สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 57

บทที่ 57 อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม

หลังจากที่เขาพูดจบลงแล้ว เขาไม่ต้องการพูดคุยอะไรกับไห่ลี่หมินอีกต่อไป เขาหันหลังกลับและจับที่ข้อมือของเซี่ยชีหรั่นพร้อมกับรับสั่งเสียงแข็งว่า "ตามฉันมา เมื่อกี้ฉันยังทำไม่เสร็จ "

คำพูดของเขานี้ยิ่งทำให้เรื่องนั้นยิ่งชัดเจนออกมาขึ้นไปอีก ตอนใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงขึ้นอย่างไม่สามารถห้ามได้และเธอรู้สึกอับอายเสียจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปวันที่ไหนแล้ว

สีหน้าของไห่ลี่หมินเองก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้เลย และเขายังจะต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ครู่หนึ่งเขาก็คิดได้ว่ามันก็ไม่ง่ายเลยที่จะจู่โจมที่บ้านของเย่เชินหลิน

"คุณชายไห่ เดี๋ยวฉันจะสั่งให้คนมารับใช้ท่าน พวกเราจะรีบกลับมาละกัน"

เย่เชินหลินพูดทิ้งท้ายไว้สองสามประโยคนี้ไว้เบื้องหลัง และเจ้าตัวนั้นได้เดินออกจากห้องนั่งเล่นไป สั่งให้พ่อบ้านส่งคนไปรับใช้ไห่ลี่หมิน เขานั้นไม่ถึงกับใจจืดใจดำจนเกินไปหรอก

อย่างไรก็ตามเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา และเขาจะไม่ยอมให้เพราะผู้หญิงหน้าซื่อใจคดคนนี้ต้องทำให้เขาเข้าหน้ากันไม่ติด

ห้องหนังสือห่างจากห้องรับแขกไม่ไกลมาก เย่เชินหลินลากเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องหนังสือด้วยใบหน้าที่สงบนิ่งและปิดประตูอย่างแน่นหนา เซี่ยชีหรั่นก็กลัวการกระทำของเขาเสียจนหัวใจสั่นสะท้านไปหมด

เขาไม่ได้พูดอะไรและกดเธอไปชิดติดกับหน้าประตู

ใบหน้าของเขารังแกใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ ทั้งกัดฟันและพูดกับเธอว่า " เธอกล้าโกหกฉันหรือ”

"ฉัน ... " เซี่ยชีหรั่นโต้แย้งออกมาอย่างยากเย็นเหลือเกิน

เขาเห็นเต็มๆตาว่าไห่ลี่หมินจับไหล่ของเธอ ถ้าพวกเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเลย แล้วจะอธิบายการกระทำที่ดูสนิทสนมนั้นได้อย่างไร

"ทำไม ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยละสิ"

เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจและพูดอย่างแผ่วเบาว่า " คุณเย่ค่ะ ฉันรู้ดีว่าต่อให้ฉันจะอธิบายอะไรออกไปคุณก็ไม่เชื่อฉันอยู่ดีค่ะ ดังนั้นฉันจะขอไม่พูดอะไร คุณจะลงโทษอะไรฉันก็ลงโทษฉันได้เลยค่ะ พอเพียงคุณไม่ไล่ให้ฉันไปจากที่นี่ คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น "

ช่างดูหญิงร้ายชายเลวจริง ๆ คนหนึ่งขาดเธอไม่ได้ ต้องการจะพาเธอไป อีกคนหนึ่งเพื่อเขาแล้วจะเป็นหรือตายก็ยอมขอเพียงให้ได้อยู่ที่นี่ต่อ

สีหน้าของเย่เชินหลินดูเคร่งขรึม และตรงหัวคิ้วของเขาดูขมวดกันเล็กน้อย

เขาบีบร่างกายของเธออย่างแรงและถามเธออย่างรุนแรงว่า "เธอเชื่อไม่เชื่อ ว่าฉันจะขึ้นคร่อมเธอเสียเดี๋ยวนี้ "

เซี่ยชีหรั่นกลัวมาก กลัวว่าเขาจะทำอย่างนั้นกับเธอจริงๆ ร่างกายของเธอเก็บไว้ให้เสี่ยวจุนผู้เดียวเท่านั้น แม้ว่าเสี่ยวจุนจะตายไปแล้วก็ตาม เธอก็ไม่ควรให้ตัวเองนั้นตกเป็นของคนอื่น

ในสมองของเธอพยายามคิดหาวิธี และสงสัยว่าจะทำให้ความโกรธของเขาสงบลงได้อย่างไร จะต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้เขาขจัดความคิดที่จะครอบครองเธอได้

เย่เชินหลินไม่ได้ปล่อยช่องว่างให้เธอได้คิดเลย แล้วมือใหญ่ของเขาก็ตรงไปที่ปกคอเสื้อของชุดยูนิฟอร์มของเธอ

เธอทั้งกลัวทั้งอาย พยายามใช้แรงผลักเขา แต่เธอจะผลักเขาได้ที่ไหนกัน

บางทีเขาอาจไม่ยอมให้ผู้หญิงทุกคนรอบกายของเขาชอบคนอื่น อาจเป็นเพราะความหยิ่งทระนงในตนเองของเขา

เพื่อที่จะได้ออกจากการควบคุมของเขาโดยเร็วที่สุด เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ดิ้นรนขัดขืนอีก เพราะกลัวว่าจะยิ่งกระตุ้นความปรารถนาที่จะเอาชนะของเขา

เธอลังเลเล็กน้อยและกระซิบกับเขาว่า " คุณเย่ค่ะ ตราบใดที่คุณต้องการ ผู้หญิงทุกคนจะยินยอมจำนนขึ้นเตียงกับคุณและพวกเธอไม่รีรอเลยที่จะได้มีทำสิ่งที่ใกล้ชิดกับคุณ ฉันก็เช่นกัน"

ในที่สุดคำพูดของเธอก็คลายความโกรธของเย่เชินหลินลงได้ และแรงที่กดทับร่างของเธอไว้นั้นก็ดูลดลงเล็กน้อย

เขายังคงไม่ปล่อยเธอไป เธอยังจะพูดอะไรหรือทำอะไรอีก

ในขณะที่เขากำลังจะรุกขึ้นอีกก้าว เสียงโทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้นมาทันที

การโทรมาที่นี่นั้นมักจะโทรมาจากแม่ของเขา

"คุณเย่ค่ะ คุณรีบรับโทรศัพท์เถอะค่ะ!" เซี่ยชีหรั่นแนะนำ

เขาจะไม่เพราะผู้หญิงแค่คนหนึ่ง แม้แต่โทรศัพท์แม่ของเขาก็ไม่รับสาย

ทันทีที่เขาถอยออกจากร่างกายของเธอ เธอก็รีบจัดปกคอเสื้อ กลัดกระดุมตรงหน้าอกของเธออย่างรวดเร็ว และรีบบิดประตูเพื่อจะวิ่งหนีไปทันที

"คืนนี้มานอนที่ห้องของฉัน ต้องมาเท่านั้น!" เขาสั่งเสียงขรึมก่อนที่จะตอบรับโทรศัพท์ แล้วเรียกออกมาหนึ่งคำว่า "แม่!"

เซี่ยชีหรั่นผู้ที่รีบเดินออกจากห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว เห็นด้านหลังของพ่อบ้านหายวับไปในตอนท้ายของบริเวณทางเดิน ดูเหมือนว่าเวลาที่โทรศัพท์ในห้องไม่บังเอิญ

เซี่ยชีหรั่นไม่ได้คิดต่อ และยังคงกังวลเกี่ยวกับประโยคสุดท้ายของเย่เชินหลิน

ถ้าหากว่าจะมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่เพียงพอจะต่อต้านคำสั่งของเขาได้ อีกทั้งไม่ทำให้เขาต้องได้โกรธก็คงจะดี

กำลังคิดลึกอยู่นั้น ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงเรียกร้องอันไพเราะมาจากด้านหลังของเธอ " น้องชีหรั่นจ๊ะ มาดื่มชากับเราในห้องรับแขกกันดีกว่าน่ะ"

เธอมองกลับไปและก็ส้งหลิงหลิงและพานหยูกำลังเดินเข้ามาหาเธอ

ในขณะนั้นเธอได้หยุดคิดถึงคำตอบอยู่ครู่หนึ่ง

หน้าประตุห้องออกกำลังกายเจอพ่อบ้านยืนอยู่ ที่ประตูห้องหนังสือก็เจอพ่อบ้านยืนอยู่อีก แต่ย่อมไม่ใช่เขาแน่ที่ได้โทรศัพท์หาแม่ของเย่เชินหลิน ดูเหมือนว่าคนที่จัดการเรื่องทั้งหมดนี้คือส้งหลิงหลิงซึ่งตอนนี้กำลัง "บังเอิญ" เดินมาในตอนนี้

ผู้ที่ไม่ต้องการให้เธอไปที่ห้องของเย่เชินหลินมากที่สุดในคืนนี้ อีกทั้งมีความสามารถที่หยุดยั้งมันได้ เกรงว่าคงจะเป็นเธอผู้นี้เท่านั้น

ฝู้เฟิ่งหยีบอกกับเย่เชินหลินมาทางโทรศัพท์ว่า วันเวลาได้ถูกกำหนดไว้เรียบร้อยแล้วว่า ในวันมะรืนทุกคนในครอบครัวจะไปสู่ขอส้งหลิงหลิงที่บ้านตระกูลส้ง

“ ลูกโม่ ลูกจะต้องเตรียมพิธีงานแต่งงานในวันพรุ่งนี้ ส่วนแม่จะมาหาลูกพรุ่งนี้ ลองคุยกับหลิงหลิงดูอีกครั้ง เพื่อดูว่าเธอยังจะต้องการอะไรเพิ่มเติงหรือเปล่า”

"โอเคครับ งั้นผมจะไปรับแม่มาก่อนพรุ่งนี้"

"ไม่ต้องหรอก ให้คนขับรถพาแม่ไปส่งก็ได้"

การสนทนาระหว่างแม่กับลูกชายจบลง และเย่เชินหลินก็กลับไปที่ห้องรับแขกอีกครั้ง