สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 101

ตอนที่ 101 เอาขยะไปทิ้ง

เผยลี่เชินหรี่ตาเล็กน้อย แน่ใจว่าตัวเองมองไม่ผิด คุณแม่ไป๋ลากเผยอี้เข้าไปคุย แต่ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ข้างๆ

ใจเขาเหมือนถูกบีบอัดจนแน่นพูดอะไรไม่ออก เขารู้ว่าไป๋เสว่เอ๋อร์และเผยอี้เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมาก่อน แต่พวกเขาแยกทางกันนานแล้ว แต่ทำไมช่วงนี้ถึงได้ดูติดต่อกันบ่อยจัง

ในสำนักงานเขาเห็นพวกเขาสองคนสนิทสนมกัน วันนี้เขาก็เห็นกับตาตัวเองว่าเผยอี้ไปบ้านของไป๋เสว่เอ๋อร์ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ขอตัวกลับบ้านก่อน แต่กลับไม่บอกเขาว่าที่กลับเร็วเพราะไปพบเผยอี้

ดีที่เขาไปหาเพื่อนที่สตูดิโอเพื่อเลือกชุดให้เธอเป็นของขวัญ คิดไม่ถึงว่าจะเห็นฉากนี้

มือของเผยลี่เชินที่กำมือถืออยู่ก็กำมือถือแน่นกว่าเดิม จากนั้นก็มองไปที่อื่นและสั่งเจิงหง “กลับรถ”

เจิงหงมองออกว่าอารมณ์ของเผยลี่เชินแปรปรวนอย่างหนัก ไม่กล้าถามอะไรมาก รีบขับรถอย่างรวดเร็ว

ที่หน้าประตูบ้าน คุณแม่ไป๋มองเผยอี้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“แม่ไม่ถ่วงเวลาคุณแล้ว เผยอี้ไปทำธุระของคุณเถอะ ขับรถดีๆ นะ”

“ครับคุณน้า วันหลังค่อยคุยกัน” เผยอี้พูดจบก็หันหลังกลับไปที่รถ

ไป๋เสว่เอ๋อร์มองออกไปข้างนอกแบบไม่ตั้งใจ มองเห็นรถคุ้นๆ คันหนึ่ง ใจเต้นแรง เบิกตาโพลงมองอยู่หลายเที่ยว

รถขับออกไปไกลแล้ว เธอมองไม่ชัดว่าเป็นรถยี่ห้ออะไร แต่แน่ใจว่าเป็นรถของเผยลี่เชิน เพราะทั้งสี ทั้งรูปแบบรถ เหมือนกัน

หรือว่าจะเป็นเผยลี่เชิน? แต่เขาจะมาทำอะไร?

คุณแม่ไป๋มองไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่พูดอะไรตั้งนาน อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับแขนเธอ “เสว่เอ๋อร์ เผยอี้ไปแล้ว ลูกไม่ได้ทักทายเขาสักคำเลย?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับมามีสติอีกครั้ง กวาดตามองเผยอี้ที่กำลังขึ้นรถ เธอไม่มีกะจิตกะใจค่อยๆ แกะมือของแม่ออก โดยไม่พูดอะไรแล้วกลับขึ้นห้องไป

“ลูกคนนี้” คุณแม่ไป๋ถลึงตา หันกลับไปมองเผยอี้แล้วพูดขอโทษขอโพย “เธอไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเลย เอาไว้น้าจะคุยกับเธอเอง”

ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับถึงห้องรีบคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนเตียง ไม่มีสายที่โทรเข้าไม่มีแม้กระทั่งข้อความ ตอนนี้ใจเธอว่างเปล่า กลับนึกถึงเมื่อกี้ที่สังเกตเห็นรถคันนั้นโดยไม่ตั้งใจ ใจรู้สึกว้าวุ่น

ถ้าเมื่อกี้คนที่มาคือเผยลี่เชินจริง ไม่แน่ว่าเขาอาจเห็นเธอ เห็นแม่และเผยอี้อยู่ด้วยกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น เผยลี่เชินจะเข้าใจผิดไหมนะ?

ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตู “เสว่เอ๋อร์”

สติกลับมาที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ พอหันกลับมาเห็นคุณแม่ไป๋เปิดประตูหน้อง

“มีอะไรคะแม่?”

สีหน้าของคุณแม่ไป๋ไม่ค่อยดี คิ้วขมวดเข้าหากัน “แม่อุตส่าห์ตั้งใจนัดเดทให้ลูก โอกาสดีๆ แบบนี้ทำไมไม่รู้จักคว้าไว้ ถ้าลูกได้ลงเอยกับเผยอี้ ต่อไปพวกเราจะได้ไม่ต้องลำบาก”

“แม่.....” ใบหน้าไป๋เสว่เอ๋อร์บึ้งตึงขึ้นมาทันที

“หนูไม่มีทางลงเอยกับเผยอี้ได้ หนูจะไม่ยอมอยู่กับเขาเพราะเงินหรอกคะ”

คุณแม่ไป๋เสียงสูง “ง้นลูกจะยอมให้พวกเราลำบากแบบนี้เนี่ยนะ เสว่เอ๋อร์ทำไมไม่เข้าใจความหวังดีของแม่บ้างเลย พ่อแกก็พึ่งพาอะไรไม่ได้”

สมองของไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกมึนเหมือนถูกคนต่อยหลังจากได้ยินประโยคนั้น “ทำไมถึงพูดว่าพ่อพึ่งพาไม่ได้ เขาก็แค่ทำผิดพลาด ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้ออกมา ไม่ว่าจะรอเขากี่ปี หนูก็จะรอเขาออกมา”

คุณแม่ไป๋มองไป๋เสว่เอ๋อร์ อยากยื่นมือไปจับมือเธอ แต่เธอดันถอยหลังเพื่อไม่ให้แม่จับมือเธอ

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกแน่นออก ไม่รู้ทำไมวันนี้แม่ของเธอดูเหมือนคนแปลกหน้า เธอหายใจเข้าลึกๆ พร้อมพูดเสียงแข็ง “หนูไม่เข้าใจชีวิตที่เป็นอยู่แบบนี้ของพวกเราเป็นอย่างไร? กินอิ่ม มีเสื้อผ้าใส่ มีที่ให้นอน แค่นี้ยังไม่พออีกหรือ? แม่ยังต้องการอะไรอีก?”

คุณแม่ไป๋เดินไปข้างหน้า “เสว่เอ๋อร์ฟังแม่นะ แม่ไม่อยากเห็นลูกลำบาก...”

“หนูก็ไม่รู้สึกลำบากตรงไหน นับจากวันนี้ถ้าหากแม่เชิญเผยอี้มาทานข้าวที่บ้านอีก อย่าเรียกหนูมาพบเขาอีกนะ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยื่นคำขาด พร้อมเอื้อมมือหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไป