพิมพ์เก่าในห้องครัวโดนเอาไป ถ้าคนที่ไม่รู้จริงๆ ใครจะไปขโมยเงินถึงห้องครัว ใครจะไปคิดว่าเราจะนำเงินไว้ในกล่องลังที่ใส่ขยะ?”พอพูดถึงอันนี้ คุณแม่โม่ก็ใจร้อนกว่าปกติ เงินเยอะขนาดนั้น ทุกคืนท่านก็จะนับนานมาก

เมื่อคืนก่อนนอนท่านยังนับอยู่ ยังอยู่ ไม่ขาดไปสักบาท แต่เช้านี้ตื่นมา กล่องหายแล้ว เหมือนเห็นผีอย่างนั้น หน้าต่างในบ้านก็ไม่แตก ประตูก็ไม่โดนแงะออก ชั้นหก ถ้าจะบอกโจรปีนขึ้นมาก็ไม่ง่าย อีกอย่างนี่ก็ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว หน้าต่างก็โดนปิดอย่างแน่น ไม่มีทางเข้าไปได้