สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 490

ตอนที่ 490 สาวใช้ตัวแสบ 394

โม่เสี่ยวหนงใจร้อนมาก เอาแต่ส่ายหน้า

“ไม่แปลกที่เธอไม่เข้าใจ เธอดูคนที่เธอแต่งงานด้วยก็จะรู้เอง ต้องเรียนรู้จากคนที่ประสบความสำเร็จจริง ถึงจะเรียนรู้ได้ถึงประสบการณ์จริง คนที่แกแต่งงานด้วย ดูก็รู้ว่าเป็นเพียงความล้มเหลวทั้งหมด ถ้าแกได้แต่งกับประธาน รองประธานอะไรแบบนั้น ฉันจะต้องมาเสียแรงแบบนี้เหรอ? ไม่พูดแล้วไม่พูดแล้ว ฉันฉลาดกว่าแก รู้ว่าควรจะทำยังไง”

เธอรู้สึกว่าจะต้องไม่ไปกระตุ้นความระมัดระวังของเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลิน เธอจึงต้องกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ควรทำยังไงก็ทำอย่างนั้น จะต้องเป็นคนโง่ และไร้เดียงสา

วิธีการของเธอดูเหมือนจะใช้งานได้จริง อย่างน้อยเซี่ยชีหรั่นก็มองไม่ออกว่าเธอคิดจะทำอะไร

เธอสำหรับเธอแล้ว ก็แค่น่าเบื่อ และกลัวว่าเธอที่เพิ่งแท้งไปไม่กี่เดือน อารมณ์ยังไม่ฟื้นตัว กล้าแม้กระทั่งพูดจาเสียงดังกับเธอ พูดกับเธอก็ต้องอ่อนหวาน

เย่เชินหลินได้ทำการเปลี่ยนแปลงตึกชั้นหนึ่งไปมาก ห้องที่เมื่อก่อนเซี่ยชีหรั่นพักอยู่ และห้องที่ ฟางลี่น่าพักอยู่ เปลี่ยนมาทำเป็นห้องแต่งตัวของเซี่ยชีหรั่นทั้งหมด

ที่นี่เป็นเหมือนสวรรค์ของโม่เสี่ยวหนง เธอมักจะเข้าไปรื้อค้นอยู่ด้านในเกือบจะทุกวันเป็นเวลานาน

เหล่าคนใช้ทนดูไม่ได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เมื่อเธอทำยุ่งจนหมด พวกเธอก็ต้องไปตามเก็บอย่างเงียบๆ

แน่นอนว่าหากเซี่ยชีหรั่นอยู่ ก็ต้องเป็นเธอที่ต้องทำความสะอาดด้วยตัวเอง เธอนั้นเกรงใจที่น้องสาวของตัวเองไปทำให้คนอื่นเดือดร้อน

เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ด้านในเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด ยุ่งเหยิงไปหมด เสื้อผ้าหลากหลายสีสันถูกโม่เสี่ยวหนงวางเรี่ยราดเต็มไปหมดทุกที่ ยังมีรองเท้า กระเป๋า เมื่อเธอลองเสร็จก็ทิ้งเอาไว้ตรงนั้น

“เสี่ยวหนง เธอเลือกเสร็จหรือยัง? ถ้าเลือกเสร็จแล้ว ฉันขอมาเก็บกวาดหน่อยนะ เธอกลับไปที่ห้องเถอะ”

“ยังเลยค่ะ พี่ ฉันยังเลือกชุดที่เหมาะจะไปออดิชั่นอยู่เลย”

“ออดิชั่น? ไปออดิชั่นที่ไหน?” เซี่ยชีหรั่นชุดชะงักลง มองดูเธอด้วยความกังวล

“โอ๊ย ไม่คุยกับพี่แล้ว พูดไปคุณก็ไม่รู้อยู่ดี ก็เพราะว่ามีกองถ่ายหนึ่งไปรับสมัครนักแสดงที่โรงเรียนของฉัน ฉันจะเลือกเสื้อผ้าแล้ว อย่ามาทำให้ฉันต้องเสียเวลา!” โม่เสี่ยวหนงถอดชุดเดรสอกกว้างบนร่างแล้วโยนทิ้งไว้ตรงนั้น และก็ไม่กลัวว่าพวกเธอจะมอง ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าเลย จากนั้นก็เข้าไปหาชุดใหม่ที่ตู้เสื้อผ้าแล้ว

“ไม่ได้นะ เสี่ยวหนง เรื่องนี้เธอจะต้องคุยกับฉันอย่างละเอียดก่อน ก่อนถ่ายอะไรมันมักจะเต็มไปด้วยพวกนักต้มตุ๋นนะ เธอเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้ ถ้าเธอไม่บอกฉัน แล้วเกิดถูกหลอกขึ้นมาจะทำยังไง?”

“โถ่เอ๊ย ฉันว่านะพี่ พวกนักต้มตุ๋นจะไปมีมากมายอะไรขนาดนั้นกัน? คุณคิดว่าทั่วทั้งโลกเต็มไปด้วยพวกนักต้มตุ๋นหรือยังไงกัน! ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่ต้องออกจากบ้านกันพอดี กินข้าวก็สามารถเจอนักต้มตุ๋นได้ นอนโรงแรมก็สามารถเจอนักต้มตุ๋นได้ พอแล้วพอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวฉันเลือกเสื้อผ้าเสร็จ ยังนัดเพื่อนไว้เพื่อไปซ้อมการออดิชั่นด้วย” โม่เสี่ยวหนงคว้าชุดราตรีสีดำคอกว้างมาอีกตัว ลองทาบดูสักพัก รู้สึกว่าแก่ไปนิด จากนั้นก็โยนไปที่มือของเซี่ยชีหรั่น และไปหยิบตัวอื่น

เซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่วางใจ รู้ว่าถ้าพูดไปเธอต้องโกรธแน่ แต่เธอก็จำเป็นต้องพูด ตอนนี้เธอจู้จี้ เธอน่ารำคาญ แต่มันดีกว่าเสียใจทีหลังหากเธอถูกหลอก

“เธอบอกกับพี่สิ เป็นกองถ่ายจากที่ไหน เดี๋ยวฉันให้พี่เขยเธอลองถามดู ถ้ามีคุณสมบัติจริงเธอค่อยไป แต่ถ้าไม่มีคุณสมบัติ......”

“พอแล้ว! ทำเหมือนว่าฉันเป็นเด็กสามขวบไปได้? ฉันจะขอให้พี่เขยช่วยฉันทุกเรื่องได้ยังไง เดี๋ยวพวกคุณก็คิดว่าหากฉันไม่มีพวกคุณก็ไม่สามารถอยู่รอดได้อีก ฉันโม่เสี่ยวหนง ไม่มีทางทำตัวเหมือนคนที่ไม่มีกระดูกแบบนั้นเด็ดขาด ฉันจะไปด้วยตัวเอง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าบนโลกใบนี้จะมีนักต้มตุ๋นมากมายขนาดนั้น!”

โม่เสี่ยวหนงหัวแข็งขึ้นมาอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นกลัวเธอที่เป็นแบบนี้มากที่สุด

เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธออยู่กับผู้ชายคนนั้นที่แต่งงานแล้ว ไม่ว่าเธอจะเกลี้ยกล่อมยังไงเธอไม่ฟัง

เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาวๆ จากนั้นก็ดึงแขนของโม่เสี่ยวหนง พูดอย่างอดทน: “พี่เชื่อเธอนะ ว่าจะต้องทำได้แน่ ระวังไว้หน่อยก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ผู้กำกับพวกนั้นที่เธอว่า มีมากน้อยก็เป็น......เธอเองก็ไร้เดียงสาเกินไป พี่ไม่มีทางทำร้ายเธอหรอก เธอจะต้องเรียนรู้จากความผิดพลาด อย่าเอาแต่ใจอีกเลย”

“อะไรที่เรียกว่าเรียนรู้จากความผิดพลาด?” ทันใดนั้นโม่เสี่ยวหนงก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา เธอมองเซี่ยชีหรั่นอย่างจริงจังและตะโกนว่า: “ความหมายของคุณก็คือฉันเคยเจอนักต้มตุ๋นมาก่อนเหรอ? ฉันเคยเจอนักต้มตุ๋นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เมื่อเธอตะโกนแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นถึงได้รู้ว่าตัวเองใจร้อนเกินไป พูดอะไรที่ทำให้เธออ่อนไหวออกไป จิ่วจิ่วก็อยู่ในห้องด้วย ความเชื่อมั่นในตัวเองของเธอคงจะได้รับบาดเจ็บ

“ไม่ใช่นะ พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น ก็ได้ เธอลองดูสิว่าชอบใส่ชุดไหนกัน ต้องซ้อมอะไร รอเธอซ้อมเสร็จแล้ว ก็แสดงให้พวกเราดูหน่อย ตอนที่ไปออดิชั่น เดี๋ยวฉันไปกับเธอเอง”

“นี่ค่อยว่าไปอย่าง นี่ถึงจะเป็นพี่สาวของฉัน!” โม่เสี่ยวหนงเดี๋ยวก็ลมเดี๋ยวก็ฝน ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นเธอยิ้มออก รังรับปากว่าจะให้เธอไปด้วย เซี่ยชีหรั่นถึงได้โล่งใจเล็กน้อย

เธอเก็บเสื้อผ้าที่ถูกโยนลงบนพื้นขึ้นมาทีละตัว จิ่วจิ่วก้มลงช่วยเธอเก็บกวาด

“ไม่เป็นไร จิ่วจิ่ว ให้ฉันทำเอง”

“คุณนายหญิง ตอนนี้คุณอยู่ในฐานะอะไร เรื่องแบบนี้คุณจะทำเองได้ยังไง? ถ้าคุณเย่รู้เข้า ผู้ช่วยอย่างฉันคงต้องถูกดุแน่”