สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 470

ตอนที่ 470 สาวใช้ตัวแสบ374　

ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ เซี่ยชีหรั่นฟังแล้ว ในใจรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตา แต่เธอก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้ ตอบเขาด้วยเสียงเบาๆ “ที่ท่านพูดฉันเข้าใจทั้งหมด แต่ตอนนี้สถานะของท่าน ท่านต้องเหนื่อยมาเป็นสิบๆปีกว่าจะมีวันนี้ ซึ่งมันไม่ง่ายเลย ท่านก็มีครอบครัวของตัวเอง ถ้าในใจท่านจะมีลูกสาวคนนี้อีกคน ฉันก็จะซาบซึ้งมาก หรือไม่มี ก็เป็นเรื่องปกติ ฉันยังยืนยันประโยคเดิม วันหน้าเจอกัน หวังว่าท่านคือประธานจง ฉันก็คือเซี่ยชีหรั่น ระหว่างเราไม่มีความสัมพันธ์ใดๆเกี่ยวข้องกัน”

เซี่ยชีหรั่นเสียงสั่นเล็กน้อย แต่สีหน้ามั่นคงมาก

เธอต้องการให้ประธานจงสบายใจ และต้องการให้เย่เชินหลินเข้าใจความมั่นคงของเธอ นั่นเป็นการตัดสินใจของเธอ เรื่องที่เธอตัดสินใจแล้ว จะไม่มีการเปลี่ยนแปลง เธอไม่อยากเห็นพ่อถูกข่มขู่ อายุมากขนาดนี้ กับตำแหน่งที่สูงขนาดนี้ ถูกเด็กหนุ่มข่มขู่ เขาต้องไม่สบายใจมากแน่ๆ

“คุณลุงจง เชิญ” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชาอีกครั้ง ในใจคิด นี่เป็นสิ่งที่คุณต้องการใช่ไหม

คุณพาเธอออกไปโดยเจตนา เพื่อบอกให้เธอรู้ว่าคุณไม่ต้องการสถานะของเธอ คุณทำร้ายเธอ ทำร้ายลูกสาวของคุณ หวังว่าคุณจะไม่เสียใจตลอดไป

เซี่ยชีหรั่นจับแขนเย่เชินหลินไว้ ส่งจงหวีฉวนกลับไป เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกว่าร่างกายของเธอสั่นด้วยความตื่นเต้น

ลาก่อนประธานจง ลาก่อนคุณพ่อ เซี่ยชีหรั่นพูดเงียบๆในใจ เธอไม่อยากให้เย่เชินหลินมองออก หลังจากส่งเสร็จเธอก็หันหลังเหมือนไม่มีความคิดถึงใดๆแล้วกลับห้องไป และไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

เย่เชินหลินยอมให้เธอร้องไห้ดีกว่า ไม่อยากให้เธอเก็บไว้ในใจ เขารู้ว่ากลั้นไว้ไม่ร้องออกมาจะทำให้ปวดหัว ตอนเด็กๆเขาเคยลองมาแล้วหลายครั้ง

“ต่อหน้าฉันไม่จำเป็นต้องอำพรางอารมณ์ ไม่ต้องกังวลว่าถ้าเธอร้องไห้แล้วฉันจะไปอะไรเขา และบังคับให้เขายอมรับ ขอแค่เขาไม่ต้องใช้วิธีที่น่ารังเกียจเช่นนั้นอีก ฉันจะทำตามความต้องการของคุณ จะมองพวกคุณเป็นคนแปลกหน้า” เย่เชินหลินพูดจบ เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมองเขา น้ำตาที่สะสมอยู่ในดวงตาค่อยๆไหลออกมา

“ถ้าอึดอัดก็ร้องออกมา ใครเจอพ่อแบบนี้ ก็ไม่สบายใจทั้งนั้น” เย่เชินหลินถอนหายใจในใจ ค่อยๆกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

สิ่งที่เขาให้เธอได้ นอกจากอ้อมกอดที่อบอุ่น ก็คือความไว้ใจ และการสนับสนุน เขาสนับสนุนการตัดสินใจทั้งหมดของเธอ แม้แต่เธอต้องการปฏิบัติดีต่อโม่เสี่ยวหนง หรือโม่เสี่ยวจุน ขอแค่เธอมีความสุข เขาก็ยอม

ดูเหมือนว่าเขาจะได้เรียนรู้วิธีการรักใครสักคน โดยไม่รู้ตัว

นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ผู้หญิงของเขาสอนเขา เธอมักจะคิดถึงจุดยืนของคนอื่นเสมอ แม้ว่าเธอจะเอาความจริงใจให้อีกฝ่าย แต่ถูกอีกฝ่ายเหยียบย่ำด้วยเท้า เธอยังคงพยายามเข้าใจอีกฝ่าย คิดว่าอีกฝ่ายก็มีเหตุผลของเขา

ผู้หญิงเช่นนี้ เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การรักและหวงแหน

เซี่ยชีหรั่นร้องไห้เศร้าใจมาก น้ำตาที่ไหลเงียบบนหน้าอกของเขา

ทั้งสองยืนอยู่บนพรมในห้องนอนของเซี่ยชีหรั่น ยืนนิ่งๆเป็นเวลานาน จนกระทั่งเซี่ยชีหรั่นระบายเสร็จเงยหน้าขึ้นมอง กระซิบพูดอย่างอาย “คุณดูฉัน ช่วงนี้กลายเป็นน้องหลินไปแล้ว ร้องไห้บ่อยมาก แย่มากใช่ไหม”

“ผู้หญิงร้องไห้เป็นถึงจะน่ารัก” เย่เชินหลินสามารถพูดประโยคที่ขนลุกเช่นนี้ได้ จับหน้าของเธอเงยขึ้น จูบน้ำตาของเธอบนใบหน้าของเธอจนถึงปาก

เขาหลับตาแล้วจูบน้ำตาของเธอ ริมฝีปากบางเลื่อนลงตามน้ำตาของเธออย่างช้าๆ ในที่สุดมันก็ร่อนลงบนริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ

เขาถนอมริมฝีปากเชอร์รี่ของเธอ ค่อยๆสำรวจ ราวกับว่าปากเล็ก ๆ ของเธอเป็นสมบัติที่บอบบาง เขาระมัดระวังมาก

การเล่นเช่นนี้มันค่อยๆทำให้เกิดแรงผลักดัน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงใจเต้น ใจสั่น รู้สึกถึงความงามของความรักที่เขามีต่อเธอ

เธอเขย่งเท้าขึ้นกอดคอเขาไว้ อย่างกล้าหาญและใส่ลิ้นของเธอเข้าไปในปากของเขา ครั้งนี้ใจของเย่เชินหลินใจร้อนเป็นไฟ กอดเธอให้แน่นขึ้น เริ่มที่จะทำลายล้างเธออย่างรุนแรง

จูบไปด้วย เดินไปด้วย ไม่นานเขาก็กดเธอลงบนเตียง ริมฝีปากที่ลุกเป็นไฟของเขาติดกับเธอตลอด ฝ่ามือที่ลุกเป็นไฟได้ล้วงเข้าไปในชุดนอนของเธอ จับความอุดมสมบูรณ์ของเธอ

ตามที่เขาเบียดเข้าไป บีบนวดอีกครั้งแล้วอีกครั้ง ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นก็ร้อนขึ้น เหมือนกำลังจะถูกเผาไหม้

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเหมือนถูกย้อมด้วยกุหลาบแดงมานานแล้ว ยั่วยวนใจและความรู้สึกของเขา

เธอเป็นปีศาจน้อยๆที่มีเสน่ห์จริงๆ สองวันที่ผ่านมาเขายังคิดว่าจะอ่อนโยนกับเธอ แต่เผชิญหน้ากับใบหน้าที่สวยงามของเธอแล้ว ผู้ชายธรรมดาจะอดใจได้อย่างไร

เธอเป็นต้นเหตุ

เขาทนไม่ไหวแล้ว

……

สิ่งเล็กๆนี้เหนื่อยมากจริงๆ แม้แต่ผมตรงหน้าผากก็เปียกแล้ว รูปลักษณ์นี้เซ็กซี่มากจริงๆ

ถ้าร่างกำลังกายของเธอพร้อมกว่านี้ เขาจะเอาเธออีกหลายครั้ง ดวงตาเหมือนหมาป่าของเขาทำให้เธอกลัว

“คุณอย่า.....อย่าทำเช่นนั้นอีกนะ พรุ่งนี้ฉันยังต้องไปทำงานอีก”

ตอนนี้เธอรู้สึกว่าร่างกายไม่มีแรงแม้แต่นิดเดียว เธอน่าจะหลับในที่ทำงานในวันพรุ่งนี้

นี่เป็นผลงานสำคัญครั้งแรกนับตั้งแต่เธอทำงาน เธอขี้เกียจไม่ได้ ต้องต่อสู้ทุกวัน