สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 484

ตอนที่ 484 สาวใช้ตัวแสบ 388

สำหรับหลี่เหอไท้ แล้ว หลี่เหอไท้สนิทสนมมากกว่าแม่แท้ๆ ของเขาอีก เขาไม่เคยเห็นแม่แท้ๆของตัวเองด้วยซ้ำ ในความทรงจำ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผิดร้ายแรงมากแค่ไหน ทั้งหมดก็มีเพียงแม่เลี้ยงที่ใจกว้าง และให้อภัยเสมอคนนี้

สิ่งที่เธอมอบให้เขานั้นมากมายเหลือเกิน อ้อมกอดที่อบอุ่น ความสบายใจที่เกินบรรยาย แม้แต่หลักการชีวิตของเขาก็มีแม่เลี้ยงเป็นคนสอนทั้งหมดเลย คุณพ่องานยุ่งตลอดทั้งปี ช่วงเวลาที่เขาได้เห็นหน้าพ่อนั้นมันช่างน้อยและน้อยมากจริงๆ

ที่ผ่านมาแม่เลี้ยงไม่เคยไปทำงาน เธอได้มอบความรัก และความเอาใจใส่นี้ให้เขาทั้งหมดเลย ตอนเด็กๆ เขานั้นไร้เดียงสาไม่รู้อะไรเลย เมื่อได้ยินคนอื่นพูดว่าเธอนั้นเป็นแม่เลี้ยง ทุกคนต่างก็บอกว่าแม่เลี้ยงก็คือผู้หญิงที่ร้ายกาจ ดังนั้นสิ่งที่เธอปรารถนาดีต่อเขา ทั้งหมดถูกเข้าใจว่าเป็นการเสแสร้ง โดยเฉพาะในช่วงวัยรุ่น เขามักจะหยิ่งและหยาบคายมาก แม่เลี้ยงไม่ใส่ใจกับความใจแคบและโหดร้ายของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่กลับตามใจและบังคับไปพร้อมกัน ช่วยดึงเขาที่ออกไปนอกเส้นทางไกลแสนไกล กลับมาสู่ในเส้นทางหลัก

เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ในสายตาและในหัวใจของหลี่เหอไท้ เธอได้ก้าวข้ามคำว่าแม่ไปไกลมากแล้ว เขานั้นได้มองเธอความรู้สึกเคารพ และชื่นชม

เธอไม่เคยโกรธเคืองใครเลย ในสายตาของเธอ ทุกคนต่างก็เป็นคนดี ทำไมตอนที่เธอได้พบกับพานหยูถึงได้ขมวดคิ้วกัน?

หรือว่าพวกเธอรู้จักกัน?

จนถึงตอนนี้พานหยู และเซี่ยชีหรั่นนั้นก็มีความสัมพันธ์เป็นแม่ลูกกันกับ ภรรยาของเสนาธิการหลี่ หลังจากที่เธอถูกพ่อกับแม่พากลับไปเมื่อครั้งก่อน คุณพ่อก็ได้ดุด่าว่ากล่าวเธอไปยกใหญ่ ต่อมาเธอก็ได้ยินข่าวเรื่องที่เซี่ยชีหรั่นกับภรรยาของเสนาธิการหลี่มีใบหน้าคล้ายกันมาก จากปากของคุณแม่ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นความสัมพันธ์แบบไหน เธอเองก็ไม่ได้ถามอย่างจริงจังอะไร

ตอนนี้เมื่อเธอเห็นจ้าวเหวินอิง ขมวดคิ้ว ถึงได้นึกถึงเรื่องที่เธอทำให้เซี่ยชีหรั่นอึดอัดใจเมื่อคราวก่อนขึ้นมา เกรงว่าแม่ของเธอก็เห็นแล้วเหมือนกัน

เธอเสียใจจริงๆ น่าเสียดายเรื่องที่ผ่านมามันก็ผ่านไปแล้ว ถึงเธอจะมาเสียใจทีหลังมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณลุง! สวัสดีค่ะคุณป้า! ฉันชื่อพานหยู ยินดีที่ได้พบนะคะ” พานหยูยิ้มทักทายเสนาธิการหลี่และภรรยาอย่างสุภาพ

“สวัสดี!” เสนาธิการหลี่ได้กลับมาเป็นปกติตั้งนานแล้ว และได้กล่าวตอบเธอพร้อมกันกับจ้าวเหวินอิง

ไม่ว่ายังไงจ้าวเหวินอิงก็ไม่มีทางไม่ไว้หน้าลูกชายหรอก เขาเป็นคนยังไง เธอที่เป็นแม่เลี้ยงรู้ดีที่สุด ถ้าปกติผู้หญิงคนนี้ไม่ประพฤติผิด เขาจะต้องคิดอย่างรอบคอบก่อนแน่ ไม่จำเป็นให้เธอต้องพูดมาก

“ชีหรั่น การเข้าใจผิดครั้งก่อนต้องขอโทษด้วยจริงๆ ยินดีกันคุณ และเชินหลินด้วยนะ!” พานหยูรู้ว่าเรื่องที่แม่เลี้ยงของหลี่เหอไท้ไม่พอใจเธอทั้งหมดเกิดจากเซี่ยชีหรั่น ดังนั้นเธอจึงกล่าวขอโทษเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง พยายามย้อนกลับภาพลักษณ์ของเธอ

“ขอบคุณ!” เซี่ยชีหรั่นตอบด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

หลี่เหอไท้ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาน่าจะเข้าในแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นี่คืองานเลี้ยงงานหมั้นของเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน เรื่องบางเรื่องก็ไม่เหมาะที่จะคุยกันตอนนี้

จ้าวเหวินอิงและเสนาธิการหลี่คู่สามีภรรยาได้กล่าวอวยพรให้กับเซี่ยชีหรั่น และเย่เชินหลินอีกครั้งเสร็จแล้ว ก็คิดว่าจะจากไปเลย ก่อนไปจ้าวเหวินอิงยังได้กระซิบที่ข้างหูของลูกสาวว่า: “ตอนนี้เธอกับเขาเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ต่อจากนี้ไปอยากจะมาอยู่กับแม่ที่บ้านหรือว่าจะไปอยู่ที่บ้านตระกูลเย่ ก็แล้วแต่ที่เธอเลยนะ”

ใบหน้าเล็กๆ ของเซี่ยชีหรั่นเริ่มแดงขึ้น ราวกับว่าเธอรอคอยที่จะได้พลอดรักอย่างหอมหวานกับเย่เชินหลินมานานแล้ว แต่ถูกแม่มาแอบเห็นเข้า

แม่ของเธอคือคนที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน ทำไมจะไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอหละ ดังนั้นทุกครั้งที่เย่เชินหลินมาที่บ้าน เธอจึงมักจะต้อนรับเขาด้วยความร่าเริงแจ่มใส เธอเพียงแค่ไม่ต้องการให้ทั้งสองคนนั้นท้องก่อนแต่งงาน กลัวว่าลูกจะเดินตามรอยของเธอ เมื่อมองดูตอนนี้ เย่เชินหลินนั้นต่างจากจงหวีฉวนในตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง การที่ฝากลูกสาวไว้กับเขา เธอวางใจแล้ว

“ขอบคุณนะ เย่เชินหลิน ขอบคุณที่คุณดีกับลูกสาวของฉันมากขนาดนี้!” จ้าวเหวินอิง ยกแก้วขึ้นก่อน นับว่าเป็นการเคารพให้ลูกเขยหนึ่งแก้ว

“มันเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว ผมยังทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ ถ้าหากว่าคุณเห็นสิ่งไหนที่ผมทำผิดพลาดไป ก็หวังว่าคุณจะช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ ผมจะแก้ไขแน่นอน” เย่เชินหลินพูดอย่างถ่อมตน ทัศนคติของเขาทำให้หัวใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงความสุขที่เกินคำบรรยายอีกครั้ง

“มีสิ่งไหนที่ทำไม่ถูก ฉันจะแนะนำแน่นอน นี่คือสิ่งที่คนเป็นแม่ทุกคนจะต้องทำ ถึงตอนนั้น หวังว่าคุณจะไม่คิดว่าฉันรำคาญก็พอ” จ้าวเหวินอิงพูดเสียงเบา

“ไม่กล้าครับ!” เย่เชินหลินพูดออกมาแค่สามคำเท่านั้น และสามคำนี้สำหรับเซี่ยชีหรั่นแล้ว เย่เชินหลินในอดีตไม่มีทางพูดมันออกมาแน่นอน

“ยังไงคุณก็ไม่กล้า เธอเป็นถึงลูกสาวที่รักของผมนะ คุณลองปล่อยให้เธอได้เป็นทุกข์สักนิดสิ ผมจะทำให้บ้านพวกคุณราบไปเลย!” เสนาธิการหลี่ตบบ่าของเย่เชินหลินเบาๆ น้ำเสียงดังและหนักแน่น

“ยิ่งคุณพูดซะขนาดนี้ผมก็ยิ่งไม่กล้าหรอกครับ คุณภรรยาที่รัก อีกหน่อยคุณอย่าไปฟ้องเรื่องของผมเด็ดขาดเลยนะ ชายชราคนนี้น่าทึ่งมากจริงๆ” เย่เชินหลินพูดอย่างสนุกสนาน เซี่ยชีหรั่นเชยคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

หลังจากคนชราทั้งสองจากไป เย่เชินหลินจึงจะกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเธอ: “ภรรยาชีหรั่น ผมสัญญาว่าจะทำให้คุณพึงพอใจในทุกอย่าง ทุกวัน คุณอย่าไปฟ้องพ่อคุณนะ ผมกลัว”

ใบหน้าเล็กๆ ของเซี่ยชีหรั่นถูกเขาพูดจนร้อนไปหมดอีกครั้ง คิดถึงเรื่องเมื่อวานที่ถูกเขาครอบครองทั้งวัน ทันทีที่เขามีคำบอกใบ้ถึงเรื่องนี้ เธอก็จะเริ่มรู้สึกขาอ่อนไปหมด

เธอหยิกแขนของเขาเบาๆ และจ้องมองเขาอย่างเขินอาย แต่กลับไม่รู้เลยว่า สายตาคู่นี้จะทำให้ใครบางคนอยากที่จะเข้าห้องเธอเลยทันที

คนทั้งสองกำลังหยอกล้อกันอย่างมีความสุขอยู่ตรงนี้ กลับมองเห็นครอบครัวของประธานจงพากันเดินตรงเข้ามาหา

จริงๆ แล้วประธานจงไม่เคยไว้หน้าคนที่อายุน้อยกว่ามากขนาดนี้มาก่อน อย่างไรตอนนี้ฐานะของเซี่ยชีหรั่นก็เป็นถึงลูกสาวของเสนาธิการหลี่ นั่นคือสถานะอะไร เสนาธิการหลี่มีฐานะสูงกว่าประธานอย่างเขาไม่รู้กี่เท่า

ครั้งก่อนที่เขาได้ทะเลาะกับเย่เชินหลิน เหตุผลหลักก็คือกลัวเย่เชินหลินข่มขู่ให้เขายอมรับลูกสาว เขาสั่งไห่ลี่หมิน ให้เขาทำให้เส้นสายตานั้นปลอดภัยมากยิ่งขึ้นหน่อย

สมัยก่อนเรื่องที่ไห่ลี่หมิน เป็นนกสองหัวไม่มีหลักการ เขาเองก็รู้เรื่องไม่น้อย