สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 572

ตอนที่572 สาวใช้ตัวแสบ 476

ยัยคนนี้กำลังโกหกอยู่ชัดๆ เธอเป็นคนเจ้าชู้ แต่เขาก็ไม่สามารถโหดร้ายได้มากกว่านี้ มือของเขาแข็งขึ้นในอากาศและในที่สุดก็วางลงบนไหล่บางของเธอ

“ตกลงกันแล้ว งั้นคืนนี้ ไม่ใช่ว่าผมจะอยู่กับคุณต่อ อันที่จริงที่นี่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด ถ้าคุณยืนยันที่จะอยู่กับผม ผมฝืนใจจะอยู่กับคุณอย่างไม่เต็มใจ จะพูดยังไงดีว่าเราเคยเป็นคู่รักที่ไม่ได้แต่งงานกัน”

เซี่ยชีหรั่นหยุดเดิน หรี่ตามองเขา กระซิบด้วยความโกรธ “เย่เชินหลิน! ถ้าคุณไม่ปากแข็ง ฉันคงชอบคุณมากกว่านี้ไปแล้ว”

“ใครจะอยากหึคุณชอบ ทิ้งก็ทิ้งไม่ลง” เย่เชินหลินบ่น “จะไปไม่ไป?”

“ไปๆๆ ขี้เกียจจะเถียงกับคุณแล้ว” เซี่ยชีหรั่นกอดแขนเขา ในใจเต็มไปด้วยความสุข

เมืองเฟินส่วยไม่ใหญ่นัก มีห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่เพียงแห่งเดียว พวกเขาเดินไปที่นั่น เพราะไม่รู้ทางจึงถามทางขณะเดิน

เย่เชินหลินพบข้อแก้ตัวที่จะมากับผู้หญิงที่เขารักแล้ว

แขนของเขาโอบไหล่เธอด้วยความเป็นเจ้าของและโอบเธอไว้ใกล้ ๆ เพื่อให้ทั้งสองคนเดินช้ามาก

แต่สำหรับพวกเขาไม่สำคัญว่าจะช้าแค่ไหน พวกเขายังหวังว่าถนนจะไม่สิ้นสุด เวลาจะไม่สิ้นสุด และพวกเขาสามารถเดินต่อไปได้อย่างเงียบ และอบอุ่น

อย่างไรก็ตามเด็กคนนั้นยังคงอยู่ระหว่างทั้งสอง ไม่ว่าพวกเขาจะคิดถึงวิธีการแก้ปัญหาที่สมบูรณ์แบบมากเพียงใดก็ไม่มีทางแก้ปัญหาใดๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ส่งผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของพวกเขา

เซี่ยชีหรั่นคิดถึงเรื่องนี้มาตลอดทั้งวันและความคิดของเธอก็ชัดเจนและชัดเจนขึ้น

แม้ว่าจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงผลกระทบเชิงลบได้ทั้งหมด แต่เธอก็จะหาวิธีที่จะส่งผลกระทบน้อยที่สุด

สำหรับเย่เชินหลินแล้วนั้น ที่รักของเธอ เธอเต็มใจที่จะยอมรับอดทนและเปลี่ยนแปลง เธอเชื่อว่าถ้าคนทำงานของพวกเขาในที่สุดความยากลำบากทั้งหมดจะหลีกทางให้

ดึกแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้ตัวเลย แม้จะประสบกับความเจ็บปวดเพียงช่วงสั้นๆ แต่ก็นานเกินไปแล้วที่พวกเขาแยกจากกัน สภาพที่สงบสุขเช่นนี้หาได้ยากจริงๆ พวกเขาไม่เพียงเพิกเฉยต่อเวลาเท่านั้น แต่ยังเพิกเฉยต่อคนอื่นๆด้วยอีกด้วย ทำเพียงแค่คิดถึงการกอดกัน

เมื่อทั้งสองคนเดินช้าๆไปที่ห้างสรรพสินค้า ห้างก็เพิ่งปิดประตูก็ปิดไปครึ่งหนึ่งและไม่มีใครเข้าไปได้

หลังจากนั้นเซี่ยชีหรั่นก็นึกขึ้นมาได้ แล้วเธอก็ร้อนใจอดพึมพำไม่ได้: "โอ้ แย่ล่ะ เดินช้าเกินไปประตูก็เลยปิด แล้วเสื้อผ้าคุณยายของฉันก็ขาด คืนนี้ท่าทางจะนอนลำบากแล้ว ฉันอยากซื้อชุดใหม่ก็ทำให้ท่านมีความสุขด้วย จะทำยังไงดี? สงสัยพรุ่งนี้ต้องซื้อใหม่แล้วล่ะ"

เย่เชินหลินยกข้อมือขึ้นและมองไปที่นาฬิกาของเขา พบว่าเพิ่งจะสามทุ่มสิบห้าเท่านั้น ดังนั้นมันจึงยังไม่ดึกนัก บางทีอาจเป็นเพราะความห่างไกลของที่นี่ทำให้ห้างปิดเร็วขึ้น

เมื่อเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นอยากซื้อจริงๆเขาจึงพูดว่า "คุณช่วยไปที่นั่นแล้วก็ซื้อน้ำแร่ให้ผมสักขวดนะ ผมหิวน้ำ"

เซี่ยชีหรั่นไม่ได้คิดอะไรมาก เธอแค่มองไปที่ประตูห้างอีกครั้งด้วยความเสียใจ ลานขายของค่อยๆมืดลงและไฟก็ดับ

"อืม คุณรอนะ ฉันจะไปซื้อให้" เธอรับปากแล้วไปซื้อน้ำ ส่วนเย่เชินหลิน รีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อและกดหมายเลขของหลินหลิง

"ฉันอยู่ที่เมืองเฟินส่วยห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเฟินส่วยแต่มันปิดแล้ว คุณช่วยหาวิธียืดเวลาให้ปิดช้าลงสักหนึ่งชั่วโมงหน่อยนะ แค่นั้นแหละ"

เมื่อเซี่ยชีหรั่นซื้อน้ำกลับมา เย่เชินหลินก็เปิดน้ำและดื่มมันช้าๆ กวาดสายตาไปที่ห้างสรรพสินค้าโดยไร้ร่องรอย

เขาดื่มน้ำอีกสองสามอึก แสงไฟยังไม่เปิดขึ้น เขาจึงดื่มน้ำต่อ

"ทำไมคุณถึงซื้อน้ำมาขวดเดียว คุณไม่กระหายเหรอ?" เขาถามเซี่ยชีหรั่นแต่เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว: "ไม่ค่ะ กลับกันเถอะ"

"ผมคิดว่าคุณคงกระหายน้ำเล็กน้อยนะ มานี่ทะ!" เย่เชินหลินพูดจบก็จิบน้ำแล้วโอบเซี่ยชีหรั่นด้วยแขนของเขา ค่อยๆป้อนน้ำแร่ลงในปากของเธอ

ในตอนนี้เขาไม่ได้คิดเรื่องอื่นเพียงแค่ต้องการถ่วงเวลา

ไม่คาดคิดว่าการสัมผัสแบบนี้จะทำให้หัวใจของทั้งคู่เต้นอย่างรุนแรงในเวลาเดียวกัน

เธอกลืนน้ำที่เขาให้ทีละน้อยและทั้งสองก็จูบกัน

การจูบอย่างกะทันหันนี้อบอุ่นและอ้อยอิ่งมาก เซี่ยชีหรั่นยืนเขย่งเท้าและจูบเขากลับด้วยหัวใจราวกับว่าทุกการเคลื่อนไหวของริมฝีปากและลิ้นของเขากำลังอ้อยอิ่งและทำให้ใจสลาย

เส้นประสาทของเย่เชินหลินซึ่งเคยตึงเครียดมาตลอดผ่อนคลายลงอย่างเรียบร้อยในเวลานี้ เขากอดเธออย่างไม่สนใจอะไรอีก อยากจะขย้ำเธอเข้าไปด้วยร่างกายที่แข็งแกร่ง

มันจะดีมากถ้าเธอสามารถหลอมรวมร่างของเขาได้ เพื่อที่จะไม่ต้องกังวลเรื่องการแยกจากกันอีก และไม่ต้องกังวลว่าเขาจะไม่ดูแลเธอเป็นครั้งคราว