สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 515

ตอนที่515 สาวใช้ตัวแสบ 419

เขาเองก็คิดไว้แล้ว

“ได้สิ งั้นเราควรจะทำยังไงดี?” เย่เชินหลินลูบผมของเซี่ยชีหรั่น เอ่ยเสียงอ่อนโยน เซี่ยชีหรั่นจึงยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

ตอนที่โม่เสี่ยวหนงกลับมา พวกเขากลับแยกกันนั่ง เธอเห็นแล้วก็รู้สึกดีใจ

เธอเปลี่ยนเป็นชุดเดรสคอลึกสีชมพู จนเห็นร่องอกลึกๆเพื่อให้ดูเซ็กซี่ขึ้นอย่างตั้งใจ

จะว่าก็ไม่ได้ โม่เสี่ยวหนงเป็นคนหน้าตาดี รูปร่างยิ่งดูดี ยิ่งพอเสื้อผ้าแบบนี้มาอยู่บนร่างของเธอก็ยิ่งดูดีเข้าไปอีก ถ้าเย่เชินหลินเป็นคนหื่นก็คงไม่ละสายตาจากเธอเป็นแน่

จุดประสงค์เธอก็คือข้อนี้แหละ เธอต้องการให้ความสวยของตัวเองล่อลวงเย่เชินหลิน แต่น่าเสียดายที่สายตาของเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความเย็นชาตอนที่กวาดสายตามองดูเธอแวบเดียว แล้วก็เอ่ยเรียบๆว่า “เริ่มเลย!”

โม่เสี่ยวหนงยิ้มหวานเดินไปเบื้องหน้าของชายหนุ่ม เอ่ยแนะนำตัวเองเสียงหวาน จากนั้นก็กล่าวถึงหัวข้อที่เธอเตรียมตัวมา คือการตีความบทละครคลาสสิกต่างชาติ

เธอร้องและเต้น ท่วงท่างดงาม น้ำเสียงไพเราะ

เซี่ยชีหรั่นมัวแต่ตกภวังค์ชื่นชม พอการแสดงจบลงก็ปรบมือให้อย่างแข็งขัน

“ขอบคุณค่ะ!” โม่เสี่ยวหนงโค้งตัวลง ขณะที่ก้มตัวลงนั้น หน้าอกหน้าใจของเธอคล้ายจะพร้อมใจกันทะลักออกมา

เธอคิดว่าถ้าเย่เชินหลินเป็นผู้ชายทั่วไปก็คงรู้สึกเลือดลมสูบฉีดอยู่บ้างแหละน่า? แต่เย่เชินหลินรู้จุดประสงค์ของเธอดีจึงไม่ได้หันไปมองทางที่ไม่ควรมอง เขาหันหน้าไปหาเซี่ยชีหรั่น “ร้องได้ไม่เลวเลย จะได้อาจารย์ฝึกสอนร้องมาแนะนำให้สักคน ผมว่าจะทำได้ดีกว่านี้อีก คุณว่าไง?”

“ใช่ค่ะ ฉันก็ว่าร้องเพราะมากๆ ขนาดฉันไม่ได้ร้องเพลงได้ดีอย่างเธอ ไม่ได้รู้เรื่องดนตรีอะไร” เซี่ยชีหรั่นหวังว่าความนอบน้อมของเธอจะทำให้โม่เสี่ยวหนงรู้สึกดี

แต่โม่เสี่ยวหนงกลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอคิดว่าที่พี่สาวของเธอถ่อมตัวเช่นนั้นเพราะต้องการพูดถึงเธอเพื่อให้เย่เชินหลินสนใจตัวเอง

“ต่อไปเป็นการแสดงสด ขอให้กรรมการช่วยเลือกหัวข้อด้วยค่ะ” โม่เสี่ยวหนงยืนตัวตรง แล้วยิ้มให้ทั้งคู่

“คุณเลือกดีกว่าค่ะ” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน เธอนึกหัวข้อดีๆไม่ออกเลยสักนิด

เย่เชินหลินใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่ เอ่ยว่า “เล่นบทน้องสาวที่ได้พบพี่สาวที่พลัดพรากกันหลายปี ต้องมีทั้งความเครียด อารมณ์ ต้องทำให้พี่สาวเธอร่วมมือด้วย!”

“ค่ะ!” โม่เสี่ยวหนงรับคำแต่โดยดี เธอยืนมองเซี่ยชีหรั่นอยู่ตรงนั้น ไม่กี่นาทีดวงตาก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เธอเดินอย่างเศร้าสร้อยเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น ไม่มีคำว่าพี่หลุดออกมาแต่อินเนอร์ไปสุด

“พี่คะ? พี่คือพี่ของฉันจริงๆใช่ไหม? พี่ พี่รู้มั้ยว่าฉันตามหาพี่มาตั้งกี่ปี? ฉันคิดถึงพี่นะคะ!” โม่เสี่ยวหนงสะอึกสะอื้นแล้วก็ลากมือของเซี่ยชีหรั่นแล้วกอดเธอไว้

เซี่ยชีหรั่นอดชื่นชมการแสดงของเธอไม่ได้ เธอคิดว่านักแสดงหญิงแถวหน้าจะต้องมีชื่อของโม่เสี่ยวหนงในเร็ววันแน่ๆ

“เสี่ยวหนง เธอเก่งมาก! สายตาตอนที่เธอมองพี่นะน่าประทับใจมากๆ เก่งจริงๆเลย” เซี่ยชีหรั่นชื่นชมอย่างจริงใจ โม่เสี่ยวหนงยิ้มอย่างอายๆ ใบหน้าแดงก่ำ

“พี่ก็ อะไรๆก็บอกว่าฉันดีไปหมด คำพูดพี่น่ะเชื่อถือไม่ได้เลย ต้องถามพี่เขยแล้วล่ะ สายตาเขากว้างไกลกว่าพี่มาก” โม่เสี่ยวหนงพูดจบก็หันสายตาไปหาใบหน้าหล่อเหลาของเย่เชินหลิน

“ความคิดของฉันกับพี่เธอก็เหมือนกัน ไม่เลว ยังงี้ละกัน ฉันรู้จักผู้กำกับที่ชื่อหลิวชวนชวน คราวก่อนเขามาถามฉันให้แนะนำนักแสดงให้หน่อย พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปเจอเขา”

“หลิวชวนชวน?” โม่เสี่ยวหนงดีใจจนตาโต แม้แต่เซี่ยชีหรั่นยังรู้สึกแปลกใจ ไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะรู้จักหลิวชวนชวน อีกทั้งยังจะช่วยแนะนำให้โม่เสี่ยวหนง

เห็นทีว่าเขาคงไม่ได้มีท่าทีกีดกันต่อโม่เสี่ยวหนงอย่างที่เธอไว้คิด เธอรู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก

“พี่เขย พี่หมายถึงผู้กำกับที่ชื่อหลิวชวนชวนเหรอคะ? เขาเป็นผู้กำกับรุ่นใหม่ที่เก่งมากๆ แถมยังหล่อมากๆด้วย ถ้าฉันได้เจอเขา คงตื่นเต้นตายแน่ๆเลย”

“เขานั่นแหละ ฉันจะเรียกหลินหลิงให้ช่วยติดต่อให้ สองสามวันนี้เขาน่าจะยังอยู่ในตงเจียง พรุ่งนี้เดี๋ยวจะพาไปเจอ”

โม่เสี่ยวหนงรู้สึกปลาบปลื้มใจมาก อยากกระโจนเข้าไปกอดเย่เชินหลินแล้วจูบเขาสักที

“ชีหรั่น เรากลับห้องกันเถอะ ต่อไปก็คงไม่ต้องกังวลเรื่องอนาคตเธอแล้ว ผมจะช่วยจัดการให้เอง” เย่เชินหลินเอ่ยเสียงเบา เซี่ยชีหรั่นขอบคุณเขาด้วยสายตา ไม่ได้เข้าไปสวมกอดแขนเขาแล้วบอกโม่เสี่ยวหนงให้รักษาโอกาสไว้ให้ดีแล้วค่อยเดิมตามเย่เชินหลินไป

พอเย่เชินหลินกลับถึงห้อง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นกำลังถือชุดนอนเตรียมตัวไปอาบน้ำพอดี

เห็นว่าโทรศัพท์เขาดังก็เอ่ยว่า “คุณรับโทรศัพท์เถอะค่ะ ฉันจะไปอาบน้ำ”

“ครับ อยากได้อะไรก็เรียกผมนะ ผมจะรออยู่ด้านนอก” เย่เชินหลินพูดเสร็จรอให้เซี่ยชีหรั่นเดินไปแล้วก็ค่อยรับสาย

ไห่ลี่หมินโทรมา เสียงของเราดูร้อนรนอย่างยิ่ง ไห่ลี่หมินคนที่เงียบขรึมยากที่จะเกิดอาการเช่นนี้