สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 372

ตอนที่372สาวใช้ตัวแสบ276

“ได้ ขอบคุณนะ! ฉันจะรีบไป” ส้งหลิงหลิงเก็บของไปบางส่วน เมื่อคืนเธออยู่นอนในห้องเย่เชินหลิน อาจจะเป็นเพราะสาวใช้สองคนคิดความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่เชินหลินดีขึ้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องเฝ้าเธอแน่นขนาดนั้น จึงทำให้เธอมีโอกาสเอามือถือที่เธอซ่อนไว้ยัดใส่เข้าไปในกระเป๋าเดินทางที่ติดตัวเธอไว้ได้

เมื่อเธอออกมา สาวใช้สองคนก็เดินตามเธอไป เดินไปถึงระเบียงทางเดิน เย่เชินหลินกำลังจะออกไปทานข้าวเช้า

“เชินหลิน ฉันไปแล้วนะ” เธอพูดเสียงต่ำอีกรอบหนึ่ง เลียนแบบท่าทางของเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่รู้ตัวไปซะแล้ว

“รอแปบนึง” ท่าทางของเธอจู่ๆ ก็ทำให้เย่เชินหลินนึกถึงเซี่ยชีหรั่น หลังจากที่เธออยู่กับเขาทุกครั้ง ก็จะดื่มยาคุมกำเนิดหนึ่งถ้วย

ไม่ได้ขึ้นเตียงกับเธอนานเกินไป ในใจของเขาก็คิดแต่เรื่องของผู้หญิงคนนั้น เกือบลืมเรื่องนี้ของส้งหลิงหลิงไปเลย

“พ่อบ้าน แกไปบอกคุณหมอห่าวให้เตรียมยาคุมกำเนิดหนึ่งชุดให้คุณส้ง ให้เธอดื่มก่อนแล้วค่อยไป!” คำพูดของเย่เชินหลินไร้ความรู้สึกเลยจริงๆ

เขายอมปล่อยให้เธอรู้สึกว่าเขาใจร้าย ก็ไม่อยากให้ผู้หญิงไม่ว่าคนไหนมีลูกให้เขาในสถานการณ์ที่ยังไม่ได้เตรียมพร้อม

น้ำตาของส้งหลิงหลิงไหลเทลงมา เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้อย่างกะทันหัน ยังดีที่เธอจัดการคุณหมอห่าวเรียบร้อยก่อนหน้านี้แล้ว ไม่อย่างนั้นประโยคเดียวของเขาก็ทำให้เธอหมดโอกาสแล้วจริงๆ

ดวงตาคู่แดงของเธอมองเย่เชินหลินอยู่ เนิ่นนานกว่าจะพูดออกมา: “ก็แค่ยาคุมกำเนิดไม่ใช่เหรอ มีเต็มทั้งถนนเลย ไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณหมอห่าวแล้วไหม หรือว่าฉันไปซื้อเองคุณไม่เชื่อ”

เย่เชินหลินยังคงเฉยชา พูดเรียบๆ ว่า: “ก็ไม่เชิงไม่เชื่อ ยาคุมกำเนิดของที่นี่เป็นยาจีน ไม่ทำร้ายร่างกาย”

“ได้!” ส้งหลิงหลิงยิ้มอย่างอ้างว้างและพูดว่า: “ถ้าเป็นแบบนี้แล้วฉันจะไปกับพ่อบ้านเอง ถ้าหากว่าคุณไม่เชื่อ ก็ไปเฝ้าฉันด้วยก็ได้ ฉันจะดื่มลงไปต่อหน้าทุกคนแน่นอน!”

“ไปเลย!” เย่เชินหลินโบกมือ ยังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา

เย่เชินหลินปรากฏตัวอยู่ในห้องทานข้าว ห้องทานข้าวหลักวิเวกวังเวง มีแค่ฟางลี่น่าคนเดียวนั่งอยู่ตรงนั้น

เขากวาดสายตาไปที่ที่นั่งว่างนั้นซึ่งเป็นของเซี่ยชีหรั่นอย่างไร้ร่องรอย จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ฟางลี่น่ามองดูแล้ว วันนี้ส้งหลิงหลิงไม่อยู่ เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้มา เธอสามารถทานข้าวเช้ากับคุณเจ้าชายสองต่อสองได้เป็นเรื่องที่ดีงามมากจริงๆ เธอแอบเดาว่าช่วงนี้เขาไม่ชอบผู้หญิงสองคนนั้นแล้วใช่ไหม คราวนี้ควรจะเป็นบทของเธอฟางลี่น่าแล้วไหมหนอ

เธอลุกขึ้นยกจานเดินไปถึงที่นั่งที่เซี่ยชีหรั่นนั่งเป็นประจำและยิ้มพูดว่า: “คุณเจ้าชายคะ! อรุณสวัสดิ์ค่ะ! วันนี้มีแค่เราสองคน ฉันนั่งข้างๆ คุณนะ จะได้สะดวกดูแลคุณกินข้าว”

เย่เชินหลินขมวดคิ้วเข้ม มองเธอแวบหนึ่งอย่างหมดความอดทนแล้ว เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา: “ไปให้พ้นเลย! ถ้ายอมเป็นสาวใช้ต่อก็อยู่ที่นี่เป็นสาวใช้ต่อ ถ้าไม่ยอมก็รีบเก็บของออกไปเลย!”

“ฉัน…” ฟางลี่น่าเพิ่งพูดคำว่าฉันคำเดียวออก น้ำตาก็รินไหนลงมาอย่างน่าสงสาร

สองวันนี้เขาเห็นน้ำตามามากเกินไปแล้ว รู้สึกน่ารำคาญมากเลยจริงๆ

เขามองแรงไปที่ฟางลี่น่าแวบหนึ่ง แต่น้ำเสียงก็ยิ่งเข้มเข้าไปอีก: “ถ้ายังร้องไห้อีกก็ออกไปเลย!”

ฟางลี่น่าหยุดน้ำตาทันที พูดขอโทษออกไปหลายคำต่อๆ กัน วางข้าวเช้าลงและหนีออกจากห้องทานข้าว

เขากวาดสายตามองไปที่ที่นั่งของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง เขวี้ยงมีดและส้อมที่อยู่ในมือตัวเองสุดแรง ไม่ได้กินอะไรเลย หันหลังก็เดินออกไป

“หรั่นหรั่น! ยังไงเธอทานสักนิดหนึ่งก็ยังดี อย่าลำบากตัวเองแบบนี้สิ มันไม่มีความหมายเลยนะ” จิ่วจิ่วอยู่ในห้องนอนของเซี่ยชีหรั่นพยายามหาวิธีพูดให้เธอไปทานข้าว

เซี่ยชีหรั่นเพิ่งอาบน้ำเรียบร้อย ไม่มีความอยากอาหารสักนิดเลยจริงๆ

“ไปเหอะ ไปทานข้าวเช้านะ” เธอไม่ได้เห็นส้งหลิงหลิงออกไป ก็ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคนด้วย เธอไม่อยากจะสมใจส้งหลิงหลิง

เธอก็ไม่อยากให้เย่เชินหลินคิดว่าเธอตั้งใจจะให้เขาเอ็นดู ยังไงในใจของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำก็เป็นการจงใจและมีแบบแผนอยู่แล้ว เธอก็อยู่ที่นี่เฉยๆ ใช้ชีวิตไปตามปกติ ทำเหมือนไม่เรื่องมีอะไรเกิดขึ้นเลยยังจะดีกว่าซะอีก

เมื่อเซี่ยชีหรั่นกำลังจะลุกขึ้นออกไปข้างนอก อยู่ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกจากข้างนอกแรงๆ เย่เชินหลินทำหน้ามืดมนยืนอยู่ตรงประตู

จิ่วจิ่วเห็นเข้าจู่ๆ ก็รู้สึกน่ากลัวนิดหน่อย กลัวว่าเขาจะหาเรื่องเซี่ยชีหรั่นอีกก็รีบบังเธอไว้ข้างหลัง

“ไม่เป็นไร เธอออกไปก่อนเลย” เซี่ยชีหรั่นบอกให้จิ่วจิ่ว เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเย่เชินหลินจะทำอะไร แต่เธอไม่อยากให้จิ่วจิ่วต้องโดนไปด้วย

“เธอคิดว่าเธอมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายร่างกายตัวเอง อย่าลืมล่ะ เธอเป็นของฉัน! ถ้าเธอกล้าไปทำอะไรให้ร่างกายตัวเองเสียหาย ก็คือทำผิดสัญญา รีบไปทานข้าวเดี๋ยวนี้เลย! ฉันจะเฝ้าเธอเอง!”

คำพูดเหล่านี้ของเย่เชินหลิน ทำเอาจิ่วจิ่วหัวเราะออกอย่างไหวหน้า

ตอนแรกบรรยากาศในที่นี้เคร่งเครียดมาก ถูกเธอหัวเราะออกแบบนี้ทีกลับทำให้รู้สึกแปลกๆ

แต่เซี่ยชีหรั่นหัวเราะไม่ออกเลย พอเธอนึกถึงภาพที่เขาขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนอื่นทีไร ก็รู้สึกว่าถึงแม้ตอนนี้เขาจะเป็นห่วงเธออยู่ แต่เธอก็ดีใจไม่ขึ้นอยู่ดี

“ฉันรู้แล้วค่ะ คุณเย่ ฉันจะรีบไปกิน ไม่รบกวนคุณไปเฝ้าเอง”

คิ้วของเย่เชินหลินดิ้นเล็กน้อย ไม่พูดอะไรออกสักคำก็หันหลังเดินออกไป