สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 371

ตอนที่371สาวใช้ตัวแสบ275

เธอมองเขาแวบหนึ่งอย่างอ้างว้าง อยากจะห่วงใยเขาว่าเขายังโกรธอยู่ไหม แต่เสียดายตอนนี้เธอเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ไปห่วงใย และไม่มีแรงไปห่วงใยอีกด้วย

เธอไม่รู้ว่าเธอยังพูดอะไรได้อีกบ้าง ดังนั้นเธอทำได้แค่มองแวบๆ อย่างอ้างว้าง จากนั้นก็หันหัวไปบอกจิ่วจิ่วว่า: “ไปเหอะ ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่เป็นไร ฉันดีมาก”

ฉันไม่แคร์ ไม่เจ็บ ไม่ว่าเขาทำอะไรก็เป็นสิ่งที่เขาควรทำอยู่แล้ว ฉันไม่มีสถานะที่จะไปแคร์

เธอได้แต่คิดแบบนี้ ถึงจะมีความกล้าหาญที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ถึงจะรอคอยพ่อลูกสองคนตระกูลหวีถูกลงโทษได้ แค่เธอรอจนถึงพวกเขาถูกลงโทษแล้ว ก็สามารถไปจากที่นี่อย่างสมบูรณ์แล้ว

จิ่วจิ่วไม่อยากยอม แต่ตัวเธอฐานะไม่สูง พูดไปก็ไร้ประโยชน์

เธอดึงเซี่ยชีหรั่นเดินออกไป สองคนนี้ยังไม่ทันถึงประตู ก็ได้ยินคำพูดเย็นชาของเย่เชินหลิน: “เธอออกไป เซี่ยชีหรั่น อยู่ที่นี่”

ทันใดนั้นใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกหนาวมาก แต่ก็หยุดก้าวเท้าลง

จิ่วจิ่วมองเธอแบบไม่วางใจ เธอยิ้มและพูดว่า: “ไม่เป็นไร เธอออกไปก่อนเลย”

รอจิ่วจิ่วออกไป ประตูถูกปิดอีกรอบ เย่เชินหลินสั่งอย่างกับคุณหมออีกแล้ว: “ขึ้นเตียง!”

เมื่อคืนแบบนั้นเขายังไม่พออีกเหรอ ทำไมต้องให้เธอขึ้นเตียง หลังจากที่เขาขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่นเสร็จแล้ว ขณะที่ยังไม่ได้ไปอาบน้ำ ยังไม่ได้ไปแปรงฟัน เขาให้เธอขึ้นเตียง?

“ต้องการให้ฉันทวนคำพูดของเมื่อคืนอีกรอบไหม” ท่าทางของเขาดูเย็นชาขึ้นไปอีก

เมื่อคืนเขาพูดอะไรเหรอ พูดว่าเขาจะปล่อยหวีหงทาวกับหวีซานซานงั้นเหรอ

เซี่ยชีหรั่นกัดฟันและยังหายใจเข้าลึกๆ อีก เดินไปที่ข้างเตียงอย่างเชื่อฟัง

“ขึ้นเตียง!” เขาทำหน้าเย็นชา ออกคำสั่งแบบไร้อารมณ์เลย

เซี่ยชีหรั่นกัดฟันไว้ เจ็บใจจนไม่รู้ว่าจะเจ็บยังไงอีกแล้ว

เธอไม่อยากขึ้นเตียงของเขาแบบนี้ เธอไม่อยากหลังจากที่เขาขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่นแล้วเธอก็ขึ้นเตียงของเขาอีก แบบนั้นเธอจะดูถูกตัวเองมากๆ

เธอก็ไม่อยากจะร้องไห้ ก็นึกว่าร้องไห้ไปทั้งคืนน้ำตาแห้งไปหมดตั้งนานแล้ว แต่น้ำตาก็ยังคงค่อยๆ เต็มทั้งดวงตา

เธอมองเขาด้วยน้ำตาซึม พูดต่ำๆ ว่า: “คุณจะไม่เชื่อฉันก็ได้ ฉันก็ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าฉันถูกจริงๆ ฉันรู้ว่าฉันควรเชื่อฟังคุณ แต่ตอนนี้ฉันรับไม่ได้จริงๆ ที่จะ…ที่จะขึ้นเตียงกับคุณ ฉันขอคุณเหลือศักดิ์ศรีให้ฉันหน่อย ได้ไหม”

เขาเชยปลายคางของเธอไว้แรงๆ มองตาเธออย่างโหดเหี้ยม

“ตอนที่เธอหลอกฉันไม่เคยคิดถึงผลพวงเหล่านี้เลยหรือไง” เขาถามเธอคำต่อคำ

หรือว่าเธอคิดว่าจะสามารถหลอกเขาได้ฟรีๆ เล่นเขาได้ฟรีๆ ไม่ต้องชดเชยอะไรเลยหรือไง

“ฉันไม่ได้หลอกคุณ! คุณเย่ ฉันไม่กล้าที่จะหลอกคุณ!”

“ไปเลย! อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเบื่อเธอแล้ว” เขาสลัดคางเธอออก ไม่อยากเห็นหน้าเธออีก

ถ้ายังมองเธออีกสักรอบสองรอบ เขาก็อาจจะถูกเธอหลอกอีกก็ได้ บางทีเธอแค่มองเขาด้วยความบริสุทธิ์ ก็จะทำให้เขารู้สึกว่าเธอใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่มีความคิดร้ายใดๆ แต่เสียดายเขาวิเคราะห์ผิดแล้ว ความรู้สึกไม่เคยถูกต้องกว่าความจริงสักนิดเลย!

เบื่อแล้ว…..ใจของเธอมีความรู้สึกขมขื่นขึ้นมาทันที

เบื่อแล้วดี สิ่งที่เธอต้องการก็คือให้เขาหมดความสนใจไม่ใช่เหรอ สิ่งที่เธอต้องการก็คือให้เขาปล่อยเธอไป อย่าให้เธอทำอะไรบนเตียงที่เขาเพิ่งจะมีอะไรกันกับผู้หญิงอีกคนเสร็จ เธอสำเร็จแล้ว เธอควรจะดีใจ แต่ทำไมในใจกลับยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปอีก

เธอก้มหน้าก้มตาไม่มองเขาอีก หันหลังเดินออกไปกลับเข้าห้องตัวเอง แต่เธอดันไปเจอส้งหลิงหลิงตรงประตู

ส้งหลิงหลิงอาบน้ำแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว มีเครื่องสำอางอยู่บนหน้าบางๆ โดยเฉพาะสีแดงอ่อนบนแก้ม แยกไม่ออกเลยว่าเป็นผลมาจากการแต่งหน้าหรือเนื่องจากความสุขของเมื่อคืนกันแน่ เธอยิ้มอ่อนๆ ให้กับเซี่ยชีหรั่น เหมือนกำลังเยาะเย้ยดวงตาที่ร้องไห้จนแดงบวมของเธอ

เมื่อก่อนเธอไปเห็นเธอจะต้องพูดประชดเธอบ้าง แต่ ณ ขณะนี้ เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ให้เธออีกแล้ว เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อคืนก็พอที่จะให้เธอทรมานแทบตายแล้ว

เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้เธอดูถูกตัวเอง ไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าตัวเองแคร์เย่เชินหลินแค่ไหน แคร์ที่เมื่อคืนพวกเขาขึ้นเตียงแค่ไหน

เธอเงยหน้าขึ้น ท่าทางเย่อหยิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนตัวเอง แต่พอปิดประตูลง ความเย่อหยิ่งที่เธอแสร้งทำไม่เหลืออีกแล้ว

เมื่อเย่เชินหลินตื่นขึ้นมาในตอนเช้าส้งหลิงหลิงก็ได้ออกไปก่อนแล้ว เขาไม่ได้ไปหาเธอ และก็ไม่ได้ถามอาการของเธอเป็นไงบ้างด้วย

“เข้ามา!” ได้ยินเสียงคนเคาะประตู เขาพูดเสียงเข้ม ส้งหลิงหลิงก็เปิดประตูเข้ามา

“มีเรื่องอะไร” คิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อย ท่าทีเย็นชาไม่ได้ดีกว่าท่าทีที่มีต่อเซี่ยชีหรั่นไปถึงไหน

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เสียดายกับกระทำของเมื่อคืน แต่หลังจากที่เขามีความขัดแย้งกับเซี่ยชีหรั่น ส้งหลิงหลิงก็โผล่ออกมาอยู่ตรงหน้าเขาตลอด ก็ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจเหมือนกัน

ส้งหลิงหลิงเดินไปข้างหน้าเขายิ้มแห้งๆ และเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า: “เชินหลิน ฉันมาคืออยากจะบอกว่า ฉันจะกลับแล้ว คุณพ่อฉันใกล้วันเกิดท่านแล้ว ฉันต้องกลับไปช่วยงานหน่อย”

“งั้นก็กลับไปเลย ต้องการคนก็ไปบอกกับพ่อบ้าน ให้เขาเรียกกี่คนกลับกับเธอ”

ไม่ว่าเขาจะชอบเธอหรือไม่ เมื่อคืนมีอะไรกับเธอแบบนั้นแล้ว เวลานี้เขาเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกเลิกเธอแน่นอน ตรงกันข้าม สิ่งที่เขาควรทำในฐานะคู่หมั้นเขาก็จะทำให้ดี

“ไม่ต้องแล้ว เชินหลิน ฉันอยากจะบอกว่า ฉันกลับไปก็ไม่มาแล้ว” เสียงของส้งหลิงหลิงต่ำลงมา น้ำตาค่อยๆ ซึมขึ้นมาในตา

เธอพูดแบบนี้กลับทำให้เย่เชินหลินอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็แค่ครู่หนึ่ง เขาก็ยิ้มอย่างประชดว่า: “ทำไม อยากให้ผมสงสารหรือไง หรือว่าคิดว่าเกิดเรื่องเมื่อคืนแล้วผมก็จะเอ็นดูคุณ”

“ไม่ใช่! เชินหลิน ไม่ได้อยากให้สงสาร ฉันก็ไม่กล้าคิดคุณจะเอ็นดูฉัน ฉันก็แค่เข้าใจแล้วว่า ในใจของคุณไม่มีฉันเลย ในใจของคุณมีอยู่แค่เธอคนเดียว ขนาดตอนอยู่บนเตียงชื่อที่คุณเรียกยังเป็นชื่อของเธอเลย ฉันก็มีศักดิ์ศรีของตัวเอง ฉันคิดมาตลอดเลยว่า ถ้าฉันอยู่เคียงข้างคุณตลอด สักวันคุณจะต้องรักฉัน แต่ไม่คิดเลยว่าคุณไม่ใช่แค่ไม่รักฉันอย่างเดียว ขนาดความชอบเล็กๆ น้อยๆ ที่มีต่อฉันตอนแรกๆ ยังไม่เหลือเลย ฉันอยู่ที่นี่แบบไร้ศักดิ์ศรี ยังไงฉันก็ยังเป็นลูกสาวของรองประธาน แต่คุณปฏิบัติต่อฉันยังไงอ่ะ น้องชายฉันทำผิด ฉันต้องคุกเข่าให้เธอคุณถึงยอมปล่อยฉัน เธอโดนอดข้าว ฉันต้องป้อนข้าวให้เธอด้วยตัวเองคุณถึงยอมยกโทษให้ฉัน ฉันรักคุณ! ดังนั้นฉันทนทุกอย่างทั้งหมดนี้ไว้ เมื่อคืนคุณยอมดีกับฉันสักทีแล้ว ฉันนึกว่าในที่สุดความรักของฉันก็ได้เบิกบานสักที ฉันออกไปตั้งแต่อรุณรุ่งแล้ว ฉันก็นึกว่าคุณจะไปหาฉัน ไปดูฉันบ้าง ฉันจำได้ตลอดว่าหลังจากที่คุณขึ้นเตียงกับเธอ คุณดูแลเธอดีขนาดไหน แม้กระทั่งกินข้าวยังไม่ยอมให้เธอลงจากเตียงเลย แล้วฉันล่ะ ฉันก็เหมือนรองเท้าเก่าๆ ข้างหนึ่งที่คุณทิ้งขว้างไว้ข้างๆ แค่มองแวบหนึ่งยังขี้เกียจมองเลย ช่างเหอะ บนโลกใบนี้ก็ไม่ใช่มีผู้ชายแค่คุณคนเดียว ฉันไม่จำเป็นที่จะเฝ้ารออีกต่อไปแล้ว”

ส้งหลิงหลิงพูดจบ มีน้ำตารินไหลลงมากี่หยอดจริงๆ เธอใช้หลังมือเช็ดออกทันที พูดเบาๆ ว่า: “ฉันไปแล้วนะ เชินหลิน”

ความเสียอกเสียใจที่ผ่านมาเป็นเรื่องจริงทั้งหมด สำหรับเธอแล้ว ถูกเลี้ยงมาเหมือนกับเจ้าหญิงตั้งแต่เด็ก ทุกอย่างที่ได้ประสบต่อหน้าเย่เชินหลินในช่วงเวลานี้ เป็นประสบการณ์และความทรมานที่เธอไม่เคยเจอมาก่อนจริงๆ

ดังนั้นการร้องไห้ของเธอก็ไม่ทำให้คนอื่นดูว่ามันปลอม เย่เชินหลินสีหน้าเย็นชาดูเธอบอกเล่า ดูเธอร้องไห้

พูดจากใจแล้ว เขาก็ไม่ใช่ไม่มีความรู้สึกต่อเธอเลยสักนิดตลอดมา ยังไงก็อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานานขนาดนี้แล้วด้วย

หากว่าเธอไม่ได้ให้ส้งซูหาวไปทำเรื่องแบบนั้นให้กับเซี่ยชีหรั่น เขาก็จะไม่เย็นชาใส่เธอตั้งแต่แรก หลังจากนั้นก็ยังมีหลายๆ เรื่องทำให้ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอยิ่งแย่ลงไปอีก แต่เขาก็แค่คาดเดาแบบไม่มีหลักฐานใดๆ ตกลงเธอจะทำจริงไหม เธออาจจะทำจริงก็ได้ ก็อาจจะเข้าใจเธอผิดไปแล้วก็ได้

ส้งหลิงหลิงดูสีหน้าของเขาออกว่าเขามีความรู้สึก นึกว่าแผนทุกข์ใจของตัวเองเกิดผลแล้ว แอบดีใจลึกๆ

เธอนึกว่าต่อไปเขาจะพูดอย่างอ่อนโยนว่า: “อยู่ต่อนะ ผมชอบคุณ”

ยังไงผู้ชายก็เป็นสัตว์ที่ใช้ร่างกายส่วนล่างในการคิด เมื่อคืนเธอพากเพียรขนาดนั้น สีหน้าของเขาเฉยชา หรือว่าร่างกายของเขาไม่ได้เอ็นจอยจริงๆ เหรอ ดังนั้นเขาก็ควรเอ็นดูเธอขึ้นบ้างหน่อย

รอไปนานมากแล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรเลย อยู่ๆ ส้งหลิงหลิงก็รู้สึกดาวน์ขึ้นมาเล็กน้อย

เธอได้แค่หันหลังเดินไปที่ประตู เมื่อใกล้จะเดินไปถึงประตูก็ได้ยินเสียงเขาเอ่ยปากพูดในที่สุด: “รอแปบนึง!”

“เชินหลิน คุณก็รักฉันอยู่ ใช่ไหม อย่างน้อยก็ได้ชอบฉันอยู่หนอ แค่คุณพูดว่าคุณชอบฉัน ฉันยอมอยู่ต่อเพื่อคุณ” ส้งหลิงหลิงหันหลังมาอย่างดีใจ สีหน้าของเย่เชินหลินยังคงเฉยชาเหมือนเดิม

“ผมก็แค่อยากจะบอกคุณว่า คุณอยากออกไป เรื่องยกเลิกการหมั้น ผมจะไปบอกคุณพ่อคุณแม่ของคุณเอง อีกอย่าง ผมจะให้ค่าตอบแทนคุณมากมาย ทำให้ชีวิตในวันข้างหน้าของคุณอุดมสมบูรณ์มาก”

เขาไม่รั้งเธอไว้? ส้งหลิงหลิงยิ้มแห้งๆ อีกครั้งและตอบกลับว่า: “ดูเหมือนว่าฉันคงคิดมากเกินไปแล้ว ไม่ต้อง ฉันไม่เอาสักอย่าง ฉันจะไปแบบนี้แหละ ถ้าคุณยังมีความรู้สึกต่อฉันสักนิดหนึ่ง ฉันหวังว่าคุณสามารถพิจารณาว่ายอมอยู่กับฉันไหม ถ้าคุณไม่เหลืออะไรกับฉันแล้วจริงๆ งั้นก็คิดซะว่าเราไม่เคยเริ่มเลย ฉันไม่เอาเงินของคุณ ไม่เอาอะไรของคุณทั้งนั้น ถ้าจะลืม ฉันก็จะลืมอย่างถี่ถ้วน ไม่อยากเจ็บใจเมื่อทุกครั้งที่คิดถึงคุณ!” พูดจบ เธอไม่อยู่ต่ออีก แต่เป็นหันหลังกลับแล้ววิ่งออกจากห้องนอน

แน่นอนว่าเธอวิ่งได้ไม่เร็ว คือกลัวเกิดว่าถ้าในท้องมีลูกแล้วจะไม่ดีต่อลูก

เย่เชินหลินลงจากเตียง กดปุ่มทางลัดของโทรศัพท์พื้นฐานลง สั่งพ่อบ้านว่า: “คุณส้งจะกลับบ้าน แกไปจัดคนขับรถส่งเธอกลับบ้าน”

“ครับ คุณเย่”

ผ่านไปไม่นาน หลังจากที่พ่อบ้านไปแจ้งเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นทานข้าวเรียบร้อย ก็ไปหาส้งหลิงหลิงบอกเธอว่าเตรียมรถไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เธอไปได้ทุกเมื่อแล้ว

ส้งหลิงหลิงอยากถามมากว่าเย่เชินหลินได้พูดอะไรไหม มีแบบไม่อยากให้เธอไปอะไรประมาณนี้ไหม ในที่สุดเธอก็ไม่ได้ถามอะไรสักอย่าง เธอรู้สึกว่าเธออาจจะคิดมากเกินไปแล้ว แค่มีอะไรกันคืนเดียว ก็คิดปรารถนาว่าเขาจะก้มหัวให้เธอ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ

เมื่อเขาอยู่ต่อหน้าเธอก็เหมือนกับกษัตริย์ที่หยิ่งยโสตลอด สงสัยก็มีแค่ตอนที่อยู่ต่อหน้าไอ้ผู้หญิงคนนั้นเขาถึงจะทำเรื่องตกต่ำพวกนั้น เธอยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นจริงๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

ได้แต่รอในท้องมีลูกแล้ว เธอก็สามารถกลับมาที่นี่อีกครั้งอย่างเชิดหน้าเชิดตา

ถ้าสมมติว่าครั้งนี้ยังไม่ได้ท้องขึ้นมาอีก เธอก็ต้องคิดอีกหลายๆ วิธีจึงจะสามารถกลับมาได้

ไม่ว่ายังไง ครั้งนี้ก็ต้องไปอยู่ดี ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดว่าอยู่ต่อแล้วเย่เชินหลินให้เธอกินยาคุมกำเนิดขึ้นมาก็ลำบากละ