สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 49

ตอนที่ 49 ความรู้สึกดีๆ

ดวงตาของส้งหลิงหลิงเต็มไปด้วยความรักใคร่ต่อเย่เชินหลิน ในสายตาของคนเป็นแม่เมื่อเห็นคนมองลูกชายเช่นนี้ ก็อดดีใจขึ้นมาไม่ได้

“ดูๆเด็กคนนี้ปากหวานจริงๆโม่เอ๋อส้งหลิงหลิงชอบลูกได้ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ ลูกต้องทะนุถนอมเธอด้วยล่ะ”

เย่เชินหลินเดาใจแม่ของเขาว่าต่อไปคงจะเอ่ยถึงเรื่องฤกษ์แต่งงานขึ้นมา เขาลุกขึ้นมาช้าๆ แล้วพูดกับฝู้เฟิ่งหยี “แม่ครับ ผมมีบางคำที่อยากจะพูดกับส้งหลิงหลิงเพียงสองคนครับ”

“ไปเถอะ!”

ส้งหลิงหลิงเดินตามหลังเย่เชินหลินอย่างอ่อนน้อม ตามเขาเข้าไปในห้องทำงาน

เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง ฝู้เฟิ่งหยีก็กวักมือเรียกเซี่ยชีหรั่นเข้าไป หยิบกล่องแหวนกำมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋า เอ่ยสั่งเสียงเบา “หล่อนเอาสิ่งนี้ไปที่ห้องทำงาน เอาไปให้เย่เชินหลินกับมือ แล้วบอกว่าฉันสั่งมา ทำไมเขาถึงได้สะเพร่าแบบนี้กัน จะขอแต่งงานแต่ดันลืมเอาแหวนแต่งงานไปได้ยังไงกัน เข้าใจแล้วหรือยัง?”

แม้ว่าในหัวของเซี่ยชีหรั่นจะยังมึนตึง ได้แต่คิดว่าครั้งนี้ท่านประธานเย่ไม่มา แต่ไม่ช้าไม่นานก็จะต้องมาแน่

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เธอจึงได้แต่อดทนต่อไป และรอคอยต่อไป

“เข้าใจแล้วค่ะ คุณผู้หญิง!” เธอรับกล่องแหวนมาจากมือของฝู้เฟิ่งหยี ก้มหน้าลงแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องทำงาน

เดินไปพลางคิดไปพลาง สาวใช้ทั้งหมดล้วนรอรับใช้อยู่ที่ห้องโถง แต่คุณผู้หญิงกลับเจาะจงมาว่าต้องเป็นเธอที่เอาแหวนขึ้นไปให้

เกรงว่าคงอยากให้เธอเห็นเย่เชินหลินขอส้งหลิงหลิงแต่งงานกับตาตัวเอง แล้วให้เธอยอมแพ้ซะ

คุณผู้หญิงคิดมากไปแล้วจริงๆ

ในห้องทำงาน สีหน้าของเย่เชินหลินดูจริงจังขึ้นมา

เขามองส้งหลิงหลิงนิ่ง เอ่ยออกมาช้าๆ “คำพูดในตอนนี้ของฉัน ฉันหวังว่าเธอจะได้ยินอย่างชัดเจนนะ ฉันไม่ได้ชอบเธอ แต่ก็ไม่ได้เกลียดเธอ มีเพียงแค่ความรู้สึกดีๆ แม่ของฉันชอบเธอไม่น้อยเลย อยากให้ฉันขอเธอแต่งงาน ส่วนฉันก็ไม่อยากขัดในสิ่งที่แม่ต้องการ เธอคิดให้ดีแล้วกัน ถ้าเธอยอมพวกเราก็แต่งงานกัน แต่ถ้าไม่ยอม ฉันจะไปพูดกับแม่เอง ว่าฉันเปลี่ยนใจแล้ว ไม่อยากให้เธอทำใจลำบาก”

พอเขาอยากจะพูดกับเธอแบบส่วนตัว ในใจของส้งหลิงหลิงเองก็เดาออกว่าเขาจะพูดอะไร

เขาเป็นคนใจร้ายจริงๆ เขาไม่ชอบก็ไม่ชอบ ไม่รักก็ไม่รัก ทำไมต้องพูดออกมาให้ชัดเจนขนาดนี้ด้วย ทำให้เธอแม้แต่จะหลอกตัวเองก็ยังหลอกไม่ลง?

ในใจของเธอเจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่อยากให้เขามองออกว่าเธอเจ็บปวด

สิ่งที่เธออยากจะขอ ไม่ใช่เป็นแค่ภรรยาของเขา แต่คงไม่หยุดอยู่แค่เพียงคู่นอนทั่วๆไปคนหนึ่งล่ะมั้ง?

ส้งหลิงหลิงฝืนยิ้มออกมา เอื้อมมือไปกุมมือของเย่เชินหลินเอาไว้ เอ่ยอย่างแน่วแน่ว่า “เชินหลิน ฉันรักคุณ! ฉันยินดีที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของฉันเพื่อรักคุณ ฉันไม่สนใจว่าคุณจะรักหรือไม่รักฉัน!”

เซี่ยชีหรั่นเดินมาถึงหน้าประตูพอดี เลยได้ยินสิ่งที่ส้งหลิงหลิงสารภาพออกไปอย่างชัดเจน

“ต่อไปไม่ต้องพูดแบบนี้กับฉันอีก ฉันไม่ชอบคำพวกนี้ อ้อ แล้วเธอก็ต้องจำเอาไว้สักนิดนะว่าฉันไม่สัญญานะว่าฉันจะมีเพียงเธอแค่คนเดียว ดีสุดสำหรับเธอก็คงไม่มีโชคช่วยแบบนี้หรอก”น้ำเสียงของเย่เชินหลินเย็นชาเหมือนเคย แม้แต่เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ด้านนอกประตูที่ได้ยินก็รู้สึกหนาวสันหลังขึ้นมา

ผู้ชายไร้ความรู้สึก ใครที่รักเขา ก็เป็นกรรมของคนนั้นจริงๆ

อี๋ปิงเป็นผู้อาภัพน่าสงสาร ส้งหลิงหลิงก็เป็นหนึ่งในนั้น

นี่เขาก็ทำกับผู้หญิงคนอื่นเหมือนที่ทำกับเธอหรือนี่ เริ่มวางอำนาจ บังคับจูบอย่างบ้าบิ่น หลังจากครองหัวใจของผู้หญิงแล้ว เขาก็ทอดทิ้งแล้วเหยียบย่ำหัวใจอย่างไม่แยแส

เขาใกล้จะแต่งงานแล้ว เขาแต่งงานกับคนอื่นเค้า แต่กลับไม่รับปากว่าจะซื่อสัตย์กับเค้า เขายังกล้าพูดหน้าด้านๆ พูดอย่างไม่แคร์ว่าเขาจะไม่มีผู้หญิงเพียงคนเดียว

เย่เชินหลิน นายนี่มันเลวจริงๆ!

เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้โกรธเขาขนาดนี้ ได้ยินกับหูว่าเขาพูดขึ้นมาว่าไม่รู้สึกอะไรกับส้งหลิงหลิง เธอก็รู้สึกไม่พอใจเขาขึ้นมา

ส้งหลิงหลิงไม่พอใจเขาเช่นเดียวกัน ผู้ชายคนนี้ แม้จะอยู่บนเตียงด้วยกัน ก็ยังไม่เคยเอ่ยคำว่ารักกับเธอออกมา แต่เธอกลับรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น

คุณรักใคร ก็หนี้ของคนนั้นแล้ว นี่อาจเป็นโชคชะตาของเธอก็ได้ เธอยอมแล้ว

เธอเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า เงยหน้ามองเย่เชินหลินอย่างจริงจัง

“ฉันได้เตรียมใจเอาไว้แล้ว ผู้ชายอย่างคุณ ฉันไม่กล้ายึดคุณไว้คนเดียวหรอกค่ะ ฉันจะพยายามให้ตัวเองไม่หึงหวงออกมา หวังเพียงว่าคุณจะไม่ลืมว่าฉันเป็นว่าที่เจ้าสาวของคุณ เป็นภรรยาของคุณในอนาคต ก็พอแล้ว”

ส้งหลิงหลิง ทำไมเธอต้องลดค่าของตัวเองขนาดนั้นด้วย? เซี่ยชีหรั่นอยากจะพุ่งเข้าไปถาม ให้เธอได้เห็นอย่างแจ่มแจ้งว่าคนแซ่เย่เป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวมากแค่ไหน

เธอเป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ ไปที่ไหนจะไม่พบผู้ชายที่จริงใจกับเธอเลยหรอ?

แต่เธอทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายใจ ยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาเคาะประตูออกไปเบาๆ

“เข้ามา!” เสียงของเย่เชินหลินดังออกมา

เธอบิดประตูเปิดออกแล้วยืนอยู่หน้าประตู เอ่ยเสียงนิ่ง “คุณผู้หญิงให้ฉันเอาของอย่างนึงมาให้ค่ะ คุณผู้หญิงบอกว่าทำไมคุณชายถึงได้สะเพร่าอย่างนี้ ถึงได้แหวนเพื่อขอแต่งงานก็ลืมเอามาค่ะ”

สายตาของเย่เชินหลินฉวยโอกาสตอนที่เธอพูด ส่งสายตามองหน้าเล็กของเธอนิ่งๆ

ใบหน้าสงบนิ่งของเธอ มองไม่ออกว่ากำลังคิดยังไงต่อเรื่องที่เขากำลังจะแต่งงาน ดูเหมือนมันจะกระทบจิตใจของเธอน้อยมาก ใบหน้าของเขาก็มืดขึ้นมาอีกครั้ง

“เอามา!”

เซี่ยชีหรั่นก้าวเดินเข้าไปด้านหน้าของทั้งสองคน โน้มหัวลงแล้วยกมือขึ้นมา