สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 625

ตอนที่ 625 สาวใช้ตัวแสบ 529

มีกลิ่นหอมจางๆจากในถุงช้อปปิ้งซึ่งเป็นกลิ่นหอมสบายมาก

“นี่มันอะไรเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถาม

“มันคือไม้กฤษณาที่คุณเย่สั่งให้เตรียมไว้ให้คุณ กลิ่นหอมดีมากเลยใช่ไหม ผมเกือบจะหลับหลังจากได้กลิ่นมันในรถแน่ะ” ไห่ลี่หมินพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

เขาเดินเข้าไปวางกระถางธูปและวางไม้กฤษณาบนโต๊ะของโรงแรม

เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เขาอย่างซึ้งใจและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ถ้าเกรงใจเกินไปก็จะทำให้เขาเจ็บปวดอย่างแน่นอน หลังจากคิดเรื่องนี้เธอก็กระซิบและพูดด้วยความจริงใจว่า "ขอบคุณ ดูสิคุณไม่ได้นอนเลยตลอดเที่ยงเพราะต้องไปซื้อของให้ฉัน"

ไห่ลี่หมินกางมือออกอย่างไม่แยแสและกล่าวว่า "ผู้ชายงีบตอนเที่ยง มีเพียงเย่เชินหลินที่ร่างกายอ่อนแอเท่านั้นถึงต้องงีบ"

เขาอาจจะเคยล้อเล่นกับเย่เชินหลินแบบนี้ เขาบอกว่าเขาร่างกายอ่อนแอมันอาจไม่มีความหมายแฝงอื่นใด แต่ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็แดงขึ้นมาทันที

ไห่ลี่หมินครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ รู้สึกว่าสิ่งที่พูดนั้นอาจมีนัยยะอื่นวำหรับเธอ เขาจึงรู้สึกอายขึ้นมา รีบเอ่ยว่า "ไปกันเถอะ ไปรับแสงแดดกัน จริงๆแล้วผมพาผู้หญิงสวยมาถึงไหหลำแล้ว จะไปพูดถึงผู้ชายคนอื่นทำไมกัน"

เกือบทั้งบ่ายที่ใช้เวลาอยู่ที่ชายหาด ไห่ลี่หมินรู้ว่านิสัยของเซี่ยชีหรั่นไม่ชอบทำกิจกรรมที่มีเสียงดัง เขาจึงพาเธอไปเดินเล่นที่ชายหาด

ทรายนุ่มละเอียดเมื่อสัมผัสลงบนเท้าของเธอ นุ่มและลื่น ก่อนที่เธอจะรู้ตัวหัวใจของเซี่ยชีหรั่นดูเหมือนจะสัมผัสได้ด้วยพลังอันอ่อนโยน เธอค่อยๆลืมความกังวลบางอย่างไป

ไห่ลี่หมินเดินตามเธอไปอย่างอ่อนโยน เธอไม่พูดแต่เขาไม่รำคาญสักนิด แค่เดินตามไปอย่างเงียบๆ

บางครั้งเขาจะนั่งลงและดูเธอเดินคนเดียว

บางทีอาจเพราะเดินเป็นเวลานานและใช้พลังงานมากเกินไป เซี่ยชีหรั่นจึงกินอาหารเย็นมากกว่าปกติ

เมื่อกำลังจะเข้านอนไห่ลี่หมินมาช่วยเซี่ยชีหรั่นจุดไม้กฤษณา แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไรกับเขามากนัก ยังไงก็เป็นเวลากลางคืนแล้วและพวกเขาอยู่ห้องเดียวกันก็ไม่ดี

ไห่ลี่หมินเองก็รู้จุดนี้ดี เขารีบออกไปหลังจากจุดไฟที่เทียนแล้ว

"พักผ่อนนะครับ เขาหวังว่าคุณจะนอนหลับได้จนถึงเช้า" เมื่อเขาเดินไปที่ประตู คำพูดของไห่ลี่หมินก็ดังขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจในใจอีกครั้ง หวังว่าจะได้เห็นเขาพบผู้หญิงที่รักเขาเร็วๆนี้

ประมาณสี่ทุ่มโทรศัพท์มือถือของเซี่ยชีหรั่นดังขึ้น เสียงเรียกเข้าพิเศษที่เป็นของเย่เชินหลิน เธอหยิบมันขึ้นมาทันที

กลัวว่าเขาจะเป็นห่วงเธอและยังคงอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นเธอจึงพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง แต่ยิ่งใครบางคนก็ยิ่งอิจฉาและอึดอัดมากขึ้น รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้มีความสุขกับไห่ลี่หมินเหลือเกิน

ตอนนี้เขาอยากบินไปหาเธอจริงๆ กอดเธอไว้แน่นๆ และห้ามไม่ให้ไห่ลี่หมินเห็นเธออีก น่าเสียดายที่เขายังเป็น"คนเจ็บ" และไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

"หลิน คุณไม่สะดวกจะคุยกับฉันใช่มั้ยคะ ฉันก็อยากฟังคุณเหมือนกัน ฉันคิดถึงคุณ" เสียงทุ้มนุ่มของเธอกระแทกใจเขา โทรศัพท์ถูกเขากำแน่นโดยไม่รู้ตัว

"ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่บอกว่าคิดถึงฉัน ฉันก็รู้ว่าคุณคิดถึงฉัน ฉันรู้สึกได้"

จากนั้นจิตใจของเย่เชินหลินก็นึกถึงเพลงที่เธอร้องในเช้าวันนั้น ฝูงชนแน่นขนัดฉันยังสัมผัสได้ถึงเธอ... เขายังรู้สึกได้ถึงความคิดถึงของเธอ

ในที่สุดก็วางสาย ข้อความของเย่เชินหลินก็มาถึงในไม่ช้า มีเพียงสามคำ: ผมคิดถึงคุณ

เซี่ยชีหรั่นอ่านคำสามคำนี้กี่ครั้งจนกระทั่งน้ำตาคลอเบ้าและไหลลงเงียบๆ

ไห่ลี่หมินอยู่อีกห้องหนึ่ง มีคนโทรมารายงานเขา หลังจากวางโทรศัพท์เขาก็ครุ่นคิดสักพักและโทรหาจงหยุนซาง