สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 595

ตอนที่595 สาวใช้ตัวแสบ 499

เธอเฝ้าดูไห่ลี่หมิน ที่ขับรถจากไป ในใจของเธอไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก

มีคนสุจริตใจที่จะรอเธออยู่อย่างนี้ ไม่ว่าเธอจะผ่านประสบการณ์แบบไหนมาไม่ว่าในใจเธอยังคงรักผู้ชายคนอื่นอย่างลึกซึ้ง เขายังคงยืนยันที่จะปกป้องเธอ เธอจะไม่ซาบซึ้งได้หรอ?

เสียดายความซาบซึ้งและความรัก สองเรื่องนี้ เธอทำได้แค่มองตามหลังไป​อย่างนี้ แต่ไม่มีวิธีทำให้เขาสมหวังตามที่ปรารถนาไว้

ไห่ลี่หมิน จริงๆแล้วฉันไม่มีอะไรดีเลย มันไม่คุ้มค่ากับความคิดถึงที่ไม่อาจลืมเลือนของคุณ ฉันรู้ว่าการที่ฉันยืนหยัดอยู่อย่างนี้ดูเหมือนคนโง่ไร้สาระ ยังทำให้คนรู้สึกต่ำตมมาก แต่ฉันก็ปล่อยมันไปไม่ได้

หันศีรษะกลับมา ส้งหลิงหลิงได้เช็ดคราบเลือดของเย่เชินหลินแล้ว "เชินหลินฉันคิดว่าไห่ลี่หมินบ้าไปแล้ว เขาชอบใครก็เป็นเรื่องของเขา คุณก็ไม่ได้ขวางเขาไปสักหน่อย ทำไมถึงต้องตีคุณด้วย!" ส้งหลิงหลิงดูเหมือนพูดอย่างเจ็บใจ แต่เย่เชินหลินกลับยิ้มมุมปากที่ได้รับบาดเจ็บ แล้วหัวเราะเบาๆ "ไม่เป็นไร ก็ไม่ได้เจ็บไร"

" ยังจะไม่เจ็บ ดูสิ มันทั้งช้ำทั้งม่วง เขายังเป็นเพื่อนของคุณ ทำไมถึงลงมือได้หล่ะ?"

คำพูดของส้งหลิงหลิงนั้นเป็นสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นอยากจะพูด เธอรู้ว่าไม่ว่าเธอจะพูดอะไรในเวลานี้ เย่เชินหลินจะไม่ตอบเธอดีๆแน่ ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเงียบ

เธอหันกลับมาเดินลงบันไดบ้านหลังใหญ่ด้วยความอาลัยอาวรณ์​และกังวล รถของไห่ลี่หมินวนกลับมาแล้ว และหยุดอยู่ข้างๆเธอพอดี

เขาเลื่อนกระจกลง จ้องมองที่เซี่ยชีหรั่น และพูดอย่างจริงจัง "เซี่ยชีหรั่นผมปล่อยวางเรื่องคุณไม่ได้ ขอเพียงคุณอยากจะทิ้ง อยากจะจากไป ผมจะไปรับคุณทุกเมื่อ!"

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่สบายใจสำหรับทุกสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นคำพูดของไห่ลี่หมินทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจมากขึ้นน้ำตาไหลมารวมกัน แต่กลั้นไว้ไม่ให้ไหลลงมา

คุณไม่มีอะไรจะต้องร้องไห้ เซี่ยชีหรั่น คุณอยู่ต่อก็จะรู้ว่าพวกเขาทำไมรักกันมากแบบนี้ นี่เป็นสิ่งที่คุณเลือกเอง เลือกแล้วก็ไม่ควรเจ็บแค้น ไม่มีใครบังคับให้คุณอยู่ถูกไหม?

เธอก็อยากเตือนให้ไห่ลี่หมินคิดได้ แต่คำพูดพวกนั้นเธอพูดหลายรอบแล้ว ถ้ามันมีประโยชน์ก็คงจะมีนานแล้ว

คำที่ไร้ประโยชน์ พูดอีกก็เป็นเศษเหลือ

เธอแค่ยิ้มเล็กๆและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ขอบคุณ!" จากนั้นเธอก็เดินหน้าต่อไป ไม่มองไห่ลี่หมิน และก็ไม่มองเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงด้วย

บนโลกมีถนนนับพัน เธอเลือกเส้นทางที่ยากที่สุด ไม่มีใครรู้ยังต้องใช้เวลานานแค่ไหนที่จะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ เธอได้ค้นพบว่าต้องใช้ความกล้าที่จะคงอยู่ต่อในหนึ่งวัน

สายตาเย่เชินหลินมองไปที่เธอจากไปอย่างเงียบเหงาเดียวดาย เธอตัวเล็กมาก บอบบางจนจะตายได้เขายังทำให้เธอได้รับความทุกข์​จากเขาไปเท่าไหร่?

คุณหมอมาเยี่ยมจะมาทายาให้เย่เชินหลิน ถูกเขาไล่ออกจากบ้านด้วยสีหน้าที่เย็นชา

เขาส่งรอยยิ้มให้ส้งหลิงหลิงอย่างไม่เต็มใจ​ และกลับไปห้องหนังสือของเขา

ไห่ลี่หมินยังมีความปรารถนาของตัวเขาเองในการเดินทางครั้งนี้ และความกดดันของประธานจง ช่วงนี้ประธานจงได้ให้เขาไปเรียนที่สถาบันพรรคคอมมิวนิสต์ไม่ให้เขากลับไปที่เมืองหลินเจียง เขารู้ว่าเขาต้องการให้เขายอมจำนน มิฉะนั้นต่อไปเขาอย่าคิดที่จะมาเป็นกรรมการบริหารหลินเจียงเป็นทางการอย่างราบรื่นได้

ถึงแม้เขาจะชอบเซี่ยชีหรั่น ในฐานะที่เป็นผู้ลูกผู้ชายกลับเกลียดความรู้สึกที่ถูกคนช่วยเหลือ

ตำแหน่งตระกูลไห่ถึงยังไงก็สู้เมื่อก่อนไม่ได้ คุณปู่และคุณพ่อของเขาก็ลาออกแล้ว ในเวลาที่คับขันก็อาศัยความผูกพันนี้ได้ แต่เขาไม่อยากใช้ แต่ไหนแต่ไรเขาก็คิดแต่อยากใช้ความขยันของตัวเอง  ใช้ความสามารถเพื่อบรรลุเป้าหมาย เช่นเดียวกับเย่เห้าหรันที่เขานับถือมาก

ระยะนี้ตั้งแต่เขารู้ว่าตัวเองมีผลประโยชน์ต่อคนอื่นมากขึ้น ถึงรู้สึกได้ถึงการไม่เป็นตัวของตัวเอง

เขาเห็นได้ชัดว่าเขายังอ่อนอยู่บ้าง ก็คือกับเย่เชินหลินพวกเขาสองคนร่วมมือกัน ต้องการสู้กับจงหวีฉวน นั่นก็ไม่ใช่ว่าวันสองวันจะเสร็จสมบูรณ์ได้ เขาขับรถไปตลอดทางด้วยสีหน้าที่สงบ และกลับไปที่บ้านของประธานจง เพื่อไปอธิบายสถานการณ์ในห้องหนังสือของเขา

ถ้าหากเขาพาเซี่ยชีหรั่นออกมา เขาก็จะตรงกลับบ้านเลย ทำไมยังต้องมาหาเขาที่นี่? ดังนั้นพอเขาเข้าประตู จงหวีฉวนก็รู้ว่าเขาพ่ายแพ้แล้ว

ไม่ได้เรื่อง! แม้แต่ผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้ ดูแล้วชีวิตนี้นายคงไล่ตามเย่เชินหลินไม่ทัน เขาสามารถใช้แรงในช่วงที่สำคัญได้ แต่นายก็ไม่ได้! จงหวีฉวนพึมพำอย่างไม่พอใจ

"ท่านประธาน ชีหรั่นยังคงชอบเชินหลิน ผมคิดว่าไม่มีใครทำให้เธอหวั่นไหวได้" ไห่ลี่หมินพูดกับจงหวีฉวน ความหมายชัดเจนแล้วว่า เขาต้องการกลับไปที่เมืองหลินเจียง เขาพยายามอย่างเต็มที่แล้ว

จงหวีฉวนทำสีหน้าไม่พอใจ ตบโต๊ะ และพูดอย่าโมโหว่า "เด็กโง่คนนี้ ทำไม่ศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจของตัวเองสักนิดก็ไม่มี? นายไม่ต้องรีบ ฉันบอกแล้วจะช่วยให้พวกนายสมหวังได้ก็คือช่วยให้พวกนายสมหวัง ธุระที่หลินเจียงฝั่งนั้นฉันเตรียมคนที่ช่วยนายแล้ว นายอยู่ทำงานที่นี่ก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบกลับไปหรอก ฉันจะคิดหาวิธีอีกครั้ง นายรอก่อน