สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 420

ตอนที่ 420 สาวใช้ตัวแสบ 324

วันนี้เธอทั้งกลัว ทั้งไปโรงพยาบาลวิ่งขึ้นวิ่งลง เหนื่อยจริงๆ ตอนนี้อยากจะหาว เธอแค่อยากจะไปแช่น้ำพักผ่อนๆ จะได้อยู่รอผู้ชายคนนั้นกลับมา

ถ้าหากเขาออกไป ปกติก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะกลับมาดึกแค่ไหน เธออยากจะแสดงความจริงใจ จะนอนก่อนที่เขากลับมาไม่ได้

เย่เชินหลินต้องกลับมาดึกแน่ๆ เซี่ยชีหรั่นคิดว่า เขาอาจจะยังไม่ได้กินอะไร

ถึงแม้เธอจะหิว แต่เพราะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นยังไม่ได้กินข้าวเพราะเธอ เพราะงั้นเธอจึงลงโทษตัวเอง ไม่กินเหมือนกัน

กลัวว่าพอเขากลับมาแล้วเธอหลับอยู่ในห้อง เธอจึงไปขอกุญแจห้องของเขามาจากพ่อบ้าน เปิดประตูห้องนอนของเขา จากนั้นจึงเข้าไปในห้องรอเขา

ตอนที่เย่เชินหลินกลับมา เขาก็ไปยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าห้องของเซี่ยชีหรั่นอยู่สักครู่ แต่ก็ไม่ได้เข้าไป แต่พอมาถึงหน้าประตูห้องของตัวเอง แล้วเปิดเข้าไป

ในห้องก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของคนที่เขาคิดถึง เขากวาดสายตามองเข้าไปในห้องอย่างนิ่งๆ ก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่บนเตียง เหมือนจะง่วงจนสัปหงก

“นายกลับมาแล้วเหรอ? ได้ยินเสียงเปิดประตู เซี่ยชีหรั่นก็สะดุ้งตื่น เธอรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปยังเบื้องหน้าเขา แล้วมองเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“หลิน นายกลับมาแล้วเหรอ? ฉันรอนายอยู่นะ!”

เย่เชินหลินอืมอย่างเย็นชา แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “แน่ใจว่ารอฉันอยู่ ไม่ใช่ว่ามองผิดคนเหรอ? ถึงแม้จะคล้ายกัน แต่ฉันไม่ได้แซ่โม่”

พูดเหมือนประชด แสดงว่าเขายังโกรธอยู่ แต่ว่าเมื่อเทียบกับตอนออกไป ตอนนี้เหมือนจะดีกว่าเล็กน้อย? เซี่ยชีหรั่นคิดในใจ

“แน่นอนว่ารอนาย เย่เชินหลิน! เย่เชินหลิน! ฉันรักนาย!” เซี่ยชีหรั่นเขย่งเท้าเล็กๆ นั้น ตั้งใจจูบไปที่ริมฝีปากเขา

ถ้าหากคำพูดมันอธิบายได้ไม่ชัดเจน งั้นก็ให้การกระทำของเธอบ่งบอกถึง ความจริงใจของเธอ

ที่เธอต้องการ เคารพ ชมชอบ และรักเขา แค่จูบ มันก็จะทำให้เขารู้สึกถึงได้

ในขณะที่ปากเล็กประกบไปที่ปากบางเย็นของเขา หัวใจของเขาก็เต้นแรง

จะเกลียด จะโกรธเธอยังไง แค่เธอเริ่มทำแบบนี้ก่อน ใจของเขาก็เริ่มอ่อนยวบ

เย่เชินหลินเหมือนโดนเธอป้ายยาจริงๆ

“ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้!” เขาดึงเธอออก แล้วกัดฟันพูด

“ขอโทษ เย่เชินหลิน ฉันทำให้นายเสียใจ ขอโทษนะ! แต่ว่าวันนี้เห็นอยู่ว่านายโกรธฉันแต่ก็ไม่ได้รุนแรงต่อฉันเหมือนแต่ก่อน ฉันขอบคุณ และประทับใจมากๆ มันทำให้ฉันยิ่งรักนายมากกว่าแต่ก่อน!” รอยยิ้มของเซี่ยชีหรั่น ดูจริงใจ ดวงตาใสซื่อเบิกกว้างมองไปที่เขา

“ฉันรุนแรงกับเธอ? ฉันอยากจะฟาดเธอจะตายไป!” เย่เชินหลินพูดขึ้นทีละคำๆ จากนั้นก็ก้มลงจูบเธอ.....

เซี่ยชีหรั่นในใจก็รู้สึกชื้นเหมือนกัน อยู่ๆ ความสุขก็เหมือนหล่นมาจากฟ้า ทำให้เธอปล่อยใจไปกับความรู้สึกในฤดูใบไม้ผลิ

เขารักเธอ เธอรู้สึกได้ ถึงแม้ว่าเขาจะปากแข็ง บางทีทั้งชาตินี้เขาคงจะไม่พูดออกมาว่าเขารักเธอ แต่ว่าเธอรู้สึกถึงมันได้ แค่นี้ก็พอแล้ว

เขาเหมือนกับกำลังระบายอารมณ์ เขาบดขยี้ปากเล็กๆ ของเธอ แต่ก็ไม่เหมือนกับแต่ก่อนที่ลงโทษเธอ

ความรู้สึกไหลไปทั่วร่างกาย ทั้งร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในใจก็เช่นกัน

เธอรู้ถึงใจของเขา ดังนั้นจึงปล่อยกาย คราวนี้เธอไม่ได้หลับตาเลย ตั้งแต่ต้นจนจบเธอจ้องไปที่เขาอย่างอ่อนโยน สายตาที่น่าหลงใหลนั้นเต็มไปด้วยความรักใคร่

สายตาแบบนี้ไม่ต้องการคำพูดใดๆ บวกกับการตอบสนองของร่างกายเธอ มันยิ่งแสดงว่าเธอยินดีและเต็มใจ ตั้งแต่ร่างกายไปถึงหัวใจ

หลังจากบรรเลงเพลงรักจบไปรอบนึง เซี่ยชีหรั่นร่างกายก็เริ่มหมดแรง ตอนที่โดนเขากอดไว้ในอ้อมแขน เธอก็ยังคงหายใจลำบาก

“ต่อไปถ้ายังกล้าโกหกฉันล่ะก็ จะไม่เป็นแบบนี้แล้ว ฉันจะโยนเธอออกไปเลย” เขากัดฟันพูด ใบหน้าเขาก็ยังคงบึ้งตึง

เซี่ยชีหรั่นแค่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนภายในอ้อมกอดของเขา อะไรก็ไม่ได้พูด ค่อยๆ กอดร่างเขาเบาๆ ไม่ได้ใช้เสียงแสดงออกมาว่าเธอต้องการเขา และขาดเขาไปไม่ได้

ทั้งสองกอดนั้นแน่น อยู่ๆ ท้องของเซี่ยชีหรั่นก็ดังโครกคราก อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายของเธอจู่ๆ ก็มีเสียงแบบนี้ดังขึ้น เธอยังรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย หน้าก็แดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“ไม่ได้กินข้าวเหรอ?” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา

“อือ” เซี่ยชีหรั่นผงกหัว แล้วถามเขากลับ: “นายเอาอาหารสองกล่องนั้นไปไว้ไหนแล้วล่ะ?”

“ทิ้งไปแล้ว!” เย่เชินหลินอยู่อย่างอารมณ์ไม่ดีนัก