สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 375

ตอนที่375สาวใช้ตัวแสบ279

พระเจ้า!

หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเหมือนจะหยุดเต้นไปสักพัก ตกอกตกใจกับการคาดเดาอันน่าทึ่งนี้!

โม่เสี่ยวจุน! หรือว่าเขายังไม่ตาย

คราวก่อนเธอเห็นเขาเป็นตัวเป็นตนอยู่ที่ข้างน้ำพุ เธอคิดว่าเธอไม่มีทางมองผิดหรอก ตอนนั้นเธอก็แน่ใจว่ามันต้องเป็นภาพหลอนแน่นอน

หรือว่าความจริงแล้วนี่ไม่ภาพหลอนจริงๆ?

เสี่ยวจุนของเธอ! โม่เสี่ยวจุนของเธอน่าจะยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้เนาะ เป็นไปได้ไหม

ศพที่ดำไหม้จนมิอาจแยกแยะออกได้นั้น หรือจะเป็นคนอื่น ถ้าไม่ใช่โม่เสี่ยวจุนแล้วเป็นใครอีกเหรอ

มันไม่สามารถยืนยันได้แล้ว ฉะนั้นก็มีส่วนเป็นไปได้ว่านั่นไม่ใช่โม่เสี่ยวจุน!

แล้วอีกอย่าง ยังมีอีกหนึ่งคำถามที่เธอคิดเป็นร้อยรอบก็ไม่สามารถเข้าใจได้ ทำไมรูปที่เธอเห็นเป็นรูปของโม่เสี่ยวจุนตอนเด็ก แต่ผล DNA ที่เย่เชินหลินได้รับกลับไม่ใช่อ่ะ?

ถ้าโม่เสี่ยวจุนยังไม่ตาย งั้นทุกอย่างนี้ก็สามารถอธิบายได้แล้ว!

ต้องเป็นแบบนี้แน่เลย! เขายังไม่ตายแน่นอน!

หัวใจของเซี่ยชีหรั่นถูกความสุขอันยิ่งใหญ่ท่วมเต็มเลย เธออยู่ในห้องนอนคนเดียว เดี๋ยวก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็หัวเราะ

โม่เสี่ยวจุนยังไม่ตาย!

เสี่ยวจุนนะเสี่ยวจุน เธอยังไม่ตายจริงๆ ใช่ไหม แล้วเธออยู่ไหนอ่ะ ยังอยู่รอบข้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ไหม ฉันอยากเจอเธอมากจริงๆ! เธอรีบออกมาเลยนะ ให้ฉันได้เจอเธอนะ! ฉันคิดถึงเธอ!

เธอคิดไปคิดมา จากนั้นก็โทรหาคณบดีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทันที ให้เธอเขียนเบอร์โทรของเธอไว้ที่บนโต๊ะ

“คณบดี ท่านเอากระดาษที่เขียนเบอร์โทรของฉันไว้วางที่บนโต๊ะ แล้วก็เขียนชื่อฉันลงไปด้วย” เธอบอกให้คณบดี คณบดีรู้สึกงงนิดหน่อยและถามเธอว่าทำไม

“ท่านทำแบบนี้ไปก่อนได้ไหมคะ วันหลังฉันจะบอกท่านเองว่าทำไมต้องทำแบบนี้!”

“ได้ ฟังของเธอเลย ตอนนี้ก็เขียนเสร็จและวางไว้ตรงนี้แล้วนะ” คณบดีพูดอย่างเมตตา

วางมือถือลง เซี่ยชีหรั่นก็ยังร้องไห้อยู่ แต่น้ำตาของวันนี้ กลับเป็นน้ำตาแห่งความสุข

…

เย่เชินหลินทานข้าวเที่ยงเสร็จ ฝู้เฟิ่งหยีบอกว่ากว่าทั้งครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ให้เขาตอนบ่ายอยู่บ้านพูดคุยกับพวกเขาต่อ คำพูดที่เก็บไว้ตั้งยี่สิบกว่าปี แน่นอนว่าต้องใช้เวลานานมากถึงจะพูดหมด

ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยผู้หญิงคนนั้น วิลล่าอันกว้างใหญ่ของตระกูลเย่ เธออยู่ที่นั่นอย่างเงียบเหงามาตั้งหลายวันแล้ว จะรู้สึกหนาวไหม จะรู้สึกกลัวไหม

ยังไงเธอก็ยังเป็นผู้หญิงของเขา เขามีความสุขอยู่ที่นี่ เธอว้าเหว่คนเดียวอยู่ที่นั่น จะเหงาเกินไปไหม

อยากจะปล่อยวางมาก แต่แล้วในใจมีคนหนึ่งอยู่ ก็ไม่ใช่ว่าอยากจะปล่อยวางก็ปล่อยวางได้ง่ายๆ

ถ้าปล่อยวางได้จริงๆ เขาก็จะไม่จงใจเรียกหลินต้าฮุยรีบไปตามและจัดการคดีของตระกูลหวีให้เรียบร้อยก่อนแล้ว

เมื่อตอนบ่ายเมื่อวาน การพิพากษารอบแรกจบลงเรียบร้อยแล้ว มีเขากดอยู่ พวกเขาอยากจะอุทธรณ์ก็ทำไม่ได้ แล้วในมือของหวีหงทาวก็ยังมีคดีฆาตกรรมอีกด้วย เขาไปรื้อออกมาหมดแล้ว ซึ่งหนีไม่พ้นโทษประหารชีวิตหรอก

ก็เธออยากเห็นพวกเขามีวันนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ

เธอสมปรารถนาแล้ว!

เย่เชินหลินที่มึนเมาเล็กน้อยพิงไว้ที่เบาะ บอกคนขับรถว่าให้ขับเร็วอีกหน่อย เขาอยากรีบเห็นผู้หญิงคนนั้น บอกผลการตัดสินของการพิพากษารอบแรกของหวีหงทาวคือโทษประหารชีวิตให้เธอฟัง…

เย่เชินหลินหลับตาพิงพักไว้ที่หมอนเบาะ จู่ๆ เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นมาตอนนี้ ฟังจากเสียงริงโทนกลับเป็นของผู้หญิงคนนั้น เห็นชื่อที่แสดงเป็นของเซี่ยชีหรั่น คิ้วของเขาก็ได้ดิ้นเล็กน้อย

ปกติเธอไม่ค่อยได้หาเขา หรือว่าเป็นเพราะไม่ได้เจอเขามาตั้งหลายวัน เธอจะบอกว่าคิดถึงเขาอีกแล้ว?

เขากลับคิดถึงความรู้สึกที่อ่อนโยนอย่างกับน้ำนั้นเมื่อเธอบอกว่าคิดถึงเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือเขายังอยากจะหลอกตัวเองว่าความจริงผู้หญิงคนนั้นไม่ได้จงใจจะโกหกเขาด้วยทุกวิถีทาง

ลังเลไปสักพัก เขาก็กดปุ่มรับสายอยู่ดี

“คุณเย่คะ ฉันอยากเจอคุณ!” เสียงของเซี่ยชีหรั่นตื่นเต้นมาก

เธอจะไม่ตื่นเต้นได้ไงล่ะ อยู่ๆ เธอก็มีการคาดดาวที่อาจหาญแบบนี้ และยังไม่ใช่เป็นแค่การคาดเดาแค่นั้นเอง น่าจะเป็นความจริงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ขึ้นไปแล้วด้วย

ถ้าเสี่ยวจุนไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่ อย่างนั้นเขาก็คือน้องชายที่เย่เชินหลินหามาตั้งหลายปีแล้วอ่ะสิ

เธอแค่อยากจะบอกข่าวนี้ให้เขารู้ภายในเวลาที่เร็วที่สุด บอกเขาว่าความจริงเขาเข้าใจเธอผิดแล้ว บอกเขาว่าน้องชายยังอยู่อยู่ เขาและคุณแม่ของเขาไม่ต้องเสียใจเพราะหาน้องชายไม่เจออีกแล้ว

ในใจของเธอคิดถึงแต่เขาคนเดียว ไม่เคยคิดเลยว่า โม่เสี่ยวจุนยังมีชีวิตอยู่แล้วเธอควรจะตัดสินใจความรักของเธอยังไงดี

ท่าทีของเธอไม่เหมือนอย่างที่เขาคิดไว้เลย โดยปกติแล้วเธอพูดว่าคิดถึงเขาก็จะอ่อนโยนมาก และจะพูดแบบเขินๆ และขี้อ้อนว่า: ฉัน…ฉันคิดถึงคุณแล้ว

ครั้งนี้ไม่ใช่ เขากลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็มีการถามประโยคหนึ่ง: “มีเรื่องอะไรเหรอ”