สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 523

ตอนที่523 สาวใช้ตัวแสบ427

เย่เชินหลินกอดเอวของเซี่ยชีหรั่น เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นโม่เสี่ยวหนงวิ่งมาหาพวกเขา

“พี่สาว! พี่เขย! “เธอเรียกอย่างหวานๆ

“เสี่ยวหนง!” เซี่ยชีหรั่นดิ้นออกจากอ้อมแขนของเย่เชินหลิน แล้วเดินเข้าไปกอดแขนของโม่เสี่ยวหนงไว้

“ทำไมมายืนรอข้างนอกล่ะ ยังใส่ส้นสูงขนาดนี้อีก ยืนแบบนี้ต้องเหนื่อยแน่เลย” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้เธอจะขี้บ่น แต่ในความขี้บ่นกลับมีแต่ความเป็นห่วงทั้งนั้น

“ไม่เหนื่อยหรอก ฉันแค่อยากเจอพี่เร็วๆ อยากบอกข่าวดีให้พี่ได้ฟังเป็นคนแรก!” ใบหน้าของโม่เสี่ยวหนงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่ลึกๆ ในใจเธอกลับไม่สบอารมณ์มากนัก

เธอแยกทางกับเย่เชินหลินในร้านกาแฟ ทั้งๆ ที่เขามีรถ แต่กลับไม่ให้คนไปส่งเธอ และไม่พาเธอไปที่บริษัท แต่กลับให้เธอนั่งแท็กซี่มา เธอรู้ว่าเย่เชินหลินอยากให้เธอรู้ว่าเธออยู่ในตำแหน่งอะไร เธอเกลียดจริงๆ ทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงได้มีอภิสิทธิ์ให้เขาไปรับแล้ว ยังเปิดประตูรถให้อีก

ไม่ต้องพูดถึง เธอเห็นรถจอดลงนานแล้ว แต่สองคนนั้นเพิ่งจะลงจากรถมา มิหนำซ้ำหน้าของเซี่ยชีหรั่นยังแดงอย่างกับอะไร แค่ดูรู้ว่าสองคนนั้นต้องทำเรื่องอย่างว่าแน่เลย

ฉันโม่เสี่ยวหนงไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่า เซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงใสๆ ซื่อๆ แต่ไม่คิดว่าจะไปนัวเนียกับผู้ชายบนรถ วันนี้เธอเพิ่งรู้ ที่แท้เย่เชินหลินก็ชอบผู้หญิงที่แกล้งเป็นใสๆ ซื่อๆ นี่เอง

“ข่าวดีอะไรเหรอ? ผู้กำกับหลิวชวนชวนให้เธอไปแสดงละครของเขาแล้วเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถาม โม่เสี่ยวหนงพยักหน้า

“ใช่ เพราะพี่เขยสุดที่รักของฉัน เขายังต้องลงทุนกับผู้กำกับหลิวชวนชวน เขาเลยให้ฉันแสดงเป็นคู่รองเลยนะ พี่ ฉันจะได้เป็นดาราแล้ว ดีใจจังเลย” ตอนที่โม่เสี่ยวหนงพูดไม่ได้มีการเสแสร้งเลย เพราะผู้หญิงทุกคนล้วนมีความฝันที่อยากเป็นดาราอยู่แล้ว

“นั้นเป็นสิ่งที่ดีจริงๆ พี่ดีใจกับเธอด้วยนะ แต่วงการบันเทิงเป็นวงการที่วุ่นวายนะ ต่อไปพี่อาจจะไม่ได้อยู่กับเธอตลอดเวลา เธอต้องรู้จักดูแลตัวเองดีๆ รู้ไหม?” ตาของเซี่ยชีหรั่นเริ่มแดงอีกแล้ว

“รู้แล้ว พี่ ตอนเย็นฉันต้องไปกองถ่ายกับผู้กำกับหลิวชวนชวนแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จฉันก็จะกลับคฤหาสน์เก็บของก่อนนะ พี่ เราคงจะไม่ได้เจอกันสักพักนะ พี่ต้องคิดถึงฉันนะ ฉันก็จะคิดถึงพี่เหมือนกัน” โม่เสี่ยวหนงกอดเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดเหมือนจะร้องไห้

นี่ก็ถือว่าเธอเริ่มทำงานเต็มตัวแล้ว ต้องจากบ้านไปทำงาน ต้องรู้สึกแบบนี้เป็นธรรมดา

เซี่ยชีหรั่นกอดเธอแล้วลูบหลังเธอเบาๆ เป็นการปลอบใจ แล้วยังเหมือนแม่คนหนึ่ง กำชับเธอยังไม่ไว้ใจว่า” ได้ข่าวมาว่า บางกองถ่ายสภาพแวดล้อมไม่ค่อยดี กินอยู่ก็ต้องไม่ดีแน่เลย เรื่องที่อยู่ไม่ค่อยดียังทนได้ แต่เรื่องกินเธอต้องกินให้ดี ตรงนี้ฉันยังมีเงินอยู่บ้าง เดี๋ยวเอาให้เธอ ไม่มีเงินแล้วก็โทรหาฉัน ฉันจะส่งเงินไปให้เธอเอง แล้วก็ตอนกลางคืนต้องระวังตัวให้มากๆนะ ถ้าต้องไปถ่ายในป่ายิ่งต้องระวังตัวนะ”

“เข้าไปคุยข้างในดีกว่า “เย่เชินหลินตัดบทพูดของเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่แยแส

เขาเห็นสีหน้าที่แกล้งเสียใจของโม่เสี่ยวหนง แต่เซี่ยชีหรั่นกลับร้องไห้จริง ตอนอยู่ในคฤหาสน์เธอดูแลน้องสาวยังไง เย่เชินหลินเห็นอยู่ในสายตาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอใส่ใจและดูแลโม่เสี่ยวหนงขนาดนี้ เขาคงบอกเธอไปแล้วว่าน้องสาวเขามีความคิดสกปรกอย่างไร

“ฉันรู้แล้วพี่ วางใจเถอะ ฉันโตขนาดนี้ยังดูแลตัวเองไม่ได้อีกเหรอ? พี่นั่นแหละ พี่ก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ ถึงพี่เขยเขาจะดีกับพี่ พี่ก็ต้อง....” โม่เสี่ยวหนงไปกระซิบที่ข้างๆ หูเธอว่า” พี่ก็ต้องระวังเขา เขาออกจะเพอร์เฟคขนาดนี้ มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากได้เขา พี่ก็อย่าใสซื่อมากนักเลยที่อะไรๆ ก็เชื่อเขาหมด”

เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าโม่เสี่ยวหนงต้องไปทำงานแล้ว คำพูดคำจาไม่เหมือนเมื่อก่อน รู้จักเป็นห่วงพี่สาวคนนี้ ซึ่งทำให้เธอภูมิใจ

ในขณะที่ทานข้าวอยู่ โม่เสี่ยวหนงพยายามตักอาหารใส่จานของเซี่ยชีหรั่นตลอด โดยไม่สนใจเย่เชินหลินเลยแม่แต่นิด

อาหารที่เธอตักให้เซี่ยชีหรั่นมีแต่อาหารที่เซี่ยชีหรั่นชอบ จริงๆ แล้วเซี่ยชีหรั่นชอบอะไร เธอรู้หมด เพราะตั้งแต่เด็กถ้าสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นชอบ เธอก็คิดที่อยากจะแย่งมันมาตลอด ทำไมเธอถึงจะจำไม่ได้ล่ะ

เซี่ยชีหรั่นเป็นคนที่ชอบมองโลกในแง่ดีตลอด และเธอก็มีความสุขที่เห็นน้องสาวเธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

เย่เชินหลินสังเกตอยู่เงียบๆ เขารู้ ต่อให้ตอนนี้เขาจะบอกว่าโม่เสี่ยวหนงไม่ดียังไง เธอก็จะบอกว่าเขาคิดมากไป

หลังจากกินข้าวเสร็จ เซี่ยชีหรั่นบอกว่าตรงนี้ก็ไม่ได้ห่างไกลจากบรัษัทมากนัก เธออยากเดินกลับไป เย่เชินหลินรู้ เธอต้องการให้เขาใช้คนขับรถไปส่งโม่เสี่ยวหนง เธอไม่ได้ขับรถของเธอมา ถ้าเขาไม่ส่ง เธอก็ไม่สะดวกที่จะกลับบ้าน

“โอเค คุณอยากเดินก็เดิน “เย่เชินหลินจับมือของเซี่ยชีหรั่นไว้ หลังจากพวกเขากินเสร็จ การ์ดและคนขับรถก็กลับมารออยู่ข้างนอกพอดี

เย่เชินหลินให้การ์ดเดินตามข้างหลัง และสั่งให้คนขับรถพาโม่เสี่ยวหนงกลับคฤหาสน์เก็บของ พร้อมทั้งโทรศัพท์ให้หลินต้าฮุยส่งรถมารอที่โรงแรมหูปิน

“ตอนเย็นคุณมีงานอะไรหรือเปล่า?” เย่เชินหลินถามเซี่ยชีหรั่น เธอส่ายหน้าแล้วตอบว่า:“ งานในมือทำเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว และไม่มีงานพิเศษอะไร”