สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 601

ตอนที่ 601 สาวใช้ตัวแสบ 505

โม่เสี่ยวหนงยังคงใช้มือถือเล่นอินเทอร์เน็ต แชท เล่นเกม ยุ่งจนมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ

เซี่ยชีหรั่นก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมา แต่แค่เปิดดูภาพของเธอกับเย่เชินหลิน ทุกภาพที่เธอเห็นในเวลานี้ รู้สึกมีความสุขมาก แต่ก็น่าเศร้ามากเหมือนกัน ถ้ารู้ว่าจะมีวันที่แม้แต่มองหน้าก็ยังลำบาก ในตอนนั้นก็คงจะรักษาทุกวินาทีใช่ไหม?

เซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์นอนไปด้วย ตื่นมาก็เป็นช่วงที่มืดมนที่สุดในหนึ่งวัน

เธอฟังเสียงลมหายใจโม่เสี่ยวหนง รู้ว่าเธอหลับแล้ว เธอคิด บางทีในขณะนี้เย่เชินหลินจะตื่นมา อาจจะตื่น หรืออาจจะไม่ก็ได้ แต่ว่าเธออย่าคิดจะหลับอีกเลย

ด้วยความหวังเสี้ยวหนึ่งที่อยากเจอเขา เธอลุกขึ้นจากเตียง ออกจากห้องไป

ที่ให้เธอคาดไม่ถึงคือ เธอออกมาจากห้อง เพิ่งเดินไม่ไกล ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆจากข้างหลัง หันกลับไปมอง เป็นสองคนนั้นที่เย่เชินหลินส่งมาเดินตามหลังเธอห่างๆ

เธอรู้ว่าสองคนนั้นไม่ได้มาจับตามองเธอ แต่คือมาปกป้องเธอ

เธอตื่นมา ทำให้พวกเธอก็หลับไม่สบายไปด้วย เธอรู้สึกผิดมาก ในขณะที่จะหันตัวเดินกลับไป ก็เห็นฝั่งต้นไลแลคทางนั้น มีเงาร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ยืนตรงนั้นไม่ขยับเลย กำลังมองมาทางเธอ

เย่เชินหลิน!

หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเต้นรัวๆ เหมือนกับสาววัยรุ่นที่เจอคนที่แอบชอบครั้งแรกเต้นไม่หยุด

เธอรู้ว่าครั้งนี้ เขาจะไม่เย็นชาใส่เธออีก เธอคิดถึงเขา คิดถึงจริงๆ ทุกวินาที แม้ว่าระยะเวลาที่ห่างจากพวกเขากอดกัน ไม่ถึงครึ่งวัน เธอก็รู้สึกราวกับเวลาผ่านไปนานมาก

เธอเดินไปทางเย่เชินหลิน ตั้งแต่ที่เธอออกจากห้อง เขาก็เห็นเธอแล้ว

เขาหวังว่าเธอจะหลับสบายใจอย่างสนิทสักคืน แต่ใจเขาก็รู้ เธอคงจะเหมือนเขา ที่ไม่สามารถหลับสนิทได้แน่นอน

เย่เชินหลินไม่ได้ขยับตัว ยืนอยู่ตรงนั้น มองดูเธอวิ่งมาทางเขา ทุกก้าวของเธอราวกับเหยียบบนใจเขา ทำให้เขารู้สึกหน่วงๆ แต่ก็มีความสุขมาก

จริงๆพวกเขาสามารถคบหากันอย่างเปิดเผย แต่เพื่อความปลอดภัยของเธอ ตอนนี้ก็ทำได้เพียงเท่านี้

เซี่ยชีหรั่นอยู่ในอารมณ์เดียวกับเขา ทุกครั้งที่เข้าใกล้เขาก้าวหนึ่ง ก็รู้สึกอยู่ใกล้ความสุขมากขึ้นก้าวหนึ่ง

บอดี้การ์ดหญิงสองคนนั้นตามมาสักพัก ก็เห็นว่าเธอวิ่งไปทางเย่เชินหลิน ทั้งสองก็สบตากัน แล้วหันตัวเดินกลับห้องไป หลินต้าฮุยได้บอกไว้ว่า ถ้าหากเย่เชินหลินอยู่กับเซี่ยชีหรั่น ไม่จำเป็นปกป้องอย่างใกล้ชิด ความหมายชัดเจนมาก คือจะสร้างโอกาสให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ห้ามกระทบเด็ดขาด

เดินไปทางที่ห่างจากเย่เชินหลินอีกสองก้าว เซี่ยชีหรั่นหยุดฝีเท้า ใจของเธอเต้นดังมาก เหมือนว่าในเวลาเที่ยงคืนนี้ ฟังในความเงียบก็ดังได้ชัดเจนมาก

เย่เชินหลินก้าวขึ้นมา กอดหญิงสาวของเขาทันที

เขาไม่อยากพูดอะไร ไม่มีวิธีไหนมาอธิบายความผิดที่เขามีต่อเธอให้รู้เรื่อง

ทั้งสองกอดกันตั้งนาน เย่เชินหลินก็จูบบนปากเธอ

เซี่ยชีหรั่นโหยหาจูบของเขา เธอพยายามเงยหน้า เพื่อรับมือกับจูบเขา ยื่นมือไปโอบรอบเอวเขา จูบของพวกเขานั้นใส่ใจลึกซึ้ง การเสียดสีของลิ้นและริมฝีปากกลายเป็นดูดกลืน

ลมหายใจของทั้งสองเริ่มเร็วขึ้น มือใหญ่ของเขาลูบบนหลังเธออย่างอดไม่ได้

เขาคิดถึงเธอ อยากจะทำเรื่องที่ใกล้ชิดที่สุดกับเธอ ในใจเธอก็อยากเหมือนกัน แนบชิดกับร่างกายของเขา หน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงระเรื่อ

“ที่รัก ผมคิดถึงคุณ!”จูบปากเธอเสร็จ เขาก็ไล่มาที่หูเธออย่างเร่าร้อน ไซร้ระหว่างหูของเธอ แล้วพูดข้างหูเธอเบาๆ

ใจของเซี่ยชีหรั่นเต้นเร็วขึ้น และไม่เป็นจังหวะ

“คิดถึงผมไหม?”เขากุมใบหน้าเล็กของเธอ มองตาคู่นั้นท่ามกลางแสงไฟข้างถนนแล้วถาม

แววตาของเธอมีแสงไฟของความปรารถนาอยู่เหมือนกัน ไม่ต้องพูด เขาก็รู้ว่าเธอคิดแบบนั้น นี่เป็นปฏิกิริยาปกติ ความต้องการของคู่รักกัน

ถ้าหากพวกเขาไม่เคยมีสัมผัสที่ใกล้ชิดแบบนั้น บางทีในตอนนี้อาจจะไม่ได้รู้สึกอ้างว้างแบบนี้

ในใจของพวกเขาต่างรู้ ว่าพวกเขาต้องการสัมผัสร่างกาย เพราะเวลาที่ร่างกายสัมผัสกัน เป็นช่วงเวลาใกล้ชิดที่สุดของทั้งสอง ระหว่างพวกเขาไม่มีการกำหนดขอบเขต มีแต่เข้าหากัน และรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย

ดังนั้นเขาอยาก เธอก็อยาก

“คิดถึงไหม?”เขาถามอีก เซี่ยชีหรั่นกัดปาก ตอบเสียงเบา “อืม”

โอ้!

ใจของเย่เชินหลินเต้นแรง ปัดโธ่เอ๊ย เขาอยากจะเอาเธอตรงนี้ใจจะขาด ปลอบโยนร่างกาย และใจของเธอ

จูบของเขาหนักหน่วงขึ้นปากที่อ่อนนุ่มของกำลังจะถูกเขาดูดกลืน จูบครั้งนี้เอาแต่ใจกว่า และหนักกว่าเดิม

“ปมอยากเอาคุณ!”เขาดึงเธอมาที่ขาของเขา ก้มหน้ามองเธอ พูดเสียงแหบ

“เชินหลิน กลีบมาเช้าหน่อยนะ ฉันและลูกจะคิดถึงนายนะ”ส้งหลิงหลิงพูดเสียงอ่อน เย่เชินหลินก็แค่ยิ้มอ่อนๆ รอยยิ้มนั้นไม่ได้ออกมาจากใจ

ออกมาจากห้องนอนกว้างนั้น เขาก็ทำหน้าเย็นชา

โม่เสี่ยวหนง หลิวเสี่ยวเจียวทั้งสี่คนรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เย่เชินหลินพูดย้ำกับพวกเธอสี่คนอย่างพิเศษว่า “วันนี้ผมไม่อยู่บ้าน พวกคุณดูแลคุณส้งต้องตั้งใจนะ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ก็ไหลไปตามเธอ อย่าไปขัดใจเธอแล้วกระทบถูกอารมณ์ของเธอและลูก เข้าใจไหม?”

ท่าทีของเขาเข้มงวดและเย็นชา ท่าทีเป็นคิงโดยธรรมชาติ ในเวลาที่พูดแบบนี้ก็ดูตกใจอย่างธรรมดา

ทั้งสี่คนตอบพร้อมกัน “ค่ะ คุณเย่!”

ไม่มีใครรู้เลยว่าประโยคที่เขาพูดนี้หมายความว่าอะไร รวมทั้งส้งหลิงหลิงที่อยู่ในห้องนอน

หลังจากที่เขาไป ส้งหลิงหลิงก็ลุกจากที่นอน คิดว่าเย่เชินหลินไม่อยู่บ้าน เป็นโอกาสที่ดี

โม่เสี่ยวหนงอยากจะให้เธอแท้งมาตลอดไม่ใช่เหรอ?

เธอลูบท้อง พูดเบาๆกับลูกว่า “ลูกจ๋า แม้ว่าพวกเราจะกลับมาบ้านพ่อแล้ว แต่สงครามยังไม่หยุด พวกเราต้องพยายามอีกต่อไป หนูต้องเข้มแข็งไปเรื่อยๆนะ ช่วยแม่อีกครับนะคะ!”

หลังจากที่เธอตื่นเรียกไปทางประตูเสียงหนึ่ง “โม่เสี่ยวหนง เธออยู่ข้างนอกไหม?เข้ามาช่วยหน่อยสิ”

เย่เชินหลินไม่อยู่บ้าน ในใจโม่เสี่ยวหนงก็คิด ก็ดี เขาไม่อยู่บ้านถึงจะทำได้

ในขณะนี้ส้งหลิงหลิงก็ยังเรียกแค่เธอ ในใจเธอก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ รู้สึกว่าส้งหลิงหลิงคงไม่ค่อยระแวงเธอ

เธอบิดประตูเข้าไป เดินไปข้างส้งหลิงหลิงในที่ไม่ไกลก็หยุด ถามอย่างเคารพ “คุณส้ง มีอะไรเหรอคะ?”

เธอก็ไม่ได้โง่ จะเสียแรงไปเปล่าประโยชน์ ไม่ได้ ห้ามให้ส้งหลิงหลิงมีโอกาสมาใส่ร้ายเธอเด็ดขาด

ดังนั้นตอนที่เธอเข้าห้องก็เปิดประตูไว้ หยุดห่างจากส้งหลิงหลิง เธอกลัวว่าถ้าใกล้กับส้งหลิงหลิงไปจะกระโจนเข้าหาเธอ แล้วบอกว่าเธอเป็นคนผลัก ส้งหลิงหลิงก็ร้ายกาจเหมือนกัน เธอรู้

“เธอช่วยฉันไปเอาชุดนอนหน่อย ปิดประตูด้วย”ส้งหลิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ค่ะ คุณส้ง!”โม่เสี่ยวหนงพูดเสร็จ ก็ไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วเอาชุดนอน แต่ไม่ได้ไปปิดประตู กลับเดินเข้ามาเอาชุดนอนวางที่เตียง แล้วพูดว่า “คุณเปลี่ยนเลยค่ะ เดี๋ยวฉันออกไป ฉันอยู่ตรงนี้ไม่สะดวก กลัวว่าคุณจะอาย อีกอย่าง ท้องที่ล้ำค่าของคุณนั้น ฉันดูแลคนเดียวในนี้ ก็น่ากลัวอยู่หน่อยๆ”

ส้งหลิงหลิงคิดไม่ถึงว่าโม้เสี่ยวหนงก็ไม่ได้โง่เหมือนที่เธอคิด เธออยากจะหาโอกาสล้มสักหน่อย ถึงตอนนั้นก็ใส่ร้ายให้โม่เสี่ยวหนงกับเซี่ยชีหรั่นว่าทั้งสองคนวางแผนทำร้ายเธอ