สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 373

ตอนที่373สาวใช้ตัวแสบ277

เย่เชินหลินเอาเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ข้างเตียงคุณแม่มานั่ง มองผู้ชายคนนั้นอย่างอ่อนโยน ก็ถือว่าถามเขาอย่างเป็นมิตร: “เมื่อก่อนคุณชื่ออะไร”

“เมื่อก่อนเขาชื่อเหยนชิงเหยียน แกฟังสิชื่อนี้เพราะขนาดไหน สมกับเป็นลูกชายของฉันจริงๆ” เหมือนฝู้เฟิ่งหยีจะกลัวสองพี่น้องปะทะขึ้นอีก รีบตอบแทน “ลูกชายคนเล็ก”

เย่เชินหลินไม่รู้ควรจะพูดอะไรอีกแล้วจริงๆ เขากลัวว่าเดี๋ยวตัวเองจะทำลายจิตใจแม่อีก แล้วเธอก็จะป่วยรุนแรงอีกครั้ง

ถึงจะสืบก็ไม่ควรถามต่อหน้าเธอมากเกินไป

“ชิงเหยียน ชื่อนี้ก็ฟังเพราะดี” เย่เชินหลินพูดชื่นชม

เหยนชิงเหยียนได้คำชื่นชมจาก “พี่ชาย” เหมือนความไม่สบายใจเมื่อกี้ก็หมดไปแล้ว

“พี่ชาย ผมจะบอกนะ ชื่อนี้เนี่ยอาจารย์ของผม และก็คือพ่อบุญธรรมของผมเป็นคนตั้งให้เอง เขาแสดงความสามารถพิเศษอยู่บนถนน ตอนที่เจอผม ผมยังเป็นเด็กขอทานอยู่เลย อายุน่าจะประมาณสิบกว่าปี ตอนนั้นผมก็ได้ทักษะเล็กๆ น้อยๆ บ้าง ความจริงก็เพื่อขอทานก็เลยฝึกนั่นแหละ เขาบอกว่าผมหน้าตาดี แล้วยังรู้สึกสงสารผมอีกด้วย ก็เลยพาผมอยู่เคียงข้างเขา หลังจากนั้นค่อยๆ ไม่มีคนชอบมาดูโชว์แล้ว แต่อาจารย์ผมก็เก่งนะ ไม่รู้ว่าเขาเข้าไปในวงการถ่ายทำหนังได้ยังไง ไปเป็นระห่ำให้เขา รายได้ไม่เยอะ แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อก่อนตอนที่เราไปโชว์บนถนนไปเรื่อยๆ อีก”

เหยนชิงเหยียนพูดเก่งมาก เขาเกือบจะเล่าเรื่องสมัยก่อนของเขาให้หมดแล้ว แค่ไม่ได้เล่าเรื่องตอนที่เขาเล็กกว่านั้น

เย่เชินหลินนั่งอยู่ตลอด บางทีเขาพูดถึงจุดที่มีความสุข เขาก็จะตอบกลับเขาบ้าง

ฝู้เฟิ่งหยีเห็นพวกเขาคุยกันไปคุยกันมา ไม่ได้เกิดปะทะอะไรขึ้นเลย ไม่ต้องพูดถึงแล้วว่าเธอดีใจขนาดไหน

จากการสังเกตของเย่เชินหลิน เหมือนเหยนชิงเหยียนจะคิดว่าเขากับฝู้เฟิ่งหยีเป็นคนในครอบครัวจริงๆ แล้วสิ่งที่ไหลออกมาจากคำพูดของเขา เป็นความฝักใฝ่ที่ไม่ได้เจอคนในครอบครัวหลายปีมาแล้วจริงๆ นี่ทำให้เขารู้สึกแปลกมาก ถ้าเขาปลอมก็ปลอมให้เหมือนจริงแบบนี้ไม่ได้หรอก

“ผมขอไปข้าห้องน้ำแปบหนึ่ง” พูดคุยไปประมาณสองชั่วโมง เหยนชิงเหยียนก็ลุกขึ้นพูด

“ไปเถอะ!” ฝู้เฟิ่งหยียิ้มให้อย่างเมตตา เธอก็ขาดแค่ส่งเขาไปถึงห้องน้ำแล้ว

พอเหยนชิงเหยียนออกไป เย่เชินหลินจึงถามคุณแม่เสียงเบาว่า: “ทำไมผมไม่เคยได้ยินข่าวว่าแม่ไปสมัครเว็บไซด์ค้นหาญาติอะไรเลย นี่เป็นเรื่องตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว เขามีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ว่าเขาก็คือน้องชายของผม”

“เรื่องนี้ พูดแล้วมันยาวน่ะ ยังไงฉันก็ถามให้มันชัดเจนมากแล้ว อายุและประสบการณ์ของเขาฉันคิดว่าก็คล้ายกันมาก ใช่แน่นอน ไม่มีผิดหรอก แม่รู้สึกได้ แกเชื่อแม่นะ!”

“ผม…” เย่เชินหลินกำลังจะถามอีก เหยนชิงเหยียนก็กลับมาแล้ว

“หลินเอ๋อร์ ตอนกลางวันกินข้าวกับเสี่ยวห้านในบ้านนะ” ฝู้เฟิ่งหยีวางแผนไว้ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยิ้มพูดให้กับสองคนว่า: “ฉันจะทำกับข้าวเอง เพื่อต้อนรับการกลับมาของจื่อห้านลูกชายฉัน”

เห็นหน้าตามีความสุขของคุณแม่ ในใจของเย่เชินหลินวุ่นวายมากจริงๆ

เหยนชิงเหยียนมองด้านหลังของฝู้เฟิ่งหยีจากไป เก็บรอยยิ้มบนหน้ากลับมา มองไปที่เย่เชินหลินอย่างจริงจังมาก เอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า: “คุณก็ยังไม่เชื่อใช่ไหม ไม่ต้องบอกผมก็ดูออกว่าคุณไม่เชื่อ วันนี้เจอหน้ากันแค่ครั้งเดียวเอง พูดจากใจจริงแล้ว ผมก็แน่ใจทั้งหมดเลยไม่ได้เหมือนกัน แต่ผมก็กลัวว่าถ้าเธอเป็นแม่ของผมจริงๆ แล้วผมกลับไม่ได้ให้เธอดีใจตั้งแต่แรก งั้นผมก็เป็นคนผิดแล้ว”

เย่เชินหลินเห็นคนมามากมาย แต่ไม่เคยมีความรู้สึกกับประโยคเดียวของผู้ชายคนหนึ่งมากขนาดนี้อย่างวันนี้เลยมาก่อน

“สูบบุหรี่ไหม พี่ชาย! ไม่ว่าคุณจะใช่หรือไม่ใช่พี่ชายของผม ยังไงอายุคุณก็มากกว่าผม ผมเรียกคำหนึ่ง ไม่ได้เกินไปใช่ไหม” เหยนชิงเหยียนพูดจบ ก็เอาบุหรี่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงให้เย่เชินหลิน

เย่เชินหลินไม่ได้ปฏิเสธ รับมาจุดไฟขึ้น สองคนค่อยๆ สูบพ่นควันเข้าไปออกมาเรื่อยๆ เหยนชิงเหยียนเริ่มเล่าเรื่องของเขาตอนเด็ก

“ผมเคยอยู่มาแล้วหลายครอบครัวมาก บ้านที่อยู่แรกสุดคือครอบครัวชนบท ผมออกไปที่นั่นตอนสี่ขวบ พ่อแม่บุญธรรมของบ้านนั้นบอกว่าผมเดินไปที่หน้าบ้านเขาตอนกลางคืนของฤดูใบไม้ผลิปีหนึ่งเมื่อผมอายุประมาณสองขวบ ผมหิวจนเป็นลมแล้ว พวกเขาเห็นว่าผมน่าสงสาร ก็เลยรับผมไปเลี้ยง แต่ว่าบ้านเขาจนมาก หลังๆ มาเลี้ยงไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็บอกผมว่าผมอายุสี่ขวบแล้ว ให้ไปเองเลยไหม ผมไม่ยอมไป แม่บุญธรรมก็ใจอ่อนแล้ว เวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง ตอนที่ผมลืมเรื่องนี้ไปแล้ว พ่อบุญธรรมก็พาผมไปที่ที่มีคนเยอะมาก น่าจะเป็นในเมืองเล็ก ๆ…ผมก็หาเขาไม่เจอแล้ว ตอนนั้นผมยังเด็กอยู่ อยากจะกลับไปแต่จำทางไม่ได้ ผมก็เริ่มร่อนเร่ตั้งแต่ตอนนั้น ไม่รู้จักเรื่องวันเวลาด้วย ไม่รู้ว่าเก็บของข้างทางมากินนานเท่าไหร่แล้ว หลังจากนั้นก็ได้เจอคนใจดีคนหนึ่ง เธออายุมากแล้ว ก็ไม่รังเกียจผมสกปรก บอกว่าไม่มีลูกแล้ว ก็พาผมกลับบ้าน ไม่ถึงสองปีเธอก็เสียชีวิตแล้ว เธอก็ได้ฝากผมให้กับญาติคนหนึ่ง ผมก็เลยไปถึงบ้านเขาอีก…”

เมื่อเหยนชิงเหยียนเล่าเรื่องเหล่านี้ก็เหมือนกับกำลังเล่าเรื่องราวของคนอื่นอย่างนั้น รวมทั้งเขาถูกพ่อแม่บุญธรรมกลั่นแกล้งและด่า ตียังไง เขาก็เล่าอย่างกับเป็นเรื่องปกติ

ขณะนี้เย่เชินหลินจึงจะใส่ใจดู บนหน้าของเขามีรอยแผลที่ไม่ถือว่าใหญ่มาก บนคอมีรอยที่เคยถูกน้ำร้อนลวก

เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าวัยเด็กของเขาอนาถจริงๆ

จากอายุที่เขาหายไปและเวลาแล้ว จะบอกว่าคนนี้เป็นน้องชายของเขาก็ตรงอยู่

แต่แค่เรื่องเหล่านี้ก็ไม่เพียงพอที่จะสามารถเป็นหลักฐานพิสูจน์ความสัมพันธ์ระหว่างเขาได้

หลังจากที่เหยนชิงเหยียนพูดจบ ดูไปทางประตูอย่างระมัดระวัง เมื่อแน่ใจว่าไม่เห็นเงาของฝู้เฟิ่งหยีจึงพูดต่ำๆ ว่า: “คุณอยากตรวจDNA ผมพร้อมไปกับคุณได้ทุกเมื่อ จะไปที่ไหน เวลาไหน คุณวางแผนเสร็จแล้วค่อยแจ้งผมอีกทีก็ได้ เบอร์โทรศัพท์มือถือของผมคือ********”

“ได้!” เย่เชินหลินตบไหล่ของเขา และก็พูดอย่างจริงใจว่า: “ขอบคุณที่นึกถึงความรู้สึกของคุณแม่ผม ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร ถึงจะไม่ใช่ มันก็เป็นพรหมลิขิตระหว่างคุณกับบ้านผม จนกว่าผมจะหาน้องชายจริงๆ ของผมเจอ ผมก็หวังว่าคุณจะสามารถทำให้แม่ผมดีใจได้ตลอด ไม่รู้ว่าคุณจะตกลงไหม แน่นอนว่าผมก็จะ…”