สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 537

ตอนที่537 สาวใช้ตัวแสบ 441

ทั้งสองเดินลงตึกช้าๆ เดินไปถึงหน้าประตูหลัก รถของหลี่เหอไท้และจงหยุนซางก็มาถึงพอดี

แม่บ้านและจิ่วจิ่วจัดเตรียมสาวรับใช้และยามไว้ให้แล้ว เข้าที่หมดแล้ว พอรถจอด ยามของบ้านตระกูลเย่ก็เดินเข้าไปเปิดประตูรถของพวกเขา

จงหยุนซางก็ใส่ชุดกระโปรงสีเขียวเหมือนกัน แต่สีเข้มกว่าของเซี่ยชีหรั่นไปหน่อย ยิ่งทำให้ดูสง่างามและมีน้ำใจ เหมาะกับบุคลิกของเธอมาก

เพื่อเป็นให้เกียรติการแนะนำของเย่เชินหลิน เธอก็แต่งหน้าอ่อนๆ รูปลักษณ์ดูเรียบหรูทำให้ตาของหลี่เหอไท้เปล่งประกายจริงๆ รู้สึกระหว่างท่าทีของเธอไม่รู้ทำไมถึงคล้ายกับเซี่ยชีหรั่น

“ผมขอแนะนำพวกคุณนะครับ หลี่เหอไท้ พี่ชายผมเอง จงหยุนซางคุณจง”เซี่ยชีหรั่นก้าวขึ้นมา พูดกับทั้งสอง

จงหยุนซางคิดว่าเธอจะพูดประโยคว่าตัวเองเป็นพี่สาวของเธอ จริงๆแล้วเธอหวังให้เธอพูดแบบนั้น แต่เธอไม่ได้พูด แน่นอนเธอก็รู้สาเหตุอยู่แล้ว

“สวัสดี!”ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกัน หลี่เหอไท้ยื่นมือออกมา จับปลายนิ้วของจงหยุนซางอย่างมีมารยาท

หลี่เหอไท้ให้ความรู้สึกคนว่าอบอุ่น ราวกับหยก ดูแล้วไม่สะดุดตา ไม่เย่อหยิ่ง แต่ก็ยากที่จะให้คนมองข้าม จงหยุนซางรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่เก่งจริงๆ ถ้าไม่ใช่ว่าเธอมีความรู้สึกต่อเย่เชินหลินในใจแล้ว ไม่แน่เธออาจจะชอบผู้ชายแบบนี้ได้

“คุณหลี่ คุณจง เชิญข้างในเลยครับ!”แม่บ้านพูดอย่างเคารพ พวกเขาพยักหน้าให้กับพ่อบ้านพร้อมกัน ก้าวข้ามประตูหลัก สาวรับใช้และยามที่อยู่ทั้งสองฝั่งก็ทักทายเสียงพร้อมเพรียงกัน

สายตาของหลี่เหอไท้มองผ่านหน้าของเซี่ยชีหรั่นอย่างละเอียด เธอไม่ได้ร้องไห้ตั้งนานแล้ว และยังยิ้มอยู่ด้วย แต่เขาก็ยังคงรู้สึกว่าเธอไม่ค่อยสบายใจ ต่างจากปกติ

เซี่ยชีหรั่นมองเขาไปทีหนึ่ง สายตาดูซับซ้อนเล็กน้อย รู้สึกว่าเหมือนเธอต้องการความช่วยเหลือจากเขาขึ้นมา ในขณะที่เธอรู้ตัวว่าเธอเผลอปล่อยแสดงอาการมากเกินไป ก็รีบเก็บสายตา

ไม่เพียงแต่หลี่เหอไท้ที่รู้สึกแปลกๆระหว่างเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน จงหยุนซางก็ดูออกเหมือนกัน

เธอคิด คงไม่ใช่ว่าเธอรู้เรื่องที่ส้งหลิงหลิงเป็นน้องสาวเธอเข้าแล้วมั้ง?

“ชีหรั่น”จงหยุนซางเรียกไปเสียงหนึ่ง อมยิ้มเล็กน้อย เข้าไปควงแขนเธอก่อน

เซี่ยชีหรั่นก็อยากทำแบบนี้ แต่กลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าเพราะเธอเป็นลูกสาวคนโตของประธานคณะกรรมการส่วนจังหวัด เธอสนิทไปไม่ดี

จงหยุนซางควงแขนแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงความเป็นห่วงจากคนใกล้ชิดโดยไม่ต้องพูด ในใจเกิดรู้สึกอุ่นขึ้นมา

เมื่อมาถึงหน้าโต๊ะอาหาร หลี่เหอไท้ก็ดึงเก้าอี้ให้จงหยุนซางอย่างสุภาพ เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน ตอบขอบคุณ ทุกคนต่างนั่งลง เย่เชินหลินก็สั่งให้อาหารขึ้นมา

ตั้งแต่ที่เห็นสายตาแปลกๆแบบนั้นของเซี่ยชีหรั่น หลี่เหอไท้รู้สึกใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว อยากรู้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่ แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการออกมา

เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็ปล่อยความไม่สบายใจระหว่างทั้งสองลงก่อน พยายามจับคู่ทั้งสอง แปลกที่ทั้งสองต่างมีเรื่องในใจ ต่างคอยเป็นห่วง แม้แต่การเจอครั้งแรกจะรู้สึกดี แต่กลับไม่มีอารมณ์มารู้จักกันมากขึ้น

ไม่อยากให้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นผิดหวัง พวกเขาก็ยังคงพยายามให้ความร่วมมือกัน

“คุณจงมีเวลาว่างเมื่อไหร่ครับพวกผมออกไปเดินเล่นสักหน่อยไหม?”หลี่เหอไท้พูดขึ้นอย่างอบอุ่น จงหยุนซางพยักหน้า ตอบมาแค่คำเดียว “ค่ะ”

“วิธีติดต่อหากันก็ยังไม่มี จะเดินเล่นยังไง?”เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างแสบ หลี่เหอไท้พูดขึ้นว่า “นี่ก็จะถามไง?”

จงหยุนซางใจกว้าง เอามือถือของตัวเองออกมาถามเบอร์กับหลี่เหอไท้แล้วโทรออกไป ทั้งสองก็ได้เริ่มต้นการติดต่อกันก้าวแรกแล้ว

หลังอาหาร เย่เชินหลินเสนอให้ไปนั่งที่ห้องรับแขกสักพัก แต่ละคนก็เลยไปที่ห้องรับแขก

“ชีหรั่น ฉันนึกขึ้นได้ว่าอาหารกินเล่นที่คุณสอนผมครั้งก่อนอร่อยดี พวกผมไปที่ห้องครัวสักหน่อยไหม?”เย่เชินหลินลุกขึ้น มาโอบเอวของเซี่ยชีหรั่น เธอพยักหน้า จงหยุนซางยิ้มอ่อนๆพูดว่า “ไม่ต้องสร้างโอกาสให้พวกฉันคุยกันเองเร็วขนาดนั้นก็ได้มั้ง?ไม่ใช่ว่านัดกันแล้วเหรอ?”

“หยุนซางพูดถูก จะว่าแล้วที่ก็เป็นบ้านของพวกนาย ก็อาจเกรงๆนิด ไม่รีบ เดี๋ยวผมจะให้หยุนซางตรวจสอบผมดู ถ้าหยุนซางอยาก”หลี่เหอไท้เจ้าชู้แต่มีสุภาพ ดังนั้นผู้หญิงต่างหลงใหลเขา

แม้ว่าเขายังไม่ถึงขั้นรักจงหยุนซาง แต่ก็ต้องให้คนเขารู้สึกว่าเป็นเขาที่ชอบเธอ ให้เกียรติผู้หญิงอย่างเต็มที่ แบบนี้จงหยุนซางรู้สึกซึ้งจริงๆ และขอบคุณมากด้วย

เธอแอบชอบเย่เชินหลินนานไป แต่ยังไงก็ไม่สะดุดตาเขา นี้เลยทำให้เธอรู้สึกน้อยใจบ้างเล็กน้อย

เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็เลยนั่งลง นั่งคุยกับทั้งสอง เวลาค่อยๆผ่านไปช้าๆระหว่างที่พวกเขาคุยกัน จงหยุนซางเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว ก็ลุกขึ้นบอกจะกลับ