สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 483

ตอนที่ 483 สาวใช้ตัวแสบ 387

ในตอนนั้นพี่สาวแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก เธอยังเคยบอกไว้ว่า ของเพียงเป็นสิ่งที่เสี่ยวหนงชอบ ไม่ว่าจะเป็นอะไร เพียงแค่เธอขอ เธอก็จะเอาให้

พี่สาวที่รัก ตอนนี้ฉันชอบผู้ชายของคุณ ยิ่งเขาดีกับคุณมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งชอบ คุณยังจะยกเขาให้ฉันอยู่ไหม?

ฉันรู้ว่าพี่ไม่มีทางยกให้ ที่ผ่านมาคุณเอาแต่เป็นคนใสซื่อที่เจ้าเล่ห์ ถึงคุณจะไม่ยกให้ก็ไม่เป็นไร ฉันจะหาวิธีแย่งมาเอง

ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ เมื่อเธอออกมาจากโรงพยาบาลก็เขาไปอาศัยที่วิลล่าของตระกูลเย่ ในตอนแรกเธอดีใจมากจริงๆ คิดว่าต่อจากนี้ไปเธอก็จะมีโอกาสเข้าหาเย่เชินหลินได้นับไม่ถ้วนแล้ว ใครจะไปคิดว่า หลังจากที่เธอเข้าไปอยู่แล้ว ก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลย

เมื่อพี่สาวเจอแม่แท้ๆ แล้ว ก็ย้ายเข้าไปอาศัยอยู่ที่ตระกูลหลี่เย่เชินหลินก็เอาแต่ไปมาหาสู่ระหว่างตระกูลหลี่และตระกูลเย่ สองที่ ไม่เคยกลับไปที่วิลล่าเลย

เธอโกรธมาก เกลียดมาก ต้องพยายามมากแค่กว่าจะได้เข้าไปอยู่ในตระกูลเย่ แต่กลับไม่มีโอกาสเลยสักนิด

ตอนนี้เป็นยังไงหละ เมื่อพี่สาวหมั้นเสร็จแล้วก็ไม่มีเหตุผลต้องอยู่ที่บ้านแม่อีกแล้ว เธอคงจะกลับไปอาศัยอยู่ที่วิลล่าอย่างถาวรแน่นอน เย่เชินหลินเองก็คงจะเหมือนกัน ในที่สุดเธอก็มีโอกาสอีกครั้ง

เธอเชื่อว่า ต้องมีสักวันหนึ่งที่เย่เชินหลินจะดีกับเธอเหมือนที่ดีกับเซี่ยชีหรั่น ไม่ เขาจะต้องดีกับเธอมากกว่าที่ดีกับเซี่ยชีหรั่น

เธอเชื่อมาเสมอ ว่าเธอคือลูกแท้ๆ แน่นอนว่าจะต้องมีเกียรติมากกว่าเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้านั่น

ความเจ้าเล่ห์ของไป๋จงเจี๋ย เซี่ยชีหรั่นเข้าในมากกว่าใครทั้งนั้น เย่เชินหลินคงจะไม่ชอบเธอแน่ๆ แต่เขาก็รู้ว่าเธอมักจะนับคนในตระกูลโม่เป็นเหมือนญาติแท้ๆ ของตัวเอง ดังนั้นการหมั้นในครั้งนี้ เขาใส่ใจจนแม้แต่คนในตระกูลโม่ก็เชิญมาด้วย มันจะไม่ทำให้เซี่ยชีหรั่นประทับใจได้ยังไง?

ในงานยังมีผู้คนอีกมากมาย มีบางคนที่เซี่ยชีหรั่นรู้จักบ้าง และยังมีอีกหลายคนที่เธอไม่รู้จักบ้าง

เธอเห็นว่าพานหยูก็มาด้วย และยืนอยู่ข้างๆหลี่เหอไท้ ค่อนข้างแปลกเล็กน้อย แต่ในเวลานั้นเธอไม่มีกะจิตกะใจได้คิดอะไรมาก

สายตาของเธอกวาดมองทุกคนจนหมดแล้ว ก็กลับไปบนร่างของเย่เชินหลินอีกครั้ง

เขาคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ตรงนั้น และมองมาที่เธออยู่ตลอด ภายในในดวงตาที่แทรกด้วยความรักเต็มไปด้วยความคาดหวัง และความจริงใจ

“ที่รัก คุณเต็มใจหมั้นกับผมไหม? หมั้นกับผม แต่งงาน และมีลูกด้วยกัน ให้พวกเราได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปตลอดชีวิต ตกลงไหม?” น้ำเสียงของเขาอบอุ่นมาก อบอุ่นมากกว่าเมื่อก่อนที่เขาเคยพูดกับเธอตั้งหลายเท่า

น้ำตาของเซี่ยชีหรั่น หยดลงบนมือของเขาทีละหยด

“ตกลง!” เธอตอบตกลงอย่างซะอื้น จากนั้นมือเล็กๆ ของเธอก็ถูกเขาดึงไปช้าๆ แหวนถูกเขาสวมลงบนนิ้วมือของเธอ

จากนี้ไป เขาจะเป็นเจ้าของหัวใจเธอ พวกเขาจะรักกันตลอดไป

หลังจากนั้นก็ยังมีพิธีง่ายๆ อีกนิดหน่อย เรื่องทุกอย่างเซี่ยชีหรั่นไม่จำเป็นต้องกังวลเลย เพราะเย่เชินหลินได้จัดการทุกอย่างไว้อย่างสมบูรณ์แบบ

พวกเขากำลังอยู่บนเรือสำราญที่หรูหราจริงๆ เมื่อคืนตอนที่เซี่ยชีหรั่นนอนหลับสนิทแล้ว ก็ถูกเย่เชินหลินจับแต่งตัวให้เรียบร้อยจากนั้นก็อุ้มขึ้นมาเรือสำราญ

ในเวลานี้บนเรือสำราญที่หรูหราทั่วทั้งงานกำลังรื่นเริงมาก ทั่วทุกที่ ทุกอย่างละเอียดอ่อนมาก

หลังจากเสร็จพิธีหมั้นแล้ว ก็เป็นงานเลี้ยง เป็นอาหารประเภทบุฟเฟ่ต์

ผู้คนทยอยมาแสดงความยินดีไม่หยุดหย่อน คำที่เซี่ยชีหรั่นได้ยินบ่อยมากที่สุด ก็คือคำว่าแสดงความยินดี

เธอรู้สึกเหมือนได้กินน้ำผึ้งไปหลายร้อยหลายพันปอนด์ หวานตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอมีพ่อแม่แล้ว คำกล่าวอวยพรจากพ่อแม่ของเจ้าสาวในงานหมั้นคือเสนาธิการหลี่ และหลี่เหอไท้เป็นคนพูด

เพียงไม่นานเซี่ยชีหรั่นก็ได้มีชีวิตที่โดดเด่นขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าคิดอีกแล้วว่าเธอเป็นเด็กแค่กำพร้าที่เคยถูกรังแก

“มีความสุขไหม? ที่รัก?” เย่เชินหลินถามอย่างอ่อนโยนที่ข้างหูของเธอ

“มีความสุข” เธอฉีกยิ้มอย่างอ่อนหวาน

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกราวกับว่าอยู่ในฝัน พยายามคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าเธอสามารถนอนหลับสนิทจนแม้แต่ถูกเขาแต่งตัวให้ และย้ายที่นอนให้โดยที่ไม่รู้สึกตัวได้ยังไง

บางทีบนโลกใบนี้คงจะไม่มีคนไหนอีกแล้วที่สามารถจัดงานหมั้นกันโดยที่ไม่ต้องเตรียมอะไรทั้งนั้นแบบเธออีกแล้ว สำหรับเธอแล้ว มันคือการไม่ทันได้เตรียมตัว แต่เธอพบว่า บทบาทของเธอนั้นไม่จำเป็นต้องมีการเตรียมตัวเลย

สิ่งที่เธอต้องทำมีเพียงแค่การหลั่งน้ำตาแห่งความสุขออกมา เพียงแค่คอยอยู่ข้างๆ เย่เชินหลิน รับความสนใจ และคำอวยพรจากทุกคนก็พอแล้ว

คนทั้งสองกำลังกัดหูกันอยู่ ในมือของไห่ลี่หมินถือแก้วไวน์แดงไว้ และเดินมาทางพวกเขาอย่างสง่า ยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วพูดเสียงเบา: “ขอแสดงความยินดีกับพวกคุณด้วย!”

เย่เชินหลิน และเซี่ยชีหรั่นหันไปยิ้มให้เขา และพร้อมกับยกแก้วขึ้นด้วย ในแก้วของเซี่ยชีหรั่นมีเป็นเพียงแค่น้ำผลไม้ เย่เชินหลินไม่อนุญาตให้เธอดื่มเหล้า

“อีกหน่อยก็อย่าเอาแต่จ้องภรรยาของผมอีก ถ้ามองอีก ผมจะหักขาคุณทิ้ง” เย่เชินหลินกระซิบที่ข้างหูของไห่ลี่หมิน

คิ้วของไห่ลี่หมินกระตุกเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ยกแก้วขึ้นหันไปทางที่ไม่ไกลนัก บริกรรีบเข้ามารินไวน์ให้เขาอีกแก้ว

คราวนี้ เขาตั้งใจที่จะดื่มให้กับเจ้าสาว