สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 442

ตอนที่442 สาวใช้ตัวแสบ 346

เย่เชินหลินพยักหน้า บอกกับพวกเขาเป็นนัยๆ ว่าให้ทำตามไห่ลี่หมิน

“ไห่ลี่หมิน! นายทำกับฉันแบบนี้ นายรอดูเถอะกลับไปฉันจะฟ้องพ่อกับแม่แล้วก็คุณปู่คุณย่า!” ไห่ฉิงฉิงร้องโห่ แต่ไห่ลี่หมินไม่ได้สนใจเธอเลย

เขาเดินก้าวเข้าไปในห้องที่ขังโม่เสี่ยวจุนอยู่ ทันใดนั้นก็กระชากคอเสื้อของเขาไว้ พูดพร้อมกัดฟันกรอด: “ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้าย จะปล่อยมือมั้ย?”

“ไม่ปล่อย!” เสียงของโม่เสี่ยวจุนเพิ่งจะหยุดลง ก็มีเสียงผลัวะดังขึ้น หมัดของไห่ลี่หมินซัดเข้าที่หน้าของเขา เลือดไหลออกจากมุมปากของเขาอีกครั้ง

“อย่าทำเขา!” เซี่ยชีหรั่นร้องออกมาเสียงดัง อยากจะวิ่งเข้าไป แต่ก็โดนเย่เชินหลินที่ทำสีหน้าเย็นชาคว้าแขนเอาไว้อีกครั้ง

“อย่าขยับ เขาสมควรโดน!”

เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างโมโห เธอต้องการหยุดแต่ทำอะไรไม่ได้จริงๆ เธอเห็นโม่เสี่ยวจุนโดนทำร้ายไม่ได้ แล้วก็หยุดผู้ชายสองคนนี้ไม่ได้เหมือนกัน เธอกัดปากแน่น แม้กระทั่งหัวใจก็แตกสลาย

“ปัง!” เสียงดังขึ้น อีกครั้งที่หมัดของไห่ลี่หมินทักทายใบหน้าของโม่เสี่ยวจุน เซี่ยชีหรั่นทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอพูดกับเย่เชินหลินเสียงต่ำ: “ฉันขอร้องนาย อย่าให้เขาต่อยเลยนะ นายรีบไปห้ามสิ! ชกแบบนี้ ชกไปชกมาจะตายเอานะ!”

“โดนตีจนตายก็สมควรแล้ว!” สีหน้าของเย่เชินหลินยังคงเย็นชาอยู่

เขาเข้าใจเพื่อนสนิทของเขา เรื่องนี้สมมุติว่าเป็นเขา มีคนมารังแกน้องสาวของเขา แถมยังมาตอแหลบอกว่าชอบไห่ฉิงฉิงอีก เขาคงซัดมันหนักกว่าที่ไห่ลี่หมินทำอีก

“เย่เชินหลิน! ขอร้องแหละ อย่าชกเลย อย่าต่อยเลย รีบบอกเขาว่าอย่าต่อยอีกเลย!” เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงที่แสนอึดอัดของโม่เสี่ยวจุน ฟังดูก็รู้ว่าเขาไม่อยากให้เธอเป็นห่วง จงใจซ่อนเสียงนั้นไว้ เธอทนไม่ไหวแล้ว

เธอกำแขนเสื้อของเย่เชินหลินแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

เย่เชินหลินมองใบหน้าที่งดงามเต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเธอนั้นอย่างเย็นชา เธอสงสารโม่เสี่ยวจุนทำให้ใจของเย่เชินหลินเจ็บกว่า

ไม่ว่าจะเป็นใคร ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ เธอไม่ให้โม่เสี่ยวจุนรับโทษอย่างงั้นเหรอ?

เย่เชินหลินก็แค่ทำสีหน้าเย็นชา แถมยังไม่ได้ช่วยเธอ ขณะนี้ไห่ลี่หมินโกรธมากจริงๆ โกรธขนาดต้องต่อยโม่เสี่ยวจุนจนตายถึงจะหายโกรธ

กำปั้นของเขาตกลงมาเหมือนหยดน้ำฝนบนร่างของโม่เสี่ยวจุน เซี่ยชีหรั่นฟังเสียงนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก คิดอะไรไม่ออกแล้ว เธอมองเย่เชินหลินอย่างโมโห จู่ๆ ก็ก้มหน้ากัดที่แขนของเขาอย่างแรง

เธออยากให้เขาปล่อยมือ เธออยากจะเข้าไปห้ามไห่ลี่หมิน เธออยากจะเข้าไปช่วยโม่เสี่ยวจุนจนกระทั่งยอมรับหมัดของไห่ลี่หมินแทน

เขาผิดไปแล้ว เธอรู้ แต่เขาทำผิดเพราะเธอ ถ้าจะลงโทษก็ควรมาลงโทษเธอ

การกระทำของเธอมันกะทันหัน ทำให้เย่เชินหลินปล่อยมือออกตามปฏิกิริยา เธอจึงพุ่งเข้าไปอย่างเร็วเหมือนจรวด

“ไห่ลี่หมิน! ถ้าจะต่อยก็ต่อยฉัน! ปล่อยเขาไป!” เซี่ยชีหรั่นตะคอกออกมาอย่างรวดเร็ว กำปั้นของไห่ลี่หมินจึงหยุดลง แล้วหันมามองเธอ จากนั้นจึงพูดขึ้นเสียงเบา: “ขอโทษที ชีหรั่น เขารังแกน้องสาวฉัน ฉันจะปล่อยมันไปไม่ได้!”

ทันใดนั้นจึงรีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วคล้องเอวของเธอไว้ เธอโดนยืดไว้ในอ้อมแขนของเขา จะขยับก็ไม่ได้เลย

พอไห่ลี่หมินพูดจบ ก็หันกลับไปมองโม่เสี่ยวจุนอีกครั้ง แล้วถามขึ้นพร้อมกัดฟันกรอด: “จะเลิกมั้ย?”

เลือดที่มุมปากของโม่เสี่ยวจุนไหลออกมาไม่หยุด แต่เขาก็ยังเปิดปากยิ้ม แล้วพูดขึ้น: “ไม่เลิก ต่อยฉันตามสบาย ถึงจะต่อยให้ตายฉันก็ไม่เลิก!”

“ได้ ใจกล้าดีนี่!” พอไห่ลี่หมินพูดจบ กำปั้นก็ถูกแกว่งไปที่ร่างของโม่เสี่ยวจุนอีกครั้ง

“พอแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นขยับไม่ได้ ทำได้แค่ร้องห้ามเขา

“พวกนายขังเขา ก็พอแล้ว! ไม่ให้อิสระเขายังไม่พอรึไง? ทำไมยังต้องทำร้ายเขา? ทำไมกัน? อย่าทำร้ายเขาอีกเลย อย่าทำร้ายเขาอีกเลย!” เสียงร้องไห้ของเซี่ยชีหรั่นยิ่งร้องยิ่งเสียงดัง นำเสียงก็ยิ่งร้อนรน

ขณะเดียวกัน บนรถด้านนอกบ้านไห่ฉิงฉิงที่โดนขังอยู่ก็กำลังกรีดร้อง

ร่างของเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในอ้อมแขนของเย่เชินหลินนั้นสั่นเทา เธอสั่นจนเหมือนคนเป็นบ้า

สีหน้าของเย่เชินหลินก็เย็นชากว่าเก่า ขณะเดียวกันนั้นก็ใช้แรงรัดแขนแน่นขึ้นอีก สุดท้ายก็พูดขึ้นเสียงเข้ม: “โอเคแล้ว ไห่ หยุดมือเถอะ!”

พอไม่ได้ยินเสียงหมัดกระทบร่างของโม่เสี่ยวจุนแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็ถอนหายใจออกมายาวๆ สายตาหยุดไปที่ใบหน้าของโม่เสี่ยวจุน และร่างของเขา

“ฉันไม่เป็นไร ชีหรั่น เธอจำไม่ได้เหรอว่าตอนเด็กๆ เวลามีเรื่อง ฉันมักจะกลับบ้านสภาพนี้เป็นประจำเลย?” โม่เสี่ยวจุนกลั้นความเจ็บปวดที่มีบนร่างกายไว้ แล้วเปิดปาก ยิ้มเบาๆ ให้เซี่ยชีหรั่น เพื่อปลอบใจเธอ

“เสี่ยวจุน นาย......” จมูกของเซี่ยชีหรั่นแสบจนเริ่มเจ็บ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาหนักขึ้น

พี่เสี่ยวจุนของเธอ เป็นคนใกล้ชิดมากที่สุดของเธอ มองเห็นเขาโดนซ้อม แต่ก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ เธอจะไม่เจ็บได้ยังไง แต่เขาที่เจ็บขนาดนี้ยังต้องมาปลอบเธอ ทำไมเขาถึงโง่อย่างนี้

“ไป!” เย่เชินหลินดึงเอวเธอมากอดไว้ พูดออกมาคำนึงอย่างเย็นยะเยือก แล้วจึงสั่งการชายชุดดำด้านนอกประตู: “ดูเขาให้ดีๆ ! ไม่มีคำสั่งจากฉัน ก็ห้ามปล่อยเขาออกไปตลอดกาล!”

ต่อหน้าเขาพวกเขาก็ดูเคร่งขรึมไม่ใช่เหรอ? เขาแค่อยากจะให้ผู้หญิงของเขาได้รู้ ยิ่งเป็นแบบนี้ มันจะยิ่งอนาถ