สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 481

ตอนที่ 481 สาวใช้ตัวแสบ 385

หลังจากที่จูบกันนานอยู่ซักพัก เซี่ยชีหรั่นก็ตระหนักได้ว่าพวกเขากำลังยืนจูบกันอยู่ที่นี่ ถ้าเกิดว่าบนเรือยอชท์มีคนอยู่ คงจะมองเห็นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าเธอแดงก่ำและผลักเขาออก ชี้ไปที่เรือยอชท์แล้วถามเขาว่า: “ข้างบนนั้นมีคนไหม?”

“เด็กโง่ ก็ต้องมีแน่นอนอยู่แล้ว คนขับอยู่ด้านใน”

“ถ้าอย่างนั้น......” คงจะไม่ถูกเห็นไปหมดแล้วเหรอ?

“พวกเขาจะทำเหมือนมองไม่เห็น พวกเราขึ้นไปเถอะที่รัก” เย่เชินหลินดึงมือเล็กๆ ของเซี่ยชีหรั่น และขึ้นไปบนเรือยอชท์

เรือยอชท์ที่ใหม่เอี่ยมทั่วทั้งลำของเรือเปล่งประกายแสงสีขาว ในวันที่แสงแดดสดใสสวยงาม ทุกซอกทุกมุมถูกอาบไปด้วยแสงแดด เจิดจ้าจนทำเอาลืมตาไม่ขึ้นเลย

“นี่คือของขวัญเล็กๆ ที่ผมมอบให้คุณ ชอบไหม?” คนทั้งสองยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ เรือยอชท์เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างสุดชีวิต เธอชอบ ชอบมากๆ เลย

“อีกหน่อยถ้าคุณอยากมา ผมจะพาคุณมาเอง นี่คือสถานที่ที่มีแค่เราสองคนเท่านั้น อยากจะทำอะไรก็ทำได้”

คนขับได้ถูกบางคนละเว้นไปโดยอัตโนมัติ แต่ประโยคที่ว่าอยากจะทำอะไรก็ทำได้นั้นทำเอาเซี่ยชีหรั่นหน้าแดงอย่างเขินอาย ดูเหมือนจะเดาได้แล้วว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่

เย่เชินหลินโอบกอดเซี่ยชีหรั่นจากด้านหลัง วางหัวไว้บนหัวของเธอ และเอนอิงเธอ ลูบไล้เส้นผมของเธอ

ความรู้สึกที่สบายแบบนี้ดูเหมือนไม่เคยมีมานานแล้ว ตั้งแต่ที่เธอย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านของแม่ ก็มักจะรู้สึกราวกับว่าคนทั้งสองไม่มีเวลาส่วนตัวได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเลย

แม้ว่าพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ทุกวันตอนเช้า เย่เชินหลินจะไปที่ตระกูลหลี่เพื่อรับเซี่ยชีหรั่นไปทำงาน แต่ทุกวันหลังเลิกงานเขาก็จะส่งเธอกลับไป

เขามักจะอยู่กินข้าวที่ตระกูลหลี่เสมอ ต่อหน้าหลี่เหอไท้เขาจะประกาศความเป็นเจ้าของทุกวัน

ตอนที่ไปทำงาน บางครั้งเขาก็อยู่ที่ห้องทำงานชั้นบนสุด บางครั้งก็อยู่ในห้องทำงานของผู้จัดการสาขาเครื่องประดับของเซี่ยชีหรั่น พวกเขามักจะเจอกันอยู่บ่อยๆ แต่มักรู้สึกราวกับว่าไม่มีความสุข รู้สึกว่าไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกัน

เซี่ยชีหรั่นหลับตาลง สูดดมสายลมในทะเล และลมหายใจของเขาเข้าไปลึกๆ ก็ราวกับว่าได้ดื่มไวน์ที่กลมกล่อมเลย คนทั้งคนมึนเมา

ในตอนที่จูบของเขาสัมผัสเข้าที่ใบหู ความรู้สึกเสียวซ่านทำให้เนื้อตัวของเธอสั่นเทา

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รีบร้อนเลยสักนิด ปล่อยให้เขาโหยหาในสิ่งที่เธอก็โหยหามันจนใกล้จะบ้าคลั่งอยู่แล้ว เขาค่อยๆ ครอบครองใบหูเล็กๆ ของเธอ ค่อยๆ กัดทีละนิด การดูดเลียทุกครั้งมันเต็มไปด้วยความล่อใจ

แม้จะเป็นการหยอกเย้าอย่างนุ่มนวล ร่างกายของ เซี่ยชีหรั่นนั้นก็ไวเกินกว่าจะสามารถทนได้

เสียงครางเบาๆ ของเธอ ถูกสายลงพัดปลิวไป จนเกือบจะไม่ได้ยิน

ระหว่างท้องฟ้า และพื้นโลกราวกับว่าเหลือเพียงพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น ท้องฟ้าสีฟ้าลอยอยู่ด้านบน น้ำทะเลที่ใสสะอาดอยู่ด้านล่าง ในอากาศเต็มไปด้วยความโรแมนติก

และมือใหญ่ของเขาก็ค่อยๆ กระตือรือร้น นวดคลึงอยู่ที่เอวของเธอ

ในตอนนี้เองเซี่ยชีหรั่นก็นึกถึงคนขับเรือ พวกเขากำลังมองมาที่พวกเธออีกแล้วใช่ไหม?

“พวกเขาอยู่ในทิศทางตรงกันข้ามกับพวกเรา ที่รัก อย่ากลัวไปเลย” เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ เธอไม่ค่อยได้ยินที่เขาพูด แต่ก็เข้าใจแล้วว่าเขาหมายถึงอะไร

หลังจากอธิบายเสร็จ มือใหญ่ของเขาก็ซุกซนยิ่งกว่าเดิม เริ่มออกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าร่างกายของเธอคือแป้งนวดก้อนหนึ่ง เขาทั้งบีบ ทั้งนวด ทั้งคลึง

ถ้าไม่ใช่ในฤดูกาลนี้ อยู่บนดาดฟ้าจะรู้สึกหนาวเล็กน้อย เขาคงจะกดเธอลงบนพื้นดาดฟ้า และจัดการเธอไปนานแล้ว

เมื่อเขามีปฏิกิริยาตอบสนองที่รุนแรงต่อผู้หญิง เขาก็อุ้มเธอขึ้นมา กลับเข้าไปที่ห้องโดยสาร

บนเตียงคู่ขนาดใหญ่ เซี่ยชีหรั่นก็ถูกเย่เชินหลินปอกจนเกลี้ยงเกลาอีกครั้งราวกับปอกบะจ่าง ร่างกายที่นุ่มลื่นราวกับเค้กก้อนโต รอให้เขาได้ชิม

เขาเองก็ไม่เกรงใจ เริ่มจากหน้าผากของเธอ เขาค่อยๆ ประโลมจูบทีละนิด

ริมฝีปากของเธอ ใบหูของเธอ ซอกคอของเธอ ทุกๆ จุดที่ละเอียดอ่อนของเธอ เขารับรู้ได้อย่างกระจ่างชัด

บนระลอกคลื่นในทะเล เธอได้กลายเป็นของเขาอีกครั้งอย่างสมบูรณ์ ความรักที่ถูกแยกมานานกว่าหลายเดือน แรงผลักดันมหาศาลจนใกล้จะเป็นบ้าไปแล้ว แม้ว่าจะไม่มีใครได้ยิน แต่หลังจากที่เธอร้องออกมาแล้ว ตัวเองก็เขินอายจนกัดริมฝีปากแน่น เธอกลัวว่าเขาจะหัวเราะเยาะเธอ เพราะเธอก็ยังไม่เคยลืมตัวแบบนี้มาก่อน

เขาจะไปมีเวลาที่ไหนหัวเราะเยาะเธอ ตัวเขาเองก็ไม่ได้ดีไปถึงไหนหรอก ครางออกมาเสียงกระเส่า หนักกว่าอีก

คนทั้งสองบดเบียดกันตั้งแต่เช้าจนถึงถึงบ่าย เมื่อหยุดลงแล้ว เขาก็เสกของอร่อยออกมาให้เธอมากมายราวกับมีเวทมนตร์

เธออยากจะสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยกิน แต่ใครบางคนก็ไม่อนุญาต

เขาบอกว่า เธอกินอาหารแบบนี้สวยที่สุดแล้ว เห็นได้ชัดว่าคิดจะฉวยโอกาสนี้ให้ได้เพลิดเพลินสายตาตัวเองมากกว่า ผลประโยชน์จอมปลอม

เซี่ยชีหรั่นไม่ฟังเขาหรอก ในตอนที่ไปหาเสื้อผ้า เขาก็เอาแต่จ้องเธอซะขนาดนั้น เธอจึงทำได้เพียงถอยกลับไปคลุมผ้าห่มผืนบางที่อยู่บนเตียง และนั่งลงมากินอาหาร

เธอเพิ่งจะตักเค้กชิ้นเล็กๆ ใส่เข้าไปในปาก เย่เชินหลินก็พูดขึ้นมาเสียงเรียบๆ : “เราจะอยู่บนเรือยอชท์เป็นเวลาสามวัน นอกจากนอนหลับแล้ว ก็คือกินอาหาร นอกจากกินอาหารแล้ว ก็คือนอนหลับ”

เซี่ยชีหรั่นถึงกับสำลักเค้กชิ้นนั้นเลยทีเดียว จ้องมองเขาอย่างดุๆ จากสายตาแล้วเห็นได้ชัดว่ากำลังพูดว่า : ผู้ชายหื่น!