สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 486

ตอนที่ 486 สาวใช้ตัวแสบ 390

ในเวลานี้พอดี ไห่ฉิงฉิงและโม่เสี่ยวจุนที่ออกไปเดินเล่นริมทะเลด้านนอกก็กลับมาแล้ว เมื่อเห็นพวกเขา สีหน้าของเหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่วก็เปลี่ยนไปในทันที

เมื่อออกจากท่าเรือไป เย่เชินหลินก็จัดการส่งทุกคนแยกย้ายกันขึ้นรถ เขายังชวนโม่เสี่ยวจุนและไห่ฉิงฉิงไปเที่ยวเล่นที่วิลล่าของพวกเขาเป็นพิเศษอีกด้วย พวกเขาบอกว่าไม่อยากรบกวนพวกเขา ในท้ายที่สุดก็เหลือเพียงเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นและจิ่วจิ่ว กลับไปที่วิลล่าพร้อมกับคนขับรถ และพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ฯลฯ

ในตอนที่เข้าไปในวิลล่า ก็ทำให้เซี่ยชีหรั่นประหลาดใจอีกครั้ง แม้แต่หน้าประตูทางเข้าวิลล่าก็ติดอักษรจีนคำว่ายินดีเป็นสีแดงตัวใหญ่ๆ ไว้ด้วย แม้จะเป็นแค่การหมั้น แต่ก็ทำราวกับแต่งงานเลย

ทันทีที่รถเคลื่อนผ่านประตูเข้าไป เซี่ยชีหรั่นก็พบว่าตั้งแต่หน้าประตูรั้วเข้าไปถึงในประตูบ้านถูกปูด้วยพรมแดงทั้งหมด ด้านข้างของถนนทั้งสองด้านมียามรักษาความปลอดภัยและพวกสาวใช้ คนงานทั้งหมด ยืนอยู่ ในตอนนี้เองเธอถึงได้รู้ว่าในวิลล่ามีคนงานทั้งหมดกี่คน

เมื่อเห็นว่าทุกคนออกมาต้อนรับ เซี่ยชีหรั่นก็อายที่จะนั่งอยู่บนรถต่อไป

เธอพูดกับเย่เชินหลินเสียงเบา: “หลิน พวกเราลงจากรถแล้วเดินเข้าไปดีไหม?”

เย่เชินหลินพยักหน้า รถได้หยุดลง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลงจากรถ และแยกกันไปเปิดประตูรถให้พวกเขาจากทั้งสองด้าน หลังจากลงจากรถแล้วคนทั้งสองก็จูงมือกัน เดินไปด้านหน้าตามแนวพรมแดงด้วยกัน

“สวัสดีครับคุณนางเย่!” ทุกคนกล่าวทักทาย และแสดงความเคารพกับเซี่ยชีหรั่นพร้อมกัน ชื่อนี้ทำให้ความรู้สึกมากมายเกิดขึ้นภายในใจของเซี่ยชีหรั่น เธอมองไปที่เย่เชินหลิน เขาเองก็กำลังมองมาที่เธอ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

“เรียกแบบนี้ค่อนข้างยุ่งยากไปหน่อยไหม คุณให้ทุกคนเรียกฉันว่าชีหรั่นก็พอแล้ว” เธอค่อยๆ พูดกับเย่เชินหลิน เขาส่ายหัว และแสดงท่าทางดุๆ

“จำเป็นต้องเรียกแบบนี้ พ่อบ้าน!” เย่เชินหลินตะโกนเรียกขึ้นมาหนึ่งประโยค พ่อบ้านยืนอยู่ไม่ไกล เมื่อได้ยินเย่เชินหลินเรียกเขา ก็รีบก้าวออกมาทันที ในมือยังถือกล่องสีแดงไว้หนึ่งใบอีกด้วย

“คุณเย่ คุณนางเย่ นี่คือของขวัญที่พวกเราเหล่าคนงานได้เตรียมไว้ให้ทั้งสองท่าน ได้โปรดรับไว้ด้วยครับ!” พ่อบ้านยื่นของขวัญไปให้เซี่ยชีหรั่น

“นี่จะให้ทุกคนมาฟุ่มเฟือยได้ยังไงกัน?” เซี่ยชีหรั่นรู้ดีถึงแม้ว่าเงินเดือนของคนงานที่นี่จะไม่ได้ต่ำ แต่ว่าเงินทุกบาทของคนอื่นนั้นต้องหามาอย่างยากลำบาก เป็นเพราะงานหมั้นของพวกเขาต้องทำให้คนอื่นต้องมาออกเงิน มักจะทำให้รู้สึกเสียใจ

“เพียงแค่ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น คุณนางเย่ ได้โปรดรับไว้ด้วยเถอะ” พ่อบ้านโค้งคำนับ ราวกับว่าจะให้เซี่ยชีหรั่นรับไว้ให้ได้

“รับไว้เถอะ ขอบคุณทุกคนมากนะ!” เย่เชินหลินเอ่ยขึ้น เซี่ยชีหรั่นก็รับมันไว้ และกล่าวขอบคุณ จากนั้นจิ่วจิ่วก็เข้ามารับจากมือเธอไป และช่วยเธอถือไว้

“พ่อบ้าน และทุกคนด้วย ขอบคุณที่ทุกคนตั้งใจทำงานอย่างหนักให้กับตระกูลเย่ วันนี้ฉันกับเซี่ยชีหรั่นหมั้นกันแล้ว นับจากนี้ต่อไป เธอก็คือคุณนายของที่นี่ ประเทศจีนมีคำคำหนึ่งที่มักจะกล่าวว่า ผู้ชายออกไปทำงานหาเงินนอกบ้าน ในขณะเดียวกันผู้หญิงก็คอยดูแลงานบ้าน ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องทุกอย่างภายในวิลล่าแห่งนี้ฉันจะเข้ามาไม่ยุ่งอีก ให้เซี่ยชีหรั่นเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด เงินเดือนของทุกคน การอยู่และออกไปของทุกคน เช่นเดียวกับสวัสดิการโดยปกติทั้งหมด ให้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ ถึงแม้ว่าฉันจะไปเข้ามายุ่งกับเรื่องพวกนี้แล้ว แต่เมื่อไหร่ที่พบว่ามีใครที่ไม่ให้เกียรติคู่หมั้นของฉัน ฉันก็จะไล่ออกทันที นอกจากนี้ ของให้ทุกคนเคารพคุณนางเย่ คู่หมั้นของฉันด้วย นอกจากนี้ จิ่วจิ่วจะไม่ใช่สาวใช้ทั่วไปอีกแล้ว เธอจะมาเป็นผู้ช่วยของคู่หมั้นฉัน ไม่จำเป็นต้องทำงานบ้านใดๆ อีก ช่วยเหลือเธอจัดการงานภายในวิลล่านี้ พ่อบ้านยังคงทำหน้าที่เดิมของตัวเอง อีกหน่อยเรื่องต่างๆ ที่จำเป็นต้องสอบถาม ให้ไปถามคู่หมั้นของฉันทั้งหมดเลย”

เขาไม่เคยปรึกษากับเธอมาก่อนนะ เซี่ยชีหรั่นมองเขาอยู่นานกว่าครึ่งวัน ไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองยังไงดี

เธอเข้าใจความหมายของเขา ใครๆ ก็รู้ว่าที่นี่คือวิลล่าของตระกูลเย่ คนที่นามสกุลเย่ แน่นอนว่าทุกคนต้องเชื่อฟังเขาอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้เคยเกิดเรื่องที่มีคนมารังแกเธอ การที่เย่เชินหลินทำแบบนี้ก็เพราะต้องการบอกกับทุกคนเกี่ยวกับสถานะของเธอ ป้องกันใครบางคนที่ไม่เคารพเธอ

เขายังเน้นย้ำอีกว่า ต่อไปการอยู่และออกไปของทุกคนจะมีเธอเป็นคนตัดสินใจ เธอรู้ดีว่า จริงๆ แล้วทุกคนที่นี่ไม่มีใครอยากจะออกไปหรอก เมื่อมอบสิทธิ์นี้ให้แก่เธอ พวกเขาก็จะไม่กล้าแม้แต่ดูหมิ่นเธอ

เซี่ยชีหรั่นเองก็ต้องไปทำงาน ไม่มีเวลามากพอมาจัดการเรื่องภายในวิลล่าหรอก แต่เธอก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความหวังดีของเย่เชินหลิน จึงทำได้เพียงรับปากไปก่อน

สายตาของเย่เชินหลินกวาดมองทุกคน สุดท้ายไปหล่นอยู่บนร่างที่สูงใหญ่ของฟางลี่น่า และพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า: “คุณสามารถตัดสินใจต่อการออกหรืออยู่ต่อของทุกคน คุณลองมองดู ในผู้คนเหล่านี้มีใครบ้างไหมที่คุณรู้สึกว่าไม่สมควรที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ไล่ออกตอนนี้ได้เลย จะได้ไม่ทำให้คุณต้องหงุดหงิดภายหลัง”

ฟางลี่น่าก็ฟังออกอยู่บ้างว่าประโยคนี้หมายถึงเธอ มีเพียงเธอเท่านั้นที่เคยทำให้เซี่ยชีหรั่นอึดอัดใจ

ก่อนหน้านี้ฟางลี่น่าร้ายกาจมาก เซี่ยชีหรั่นเองก็ไม่เคยลืมว่าตอนนั้นเธอได้ทำอะไรไว้กับเธอบ้าง และยังเคยช่วยส้งหลิงหลิงเอาอาหารที่พวกคนงานกินเหลือมายัดใส่ปากของเธอ

แน่นอนว่าเซี่ยชีหรั่นไม่มีทางชอบคนแบบนี้หรอก แต่เมื่อเธอมองเห็นพ่อบ้าน เธอก็นึกถึงการเปลี่ยนแปลงของพ่อบ้าน เธอคิดว่าทุกคนต่างก็มีจิตใจที่ดี จงผ่อนปรนเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้ ตั้งแต่ที่ฟางลี่น่ากลับไปเป็นสาวใช้ ดูเหมือนว่าจะซื่อสัตย์มากขึ้นแล้ว

หากตอนนี้เธอจะไล่เธอออก คนอื่นๆ ก็คงจะรู้สึกกระทบไปด้วย บางทีอาจจะคิดว่าเธอที่เป็นคุณนายคนใหม่นี้หลงระเริง เพิ่งเข้ามาก็ใช้อํานาจบาตรใหญ่ ดูภายนอกพวกเขาอาจจะยิ่งรู้สึกกลัวเธอ กลับไม่แน่ใจว่าจะมีความรักไหม ผู้คนมักจะคิดถึงเพียงปัญหาแต่ไม่ได้คิดถึงเรื่องราวทั้งหมด ดูแค่ผลลัพธ์เท่านั้น

เวลาทำงานของเซี่ยชีหรั่นไม่นับว่านานเท่าไหร่ และเธอก็ได้เรียนรู้ทักษะการจัดการมาบ้างแล้ว นี่น่าจะเรียนรู้มาจากเย่เชินหลิน ในระหว่างที่ซึมซับอิทธิพลจากสภาพแวดล้อมเข้าไปโดยไม่รู้ตัว และเธอก็เข้าใจมันได้อย่างเป็นธรรมชาติ