สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 547

ตอนที่ 547 สาวใช้ตัวแสบ 451

เขาเกือบจะพูดออกมาว่าจะยอมปล่อยเธอไป เพราะเขาไม่เคยง้อผู้หญิงมาก่อน สำหรับเขาแล้ว จะไม่ยอมลดศักดิ์ศรีของตนเองเพียงเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวแน่นอน

สำหรับผู้ชายที่มีเสน่ห์และเพียบพร้อม ถึงจะไล่ผู้หญิงไป ผู้หญิงก็คงไม่ยอมไป แต่เขาในตอนนี้ ต้องการจะให้เธออยู่ เรื่องนี้สำหรับคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างเขา ก็เป็นเรื่องเสียหน้าพอสมควร

เย่เชินหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย เงียบไปสักพัก และพูดกับเธออย่างจริงจังว่า “ฉันจะไม่ยอมให้เด็กคนนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ เขาจะไม่ได้อยู่กับพวกเรา ฉันไม่เคยคิดที่จะขอให้คุณเป็นแม่เลี้ยงของเขา ฉันรู้ว่าการเป็นแม่เลี้ยงมันไม่ง่าย ชีหรั่น ฉันรักคุณมากจริงๆ ไม่เช่นนั้นฉันคงจะไม่รั้งคุณไว้”

“อย่าพูดอีกเลย” เซี่ยชีหรั่นหยุดคำพูดของเขาด้วยเสียงเบาๆ หันไปด้านหลัง ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยน้ำตา

คำพูดของเขา เธอเหมือนจะไม่รู้สึกอะไร

เธอควรจะเชื่อใจเขาใช่ไหม เชื่อว่าเขาจะสามารถจัดการปัญหาของเด็กคนนี้ได้ เชื่อว่าความรักของเขายังคงสวยงามเสมอ จะไม่มีทางถูกทำลาย

เย่เชินหลินรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ เขาอยากกอดเธอไว้ในอ้อมแขนมาก อยากจะบอกเขาว่าขอโทษจริงๆ และสัญญากับเธอ เขาจะรักเธอตลอดไป ไม่อยากให้เธอเสียใจอีกต่อไป

คิ้วของเขาขยับเล็กน้อย นึกถึงคำตอบที่เธอจะตอบออกมา ถ้าเขาพูดเช่นนั้น แล้วเธอยังปฏิเสธ เขาจะทำอย่างไรดี

“ฉันยังไม่พูด ได้เวลาทานอาหารกลางวันแล้วไปที่ห้องอาหารกันเถอะ ถ้าคุณไม่มา ฉันจะให้คนยกอาหารมาที่ห้อง แล้วทานพร้อมคุณ”

เย่เชินหลินพูดจบ แล้วมองไปที่เธอ เธอยักไหล่เล็กน้อย แล้วเดินออกไป

การต่อสู้ทางอุดมการณ์บางอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว เรื่องบางเรื่อง ก็ต้องใช้เวลาเป็นตัวตัดสิน เขาไม่ควรบีบบังคับเธอมากเกินไป

ช่วงเวลาอาหารกลางวัน เซี่ยชีหรั่นไปทานที่ห้องอาหาร เธอรู้ว่าถ้าเธอไม่มา เย่เชินหลินก็จะไปทานกับเธอที่ห้องตามที่เขาขู่ไว้แน่นอน ถ้าจะต้องอยู่กันตามลำพังสองคนในห้อง เธอยอมมาทานที่ห้องอาหารพร้อมเขาดีกว่า อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีคนใช้อยู่หลายคน

ตอนบ่ายเย่เชินหลินไปที่บริษัท เซี่ยชีหรั่นล็อกตัวเองอยู่ในห้องชั้นสอง อ่านหนังสือ หลายๆครั้ง เธอก็ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังอ่านอะไรอยู่

เธอต้องรอ เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เย่เชินหลินถึงจะรู้ว่าการบังคับฝืนใจเธอให้อยู่ต่อนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย แต่เธอก็จะยืนหยัดต่อไป

ประมาณสี่โมงเย็น โทรศัพท์ของเธอดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นประธานจงพ่อผู้ให้กำเนิดเธอโทรมา

ครั้งที่แล้วเธอพูดกับเขาไปเช่นนั้นแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่รับสาย

เสียงโทรศัพท์ดังหลายรอบ ในใจของเธอกำลังนึกถึงภาพพ่อที่มีผมสีขาว เริ่มรู้สึกอดกลั้นไม่ไหว สุดท้ายก็รับสาย

“ชีหรั่น”

“ประธานจง มีธุระหรือ ฉันจำได้ว่าครั้งที่แล้วฉันพูดชัดเจนแล้วนะ ท่านไม่ต้องการลูกสาว ฉันก็ไม่ต้องการพ่อ ระหว่างเราไม่มีความจำเป็นอะไรต้องติดต่อกันอีก”

“คุณรู้เรื่องของส้งหลิงหลิงแล้วใช่ไหม” ประธานจงไม่สนใจว่าเซี่ยชีหรั่นจะพูดอะไร แต่ก็ถามไปหนึ่งประโยค

เซี่ยชีหรั่นคิดว่า ถึงแม้เธอจะรู้เป็นคนสุดท้าย ดูเหมือนพ่อของเธอจะรู้มานานแล้ว แต่ไม่ได้บอกเธอ

“ทราบแล้ว” เธอตอบอย่างเย็นชา

“จะทำอย่างไร ถ้าคุณต้องการที่จะทิ้งเขาไป ฉันจะช่วยคุณเอง ลูกสาวของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้เขามารังแกได้ง่ายๆ”

เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างขมขื่น เธอรู้สึกว่าเธอไม่ไร้เดียงสาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เธอไม่รู้สึกถึงความจริงใจของเขา แต่ความเสียใจนั้นพอสัมผัสได้

“ขอบคุณมาก ประธานจง ไม่เป็นไร เรื่องของความรู้สึก ฉันสามารถจัดการเองได้”

“คุณเกรงใจอะไรกับฉัน ฉันเป็นพ่อของคุณนะ ทำไมคุณถึงทำเช่นนี้กับพ่อของคุณ” คำพูดของประธานจงมีความรุนแรงเล็กน้อย เขาไม่เชื่อว่าลูกสาวแท้ๆของเขา เขาจะไม่สามารถจัดการได้

เขาก็ไม่ได้ไร้มนุษยธรรมขนาดนั้น ก็คงจะไม่ทำเหมือนไม่สนใจลูกสาวของเขาเลยทีเดียวหลอก

เขาก็แค่ชั่งน้ำหนักความสำคัญเอง คนสมัยนี้จะทำอะไรก็ต้องชั่งน้ำหนักความสำคัญเสมอ

เซี่ยชีหรั่นเงียบ

ชีวิตของเธอได้มาจากเขา นี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ไม่มีเขา ก็จะไม่มีเธอ เรื่องนี้เธอรู้อยู่เต็มอก

“ฉันอาจจะไม่กตัญญูมากพอ ขอโทษจริงๆ ฉันแค่รู้สึกว่าพวกเราไม่มีความจำเป็นต้องติดต่อกันอีก ยังยืนยันประโยคเดิม ขอบคุณท่านที่เป็นห่วง ฉันสามารถจัดการปัญหาของฉันด้วยตัวฉันเองได้”

ประธานจงคิดจะอาศัยโอกาสนี้ ที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังสับสนไม่มีที่พึ่ง เวลาที่กำลังอกหัก แล้วแสดงความห่วงใยกับเซี่ยชีหรั่นบ้างเล็กน้อย ทำให้เธอรู้สึกว่าพ่อของเธอก็ใส่ใจและเป็นห่วงเธอ

นึกไม่ถึงว่าจะเจอเช่นนี้ เขามีตำแหน่งที่สูงในสังคม ถูกคนปฏิเสธเช่นนี้ ในใจจะรู้สึกดีได้อย่างไร

“ก็ได้ ใครบอกให้ฉันเป็นหนี้เธอกับแม่เธอหล่ะ เธอจะทำเช่นนี้กับฉัน ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่เธอต้องจำไว้เสมอว่าฉันเป็นพ่อของเธอ ถ้าเธอต้องการหาฉันได้เสมอ” พูดจบ ประธานจงก็วางสายโทรศัพท์

เหมือนที่เธอคิด ตราบใดที่เธอต้องความช่วยเหลือจริงๆ ก็มีอีกหลายคนที่สามารถช่วยเธอได้ ไม่รู้ว่านี่เป็นความโชคดีในเวลานี้หรือไม่

เย่เชินหลินกลับไปที่วิลล่าหลังทำธุระเสร็จ ระหว่างทางกลับหลินต้าฮุยรายงาน เรื่องส้งหลิงหลิงว่าความรู้สึกของเธอค่อนข้างคงที่