สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 465

ตอนที่ 465 สาวใช้ตัวแสบ369

เธอยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเซี่ยชีหรั่นเหมือนเธอ

รูปลักษณ์ของเธอมีความละเอียดอ่อนและสวยงาม เหมือนเธอตอนสาวๆ

เซี่ยชีหรั่นอยากจะบอกว่าเธอคือ จากนั้นร้องไห้และเข้าไปกอดเธอ เรียกเธอว่าแม่ นั้นเป็นภาพที่เกิดขึ้นในความฝันที่นับไม่ถ้วนของเธอ ตอนนี้แม่อยู่ต่อหน้าเธอแล้ว แต่เธอกลับต้องเก็บความรู้สึกนั้นควบคุมตัวเองไว้

คำว่าแม่นั้นเรียกง่าย แต่แม่จะต้องกังวลเรื่องนี้ไปตลอดชีวิต

ความสุขที่ผ่านมาของเธอก็จะล่มสลายในพริบตา เธอขอบคุณแม่ เธอรักแม่ ถึงแม่เธอจะไม่ได้อยู่ข้างกายแม่ ความรักที่เกิดจากความผูกพันนี้จะไม่ลดลงเพราะเช่นนี้แม้แต่นิดเดียว

เธอรักแม่ ดังนั้นเธอควรจะคำนึงถึงแม่ด้วย

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวเบาๆ น้ำตาก็ไหลพุ่งออกมา

ในขณะที่น้ำตาเบลอ เธอสำลักเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เมื่อฉันเจอท่าน ก็รู้สึกเหมือนท่านเป็นแม่ของฉัน แต่ว่า ผลตรวจออกมาแล้ว ท่านไม่ใช่แม่ของฉัน”

จ้าวเหวินอิงตะลึง

“ไม่ใช่ เด็กน้อย คุณ คุณแน่ใจหรือว่าไม่ใช่ ปีที่คุณเกิดเหมือนกับลูกสาวของฉันเลย แล้วคุณยังมีหน้าตาเหมือนฉันด้วย” ผ่านไปเป็นเวลานาน จ้าวเหวินอิงก็ถามอีกครั้ง

“ไม่ใช่” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอีกครั้ง “ไม่ใช่จริง ๆ ”

เซี่ยชีหรั่นอยากกลั้นน้ำตาไว้ แต่ก็ไม่สามารถควบคุมได้ กลัวว่าจ้าวเหวินอิงจะสงสัย เธอร้องไห้และอธิบายไปด้วย “ขอโทษค่ะ ฉันคิดถึงแม่ของฉันมากเกินไป ดังนั้นเมื่อเห็นท่าน ฉันก็เคยควบคุมความรู้สึกไม่ได้ โปรดอย่าถือสาฉันที่เสียมารยาท”

“เด็กน้อย” จ้าวเหวินอิงเรียกเธอ หยุดการถามชั่วคราว แต่เข้ากอดเซี่ยชีหรั่นไว้ กอดเธอไว้ในอ้อมกอด

เธอถูกแม่กอดไว้ในอก

เซี่ยชีหรั่น ตอนนี้แม่ของเธอกำลังกอดเธออยู่

น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นยิ่งไหล เธอก็กอดจ้าวเหวินอิงโดยธรรมชาติ เหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยออก ก็จะไม่เจอแม่อีก

จ้าวเหวินอิงลูบผมยาวๆของเซี่ยชีหรั่น มือที่อ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความรักดูเหมือนจะช่วยหยุดความเศร้าที่ตามหาแม่มาหลายปีของเธอ

เซี่ยชีหรั่น แม่ของคุณเป็นคนมีความรักและเมตตา คุณควรจะภาคภูมิใจ ขนาดเธอได้ยินว่าคุณไม่ใช่ลูกสาวของเธอ ก็ยังอุตส่าห์มาปลอบใจคุณเช่นนี้ คุณควรจะให้เธอมีความสุขเช่นนี้ตลอดไปสิ

เย่เชินหลินเดิมต้องการจะบันทึกภาพของแม่และลูกสาวกอดกันไว้ เพื่อเก็บเป็นความทรงจำไว้ให้เซี่ยชีหรั่น

แต่เธอไม่อยากจะบอกความจริงกับจ้าวเหวินอิง เขาก็เลยไม่สะดวกที่จะบันทึกภาพของพวกเธอไว้ ได้แค่มองพวกเธอกอดกัน เขาก็รู้สึกเศร้าไปด้วย

ในโลกนี้น่าจะหาคนแบบผู้หญิงของเขาไม่ได้แล้ว เป็นคนจิตใจดีคำนึงถึงความสุขของผู้อื่นก่อนเสมอ แม่ที่ถูกแยกจากกันมายี่สิบสามปียืนอยู่ข้างหน้าเธอ เธอก็ยังอดใจไม่ยอมรับได้ เพื่อให้เธอมีครอบครัวที่ครอบครัวที่กลมกลืนกัน

เขานับถือเธอมาก

ดังนั้นเขาก็จะเคารพการตัดสินใจของเธอ จะให้ความร่วมมือในการโกหก

เขาอยากจะให้สิ่งที่ดีที่สุดบนโลกกับผู้หญิงของเขา เช่นหากเธอปรารถนาที่จะเห็นคนที่เธอรักมีความสุข เขาก็จะเคียงข้างเธอมองดูญาติของเธอมีความสุขอยู่ห่างๆด้วย

เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้มานานแค่ไหนแล้ว ถึงได้สงบลง ค่อยๆถอนออกจากอ้อมแขนของแม่

เธอเห็นดวงตาของแม่แดง ถึงแม้จะไม่ได้ร้องไห้หนักเหมือนเธอ แต่ก็ดูเหมือนน่าประทับใจมาก

“นั่งลงสิ เด็กน้อย” จ้าวเหวินอิงดึงมือเซี่ยชีหรั่น นั่งลงที่นั่ง

เธอมองใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่น ถามเธออย่างอ่อนโยน “คุณบอกฉัน ผลการตรวจ พวกเราไม่ใช่แม่ลูกกันจริงๆหรือ ไม่ต้องกังวลกับปัจจัยอื่น ถ้าใช่ คุณอย่าโกหกฉัน”

เย่เชินหลินในใจรู้สึกอึดอัดกับคำพูดของจ้าวเหวินอิง นี่เป็นความผูกพันของแม่ลูกจริงๆ ทั้งสองคิดเหมือนกัน

เกรงว่าเซี่ยชีหรั่นจะโกหกไม่เก่ง เย่เชินหลินจึงส่งเสียงไป “คุณนายหลี่” ต่อมาจึงอธิบายอย่างช้าๆ “เรื่องผลตรวจ ฉันได้มอบหมายให้คนใกล้ชิดของฉันส่งไปตรวจแบบไม่ระบุชื่อ ดังนั้นผลตรวจสามารถเชื่อถือได้แน่นอน วันนี้เขาส่งผลตรวจมาให้ฉันที่ทำงาน ฉันก็เลยให้ชีหรั่นดู ผลการตรวจ พวกคุณไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลย ความน่าจะเป็นศูนย์ ฉันและชีหรั่นรู้สึกทำให้คุณลำบากใจ ดังนั้นจึงอยากจะเชิญคุณมาทานข้าวเพื่อแสดงถึงความขอโทษ”

จ้าวเหวินอิงมีความรู้สึกผิดหวัง ความทรงจำของการสูญเสียลูกเมื่อหลายปีที่ผ่านมายังคงวนอยู่ในสายตา สำหรับเธอแล้ว นั่นเป็นความเจ็บปวดถาวร แต่เธอไม่สามารถพูดต่อหน้าเด็กสองคนนี้ได้ว่าเธอฝันบ่อยแค่ไหนว่าลูกของเธอตายแล้วและทำให้เธอเสียใจมาก

เธอฝืนยิ้ม ถามเย่เชินหลิน “คุณสามารถให้ฉันดูผลตรวจหน่อยได้ไหม”