สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 585

ตอนที่ 585 สาวใช้ตัวแสบ 489

“ไม่แน่อะไร? พี่?”

“ไม่มีอะไร เสี่ยวหนง เธอรีบกลับกองถ่ายไปเถอะ พี่ยังมีธุระ” เซี่ยชีหรั่นพูดเสร็จแล้วก็เรียกพนักงานมาเก็บตัง เตรียมตัวไป

“พี่ บอกแล้วว่าฉันจะอยู่เผชิญหน้าพร้อมกับพี่ เธอไปบ้านพักแล้ว พี่ก็ไปด้วยไม่ดีหรือ? เรามาช่วยกันคิดหาวิธี จะต้องกลับไปยังบ้านพักให้ได้ ฉันไม่เชื่อ พวกเราสองพี่น้องจะสู้ผู้หญิงสารเลวคนหนึ่งไม่ได้”

“เสี่ยวหนง เธอเพิ่งไปกองถ่าย ยังไงงานก็ต้องมาก่อน วางใจเถอะ คนที่เย่เชินหลินรักคือฉัน ไม่ว่ายังไง สุดท้ายพวกเราก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน” เซี่ยชีหรั่นพูดหว่านล้อม โม่เสี่ยวหนงเอาแต่ส่ายหัวอย่างเดียว

“ไม่ได้ ยังไงนับตั้งแต่วันนี้ไป พี่ไปถึงไหน ฉันก็จะตามไปถึงที่นั่น เมื่อไหร่ที่ฉันได้เห็นผลของเด็กคนนั้นแล้ว ฉันถึงจะกลับกองถ่าย” หากโม่เสี่ยวหนงดื้อขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นไม่เคยทำอะไรได้เลย

จ่ายเงินเสร็จ เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น โม่เสี่ยวหนงก็เดินตามออกมา

รู้ว่าสะบัดเธอไม่พ้น เซี่ยชีหรั่นจึงต้องพาเธอไป โบกแท็กซี่คันหนึ่ง

ครั้งนี้เธอไม่ได้ใช้รถที่เย่เชินหลินจัดเตรียมไว้ให้ เพราะเธอกลัวว่าพวกเขาจะโทรไปรายงาน แล้วเย่เชินหลินก็จะไม่ให้เธอไปยังที่หมายอีก

“ไปเขตครอบครัวข้าราชการ” เซี่ยชีหรั่นพูดกับคนขับรถ

ตอนที่เธอพูดคุยอยู่ คนขับรถที่ตามเธอมาได้โทรไปรายงานเย่เชินหลินแล้ว

แต่ตอนนี้พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะไปไหน พูดเพียงว่าเซี่ยชีหรั่นขึ้นรถแท็กซี่คันหนึ่งออกไป

“ตามเธอไป” เย่เชินหลินสั่งอย่างเคร่งขรึม

“ครับผม คุณเย่”

เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าสักพักคนของเย่เชินหลินก็จะรู้แล้วว่าเธอจะไปไหน เพื่อป้องกันถูกคนของเย่เชินหลินดักกลางเธอ เธอตัดสินใจโทรไปหาแม่ของเขาก่อน

เธอหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมที่จะโทรออก ก็มีสายโทรเข้ามาพอดี เป็นแม่ของเธอจ้าวเหวินอิงโทรมา

เมื่อรับสาย ก็ได้ยินแม่พูดว่า “ลูกรัก ตอนนี้ลูกสะดวกกลับมาบ้านไหม? ประธานเย่กับคุณนายมาบ้านของเรา เป็นการมาเพื่อขอบคุณ”

นี่ถือเป็นเรื่องดี

เย่เชินหลินส่งคนสะกดรอยตามเธออยู่ กลับไม่ได้สะกดรอยตามพ่อแม่ของเขา เธอกลับบ้านเขาน่าจะไม่สงสัย

และแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็พูดกับคนขับรถให้ไปยังสถานที่ใหม่ เป็นที่อยู่บ้านเสนาธิการหลี่

………….

ในบ้านพักตระกูลเย่ ส้งหลิงหลิงแอ่นท้องโต เดินเข้าไปในห้องนอนเย่เชินหลิน นั่งรอตรงเก้าอี้ที่เขาเตรียมไว้ให้เซี่ยชีหรั่นใช้แต่งหน้า รอคำตอบของเย่เชินหลิน

“ให้เธออยู่” เย่เชินหลินพูดสามคำนี้กับหลินต้าฮุย หลินต้าฮุยแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

เขาเสียใจแทนเซี่ยชีหรั่นมาก

ส้งหลิงหลิงเห็นสีหน้าหลินต้าฮุยที่มีท่าทีหดหู่แบบไม่คาดคิด สีหน้าก็ประกายรอยยิ้มขึ้นมา

เธอยังคงเข้าใจเย่เชินหลิน รู้ว่าเขาจะต้องยอม

เธอเดินดูรอบๆห้องนอน สั่งหลินต้าฮุยที่เพิ่งวางสายว่า “คุณไปพูดกับพ่อบ้าน เอาสิ่งที่ที่เป็นของผู้หญิงสารเลวคนนั้นโยนทิ้งไปให้หมด อ้อ ใช่ เอาทิ้งไว้หน้าประตูก่อน หากผู้หญิงสารเลวคนนั้นยังไม่ตายใจ วันนี้เข้ามาดู ก็จะได้เห็นภาพที่ตัวเองถูกกวาดโยนออกไปข้างนอกยังไง”

หลินต้าฮุยคิ้วชนกัน ต่อให้เป็นการสร้างภาพ ก็แทบจะทำไม่ลงแล้ว

เขาเดินออกไปเรียกพ่อบ้าน ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เขารู้ว่าเรื่องนี้เย่เชินหลินมีแผนการของตัวเอง เขาก็รู้ด้วยว่าในใจเย่เชินหลินเจ็บปวดยิ่งกว่าเขาอีก

เขาเป็นคนที่หยิ่งขนาดไหน ตอนนี้เพื่อเซี่ยชีหรั่นแล้วเขาต้องยอมให้กับผู้หญิงที่เขาเกลียดที่สุด จะต้องเป็นเรื่องที่ยากมากแน่

พ่อบ้านยังโกรธไม่หาย คราวนี้ส้งหลิงหลิงมีคำสั่งแบบนี้ เขาจึงทำเป็นไม่ได้ยิน

ต่อให้เย่เชินหลินจะไล่เขาออก ตอนนี้เขาก็ไม่มีทางทำตามคำสั่งของส้งหลิงหลิง

หลินต้าฮุยเห็นพ่อบ้านไม่ขยับ เขาเองก็ลำบากใจจริงๆ ปล่อยให้คนท้องโตบนตึกรออยู่อย่างนั้น

เพียงไม่นาน พ่อบ้านรับสายโทรศัพท์ เป็นเย่เชินหลินโทรมาด้วยตัวเอง

“คุณเย่” ตอนที่พ่อบ้านพูดคำนี้ออกไป น้ำเสียงก็สะอึกสะอื้นแล้ว

ส้งหลิงหลิงบอกว่าเขาเป็นสุนัขรับใช้ นี่เป็นคำพูดที่น่าเจ็บใจที่สุดที่เขาเคยได้ยินมาตลอดชีวิต เขาจะไม่เสียใจได้อย่างไร