สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 480

ตอนที่480 สาวใช้ตัวแสบ384

เซี่ยชีหรั่นเองก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้วยังนอนไม่หลับ ทนไม่ไหวเลยส่งข้อความให้เขาไป “หลิน หลับหรือยัง? ฉันนอนไม่หลับ รู้สึกคิดถึงคุณนิดหน่อย”

เย่เชินหลินทำหน้านิ่ง กำลังจ้องไปที่คำว่า “นิดหน่อย” แบบรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไร

เธอคิดถึงฉันแค่นิดหน่อยเองเหรอ?

เมื่อเวลาผ่านไปเขาไม่ได้ตอบกลับข้อความของเธอ เธอคิดว่าเขาคงหลับแล้ว เธอเองก็กำลังจะนอน และทันใดนั้นเองข้อความที่ถูกส่งจากเย่เชินหลินก็ได้แจ้งเตือนขึ้นมา

พอเธอเปิดดู ปรากฏว่ามันคือรูปถ่าย

ภายใต้แสงจันทร์ มีรถหนึ่งคันจอดอยู่ตรงทางม้าลาย ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างรถ และชายคนนั้นก็คือเย่เชินหลิน

ทำไมสถานที่ในรูปช่างคุ้นตาเหลือเกิน เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ? เอ๊ะ!นั้นมันประตูบ้านตระกูลหลี่ไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวนะ........หน้าบ้านตระกูลหลี่?

เขามาแล้ว?

ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะตั้งสติได้เธอก็พุ่งตรงไปที่หน้าต่างแล้ว เปิดผ้าม่านออกและมองไปข้างล่าง หน้าบ้านมีรถสปอร์ตคันสีขาวจอดอยู่จริงๆ

ท่ามกลางลมหนาวอันหนาวเหน็บชายอันเป็นที่รักของเธอกำลังจ้องมองมาที่หน้าต่างห้องเธอ

เซี่ยชีหรั่นยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น เธอลืมไปว่าพื้นมันเย็นมากและลืมเตือนเย่เชินหลินว่าข้างนอกนั้นอากาศหนาวมาก

ตอนนี้เธอสติหลุดไปแล้ว พอตั้งสติได้เธอก็รีบโทรหาเขาทันที

“คนโง่! ดึกๆดื่นไม่รู้จักนอนมาทำอะไรที่นี่? มันหนาว!เข้าไปในรถเดี๋ยวนี้เลย”

ความห่วงใยของเธอทำให้หัวใจของคนแซ่เย่นั้นช่างอบอุ่นเหลือเกิน แต่น้ำเสียงของเธอออกจะดุไปหน่อยนะ

“เป็นห่วงฉันเหรอ?”

เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงขึ้นมา การที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนเขากำลังโอบกอดเธอและกำลังกระซิบอยู่ข้างหูของเธอเลย

“ตอบมา เป็นห่วงฉันใช่มั้ย?” น้ำเสียงที่แหบซ่านและทุ้มลึกของเขาเหมือนมันกำลังสะกดเธอให้อยู่ในภวังค์

เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากด้วยความเขินอาย แล้วตอบไปเบาๆว่า “ใช่ เป็นห่วง ไม่ได้เหรอ?”

“ถ้ากลัวหนาวก็เปิดหน้าต่างออก ให้ฉันไปนอนกอดเธอก็ได้นะ”

“นี่คุณ!” เซี่ยชีหรั่นทั้งเขินทั้งอาย ทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะตอบเขาอย่างไรดี

“รีบกลับไปที่เตียงได้แล้ว ไม่ได้ใส่รองเท้าด้วยใช่มั้ย? พอดีผมผ่านทางมาเลยแวะมาหาหน่อย เธอนอนเถอะฉันจะกลับแล้ว”

“ตกลง!คุณรีบกลับเถอะข้างนอกหนาวมาก”พอตอบเสร็จเซี่ยชีหรั่นก็รีบกลับขึ้นเตียงทันที เพราะเธอรู้ดีว่าถ้าเธอไม่มาเขาก็คงไม่ยอมกลับ

หลังจากเย่เชินหลินขึ้นรถแล้วเขาก็ขับรถออกไปจอดที่อื่น แล้วก็ยืนนิ่งอยู่ใต้ห้องเธออยู่พักใหญ่กว่าจะกลับไป

เช้าวันต่อมาพอเซี่ยชีหรั่นตื่นนอน เย่เชินหลินก็ได้มาถึงแล้ว

ผู้หญิงของเขาให้ว่าที่แม่ยายของเขาพามา เขาเข้าใจความรู้สึกของทั้งคู่แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่อยู่เคียงข้างเธอ

เขาต้องทำให้ทุกคนได้เห็นว่าไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องแต่งงานกับเธอให้ได้ และจะทำให้ ว่าที่แม่ยายของเขาได้เห็นถึงความพยายามและความจริงใจของเขาให้ได้ เขาเข้าใจดีว่าที่ผ่านมาถึงเขาจะไม่เคยจริงใจกับผู้หญิงคนไหนเลยก็ตาม แต่เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เธอยอมรับ ยินยอมที่จะมอบลูกสาวให้เขาดูแลให้จงได้

จ้าวเหวินอิงรู้สึกพอใจกับการที่เย่เชินหลินมารับเซี่ยชีหรั่นไปทำงานด้วยตนเอง สายตาที่เธอมองเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปด้วย

ไม่รู้ทำไมพอเซี่ยชีหรั่นเห็นหน้าเขาเธอก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ทั้งๆที่พวกเธอไม่ได้เจอกันแค่คืนเดียวเท่านั้นเอง

เย่เชินหลินมาทันอาหารเช้าพอดี เขานั่งอยู่ข้างๆเซี่ยชีหรั่น เพื่อเป็นการให้เกียรติทุกคน แม้แต่มือของเธอเขายังไม่จับเลย

หลังจากบอกลาทุกคนในบ้าน ทั้งคู่ก็ได้เดินทางไปทำงานพร้อมกัน พอขึ้นรถเสร็จ เย่เชินหลินก็ทำการจูบเธอด้วยความเร่าร้อนไปหนึ่งที

“หลิน ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ แต่ไม่รู้ว่าคุณจะรับปากหรือเปล่า?”

“เรื่องของโม่เสี่ยวจุนสินะ”

“คุณนี่ฉลาดจริงๆ!ใช่ มันก็เรื่องของพี่ชายฉันนั่นแหละ”

“เธอนะ พี่ชายเยอะจริงๆเลยนะ หลี่เหอไท้ก็เหมือนกัน คนๆนี้ก็ร้ายใช่ย่อย ร้ายจนตอนนี้ไม่รู้แล้วว่าเขาคบใครอยู่กันแน่ เธอต้องรักษาระยะห่างกับเขาไว้ ถึงจะเป็นพี่น้องกันแต่ก็ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน” เขาเตือนเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย

“รู้แล้ว! เขาเองก็ระวังตัวอยู่เหมือนกัน แม้แต่คุยกับฉันตามลำพังเขายังไม่ทำเลย”

“นี่มันพึ่งเริ่ม อีกหน่อยใครจะไปรู้ ยังไงก็ต้องระวังไว้”

“ตกลง!” เซี่ยชีหรั่นตอบตกลงไปด้วยความรู้ที่เหมือนกับว่าเธอเป็นภรรยาของเขาเลย

เธอเองก็เข้าใจความรู้สึกของเขาดี การที่เขาไม่เจอหน้าเธอเขาเองก็คงเป็นกังวลเหมือนกัน หวงเธอเป็นเรื่องธรรมดา นั้นแสดงว่าเขาใส่ใจเธอมั้ง

“แล้วมีอะไรเรื่องโม่เสี่ยวจุน? รีบพูดมา!”

“ฉันคิดว่าเที่ยงนี้เราชวนเขาและฉิงฉิงมาทานข้าวกันมั้ย? แม่ฉันบอกว่าอยากให้ทุกคนรู้ว่าเราเป็นแม่ลูกกัน ครั้งก่อนที่บ้านตระกูลไห่ทุกคนต่างก็สงสัยเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน อีกอย่าง หลายปีมานี้ในระหว่างตามหาครอบครัวเสี่ยวจุนเองก็คอยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด ดังนั้นฉันเลยอยากบอกเรื่องนี้ให้เขาได้รู้”

“ได้” เย่เชินหลินตอบตกลงอย่ารวดเร็ว เซี่ยชีหรั่นเองก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะเธอรู้ดีว่าเขาต้องเห็นด้วย เขาไม่ใช่เย่เชินหลินคนก่อนแล้ว เขาเปลี่ยนไป การเปลี่ยนแปลงของเขาทำให้เธอหลงรักเขา อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ