สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 96

ตอนที่96ปล่อยฉันไปเถอะ4

พูดอีกเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ใช่คนโง่อยู่ที่นี่ต่อไปมีความเป็นไปได้ที่เย่เชินหลินจะเอาทำเป็นเมียเป็นภรรยาไม่ได้เป็นได้แค่เมียน้อยสามก็ยังดีคลอดลูกหนึ่งคนก็มีที่ยืนแล้ว

มีเธออยู่ที่นี่ไม่แน่เวลาผ่านไปเย่เชินหลินอาจหลงรักเธอก็ได้

โม่เสี่ยวหนงแกล้งนอนหลับอยู่เซี่ยชีหรั่นย่องเบาออกประตูเธอก็ไม่ได้เคลื่อนไหว

เซี่ยชีหรั่นจำได้ว่าหลิวเสิ้งเคยพูดมีเรื่องอะไรให้ไปคฤหาสน์หลังบ้านเคาะสองสามทีที่หน้าต่างห้องเก็บเสื้อผ้าเขาจะออกมา

เธอเดินวนคฤหาสน์แล้วครึ่งรอบเดินถึงสถานที่ที่เขาบอกเคาะที่หน้าต่างสองสามทีไม่นานหลิวเสิ้งเข้ามาที่ห้องเก็บเสื้อผ้าเปิดหน้าต่างถามเธอเสียงเบาๆ“มีเรื่องอะไร”

“อีกสิบห้านาทีให้หลังคุณมาตรงที่ที่ไม่มีกล้องวงจรปิดข้างบ่อเหรินกงฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

“ได้”หลิวเสิ้งรับปากจบรีบปิดหน้าต่าง

เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ในมุมอับกล้องส่องไม่ถึงเห็นรอยเท้าหลิวเสิ้งเดินจ้ำอ้าวมาทางบ่อเหรินกงเธอวกกลับไปที่คฤหาสน์

เซี่ยชีหรั่นรักความสะอาดถึงแม้อยู่ในบ้านช่วงบ่ายกับช่วงเช้าจะไม่ใส่เสื้อผ้าซ้ำกัน

เซี่ยชีหรั่นใช้ช่วงเวลาที่เรียกหลิวเสิ้งตรงกับในเวลาที่เธอนำเสื้อผ้าไปให้เซี่ยชีหรั่นในตอนบ่ายเป็นปกติเธอเข้าไปห้องเก็บเสื้อผ้าอย่างองอาจเปิดลิ้นชักชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

ในลิ้นชักมีกรรไกรอุปกรณ์เย็บปักถักร้อยเพื่อป้องกันเวลาเสื้อผ้ามีปัญหาสามารถเอามาซ่อมเล็กน้อยพอใช้ได้

เซี่ยชีหรั่นเคยเห็นคนที่เปลี่ยนเวรกับหลิวเสิ้งนำกรรไกรออกมาตัดผมด้ายจากด้านในจึงพอจำได้เธอเร่งมือหยิบกรรไกรขึ้นมายืนด้านหน้าเสื้อผ้าของเย่เชินหลินหาเสื้อผ้าที่เขาชอบมากที่สุดสองสามชิ้นยืนอยู่ในที่ลับตาตัดออกเป็นรูโหว่สองสามอัน

เซี่ยชีหรั่นเอากรรไกรใส่เก็บไว้ที่เดิมหยิบเสื้อทีเชิ้ตหนึ่งชิ้นและกางเกงหนึ่งชิ้นเสื้อยืดด้านหน้าไม่มีอะไรผิดปกติตัดด้านข้างออกหนึ่งรูตัดบริเวณเป้ากางเกงออกหนึ่งส่วน

เธอทำอย่างรวดเร็วในเวลาที่หยิบเสื้อและกางเกงออกจากห้องเก็บเสื้อผ้าหลิวเสิ้งยังไม่กลับมา

เซี่ยชีหรั่นเคาะประตูห้องเย่เชินหลินเขาเพิ่งตื่นนอนตอนบ่าย

“คุณเย่เสื้อผ้าของท่านค่ะ”เธอส่งเสื้อผ้าด้วยสองมือมอบให้กับเขา

เย่เชินหลินไม่พูดอะไรรับเสื้อผ้ามาเขาถอดชุดนอนที่ใส่อยู่บ้านตอนบ่ายออกต่อหน้าเธอ

เซี่ยชีหรั่นหันหน้าอายจนหน้าแดงไม่กล้ามองไปทางร่างกายของเขา

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าไปก้มหน้าไปมองที่หน้าเล็กๆของเธอถามเธออย่างหยอกล้อ“ไม่กล้ามอง”

“ไม่ไม่ใช่ท่านเปลี่ยนเถอะฉันออกไปแล้ว”

เธอเพิ่งหันหลังกลับได้ยินเสียงเย่เชินหลินพูดว่า“รอเดี๋ยวทำไมเสื้อผ้าขาดชำรุด”