สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 358

ตอนที่ 358 สาวใช้ตัวแสบ262

“เลขา รีบไปโอนเงินให้แม่ยายฉัน โอนหนึ่งแสน”

“เมื่อเงินเข้าบัญชีก็คงจะเชื่อได้แล้วมั่ง คุณแม่” เก่อต้าลี่เรียกคุณแม่ได้คล่องปากมาก ไป๋จงเจี๋ยก็รู้สึกดีมาก

ถ้าได้ลูกเขยคนนี้ ก็เหมือนมีบ่อเงินบ่อทอง เครื่องกดเงินสด ต่อไปก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว

“แต่คุณต้องส่งคนไปที่บ้านฉันก่อน หลังแต่งงาน ฉันถึงจะให้ส่วนที่เหลือกับคุณ ถ้าคุณรับเงินของฉันไปแล้ว จะไม่มีเหตุผลใดๆในการคืนกลับมา ฉันเป็นใครคุณคงเคยได้ยินมาบ้างแล้ว”

ไป๋จงเจี๋ยพูดด้วยเสียงต่ำ “ฉันก็ไม่สามารถจับเธอมัดแล้วส่งให้คุณเหมือนกัน บอกคุณเช่นนี้ เธอยังเด็ก ตราบใดที่คุณสามารถหาวิธีที่จะให้เธอ...... อย่างไรก็ตามเธอเป็นคนหัวโบราณมาก ต่อไปคงจะอยู่กับคุณอย่างตายใจ ฉันจะคิดหาโอกาสให้คุณกับเธออยู่กันตามลำพัง หากเป็นเช่นนี้แล้วคุณยังไม่สามารถจัดการได้ จะมาโทษฉันรับเงินหนึ่งแสนของคุณไม่ได้นะ”

เก่อต้าลี่ยิ้มอย่างลึกลับ ใต้อำนาจเขามีผู้หญิงที่ดีบ้านไหนบ้างที่ไม่เคยถูกเขากดขี่ข่มเหง ไม่ว่าจะบริสุทธิ์แค่ไหน แค่ยาขวดเดียวก็หาทิศเหนือไม่เจอแล้ว

“ตามนี้ละกัน พรุ่งนี้คุยนักเธอมาให้ฉันที่บ้าน” เก่อต้าลี่พูดจบ เดินจากไปกับแม่ของเขา

เซี่ยชีหรั่นพบเก่อต้าลี่อีกครั้งที่ทางเดิน เขาเหมือนงูที่กำลังจ้องหนูตัวน้อยๆ ดวงตาสีเขียวอร่าม ถึงแม้เธอไม่ตั้งใจมอง ก็ยังรู้สึกได้ว่าคนคนนี้ผิดปกติ

กลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย ทุกอย่างเป็นปกติ ไป๋จงเจี๋ยปกปิดได้มิดมาก คุณนายหัวหน้าข้างเตียงขวา มีความสุขมาก ในไม่ช้าความหวังที่สามีของเขาก็จะได้เลื่อนขั้นก็จะสมหวังแล้ว จะไม่ให้เธอดีใจได้อย่างไร

ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เธอก็แค่เชื่อมสัมพันธ์เล็กน้อย ยังหลงคิดว่าโชคดีจริงๆ ไม่สามารถหยุดมันได้

ไป๋จงเจี๋ยอยากกินโจ๊กจากร้านอาหารข้างๆนี้ บอกให้เซี่ยชีหรั่นไปซื้อให้ รอเธอไปแล้ว เธอจึงขอที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านของเก่อต้าลี่กับคุณนายหัวหน้าคิด

เธอคิดว่า จะบอกว่าไปงานเลี้ยงที่บ้านเพื่อน แล้วพาเซี่ยชีหรั่นไปด้วย เธอคงไม่ปฏิเสธ

เซี่ยชีหรั่นซื้อโจ๊กกลับมาให้ไป๋จงเจี๋ยแล้ว เธอก็ทำเป็นทานสักสองสามคำ บอกว่าเพิ่งถามหมอไป เธอสามารถกลับบ้านได้แล้ว บอกให้เซี่ยชีหรั่นไปดำเนินเรื่องออกโรงพยาบาล

ความจริงไป๋จงเจี๋ยก็ไม่ได้ป่วยหนักอะไร หมอก็ต้องอนุญาตให้กลับบ้านได้ ขั้นตอนการออกโรงพยาบาลดำเนินเสร็จอย่างรวดเร็ว เซี่ยชีหรั่นเรียกรถแล้วส่งแม่กลับบ้าน

เธอแปลกใจว่าทำไมไป๋จงเจี๋ยทำไมไม่พูดถึงเรื่องทำเงินหาย ด้วยนิสัยของเธอ ปกติเรื่องใหญ่ขนาดนี้ เธอจะต้องบ่นไปอีกสิบปี

เมื่อทั้งสองกลับถึงบ้าน เซี่ยชีหรั่นพูดกับไป๋จงเจี๋ยว่า “แม่คะหนูไปซื้อข้าวสารก่อนะ ข้าวสารใกล้จะหมดแล้ว แล้วจะหาซื้ออาหารที่ย่อยง่ายๆมาให้ด้วย หมอบอกว่าสองสามวันนี้แม่ยังทานไปเรื่อยไม่ได้”

“ไปเถอะ ไปเถอะ” ไป๋จงเจี๋ยโบกมือ พูดอย่างหงุดหงิด

หลังจากโม่เว่ยปิงกลับมาตอนกลางคืน ตอนทานอาหารเย็น โทรศัพท์บ้านดังขึ้น ไป๋จงเจี๋ยแสร้งทำเป็นช้าและลุกขึ้นรับสาย

“อะไรนะ พรุ่งนี้ให้ไปทานข้าวเย็นที่บ้านคุณหรือ ได้สิ ได้สิ ฉันรู้แล้ว รู้แล้ว”ไป๋จงเจี๋ยวางสายโทรศัพท์ เดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เซี่ยชีหรั่น

“อีนังหนู พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะไปทานข้าวที่บ้านเพื่อน เธอไปกับฉันนะ พวกเราจะเล่นไพ่นกกระจอก ไม่มีคนดูแลหลานสาวเขา เธอไปช่วยดูแลหน่อยนะ”

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกลำบากใจ เธอเป็นห่วงเย่เชินหลิน คิดว่าควรจะกลับไปได้แล้ว

“แม่คะ แม่แข็งแรงขึ้นมากแล้ว หนูจะต้องกลับไปแล้วค่ะ ตอนนี้หนูทำงานแล้ว ลานานไม่ได้” เซี่ยชีหรั่นคิดว่า โม่เสี่ยวหนงยังไม่ได้บอกเรื่องของเธอให้แม่ฟัง เหตุผลเพราะว่า โม่เสี่ยวหนงไม่ชอบให้ใครชมว่าพี่สาวของเธอดีกว่าเธอ สามารถจับลูกชายของประธานกรรมการได้ สำหรับพวกเขามันเป็นเรื่องที่เหนือฟ้า

“อะไรนะ เธอจะกลับแล้ว ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งหลายปี ฉันไม่สบาย เธอจะไม่อยู่ดูแลฉันหลายวันหน่อยเหรอ เธอบอกฉันว่าเธอจะกลับแล้ว นี่คือลูกกตัญญูหรือ ไอ้คนอกตัญญู ไม่รู้คุณคน เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ”

“แม่คะ หนูไม่มีทางเลือกจริงๆ........”

“ไม่ได้ ถ้าจะกลับ วันมะรืนนี้ค่อยกลับ อย่าคิดว่าฉันหายดีแล้ว ฉันจะบอกให้รู้ ฉันยังรู้สึกไม่ค่อยสบายอยู่ ฉันจะเล่นไพ่นกกระจอก เพื่อทำให้ไม่ต้องคิดถึงมัน เธอเข้าใจไหม”

ไป๋จงเจี๋ยเริ่มไม่ใช้เหตุผล แต่เซี่ยชีหรั่นก็คิดแล้ว เย่เชินหลินก็ไม่ได้ตาม เธอก็ไม่ได้กลับมาบ้านนานแล้ว กระเพาะอาหารของเธอก็ยังไม่ค่อยหายดี เธอควรจะอยู่ดูแลอีกสักสองวัน

“ตกลงค่ะ แม่ ถ้าเจ้านายหนูไม่ตาม หนูจะกลับตอนเช้าของวันมะรืนนี้ แต่ถ้าเขาตาม หนูต้องรีบกลับไปนะ”

“นี่ค่อยน่าฟังหน่อย”

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าวันนี้เธอเหมือนกำลังตั้งตาคอยอะไรสักอย่าง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกดูมาเป็นครั้งคราว หลังทานอาหารเย็น เธอถึงรู้ว่าเธอกำลังรออะไร ที่แท้ก็รอเวลาสองทุ่มเพื่อโทรรายงานคนแซ่เย่นี่เอง

แม้ว่าจะไม่มีใครเห็น เธอคิดถึงตอนคุยโทรศัพท์กับเขา หน้าก็จะแดงโดยไม่รู้ตัว

โชคดีที่มีไป๋จงเจี๋ยคอยสั่งให้ทำ เวลาจึงผ่านไปเร็ว เดี๋ยวเธอก็ถูกใช้ไปซักผ้า เดี๋ยวก็ให้เธอไปช่วยเก็บตู้เสื้อผ้า เซี่ยชีหรั่นไม่อยู่ ตู้เสื้อผ้าก็เลยยุ่งๆ ดังนั้นเธอจึงตั้งใจเก็บตู้เสื้อผ้า ก็เกือบๆสองทุ่มแล้ว

“ถูพื้นด้วย” ไป๋จงเจี๋ยสั่ง