สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 8

ตอนที่ 8 สาวใช้ธรรมดาทั่วๆไป

ใช้โอกาสที่เย่เชินหลินพูดคำนั้นออกมา ไห่ลี่หมินหันมาสื่อสารทางสายตากับเธอครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสทันที แล้วหลีกเลี่ยงหัวข้อบทสนทนาที่ทำให้เซี่ยชีหรั่นอึดอัดใจ

“ฉันคิดว่าเฉินผีป่าชามนี้ต้มได้รสชาติไม่เลวเลย “ เขาเอ่ยจบ ก็เอียงคอถามเซี่ยชีหรั่นออกไป “ขอรบกวนให้ช่วยเสิร์ฟให้ฉันอีกนิดได้หรือเปล่า?”

ทุกสายตาที่ปะทะกันระหว่างเขาและเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินล้วนมองได้อย่างชัดเจน บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มตามมารยาทอย่างที่เจ้าของบ้านต้องมีมาตั้งแต่ต้น มองดูนิ่งสงบมาก

ฟางลี่น่าคิดว่าสายตาที่เซี่ยชีหรั่นมองไห่ลี่หมินมันไม่ถูกต้อง เป็นใครก็คิดอยากจะล่อลวงเขาไปเสียหมด

คุณชายใหญ่ก็จะรู้สึกไม่พอใจที่หล่อนจู่โจมเกินไป ถ้าคุณชายใหญ่พบว่าหล่อนพยายามจะยั่วยวนแขก ถ้าเป็นอย่างนั้นหล่อนก็ต้องโดนไล่ออกใช่หรือเปล่า?

คิดมาจนถึงตรงนี้ เธอเพิ่งมองเซี่ยชีหรั่นตอนที่เติมอาหารชามเล็กๆให้ไห่ลี่หมินเสร็จแล้วยกออกไปแล้ว เธอก็ยืดเท้าออกไปดักขาของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้

เซี่ยชีหรั่นแต่เดิมก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพียงเธอประคองชามอาหารแล้วเดินเข้าไปก็กลับล้มลงไปบนร่างของไห่ลี่หมิน....

มือไวของเย่เชินหลินคว้าเอาไว้ได้ทัน เพียงสองวิต่อมาเขาก็ดึงกลับไป

ไห่ลี่หมินก็ทำไม่ต่างจากเขา ได้ยื่นมือออกไปคว้าอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน

ก็เป็นแบบนี้ แต่ไม่มีใครยั้งเซี่ยชีหรั่นไว้ได้สักคน มือว่างของเธอก็คว้าโต๊ะตามสัญชาตญาณ อาหารในมือรวมถึงน้ำซุปก็หกเลอะทั่วทั้งเสื้อสีฟ้าของไห่ลี่หมิน

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ !” เซี่ยชีหรั่นรีบเอ่ยขอโทษอย่างทันที แล้วรีบหยิบทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะออกมาแล้วยื่นให้เขาอย่างรวดเร็ว

ตำแหน่งที่อาหารหกลงไปมันไม่เหมาะให้เธอใช้มือลงไปเช็ดให้เลย จึงทำได้เพียงรบกวนให้เขาเช็ดด้วยตัวเอง

ไห่ลี่หมินพูดบอกไม่เป็นไรไปพลาง รับทิชชู่ที่เธอส่งมาให้ไปพลางจนเช็ดไปได้สองรอบจนเรียบร้อย

เย่เชินหลินยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เพียงเอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆ “เธอเป็นสาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ อาจจะซุ่มซ่ามไปบ้าง เซี่ยชีหรั่น เธอพาคุณไห่ไปเปลี่ยนชุดสะอาดชุดใหม่ที่ห้องเก็บเสื้อผ้าสำหรับแขกด้วย

ความสูงของไห่ลี่หมินและเย่เชินหลินต่างกันไม่เยอะ เพียงแต่ร่างกายของเขาไม่กำยำเท่าเย่เชินหลิน ส่วนในเรื่องไซส์เสื้อ เขายังคงพอใส่เสื้อของเย่เชินหลินได้

“คุณไห่ ขอโทษจริงๆนะคะ! เชิญตามฉันมาค่ะ” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยออกมาอย่างสุภาพ

“โอเค”

หลังจากที่ไห่ลี่หมินตอบรับไปหนึ่งคำ แล้วเดินตามเซี่ยชีหรั่นออกนอกศาลาไป ตรงไปยังตึกหลัก

ท่านพ่อบ้านรีบสาวเท้าเข้ามาด้านหน้าเย่เชินหลินแล้วถามเสียงเบาออกมา “คุณเย่ คุณคิดว่าผมควรตามไปดูแลอีกคนด้วยหรือเปล่า?”

“ไม่ต้อง”

ในเมื่อทั้งสองคนอยากหาโอกาสที่จะได้คุยกันตามลำพัง เขาจะไม่ปล่อยพวกเขาไปได้ยังไง ปล่อยให้พวกเขาไปตามสบายเลย