สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 594

ตอนที่594 สาวใช้ตัวแสบ 498

"ใครบอกว่าพวกเธอสามคนเป็นครอบครัว​เดียวกัน​หลินเคยบอกว่าเขาจะแต่งงานกับเธอหรอ? "เซี่ยชีหรั่นตัดบทส้งหลิงหลิงอย่างเย็นชา และสายตาก็ปะทะกับส้งหลิงหลิง

เธอไม่กลัวส้งหลิงหลิง เธอรู้ว่าคนอย่างพวกเขาชอบพูดเกี่ยวกับพื้นเพและฐานะในครอบครัว ตามหลักถ้าพูดขึ้นมา เธอก็ไม่ต่างกับส้งหลิงหลิงเท่าไหร่ เธอแค่ไม่ชอบใช้สถานะตัวเองมาพูดก็เท่านั้น

สายตาที่คมกริบของเซี่ยชีหรั่นมองดูตัวเอง ในใจของส้งหลิงหลิง ยังเต้นรัว

เธอมักจะลืมที่จะเตือนตัวเองเสมอว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ได้เป็นเซี่ยชีหรั่นอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่เด็กกำพร้าหรือสาวใช้ที่ถูกรังแก แม่ของเธอพอมองก็ยินดีต้อนรับเสนาธิการหลี่อย่างมาก ถ้าหากเธอตั้งใจที่จะเป่าหูจริงๆ... ถ้าคิดอย่างนี้แล้ว ผลที่ตามมาก็น่ากลัวจริงๆ　　

เธอหลบสายตาของเซี่ยชีหรั่น เสียงก็ต่ำลงมา เปลี่ยนไปอย่างว่องไว ทำให้คนไม่นับถือก็ไม่ได้

"ชีหรั่น ฉันรู้ว่าถ้าฉันเรียกเธอว่า น้องหรั่นอีก เธอคงจะรู้สึกว่าไม่จริงใจ แต่ฉันก็ยังอยากจะบอกความจริงกับเธอสักหน่อย ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กที่อยู่ในท้อง ฉันก็อยากจะอวยพรเธอกับเชินหลิงจริงๆ แต่เธอดูสิ ตอนนี้เขามีท่าทียังไงกับเธอ หากเขายังรักเธอ ฉันก็คงต้องดูแลลูกของฉันด้วยตัวคนเดียวก็ได้

ไม่รักอีกแล้วก็อย่าบังคับมัน ทำไมหล่ะ? ในฐานะผู้หญิงคนนึง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเคารพและรักตัวเองใช่มั้ย? แน่นอนฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่ว่าไม่รักและไม่เคารพตัวเอง แต่เธอรู้สึกว่าถ้าเธอรักใครสักคน เธอต้องเสียสละทุกอย่างเพื่อเขา ฉันเลื่อมใสการอุทิศตนเพื่อความรักของเธอ แต่ฉันยังต้องเตือนเธอว่าการอุทิศทุกอย่างไม่คุ้มค่า การอุทิศตนจนเหมือนคนตาบอดมีแต่ยิ่งทำร้ายผู้คนมากขึ้น อย่างเช่นเด็กในท้องของฉัน"

ส้งหลิงหลิง ดูแล้วเหมือนพูดอย่างจริงใจ เพียงแต่เซี่ยชีหรั่น ฟังอย่างสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก​ สิ่งที่เธอพูดเหล่านี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิด เพียงแต่เธอเห็นว่าส้งหลิงหลิง ตั้งใจชนกำแพงเพื่อเป็นการใส่ร้ายคนอื่น เธอก็รู้สึกว่าทุกสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นการเสแสร้ง เธอไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่ ดังนั้นเพื่อผู้ชายที่เธอรักเธอยืนหยัดว่าจะเป็นแม่ที่ดีของลูกเขา　　

เมื่อส้งหลิงหลิงเห็นว่าไม่ได้ทำให้เซี่ยชีหรั่นหวั่นไหว จึงวางมือไว้บนท้อง และพูดอย่างอ้อนวอนว่า"ชีหรั่น ฉันขอให้เธอปล่อยฉันไปเถิดนะ ให้ลูกของฉันมีครอบครัวที่สมบูรณ์​แบบ"

"เธอแสดงขนาดนี้มีประโยชน์​หรอ?" ไห่ลี่หมินถามส้งหลิงหลิงอย่างเยือกเย็น ค่อยๆขมวดคิ้วขึ้นมา

ส้งหลิงหลิงต้องการบีบน้ำตาในดวงตาของเธอออกมา ไม่รู้จะให้ไหลออกมาหรือเก็บกลั้นไว้ดี ทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ　

"มาแล้ว ทำไมไม่เข้าไปนั่งหล่ะ คุยกันที่นี่ไม่กลัวคนอื่นเอาไปนินทาหรอ? "เสียงที่เยือกเย็นของเย่เชินหลินดังขึ้นมา ผู้คนมองไปที่เขา เขาไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร แต่คำพูดของเขาก็คือปกป้องส้งหลิงหลิงอยู่

ที่นี่แทบจะวุ่นวายไปหมดแล้ว!

ไห่ลี่หมินไม่ได้มองเย่เชินหลิน เขาดูแค่เซี่ยชีหรั่น

เขาเคยให้โอกาสเย่เชินหลินแล้ว เดิมทีเขาสามารถจีบเซี่ยชีหรั่นได้ แต่เขากลับโทรนัดให้เย่เชินหลินกลับมาคืนดีกับเธอ

ในเมื่อเขาไม่ได้รักและทะนุถนอม​มันแล้ว ยังปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นอยู่ตำแหน่งที่อึดอัดขนาดนี้ ก็อย่ามาโทษที่เขาจะออกมื　

เขารู้ ถ้าหากเย่เชินหลินทำขนาดนี้ คือเพราะมีเหตุผล เขาไม่สนว่าเขามีเหตุผล​อะไร อย่างไรก็ตามเขารู้ เขาไม่ต้องการเห็นผู้หญิงที่เขาชอบไม่ได้รับความเป็นธรรม

"เซี่ยชีหรั่นตามผมมา!" ไห่ลี่หมินพูดอย่างแข็งขันคำเดียว​ และยื่นมือมาจับที่มือของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้งหนึ่ง

เขาตั้งใจจับมือเธอ เธอสามารถหลบได้ที่ไหนหล่ะ

จับมือของเซี่ยชีหรั่น ไห่ลี่หมินใช้แรงเล็กน้อย

"ปล่อยฉัน!" เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว อยากเหวี่ยงออกไป แต่กลับถูกไห่ลี่หมินจับแน่นมากขึ้น

"ไม่ปล่อย!"

สายตาของเย่เชินหลินจ้องมองที่มือของทั้งสองคนที่กำกันไว้แน่น มือของเขาค่อยๆสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างสบาย ๆ และไม่มีใครมองออกว่าเขาใช้แรงแค่ไหนที่ตึงเครียดกับตนเอง

"เซี่ยชีหรั่นคุณดูให้ชัดๆสิ ที่นี่มีที่สำหรับคุณ​มั้ย? เด็กในท้องเธอเป็นลูกของใคร?" ไห่ลี่หมินดึงเซี่ยชีหรั่น สักพักแต่เธอไม่ขยับเลย เขาขมวดคิ้วและถามเธอด้วยเสียงต่ำ

เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมองไห่ลี่หมิน

"ฉันเห็นชัดเจนแล้ว ไห่ลี่หมิน ได้โปรดปล่อยมือเถอะนะ ฉันรักเย่เชินหลิน ดังนั้นฉันจึงต้องการที่จะอยู่ และเป็นแม่ของลูกเขา นี่คือสิ่งที่ฉันเลือก เป็นการตัดสินใจของฉัน ขอบคุณสิ่งที่คุณพูดมาในวันนี้ ขอบคุณมาก ๆ ได้โปรดปล่อยเถอะ! "

" อ๊ะ ฉันบอกให้นะเซี่ยชีหรั่น ฉันยังมีชีวิตอยู่ที่ดี ทำไมลูกของฉันต้องให้เธอเป็นแม่ด้วย? ที่เธอพูดแบบนี้มันมากเกินไปแล้ว? หรือเธอคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของเสนาธิการหลี่ ดังนั้นเธอเลยรังแกคนอื่นและแย่งลูกของคนอื่นได้? ในที่สุดส้งหลิงหลิงก็ฉวยโอกาสพูดออกมา และถามเซี่ยชีหรั่น อย่างประชดประชัน

ไม่มีใครตอบเธอ เธอมองเย่เชินหลินอย่างหมดหนทางและพูดกับเขาว่า"เชินหลิน คุณคิดว่าเด็กควรจะอยู่กับพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเขาหรือเปล่า? วันนี้คุณก็ต่อหน้าคุณไห่ บอกให้เธอฟังชัดๆสักหน่อยสิ คุณจะให้ลูกตามฉัน หรือจะให้ตามคนที่ไม่มีสายเลือดเดียวกันอย่าง​เซี่ยชีหรั่นหล่ะ? 　　

เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน เธอหวังที่จะได้ยินเขาพูดมาสักคำว่าเขาต้องการให้เธอเซี่ยชีหรั่นเป็นคนเลี้ยงดูเด็ก

แต่เธอรู้ว่าเขาไม่พูดออกมาถึงขนาดนั้นหรอก

"เธอไม่ต้องขอให้เขาพูดอะไรในตอนนี้หรอก ฉันยินดีที่จะรอ ฉันเชื่อว่าฉันจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้น" เซี่ยชีหรั่นไม่รอให้เย่เชินหลินพูดคำที่ไร้เมตตาออกมา เธอเลยตอบส้งหลิงหลิงแทนเขา

เย่เชินหลินไม่พูด ถ้าหากเขาพูดอะไร เขาก็จะทำมัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถตอบคำพูดของส้งหลิงหลิงได้ในตอนนี้จริงๆ

เย่เชินหลินมองที่เธออย่างเย็นชา จากนั้นก็ยิ้มเยาะอีกครั้ง

"ผมไม่ต้องการที่จะเห็นคุณ เธอจะต้องหน้าด้านหน้าทนอยู่ที่นี่ต่อเหรอ?”

เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างเศร้าโศก​ แต่กลับพูดอย่างยืนหยัด "ใช่ ก็เพราะฉันรักคุณ ฉันก็จะอยู่ที่นี่อย่างไม่มีศักดิ์ศรี คุณยังมีอะไรที่ฟังแล้วแย่กว่านี้ไหม?"

ทุกคนนิ่งเงียบ สำหรับความมุ่งมั่นของเธอ ไห่ลี่หมินทำได้แค่ถอนหายใจ ถึงแม้จะมีโกรธบ้าง แต่กลับทำอะไรไม่ถูก

มือข้างหนึ่งของเขายังคงจับคอเสื้อของเย่เชินหลินอย่างแน่น มองตรงไปที่ดวงตาของเขา สายตาที่ดูเหมือนกำลังพูดว่า ไอ้เด็กบ้านี่ฉันก็จนปัญญา

เขาโกรธมากเมื่อเห็นเย่เชินหลินดูถูกเซี่ยชีหรั่นแบบนั้น อยากต่อยเย่เชินหลินจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นว่าเย่เชินหลินก็ต้องการให้เขาตี และต้องการให้เขาพาเซี่ยชีหรั่นไป ให้เขาปกป้องเธอ

เสียดายที่เซี่ยชีหรั่นดื้อรั้นแบบนั้น เขาไม่สามารถลักพาตัวเธอไปได้? งั้นก็ไม่มีประโยชน์​ เขาไม่สามารถรักษาเธอไว้ได้ตลอดชีวิต ยังไงเธอก็ยังจะกลับมาเสมอ

"ไม่ให้เยาะเย้ยเธออีก! ถ้านายยังทำแบบนี้กับเธอ ฉันจะไม่ให้อภัยนาย!" ไห่ลี่หมินกัดฟันพูด และต่อยไปที่หน้าของเขาอีกครั้ง หลังจากต่อยเสร็จเขาก็ดึงมือกลับทันที และหันหลังเดินจากไป

"หลินคุณเป็นอย่างไรบ้าง? พ่อบ้านรีบไปเรียกหมอมาสิ " เสียงของเซี่ยชีหรั่นเป็นกระวนกระวายมาก เธอยื่นมือออกไปแตะบาดแผลของเย่เชินหลิน แต่เขากลับหันหน้าหนีด้วยใบหน้าเย็นชา

"เพราะอะไรคุณยังดื้อที่จะอยู่ที่นี่? ถ้าคุณอยู่ที่นี่ คุณจะทำให้ครอบครัวผมวุ่นวาย ไม่ได้ฟังที่ไห่ลี่หมินพูดหรอ? "เขาขมวดคิ้วและถามเซี่ยชีหรั่น

เธอแค่มองเขาเงียบๆอย่างเจ็บใจ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรที่รู้สึกหมดหวังออกมา

ส้งหลิงหลิงตั้งแต่เริ่มก็ไม่กล้าเข้าไปข้างหน้าแล้ว เพราะกลัวว่าพวกเขาจะตีโดนท้องของเธอ ในตอนนี้เธอถึงจะเดินเข้ามา แล้วมือที่สั่นระริกของเธอนั้นไปหยิบกระดาษ​เช็ดหน้าจากมือของหลิวเสี่ยวเจียวมา เพื่อช่วยเย่เชินหลินเช็ดเลือด

เย่เชินหลินปฏิเสธเซี่ยชีหรั่น แต่กลับไม่ปฏิเสธเธอ ให้เธอเช็ดให้เขา

ในใจเซี่ยชีหรั่นจะรู้สึกดีกับฉากนี้ได้อย่างไร เธอไม่ไปดู สายตามองออกไปทางอื่น ก็เห็นรถของไห่ลี่หมินขับออกไปอย่างรวดเร็วพอดี

ความเร็วนั้นเร็วมาก แทบจะเป็นลูกศรแล้ว เซี่ยชีหรั่นเข้าใจที่เป็นแบบนี้เพราะ ไห่ลี่หมินโกรธ แต่ก็ไม่โทษที่เขาโกรธ เขามาหาเธอ ต่อยเย่เชินหลินเพื่อเธอ รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนเธอ แม้แต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มก็ไม่มีให้เขาเลย แน่นอนว่าเขาต้องเสียใจ