สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 548

ตอนที่ 548 สาวใช้ตัวแสบ 452　

เย่เชินหลินพูดจบ กดโทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้าสองครั้ง หลี่เหอไท้ก็กำลังจะออกคำสั่ง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“คุณหลี่ มีชายชุดดำหลายคนมาล้อมพวกเราไว้แล้ว” ลูกน้องรายงาน หลี่เหอไท้ยิ้มอย่างใจเย็น ในใจคิด ดูท่าเย่เชินหลินก็มีการเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว

“ตามที่ฉัน.......” หลี่เหอไท้พูดไปได้ครึ่งหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นเรียกเขาด้วยความกังวล “พี่เหอไท้” คำพูดของเขาหยุดโดยอัตโนมัติ

“พี่เหอไท้ ฉันไม่อยากกลับไปกับพี่ พี่ทานข้าวกับฉันที่นี่ก่อนไหม ถ้าไม่อยากทาน ก็รบกวนพี่พาคนของพี่กลับไปเถอะ”

เซี่ยชีหรั่นรอต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้ารอต่อไป เธอรู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน

ไม่ว่าคนที่หลี่เหอไท้พามา หรือคนของตระกูลเย่ ล้วนมีเลือดมีเนื้อทั้งหมด เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นใครบาดเจ็บ

ไม่ต้องพูดถึง ถ้าหลี่เหอไท้พาเธอกลับไปด้วยวิธีนี้ หลังจากนั้นเย่เชินหลินจะยอมได้อย่างไร

เขาก็จะต้องใช้วิธีเดิมเพื่อแย่งเธอกลับมา โยนกลับไปกลับมาเช่นนั้น มันก็จะไม่สามารถแก้ปัญหาของพวกเขาได้ แต่กลับจะทำให้คนที่บริสุทธิ์จะต้องเดือดร้อนไปด้วย

สีหน้าเซี่ยชีหรั่นจริงจังและเย็นชามาก หลี่เหอไท้ก็เย็นลง แต่เย่เชินหลินกลับมาสายตาที่แสดงออกถึงเป็นผู้ชนะ

ไม่ว่าอย่างไร ผู้หญิงของเขาก็ยังรักเขาอยู่ จะไม่ยืนเคียงข้างคนอื่นในเวลาเช่นนี้

“ชีหรั่น อย่ากลัว ฉันจะไม่ให้ใครทำร้ายใคร คุณอย่ากังวลนะ ฉันแค่ต้องการจะพาเธอกลับไป ไม่อยากให้เธอถูกเขาบังคับให้อยู่ที่นี่ คุณเชื่อฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้ใครทำร้ายคนของที่นี่แม้แต่คนเดียว คุณไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น รอฉันพาคุณกลับไปก็พอ”

“ไม่” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวยืนยัน

“ฉันไม่ไป ฉันคิดแล้ว พี่เหอไท้ฉันจะอยู่ที่นี่ เขาไม่ได้บังคับฉัน แต่ฉันยังรักเขาอยู่ ถึงแม้เรื่องนั้นเขาจะเป็นคนผิด แต่เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เอาเด็กออก ฉันก็พอจะเข้าใจ และเขาก็บอกฉันแล้ว เด็กจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน เขาจะเลี้ยงดูเด็กคนนั้นเอง จะไม่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของฉัน คุณกลับเถอะ ในอนาคตพวกเราทั้งสองยังต้องใช้ชีวิตด้วยกัน ฉันไม่อยากให้เกิดความขัดแย้งเช่นนี้อีก ทุกคนเป็นญาติ ฉันแค่อยากเห็นทุกคนเข้ากันได้ดี”

เย่เชินหลินหวังเป็นอย่างมากว่าคำพูดทุกคำของเซี่ยชีหรั่นจะมาจากใจของเธอจริงๆ เสียดายเขาดูออก เธอแค่ต้องการให้หลี่เหอไท้

หยุดและออกจากที่นี่ไป

หลี่เหอไท้เงียบเป็นเวลานาน มองเย่เชินหลินอย่างเย็นชา บีบกำปั้นอย่างไม่รู้ตัว

เขายอมวางมือแล้ว เด็กคนนี้ก็ควรวางมือ เขารู้สึกไม่พอใจ ที่เซี่ยชีหรั่นจะอยู่ที่นี่ต่อไป

แค่เซี่ยชีหรั่นพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าเขายังจะไม่ยอมถอย ดูแล้วก็ไม่มีเหตุผล

ดูออกว่าหลี่เหอไท้ยังอยากจะยืนยันต่อไป เซี่ยชีหรั่นหันไปพูดกับเย่เชินหลินอย่างเย็นชา “โม่ คุณปล่อยมือฉัน ฉันขอไปพูดอะไรกับพี่เหอไท้หน่อย”

เธอเรียกเขาว่าโม่ แสดงว่าเขาจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน เย่เชินหลินก็เคารพการตัดสินใจของเขา ปล่อยมือเธอ

เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปหาหลี่เหอไท้ พูดเบาๆ “ขอบคุณมาก พี่เหอไท้ ขอโทษที่ทำให้คุณเข้าใจผิด ว่าฉันอยากจะออกไปจากชีวิตของเขา เป็นเพราะฉันไม่เอาไหนเอง ฉันยังรักเขาอยู่ ไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีเขา วันนี้คุณพาคนมามากมายเพื่อรับฉันกลับบ้าน ฉันดีใจมาก แต่ไม่เป็นไร ฉันกับเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน พรุ่งนี้ ฉันกับเขาจะกลับไปเยี่ยมแม่ที่บ้านนะ แล้วพวกเราก็ทานข้าวด้วยกัน ดีไหม”

เสียงของเซี่ยชีหรั่นทั้งอ่อนโยนและเบา การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความขอร้อง สีหน้าของเธอทำให้หลี่เหอไท้ใจอ่อนลง

เขาคิด ถ้าตอนนี้มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนี้ก็คงจะปฏิเสธความต้องการของเธอไม่ลงเช่นกัน

เขาจ้องมองเย่เชินหลินอย่างเย็นชาอีกครั้ง แล้วก็หันไปมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเป็นห่วง ยิ้มเล็กน้อย “พี่เหอไท้ เชื่อในสิ่งที่เธอพูด คุณเป็นผู้หญิงที่ไร้เดียงสาและน่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา หากมีใครบังคับฝืนใจเธอ ก็คงจะไม่ใช่คนแล้ว ตกลง เธอจะให้ฉันกลับ ฉันก็จะกลับ จำไว้นะ ถ้าเธอต้องการให้ฉันพาเธอออกไปจากที่นี่เมื่อไหร่ ฉันก็จะมีวิธีพาเธอออกไปได้ เข้าใจไหม”

เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างจริงจัง รู้สึกโล่งในใจ โชคดีที่ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ลงมือ โชคดีจริงๆ

ถึงแม้เย่เชินหลินจะสั่งให้คนชุดดำออกมา แต่เขาก็ได้กำชับไว้แล้ว แม้หลี่เหอไท้จะพาเซี่ยชีหรั่นกลับไป ก็เพราะเป็นห่วงและหวังดีกับเซี่ยชีหรั่น เป็นเจตนาที่ดี

เขากำชับไว้ว่าถ้าไม่จำเป็นจริงห้ามทำร้ายใคร วัตถุประสงค์ของพวกเขาคือเก็บคนไว้ ไม่ใช่การต่อสู้

การที่ให้ชายชุดดำล้อมรถยนต์ไว้ ก็เพื่อจับตามองความเคลื่อนไหว ไม่ได้ให้ลงมือ

หลี่เหอไท้มองเซี่ยชีหรั่นสักพัก หันหลังแล้วเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นในใจรู้สึกเสียใจ เพราะเธอรู้ว่าเขามาที่นี่ก็เพราะเธอ พาเธอกลับไปไม่ได้เขาจะต้องรู้สึกผิดหวังมาก

“พี่เหอไท้ พรุ่งนี้กลับบ้านฉันจะทำกับข้าวให้พี่ทานนะ” เธอพูดอยู่ด้านหลังเขาเบาๆ หลี่เหอไท้ยิ้มดีใจและตอบรับ แต่ไม่ได้หันกลับมา ก้าวออกจากประตูด้วยความมั่นคง

เซี่ยชีหรั่นมองตามหลังเขาจนเขาออกไป เธอไม่ได้กลับไปที่โต๊ะอีก แต่เดินออกไปทางจากห้องอาหารไป

เย่เชินหลินกดปุ่มลัดโทรศัพท์แล้วสั่ง “พวกคุณแยกย้ายกลับไปได้แล้ว”

เซี่ยชีหรั่นเดินกลับไปที่ห้องโดยตรง แล้วปิดประตู แต่ไม่ได้ล็อก ที่นี่เป็นบ้านของเย่เชินหลิน ถึงเธอจะล๊อคก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเขามีกุญแจ