สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 489

ตอนที่ 489 สาวใช้ตัวแสบ 393

ฝู้เฟิ่งหยีพยักหน้า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าถือ จากนั้นก็กดโทรไปหาเย่เชินหลิน

ในวันที่ฤดูใบไม้ผลิ และแสงแดดที่อบอุ่นส่องประกายไปทั่วโลก เย่เชินหลินและ เซี่ยชีหรั่น หลังจากที่ทั้งสองคนหมั้นกันแล้ว ก็ตัวติดกันราวกับกาว อาจกล่าวได้ว่าติดกันจนเกือบจะแยกกันไม่ออก

ทุกอย่างดูราบรื่นและเป็นไปได้อย่างสวยงาม แต่ว่าดูไม่ออกเลยว่าชีวิตของพวกเขาจะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในวันนี้ และการเปลี่ยนแปลงนี้ก็มาจากสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่เริ่มเติบโตอยู่ในท้องของผู้หญิงคนหนึ่ง

วันที่ฝู้เฟิ่งหยีและคุณนายไห่ เผชิญหน้ากับส้งหลิงหลิงและเซียวเสี่ยวลี่ คือวันอาทิตย์ หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นกลายเป็นคุณนางเย่ แล้วก็ได้ให้สวัสดิการแก่คนงานในบ้าน ในวันหยุดสุดสัปดาห์ จะมีคนงานหนึ่งในสามส่วนที่สามารถพักผ่อนได้

เธอ และเย่เชินหลินก็จะเข้าครัวพร้อมกัน แบ่งปันเวลาว่างที่หายาก

ในช่วงบ่าย ไม่หนาวไม่ร้อน หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นพักกลางวันเสร็จแล้ว เย่เชินหลิน

ก็อยากจะลากเธอออกไปช็อปปิ้งด้วยกัน พาเธอมาซื้อเสื้อผ้าใหม่สำหรับฤดูกาล

เซี่ยชีหรั่นมักจะไม่เข้าใจเสมอ ว่าทำไมทำเรื่องที่ทำร้ายร่างกายเหมือนกัน แต่เขาดูเหมือนว่าจะมีพลังมากขึ้น และเธอก็ต้องการเพียงอยากจะนอนหลับ ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น

“ไม่ไปก็ได้ แต่อย่าทำให้บรรยากาศดีดีแบบนี้สูญเปล่าเลย ผมจะพาคุณไปนั่งชิงช้าดีกว่า” เย่เชินหลินล่อให้เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นมาจากเตียง กลัวว่าเธอจะนอนหลับในช่วงกลางวันมากไป เดี๋ยวตอนกลางคืนจะนอนไม่หลับเอา

“ได้” เซี่ยชีหรั่นตอบตกลงทันที และตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าจะไปชา แล้วเขาจะกลายร่างเป็นอสูรร้าย

เย่เชินหลินอ่อนโยนขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนมาก แม้ว่าจะไปเริ่มพูดคำพูดที่หวานเลี่ยนก่อน โดยเฉพาะคำว่าผมรักคุณ เขาเคยพูดเพียงไม่กี่ครั้งในวันที่หมั้นกัน ต่อมาไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะงอแงมากแค่ไหน เขาก็ไม่พูดอีกแล้ว

ความอ่อนโยนของเขามักจะแฝงอยู่ในการกระทำ เซี่ยชีหรั่นยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกได้ ผู้ชายคนหนึ่งหากเขารักผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ เขาจะสามารถเอาใจใส่ และพิถีพิถันได้มาก

ตั้งแต่อาหารการกิน และเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ จนถึงการออกกำลังกายและการพักผ่อนของเธอ รวมถึงเรื่องงานของเธอด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะพิจารณาทุกอย่างจากทุกๆ ด้าน บ่อนครั้งสิ่งที่เธอคิดไม่ถึง เขาก็ได้ช่วยเธอคิดไว้ก่อนแล้ว

เธอยังจำวันที่กลับมาจากงานหมั้นนั้นได้ หลังจากร่วมรักกันเสร็จ เขาก็พาเธอไปดูห้องเด็กอ่อน

ห้องสีฟ้าเก็บไว้สำหรับลูกชาย และห้องสีชมพูเก็บไว้สำหรับลูกสาว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา ถามเขาอย่างไม่เชื่อ: “คุณรู้ได้ยังไงว่าเราจะมีลูกชายหนึ่งคนและลูกสาวหนึ่งคน? ฉันเคยฝันหลายครั้งแล้ว และทุกครั้งก็จะฝันเห็นว่าพวกเรามีลูกชายหนึ่งคนลูกสาวหนึ่งคน พวกเราคลอเคลียกันอยู่ที่ใต้ต้นไม่ต้นใหญ่ ตรงหน้าคือพื้นหญ้าที่กว้างใหญ่ ลูกของเราทั้งสองคนวิ่งเล่นไล่จับกันบนพื้นหญ้า”

“คุณเคยฝันแบบนี้ด้วยเหรอ? ทำไมไม่เคยได้ยินคุณพูดถึงเลย” คิ้วของเย่เชินหลินขมวดขึ้น ไม่พอใจนิดหน่อยกับเรื่องที่เธอไม่ยอมบอก

“เมื่อก่อนคุณน่าน่ากลัวจะตายไป ฉันจะกล้าพูดได้ยังไง ดีไม่ดีเดี๋ยวคุณบอกว่าฉันเจตนาจะทำยังไง” เมื่อนึกถึงตอนนั้นวันเวลาที่ถูกเขาสงสัย เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่าความสุขในตอนนี้ราวกับเป็นความฝันที่หายาก

เธออดไม่ได้ที่จะ เอื้อมมือออกไปจับฝ่ามือใหญ่ๆ ของเย่เชินหลิน กระซิบเสียงเบา: “ฉันรู้สึกกลัวนิดหน่อย”

เขาก้มหัวลงมามองตาเธอ จากนั้นก็ลูบผมของเธอพร้อมด้วยการหัวเราะเบาๆ

“กลัวอะไร ผมสัญญากับคุณไว้แล้วนะวางใจเถอะ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมก็จะไม่มีทางสงสัยคุณอีกแล้ว”

“แต่ฉันก็ยังกลัว ฉันมักรู้สึกว่าจะมีเรื่องที่เลวร้ายเกิดขึ้น เพราะฉันมีความสุขมากเกินไปหรือเปล่า ดังนั้นถึงได้รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ปลอดภัย?” เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็ถอนหายใจเบา ๆ

เขายื่นแขนทั้งสองข้างออกมา และกอดเธอไว้แน่น

“คราวนี้รู้สึกปลอดภัยมากขึ้นไหม?” เขาถามขึ้นเสียงเบาๆ

เมื่อได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจเขา เธอเหมือนจะสงบลงมาก เขาอยู่ข้างๆ เธอ เธอรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเขาอย่างชัดเจน เธอไม่ควรสงสัยเลย

เธอบูดบึ้งอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถามเขาอย่างเขินอายเล็กน้อย: “ฉันเป็นแบบนี้คงจะน่ารำคาญมากใช่ไหม? เหมือนกับน้อยหลิน เลย มักจะโศกเศร้าอยู่เสมอ คุณรู้สึกเหนื่อยไหมที่ต้องอยู่กับฉัน?”

“คุณเพียงแค่ไม่มีความรู้สึกปลอดภัยมาตั้งแต่เด็ก จึงต้องการความรักมากกว่าคนปกติ วางใจเถอะ เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว ความรู้สึกปลอดภัยก็จะถูกสร้างขึ้นมาเอง” เขากระชับอ้อมกอดแน่น ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นมีน้ำตาไหลร่วงลงมาอีกครั้งเพราะคำพูดของเขา

บางทีเขาอาจจะพูดถูก เธอต้องการความมั่นใจมากขึ้นต่อการดำเนินชีวิต ถ้าเขาทำได้ดีขนาดนี้แล้ว แต่เธอยังมักจะสงสัยอยู่อีก มันก็แย่มากเลยจริงๆ

หลังจากการสนทนาครั้งนั้นแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็พยายามให้ตัวเองผ่อนคลาย และยิ่งใส่ใจกับความรู้สึกของเย่เชินหลินมากขึ้น

เธอเริ่มวางแผนเวลาให้กับตัวเอง จัดการเวลางานให้เรียบร้อย ลองใช้เวลาว่างช่วงเย็น และสุดสัปดาห์ร่วมกับเย่เชินหลิน

ดังนั้นวันอาทิตย์ ในขณะที่เธอกำลังเดินเล่นและ นั่งชิงช้ากับเย่เชินหลินอยู่นั้น ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น เพียงแค่สนุกไปกับช่วงเวลาเท่านั้น

ยังคงเป็นเธอที่นั่งอยู่บนชิงช้า เขาเริ่มผลักหลังเธอ สายลมพัดโชยเส้นผมของเธอ ทุกครั้งที่บินขึ้นไปบนที่สูง เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เขามองไปที่เธอด้วยรอยยิ้ม ในใจสุขสม

ในขณะที่เธอกำลังบินขึ้นไปสูงนั้นเองโทรศัพท์ของเย่เชินหลินก็ดังขึ้น เป็นสายจากแม่ที่โทรมา เขาคว้าเชือกของชิงช้าไว้ และทำให้เซี่ยชีหรั่นหยุดนิ่งลง จนกระทั่งเธอหยุดลงอย่างสมบูรณ์ เขาจึงจะรับโทรศัพท์ และพูดกับเธอ: “ผมไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”

“แม่!”