สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 479

ตอนที่ 479 สาวใช้ตัวแสบ383

เย่เขินหลินมาบ้านตระกูลหลี่เป็นครั้งแรก และยังเตรียมของฝากมาให้หลินหลิงด้วย

จริงๆตระกูลหลี่และตระกูลเย่มีส่วนที่คล้ายกันมาก เดิมทีแม่ของเสนาธิการหลี่เป็นครอบครัวนักธุรกิจ แต่เนื่องด้วยเธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว กิจการจึงไม่ได้ดำเนินต่อไป ต่อมาหลี่เหอไท้เป็นคนรับช่วงต่อกิจการ ดังนั้นไม่ว่าจะเทียบกันด้านอำนาจในการบริหารหรือทรัพย์สินที่มีทั้งสองตระกูลไม่ได้มีใครด้อยไปกว่าใครเลย สินทรัพย์ที่หลี่เหอไท้มีไม่ได้น้อยไปกว่าเย่เชินหลินเลย

เย่เชินหลินก็เข้าใจถึงจุดนี้ดี หลี่เหอไท้ไม่ได้สนใจของฝากเลย เขาเพียงแค่สนใจความพึงพอใจของเขาเท่านั้น

หลี่เหอไท้รับของจากเย่เชินหลินและสั่งให้คนรับใช้นำไปเก็บ เมื่อหลี่เหอไท้จ้องไปที่จิ่วจิ่ว เย่เชินหลินจึงแนะนำไปว่าเขาเป็นคนเรียกให้เธอมาดูแลเซี่ยชีหรั่นเอง ที่สำคัญพวกเธอยังเป็นเพื่อนรักกันด้วย

ในที่สุดจิ่วจิ่วก็ได้เจอกับหลี่เหอไท้ผู้เลื่องลือ เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนหล่อมาก แต่เขาก็ไม่ใช่สเปคเธอ

“ชีหรั่นกับแม่กำลังคุยกันอยู่ข้างบน มาเดี๋ยวผมพาคุณไปเดินเล่น”หลี่เหอไท้ยืนขึ้นและพาเย่เชินหลินเดินชมชั้นล่างรอบหนึ่งแล้วค่อยพาเย่เชินหลินขึ้นไปหาชีหรั่นที่ชั้นบน

“พวกลูกค่อยๆคุยกันนะ”จ้าวเหวินอิงสัมผัสที่มือของลูกสาวเบาๆแล้วก็เดินออกจากห้องไป

ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแค่เขาและเธอในห้องนอนสีชมพู ทำให้ใบหน้าของชีหรั่นถูกย้อมไปด้วยสีสันที่อบอุ่น

เย่เชินหลินใช้มือสัมผัสที่คางของชีหรั่นด้วยความอ่อนโยนบังคับให้ชีหรั่นเงยหน้าขึ้น แล้วจุมพิตเธอไปสองครั้ง

ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเขา เขาไม่อยากทำอะไรที่มันเกินเลย อีกอย่างเมื่อคืนก็เหนื่อยกันมากและเธอเองก็คงจะอ่อนล้าเต็มที

เซี่ยชีหรั่นยังคงซบอยู่ในอ้อมกอดของเย่เชินหลิน ความรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

“คิดไม่ถึงฉันก็มีบ้านเป็นของตัวเอง ตอบฉันหน่อยได้ไหม ว่านี่คือบ้านของฉันจริงๆ แม่อยู่ข้างกายฉันจริงๆใช่ไหม?” เธอถามเขาด้วยถ้อยคำที่แผ่วเบา

เขาไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ลูบหัวเธอเบาๆ มีแต่ความรู้สึกโล่งอก ผู้หญิงของเธอคงจะมีความได้จริงๆแล้วสินะ

รอเธอแต่งงานกับเขา มีลูกตัวน้อย เธอจะต้องมีความสุขมากกว่านี้ มีชีวิตมีครอบครัวที่สมบูรณ์

“แม่ถามคำถามฉัน ถามฉันว่าไปคบกับคุณได้ยังไง”เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ

“แล้วเธอตอบไปว่าอะไรล่ะ?”

“ก็ตอบไปตามตรง ฉันโกหกไม่เป็น”

“แล้วเธอได้บอกไปหรือเปล่าว่า ถ้าเธอจากฉันไปเธอต้องชดใช้สิบล้าน”เขาถามเธอพร้อมกับเอามือสัมผัสคางเธอ

เซี่ยชีหรั่นได้แต่กะพริบตาถี่ๆ แล้วถามเขาไปด้วยท่าทีที่ซุกซนว่า “แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ?”

“จะบอกไม่บอกก็ไม่มีความหมาย ฉันเริ่มต้นจากศูนย์ ถ้าจะซื้อกลับไปตอนนี้อย่าคิดว่าแค่ล้านจะสามารถแก้ไขปัญหาได้นะ”

“แล้วจะเอาเท่าไร เดี๋ยวฉันจะไปถามแม่ดูว่าจะจ่ายไหวมั้ย” ชีหรั่นพูดไปยิ้มไป

“ต่อให้เป็นร้อยล้านพันล้านผมก็ไม่ขาย เธอเป็นของฉันแล้ว”เย่เชินหลินพูดจบเขาก็จูบเธออีกครั้ง เป็นการจูบที่ยาวนานมาก นานจนเธอรู้สึกเวียนหัว

จูบไปจูบมาเขาก็รู้สึกอยากทำอะไรมากว่านี้แต่เสียดายที่สถานที่ไม่อำนวย

“นี่ก็ดึกแล้วผมจะกลับแล้วนะ”เย่เชินหลินตั้งสติได้แล้วบังคับตัวเองให้ลุกขึ้น

“กี่โมงกี่ยามแล้วยังไม่กลับอีก?”

“ไม่กลับ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นก็ได้”

“กล้าเหรอ!”

“ฮาฮา ทำไมจะไม่กล้า เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปนอนกับน้าฟู่ไง”เขาพูดไปยิ้มไปพร้อมกับขยี้ผมเธอเล่นไปด้วย

ทั้งผมทั้งเสื้อผ้าของเธอถูกเขาขยี้จนยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว ถึงทั้งสองจะไม่ได้ทำอะไรกันแต่สภาพของเธอตอนนี้ช่างเย้ายวนเหลือเกิน

เขาไม่อยากเห็นหน้าเธอแล้วตอนนี้ เพราะถ้าอยู่ต่อเขาอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีกก็ได้

เซี่ยชีหรั่นส่งเขามาถึงที่ประตูหน้าห้อง เขากระซิบข้างหูเธอว่า“เดี๋ยวไปส่องกระจกจัดเพ้าจัดผมให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นถ้าคุณแม่เห็นเข้าเธอจะเข้าใจผิดคิดว่าพึ่งทำอะไรกันมา”

แล้วเธอก็พึ่งรู้ว่าตอนนี้สภาพของเธอเป็นอย่างไร กำปั้นน้อยต่อยเข้าที่ต้นแขนของเขา แล้วพูดเบาๆว่า“คนชั่ว!แต่นี่มันฝีมือของคุณไม่ใช่รึไง”

จ้าวเหวินอิงที่ยกนมสดมาให้ เห็นเข้าพอดี เธอหน้าแดงส่วนเซี่ยชีหรั่นนั้นหน้าแดงยิ่งกว่าเธออีก กำปั้นน้อยยังคงหยุดอยู่ที่เดิม

“เชินหลินดื่มนมก่อนค่อยไปก็ได้”

“ขอบคุณครับคุณน้า”เย่เชินหลินรับนมมาดื่มหมดภายในคำเดียว จากนั้นก็รีบออกจากห้องไปเลย

พอเย่เชินหลินออกไปแล้วจ้าวเหวินอิงก็ถามลูกสาวว่า”โกรธแม่มั้ย กับการที่แม่แยกพวกลูกออกจากกัน”

“ไม่เลยค่ะ แม่คะ! หนูเข้าใจถึงเจตนาของแม่นะ ความจริงหนูกับเขาก็เริ่มต้นกันไม่ดีเท่าไร ห่างกันคราวนี้ก็อาจทำให้เราเหมือนกับคู่รักทั่วๆไป เป็นความรักจริงๆ กับอุปสรรคแค่นี้ไม่ถือว่าเป็นปัญหาใหญ่อะไรเลยค่ะ ”

จ้าวเหวินอิงได้แต่พยักหน้าเอามือลูบหัวลูกสาวเบาๆในใจเธอรู้สึกโล่งอกที่ลูกสาวของเธอสามารถเข้าใจเธอได้

ถึงปากจะพูดไปแบบนั้น แต่พอเซี่ยชีหรั่นนอนลงบนเตียง กลับรู้สึกว่าความอบอุ่นที่ได้รับจากผ้าห่มนั้นไม่เพียงพอเลย