สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 524

ตอนที่524 สาวใช้ตัวแสบ428

ประธานจงเงียบไปชั่วขณะ จนลูกน้องรู้สึกกลัวเล็กน้อย

“แกนี่ ทำงานกับฉันมาตั้งหลายปี ทำไมถึงไม่พัฒนาเลย วิธีโง่ๆ แบบนี้ แกคิดได้ แล้วคิดว่าฉันคิดไม่ได้? รู้หรือเปล่า ไม่ว่าเรื่องอะไรต้องให้มันได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด แค่ให้มันรู้ข่าวนี้แล้วมีประโยชน์อะไร ผู้หญิงใจอ่อนง่าย แค่เย่เชินหลินปลอบนิดหน่อยเธอก็หายแล้ว ผู้หญิงใจอ่อนเมื่อไหร่ ก็จะเชื่อฟังแต่เขา เรื่องนี้ก็จะไม่มีความรุนแรงอะไร เข้าใจไหม? ถ้าอยากให้เรื่องนี้มีผลลัพธ์ที่ดีที่สุด ก็ต้องส่งส้งหลิงหลิงไปยื่นอยู่ตรงหน้าเธอ ยังต้องให้เธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินมีอะไรปิดบังเธอไว้ ดีที่สุดคือทำให้เธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงและลูกที่อยู่ในท้องสมควรจะอยู่ด้วยกัน แกคิดว่าแบบนี้มันง่ายไหม?”

“ขอโทษครับ ท่านประธาน ผมคิดน้อยเกินไป” ลูกน้องเขาขอโทษเสียงดัง ประธานจงส่ายหัว แล้วสั่งกับลูกน้องว่า :“ต่อไปไม่ว่าฉันจะไปไหน เตรียมรถไว้สองคันแต่ให้ไปคนละทาง ต้องระวังว่ามีรถของคุณนายตามอยู่หรือเปล่า จำได้หรือยัง?”

“จำได้แล้วครับ ท่านประธาน”

“ไปเถอะ” จงหวีฉวนโบกมือไล่

ลูกน้อยคนนี้ถ้าพูดถึงความฉลาดของเขาคงจะไม่มี แต่ดีที่เขาเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่เคยเปิดเผยออกไป ในเวลานี้จงหวีฉวนอยากหาคนที่เก่งกว่านี้ ว่าไปไห่ลี่หมินเมื่อก่อนถือว่าไม่เลวเลยนะ คิดได้รอบคอบ นอกจากให้เขาจัดการตระกูลเย่แล้ว เรื่องอื่นยังสามารถทำตามคำสั่งได้ดีเลยล่ะ แต่เพราะเขาเป็นคนที่นิ่งๆ เดาไม่ออก จงหวีฉวนเลยรู้สึกว่าสั่งให้เขาไปทำงานนอกดีกว่า อย่าถึงช่วงเวลาสำคัญแล้วเขากลายเป็นคนของตระกูลเย่นั้นจะเป็นปัญหาใหญ่

เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่โรงแรมเกือบสองชั่วโมง สุดท้ายเซี่ยชีหรั่นจึงบอกว่าต้องกลับไปเตรียมอาหารที่คฤหาสน์แล้ว เย่เชินหลินถึงยอมพาเธอกลับไป

ประธานจงดูเวลาหลังเสร็จงาน จึงสั่งให้ผู้ช่วยหลิวเตรียมรถ เขาจะไปพบส้งหลิงหลิง

ส้งหลิงหลิงอาศัยอยู่ในที่ที่จงหวีฉวนหาให้อย่างเงียบสงบ ลูกน้องของเขาได้ส่งชุดคลุมท้องมาให้เธอแล้วสองสามชุด อาหารที่ส่งมาให้ก็มีแต่อาหารที่มีประโยชน์ล้วนๆ

ดูจากมุมนี้ ส้งหลิงหลิงก็มั่นใจแล้วว่าตัวเองยังมีประโยชน์ต่อจงหวีฉวนอยู่ ยิ่งเธอมีประโยชน์เท่าไหร่ เธอก็ยิ่งสบายใจมากเท่านั้น

เธอรู้ดี ต่อให้ตอนนี้เธอออกไปได้ เย่เชินหลินก็จะส่งคนมาจับเธอ และส่งเธอไปอยู่ต่างประเทศ อยู่ตรงนี้และรอโอกาสไปก่อนดีกว่า ในขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องพวกนี้ เสียงเคาะประตูดังขึ้นและตามมาด้วยเสียงทุ้มเข้มของจงหวีฉวน เธอจึงรีบเปิดประตูต้อนรับเขาเข้ามา

“ลุงจง”

“อืม ฉันมาดูเธอ อยู่ที่นี่ชินบ้างหรือยัง? ร่างกายเป็นยังไงบ้าง ถ้าไม่สบายก็รีบบอกให้บอดี้การ์ดที่อยู่หน้าประตู ให้พวกเขาแจ้งให้ฉัน ฉันจะหาคนมาดูแลเธอเอง”

ส้งหลิงหลิงยิ้มและตอบว่า :“ ฉันสบายดีค่ะ ขอบคุณลุงจงที่เป็นห่วงค่ะ”

“นอกจากมาดูเธอ ฉันยังมีอีกเรื่องที่จะบอกเธอ”

“เชิญค่ะ มีอะไรเรามานั่งลงคุยดีกว่าค่ะ” ส้งหลิงหลิงแบกท้องที่ใหญ่โต ยังมาเลื่อนเก้าอี้ จงหวีฉวนจึงรีบโบกมือบอกไม่ต้อง เขาเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้และพูดขึ้นอย่างช้าๆ :“ คืนนี้ฉันจะไปตระกูลเย่”

“จริงหรือคะ? ดีจังเลย! คุณมาบอกฉันโดยเฉพาะ แสดงว่า คุณจะพาฉันไปใช่ไหมคะ?” เสื้อโค้ตลิงหลิงพูดเดา เรื่องนี้เป็นข่าวดีสำหรับเธอจริงๆ

เธออดที่จะนึกไม่ได้ ถ้าจงหวีฉวนพาเธอไปปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น ฉากนั้นคงน่าตกใจไม่เบา

มีจงหวีฉวนอยู่ เย่เชินหลินอยากทำอะไรเธอก็คงทำไม่ได้

“เธอฟังฉันพูดนะ......” จงหวีฉวนลดเสียงลงและพูดกับส้งหลิงหลิงต่อ ส้งหลิงหลิงพยักหน้ารัวๆ

“เธอรอคนขับรถฉันมาก็พอ เรื่องอื่นฉันจะจัดการเอง ไม่ต้องกังวล” ก่อนที่จงหวีฉวนจะจากไปได้พูดกับส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงจึงรีบตอบกลับ:“ ขอบคุณค่ะลุงจง ขอบคุณลุงจงจริงๆ ค่ะ ท่านคิดได้รอบคอบมาก มีท่านค่อยจัดการแบบนี้ ฉันก็ไม่กังวลอะไรแล้วค่ะ”

หลังจากที่จงหวีฉวนจากไป คิดๆ ดู จึงตัดสินใจกลับบ้านก่อน

ภรรยาของเขา เขาแค่สั่งให้ลูกน้องตัวเองอย่าให้คนของเธอติดตามได้เด็ดขาด ตอนนี้เธอไม่เชื่อใจเขาอีกต่อไป เธอไม่ส่งคนตามคงเป็นไปไม่ได้

ผู้หญิง นี่ปัญหาเยอะจริงๆ

เมื่อจงหวีฉวนกลับถึงบ้าน คุณนางจงเยว่มู่หลานกำลังช่วยแม่บ้านเตรียมอาหาร

“หยุนซางล่ะ?”

“ไม่รู้ เด็กคนนี้ไม่รู้สองสามวันนี้ยุ่งอะไรอยู่ วันๆ ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่ฉันว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ให้แกออกไปเที่ยวบ้าง ไปพบปะผู้คน ดีกว่าเอาแต่คิดเรื่องของเย่เชินหลิน”

“อ่อ” ประธานจงตอบแค่คำเดียว แล้วกวักมือเรียกเยว่มู่หลานให้เธอตามเขาเข้าไปในห้องนอน

“มีอะไรงั้นเหรอ?” เธอถามด้วยสีหน้านิ่งๆ

เขาได้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เกมนี้เขาชนะอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อประธานจงมาถึง เซี่ยชีหรั่นทำอาหารเสฉวนภายใต้การดูแลของเย่เชินหลินเสร็จพอดี

“คุณเย่ครับ ท่านจงมาถึงแล้วครับ จะให้เชิญเข้ามาเลยไหมครับ?” พ่อบ้านเข้ามารายงานที่ห้องครัว เย่เชินหลินตอบว่า :“ ไม่ต้องเชิญ ฉันไปรับด้วยตนเอง”

เขากลัวจงหวีฉวนจะเล่นตุกติก พาส้งหลิงหลิงมาด้วย

เขาจึงต้องไปดูให้แน่ใจว่ามันมาคนเดียว เขาถึงจะปล่อยให้มันเข้ามา

“ฉันจะไปกับคุณ” เซี่ยชีหรั่นเช็ดมือพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วพูดพร้อมกับยิ้ม

“เด็กโง่ ผมเพิ่งนึกออกว่า ประธานจงเหมือนจะชอบกินขนมหวานมากเลย คุณจะทำให้เขาไหม? ถ้าจะทำ คุณก็ให้อาจารย์เหลี่ยวสอนคุณ ถ้าไม่ทำคุณก็ไปรับเขาพร้อมผม” เย่เชินหลินยกมือขึ้นมาลูบผมเธอเบาๆ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน ดูไม่ออกเลยว่าเขาไม่อยากให้เธอไปด้วย

เป็นไปตามคาด เซี่ยชีหรั่นหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่ใหม่ แล้วหันไปพูดกับอาจารย์เหลี่ยวว่า :“ อาจารย์เหลี่ยว รบกวนด้วยนะคะ”

จงหวีฉวนมาถึงคฤหาสน์ของเย่เชินหลิน แต่กลับเข้าไปไม่ได้ เขานั่งโมโหอยู่ในรถ สักครูประตูถูกเปิดออกพร้อมกลับปรากฏหน้าของเย่เชินหลินเดินออกมา

พ่อบ้านเดินตามหลังมา พร้อมกับเปิดประตูรถของจงหวีฉวนให้เขา เย่เชินหลินนั่งเข้าไป พร้อมดูว่าไม่มีรถตามจงหวีฉวนมาและก็ไม่มีส้งหลิงหลิงอยู่ในรถเขา เขาจึงกล่าวทักทายเขา

“ชีหรั่นล่ะ?”

“เตรียมอาหารอยู่ที่ห้องครัว ในฐานะลูกสาว ผมรู้สึกเธอเป็นลูกที่กตัญญูจริงๆ ล้วนแต่ใครก็ตามที่รู้ความผิดชอบชั่วดี ก็ไม่ควรมาใช้เธอเป็นเครื่องมือ”

เย่เชินหลินไม่สนว่าในรถยังมีคนขับรถของจงหวีฉวนอยู่ คำพูดของไม่ไว้หน้าใครเลยจริงๆ สีหน้าของจงหวีฉวยอึดอัดเล็กน้อย แต่เพราะในรถค่อนข้างมืด จึงไม่มีใครสังเกตสีหน้าเขา

เมื่อเข้ามาถึงบ้านใหญ่ พ่อครัวเดินนำเย่เชินหลินและจงหวีฉวนไปที่ห้องรับประทานอาหาร