สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 452

ตอนที่ 452 สาวใช้ตัวแสบ356

“ฉันพูดเกินไปตรงไหน เหมือนจริงๆนะ ใช่ๆ ตอนนั้นคนสวยลองชุดราตรีสีฟ้าทะเลสาบแล้วถ่ายภาพ เธอยืนอยู่ด้านหลัง คุณลองดูสิ ถ่ายติดคนคนนั้นด้วยหรือไม่”

“ใช่ๆ เหมือนจะถ่ายติดมาบ้าง พวกเราดูรูปกันเถอะ”

“ฉันดูเอง” เซี่ยชีหรั่นใจร้อนเล็กน้อย นำโทรศัพท์มา เปิดรูปนั้นอย่างเร็ว แต่ภาพนั้นมองไม่เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเลย ถ่ายติดแค่มุมเสื้อของเธอเท่านั้น

เย่เชินหลินชำเลืองมอง คุณผู้หญิงคนนั้นน่าจะสวมใส่ชุดสีน้ำตาลแดง แม้ว่าเห็นแค่ส่วนน้อยของเสื้อผ้า ก็ตามหาไม่ยากแล้ว

“มองไม่เห็น” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยความผิดหวัง เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ลูบหัวของเธอ กล่าวว่า “ในห้างสรรพสินค้ามีกล้องวงจรปิดอยู่ ฉันจะให้หลินหลิงส่งคนมาตรวจสอบให้ตอนนี้เลย สบายใจได้นะ ถึงแม้จะเห็นแค่เงา ฉันก็จะหาคนคนนี้มาให้เธอ”

“จริงๆเหรอ” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เพราะอะไร ทันใดนั้นในตาก็เต็มไปด้วยน้ำตา จะไหลออกมาก็ไม่ไหล มองเย่เชินหลินอย่างน่าสงสาร ดวงตาคู่นั้นทำให้เขาเจ็บนิดๆอีกครั้ง

กอดเซี่ยชีหรั่นไว้ ลูบผมของเธอ พูดเบาๆ “จริงๆ ฉันจะช่วยตามหาพ่อแม่ของเธอ จะไม่ปล่อยให้คุณเป็นเด็กกำพร้าตลอดไป"

พนักงานเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงได้ตื่นเต้นมากขนาดนั้น ทำให้พนักงานที่ต้อนรับคุณผู้หญิงท่านนั่นยิ่งมั่นใจเธอไม่ได้เข้าใจผิด แต่คนที่ดูแลเซี่ยชีหรั่นกลับมองตรงข้ามกัน

พวกเขาโต้เถียงและโต้แย้งกันอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลิน “ถ้าเจอแล้วแต่ไม่ใช่หล่ะ ไม่ทำให้ผู้ช่วยหลินเสียเวลาเปล่าเหรอ”

“ไม่เป็นไร ครอบครัวเราตามหาเสี่ยวห้าน ก็ใช้เวลาตั้งหลายปี ใครว่าเห็นแว๊บเดียวก็ต้องใช่หล่ะ อย่าคิดมากเลย เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเถอะ”

เย่เชินหลินปลอบใจเซี่ยชีหรั่น แล้วโทรหาหลินหลิง สั่งเขาโอนวิดีโอในกล้องวงจรปิดทั้งหมดของจัตุรัสฉายฟู้ในวันนี้ให้เขาทันที

“ดื่มอะไรหน่อยนะ” เย่เชินหลินยื่นนมถั่วเหลืองให้เซี่ยชีหรั่น

เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีความกังวลมากเกินไป สำหรับผู้หญิงที่เธอไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ แค่คนอื่นพูดว่าเหมือนคำเดียว เธอก็วิ่งตามออกไปแล้ว ยังต้องรบกวนเย่เชินหลินสั่งคนช่วยตามหาอีก เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

เธอรับนมถั่วเหลืองที่เขายื่นมา ดื่มไปสองคำ ทำให้ตัวเองใจเย็นลง

“นมถั่วเหลืองนี้อร่อยจัง” เธอยิ้มแล้วพูด

“ไม่จำเป็นต้องซ่อนอารมณ์ความรู้สึกต่อหน้าฉัน ณ ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของคุณมากไปกว่าฉันแล้ว” เย่เชินหลินพูดเบาๆ เซี่ยชีหรั่นได้ยินที่เขาพูด รู้สึกคันๆที่จมูก กลั้นน้ำตาไม่อยู่ ไหลออกมาอย่างไม่มีเสียง

เย่เชินหลินยื่นไหล่ให้อย่างเงียบ ๆ ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน

ไม่รู้ว่าร้องไห้นานแค่ไหน ความคาดหวังและความคับข้องใจของเซี่ยชีหรั่นในการพยายามตามหาญาติพี่น้องได้ระบายออกมาแล้ว

เย่เชินหลินรู้ว่าเธอคงจะไม่มีอารมณ์จะซื้อเสื้อผ้าแล้ว จึงสั่งให้พนักงานหอเสื้อผ้าที่เขาเลือกไว้ให้เซี่ยชีหรั่น สั่งให้หลินหลิงรีบมาห้างสรรพสินค้าแล้วส่งเขากลับวิลล่าในครั้งเดียว

เธออาจจะเหมือนฝู้เฟิ่งหยี ในสถานการณ์เช่นนี้ต้องการพักผ่อนไม่ต้องการให้ใครรบกวน

เย่เชินหลินพาเธอกลับไปที่วิลล่า ไม่ได้พูดคุยกับเธอตลอดทาง แค่ปล่อยให้เธอพิงเขาไว้

จิ่วจิ่วเห็นเซี่ยชีหรั่นเหมือนร้องไห้มา พอเจอก็รีบเข้ามารับแล้วถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เย่เชินหลินโบกมือ บอกเธอว่า “อย่าเพิ่งถาม ปล่อยให้เธอไปที่ห้องอย่างเงียบๆ”

“อืมๆ” จิ่วจิ่วดูออกว่าเธอไม่ใช่เพราะโกรธเย่เชินหลินมา ดังนั้นจึงรู้สึกสบายใจเล็กน้อย จับแขนเธอแล้วพาเธอกลับไปที่ห้อง

เซี่ยชีหรั่นนั่งมองออกไปทางหน้าต่างอย่างเงียบๆบนเตียง อารมณ์ของเธอค่อยๆเศร้าโศก

เธอรู้ พ่อแม่ของเธอต้องมีความลำบากจึงได้ส่งเธอไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หรือหลัง23ปีผ่านไป พวกเขาก็ยังมีความลำบากอยู่ จึงไม่ยอมมาเจอเธอ ถ้าเป็นเช่นนี้ เธอก็สามารถเข้าใจได้

เธอไม่ได้ขอให้พวกเขารับเธอเป็นลูกสาวที่ชอบธรรม เธอขอแค่มองเห็นพวกเขาอย่างห่างๆ ให้เธอรู้ว่าพ่อของเธอเป็นใคร แม่ของเธอเป็นใครก็เพียงพอแล้ว

เธอขอบคุณที่พวกเขาให้ชีวิตเธอ ขอบคุณที่ให้ร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงกับเธอ และขอบคุณที่ให้หน้าที่ไม่เหมือนคนทั่วไป

คุณพ่อ คุณแม่ พวกท่านอยู่ที่ไหน เคยคิดไหมว่าลูกสาวเติบโตแล้ว

ฉันคิดถึงพวกท่าน

ฉันอยากเจอพวกท่าน

คุณแม่ คนที่พนักงานพูดถึงจะเป็นท่านไหม เธอบอกว่าคุณเห็นฉันแล้ว ถ้าเป็นท่านจริงๆ ท่านจะรู้สึกอะไรไหม จะเข้ามาพูดคุยกับฉันสักคำไหม

หลินพูด......ใช่แล้ว คุณแม่ ท่านอาจจะยังไม่รู้ว่าหลินเป็นใคร เขาเป็นคนรักของฉัน เป็นผู้ชายที่ฉันจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต

ท่านรู้ไหม วันนี้ฉันเห็นไห่ฉิงฉิงอดอาหารเพื่อเสี่ยวจุนด้วย เพราะเธอแม่ของเธอไม่ยอมทานข้าว ฉันรู้สึกในใจเต้นตุบๆ ฉันก็อยากมีแม่เหมือนเขา ฉันยังต้องการให้แม่ของฉันอยู่ใกล้กับฉัน

แต่ฉันรู้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นแค่ความคาดหวัง คุณแม่ อย่ากังวลนะ แม้จะเห็นฉัน พูดคุยกับฉัน ฉันก็จะไม่ทำให้ท่านลำบากใจ จะไม่เรียกร้องให้ยอมรับแน่นอน

เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เปิดประตูเบา ๆ จากด้านนอก เย่เชินหลิน ร่างที่แข็งแรงปรากฏขึ้นที่ประตู