สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 534

ตอนที่534สาวใช้ตัวแสบ438

"ผู้จัดการหลี่ค่ะ ฉันอยากจะลางานหน่อยค่ะ พอดีตอนเย็นฉันมีธุระนิดหน่อยค่ะ"

"ได้ ชีหรั่น เธอไปเถอะ จะไปนานเท่าไหร่ เธอบอกไว้ก็พอแล้ว"

"ขอบคุณมากค่ะ ผู้จัดการหลี่" เซี่ยชีหรั่นพยายามทำให้เสียงของตัวเองปกติที่สุด ไม่อยากให้ฟังออกว่าเธอเคยร้องไห้

หลังจากวางสายเธอจึงหยิบกระเป๋าไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา ยืดตัวขึ้น แล้วก้าวออกจากตึกบริษัทอย่างมั่นใจ

เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่ดอกไม้ที่โตท่ามกลางความอบอุ่น เธออ่อนโยนไม่ได้แปลว่าเธออ่อนแอ เธอเป็นหญ้าที่โตตรงริมหน้าผา ใจเธอทั้งเข้มแข็งและเปราะบาง เธอคาดหวังที่ได้จะได้รับความดูแลเอาใจใส่ แต่ถ้าความดูแลเอาใจใส่กลายเป็นคำโกหก เธอจะบังคับให้ตัวเองสงบและเข้มแข็ง

เหมือนกับทุกครั้ง เธอเดินออกจากบริษัทได้ไม่ไกล คนที่เย่เชินหลินส่งมาปกป้องเธอก็เดินออกมา

"คุณนางเย่ครับ" คนขับรถและการ์ดอีกสองคนเรียกเธอแล้วคำนับให้เธออย่างนับถือ

คำเรียกนี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นตื่นจากภวังค์

คุณนางเย่.....เธอคงยังไม่ได้เป็นอย่างทางการก็ต้องลงจากตำแหน่งแล้วล่ะ

เธอมองคนที่เดินตามเธอด้วยสายตาที่นิ่งและปนไปด้วยความเสียใจ แล้วพูดเบาๆ ว่า: "รบกวนเตรียมรถให้หน่อยค่ะฉันจะออกไปข้างนอก"

หลังจากพูดเสร็จเธอเม้นปากแล้วเดินออกไป มีการ์ดสองคนเดินตามหลังเธอ คนขับรถรีบตอบรับแล้วไปเอารถ

หลังจากที่ขึ้นรถ เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "โรงพยาบาลเสิ่งเอ๋อ"

"คุณนางเย่ครับ คุณไม่สบายเหรอครับ? ให้ผมโทรไปแจ้งคุณเย่ไหมครับ?" คนขับรถอยู่เย่เชินหลินมาหลายปี ดูความห่วงใยที่เย่เชินหลินมีต่อเซี่ยชีหรั่นออก เห็นเซี่ยชีหรั่นผิดปกติ เลยอดไม่ได้ที่จะถาม

"ขอบคุณ แต่ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณเย่เขารอฉันที่โรงพยาบาลแล้ว" เซี่ยชีหรั่นอธิบายคำเดียว ก็ไม่พูดอะไรต่อ แต่กลับทำเหมือนที่เย่เชินหลินชอบทำ คือหลับตาลง เอนหัวลงกับที่พิงศีรษะของเบาะหลัง

เธอต้องการที่จะสงบสติอารมณ์ เธอต้องการที่พิง

ชีวิตช่วงนี้สงบเกินไป มีความสุขมากเกินไป ทำให้เธอเกือบลืมไปเลยว่า บนโลกนี้ยังมีความขม ความเจ็บปวด

เธอไม่ได้ดูโทรศัพท์อีกต่อไป แต่ภาพนั้นกลับฉายอยู่ในหัวเธอซ้ำๆ เธอพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้

จากบริษัทไปโรงพยาบาลเสิ่งเอ๋อใช้เวลาเพียงแค่สิบนาที แต่มันกลับเหมือนใช้เวลานานเป็นชาติ เธออยากให้เส้นทางนี้ไม่มีจุดหมายปลายทาง เธอจะได้ไม่ต้องเผชิญกับความจริง

แต่เธอก็อยากให้ถึงเร็วๆ แค่วินาทีเดียวเธอก็ไม่อยากรอ เธออยากไปดูความจริงให้เห็นกับตา

เย่เชินหลิน! ฉันไม่เชื่อจริงๆ ว่าคุณจะโกหกฉัน แต่คุณก็โกหกฉันจริงๆ

เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมเมื่อคืนเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น แต่อย่างทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาอยู่เกาะติดกับเธอ เขายังพูดอยู่ซ้ำๆ ว่า: "เชื่อผม ผมรักแค่คุณคนเดียว"

ความเชื่อใจของเธอทั้งหมดกลายเป็นความตลก เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่คนหนึ่ง

เธอกัดปากตัวเองไว้แน่นเพื่อลดความเจ็บที่เกิดขึ้นในใจ คนขับรถมองหน้าที่ซีดขาวของเธอผ่านกระจกรถ คิ้วก็ขมวดกันแน่น

"คุณนางเย่ครับ คุณเจ็บมากเลยเหรอครับ? เจ็บยังไง เจ็บที่ไหนครับ?" คนขับรถทนไม่ได้จึงถามขึ้นมาอีก

เซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้น มองคนขับรถด้วยสายตาเหม่อๆ แล้วพูดขึ้นเบาๆ : "ฉันโอเค ไม่เป็นไร"

"ผมจะพยายามขับเร็วๆ นะครับ คุณทนอีกหน่อยนะครับ ใกล้จะถึงแล้ว"

"อือ"

ในที่สุดก็ถึงโรงพยาบาล ทันทีที่ถึงหน้าประตู เซี่ยชีหรั่นบอกกับคนขับรถว่า: "จอดรถไว้ที่นี่แหละ"

คนขับรถมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความเป็นห่วง แม้จะเป็นช่วงเวลาแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นดูความเป็นห่วงของเขาออก จึงฝืนยิ้มบางแล้วด้วยความขบขัน: "คุณไปจอดรถก่อนเถอะ ฉันไม่เป็นไร"

"พวกคุณสองคน รอฉันห้องโถงด้านล่างก็พอ ฉันไปสูตินรีเวชพวกคุณตามไปก็คงไม่สะดวก" เซี่ยชีหรั่นพูดกับการ์ดอีกสองคน พวกเขาตอบอย่างสุภาพ: "ครับ คุณนางเย่"

ประตูห้องโถงของชั้นหนึ่งเป็นทางเข้าออกเดียว ระหว่างทางที่พวกเขามาไม่มีใครสะกดรอยตามมา พวกเขาไม่จำเป็นต้องห่วงว่าเย่เชินหลินจะเป็นอะไรไป ก็เลยรอที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง

เซี่ยชีหรั่นมองป้ายแนะนำชั้นของโรงพยาบาล เห็นว่าสูตินรีเวชอยู่ชั้นสาม เธอไม่ได้ขึ้นลิฟต์ แต่เธอเดินก้าวขึ้นไปบนบันได

ทุกก้าวที่เธอเดิน ใจเธอก็สั่นไปตามกัน

ไปถึงชั้นที่เขียนสูตินรีเวชไว้ตัวใหญ่ สีหน้าเธอก็ซีดขาวเข้าไปอีก

เธอกำสายกระเป๋าไว้แน่น หายใจเข้าลึกๆ ทำให้ตัวเองสงบมากที่สุดเพื่อไปเผชิญกับทุกอย่าง

ผู้ชายของเขา อาจจะกำลังกอดส้งหลิงหลิงไว้ กำลังพูดปลอบเขาเบาๆ ให้เขากินข้าวเยอะๆ ดื่มน้ำเยอะๆ เดินออกกำลังกายเยอะๆ อะไรพวกนี้ ก็เหมือนที่เขาพูดให้เธอฟัง