สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 359

ตอนที่ 359สาวใช้ตัวแสบ263

รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยที่เขามีต่อเธอ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอบอุ่นและหวานชื่นในหัวใจของเธอ

รอก่อน คุณเย่ ในสองวันนี้แม่ของฉันยังไม่หายดี พ่อก็ต้องไปทำงาน ดังนั้นฉันจำเป็นต้องอยู่ดูแลเธอที่บ้าน จริงๆแล้วฉันอยากกลับไปมาก แต่ฉันยังกลับไม่ได้ คุณอนุญาตให้ฉันกลับตอนเช้าวันมะรืนนี้ได้ไหม”

เย่เชินหลินเงียบไปสักพัก ขณะที่รอเซี่ยชีหรั่นมีความกังวลเล็กน้อย ไม่รู้เพราะอะไร หรือในใจของเธอต้องการให้เขาบังคับให้เธอกลับไป ถ้าเช่นนั้นเธอก็จะได้เจอเขาทันที แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะดูเห็นแกตัวเกินไป และอกตัญญูมาก

“ถ้ามีปัญหาให้นึกถึงฉันเป็นคนแรก ถ้าเจอปัญหา ห้ามขอความช่วยเหลือจากผู้ชายคนอื่น จำได้หรือยัง” หลังจากเงียบไปนาน เย่เชินหลินถึงพูดออกมาเช่นนั้น

“คุณอนุญาตให้ฉันอยู่ต่อแล้วใช่ไหม ขอบคุณคุณมาก ฉันจะรีบกลับในเช้าวันมะรืน ตอนเที่ยงก็คงถึงแล้ว” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกซาบซึ้งใจในเวลาเดียวกัน ก็รู้สึกเศร้าใจเพราะต้องรออีกสองวันถึงจะได้เจอเขา

เธอพูดกับตัวเอง ไม่เป็นไร เธอเคยกล่าวไว้ว่าจะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต ตลอดชีวิตยาวนานมาก ตราบใดที่เขาไม่ปฏิเสธเธอ เธอก็จะได้เจอเขาทุกวัน

“แล้วแต่” เขาพูดอย่างเย็นชา เซี่ยชีหรั่นเบะปากโดยไม่ตั้งใจ

“คุณยังไม่ได้รายงานแนวคิดเลย อย่าให้ฉันต้องเตือนคุณทุกครั้ง”　　

ให้เธอพูดแนวคิดอีกแล้ว เขาไม่ชอบคนพูดถึงความรักสองคำนี้ เกลียดการพูดพล่ามเรื่องรักไม่ใช่หรือ

เธอกัดริมฝีปากอย่างเป็นปกติ รายงานอย่างตรงไปตรงมา “ฉันคิดว่า......ฉันคิดถึงคุณ”

หัวใจของเขาแน่นอีกครั้ง

แม้ว่าเธอจะพูดทุกวัน เขายังจะยินดีที่ฟังเธอพูดอย่างนั้นเหรอ เขาเกลียดคนที่วันๆได้แต่พูดเรื่องความรักจริงๆใช่ไหม แต่ตอนนี้เขากลายเป็นอะไรไป

ผู้หญิงเจ้ากรรม เธอเกลี้ยกล่อมคนเก่ง รอเธอกลับมา เขาจะจัดการยังไงกับเธอ

เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเขาจะวางสายแล้ว แต่ไม่ใช่ เขาหาเรื่องมาคุยต่อ แต่เซี่ยชีหรั่นก็ถามถึงอาการของคุณแม่เขาด้วย เขาบอกว่าท่านประธานเย่มารับคุณแม่ของเขาไปแล้ว ทั้งสองคุยกันสักพักหนึ่งแล้วค่อยวางสายโทรศัพท์

วันถัดไปทุกอย่างเหมือนปกติ แต่เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าไป๋จงเจี๋ยหางานที่ไหนมาให้เธอทำมากมาย ประมาณว่าไม่ได้หยุดหย่อนเลย จนถึงตอนบ่ายเธอเหนื่อยมากอยากปีนขึ้นนอนบนเตียง

ไป๋จงเจี๋ยอารมณ์ดีมาก ก่อนจะไปเล่นไพ่นกกระจอกยังอุตส่าห์แต่งตัวด้วย

เธอชอบเล่นไพ่นกกระจอกมาก เมื่อก่อนก็มักจะพาเซี่ยชีหรั่นไปด้วย ผู้ใหญ่เล่นไพ่ เธอก็จะรับผิดชอบดูแลเด็กๆที่มากับเพื่อนแม่ หรือทำกับข้าวทำความสะอาดเป็นต้น

ดังนั้นกิจกรรมเหล่านี้ เธอคุ้นเคยและเคยชินกับมัน จึงไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

ก่อนจะไป เซี่ยชีหรั่นได้ยินไป๋จงเจี๋ยพูดว่าจะทานข้าวที่บ้าเพื่อน เธอจึงเตรียมอาหารเย็นไว้สำหรับโม่เว่ยปิง จึงออกไปกับไป๋จงเจี๋ย

คืนก่อนก่อนวางสายโทรศัพท์ เย่เชินหลินบอกไว้ว่า ไม่มาจะไปไหนก็ต้องพกโทรศัพท์เสมอ ถ้าเขาต้องการหาเธอ ต้องเจอตัวทันที ห้ามไม่รับสายโทรศัพท์

เมื่อเซี่ยชีหรั่นถูกไป๋จงเจี๋ยเร่งให้รีบออกเดินทาง นึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบโทรศัพท์มาด้วย เธอไม่สนใจว่าจะโดนด่าแค่ไหน เธอยังคงยืนยันที่จะกลับไปเอาโทรศัพท์ของเธอมาจนได้

ไป๋จงเจี๋ยรับโทรศัพท์ของผู้หญิงคนหนึ่งบนรถแท็กซี่ อีกฝ่ายถามอย่างหงุดหงิด “ทำไมยังมาไม่ถึง”

“จะไปถึงในไม่ช้า ตอนนี้อยู่บนรถแล้ว ไม่ต้องกังวล จะถึงเร็วๆนี้”

ไป๋จงเจี๋ยวางสายโทรศัพท์ มองเซี่ยชีหรั่นที่นั่งอยู่ข้างๆ คิดในใจ คนก็อยู่นี่แล้ว ไม่สามารถหนีได้แน่นอน

เขาเป็นถึงหลานชายของหัวหน้าตำรวจเลยนะ แม้ว่าเธอจะถูกข่มขืน ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เซี่ยชีหรั่นจะดื้อรั้นแค่ไหนก็ตาม เป็นผู้หญิงหัวโบราณแค่ไหน แล้วจะทำอะไรได้

เมื่อถึงเวลานั้นอย่างมากก็แค่ให้พวกเขาขังเธอไว้ หลังคลอดลูกแล้ว ก็ไม่ต้องกลัวมาเธอจะนอกใจ

ยังไงเรื่องนี้เธอก็จะต้องทำให้สำเร็จ เธอเลี้ยงเธอมาตั้งหลายปี ใช้เธอไปแลกเงินมาให้เธอมันไม่เหมาะสมตรงไหน ว่าไปแล้ว ผู้ชายกลัวอะไร เขามีเงินขนาดนั้น เธอแต่งกับเขา ยังต้องขอบคุณแม่บุญธรรมด้วยซ้ำที่ช่วยเธอ

ตลอดทาง ไป๋จงเจี๋ยเห็นเซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์ไว้อย่างแน่ คนอย่างเธอไม่เคยให้ความสำคัญกับสิ่งของอะไรเลยตั้งแต่เด็ก ทำไมดูรักโทรศัพท์เครื่องนี้จังเลย มีค่ามากหรือ ไป๋จงเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะเหลียวมองเล็กน้อย รู้สึกว่าโทรศัพท์เครื่องนี้น่าจะมีค่ามากจริงๆ

“ชีหรั่นฉันว่า โทรศัพท์เครื่องนี้ราคาเท่าไหร่หรือ” ไป๋จงเจี๋ยถามอย่างสงสัย

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว พูดว่า “มันเนของบริษัท ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าราคาเท่าไหร่”

“ฉันว่าก็ไม่เลวนะ ให้เสี่ยวหนงได้ไหม” พูดๆอยู่ไป๋จงเจี๋ยก็ยื่นมือไปหยิบมา

เซี่ยชีหรั่นคาดไม่ถึงว่าเธอจะชอบโทรศัพท์ของเธอ เธอรีบจับมือถือของเธออย่างแน่นไว้ หลบมือของเธอทัน

“แม่คะ เครื่องนี้ให้เขาไม่ได้ บริษัท มีกฎระเบียบ ต้องใช้ส่วนตัว