สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 99

ตอนที่ 99 แค่เพื่อนร่วมงานเท่านั้นหรือ

เมื่อเห็นว่าเผยลี่เชินไม่ตอบ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงเรียกเขา “ประธานเผยคะ...”

“ถ้าเกิดคุณอยู่ว่างๆ ล่ะก็ คุณก็ไปช่วยเธอก็ได้” เผยลี่เชินตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ไป๋เสว่เอ๋อร์มองออกว่าเผยลี่เชินไม่เห็นด้วย เธออยากจะถามเขา แต่เมื่อเห็นเขายังคงอ่านเอกสารต่อไป เธอจึงทำได้เพียงเก็บคำถามเหล่านั้นเอาไว้ในใจ

เมื่อเธอกลับมาแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็โทรศัพท์กลับไปหาอานโหรวในทันที สักพักอานโหรวก็ส่งเอกสารเหล่านั้นมาให้เธอทางอีเมล เมื่อเธอเปิดอีเมลดู เธอก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ งานนี้ยากไม่ใช่เล่น

มีคำศัพท์จำนวนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก เธอต้องพึ่งพาพจนานุกรมคำศัพท์เฉพาะทางเพื่อค้นหาถึงจะสามารถเข้าใจความหมายได้

เวลาช่วงบ่ายได้ผ่านพ้นไป เธอใช้เวลากว่าชั่วโมงครึ่งในการแปลงาน แต่ก็ยังไม่สามารถแปลได้มากเท่าไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็เลิกงานเสียแล้ว ทันใดนั้น จู่ๆ ประตูก็เปิดออก

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา ก็มองเห็นเผยลี่เชิน เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง และรีบลุกขึ้นยืนในทันที “ท่านประธาน”

สายตาของเผยลี่เชินมองไปยังบริเวณโต๊ะของเธอและหยุดนิ่งอยู่ชั่วครู่ เขาถามขึ้นมาว่า “ไม่กลับบ้านเหรอ”

“กลับค่ะ” ขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดอยู่ เธอก็เก็บของบนโต๊ะ พร้อมกับหยิบกระเป๋าเดินออกไปพร้อมกับเผยลี่เชิน

ปกติแล้วถ้าเผยลี่เชินไม่ต้องออกไปเลี้ยงรับรองลูกค้าในตอนเย็น เขาจะรอเธอกลับบ้านด้วยกัน ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าการที่เธอกับเขาเลิกงานพร้อมกัน ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แถมเธอยังกลัวว่าถ้าเพื่อนร่วมงานในบริษัทเห็นเข้าแล้วล่ะก็ เธอจะโดนวิจารณ์เอาได้ แต่ว่าท่าทีที่ไม่ยอมรับการปฏิเสธของชายหนุ่มนั้น กลับทำให้เธอไม่มีทางเลือกเลย

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินผ่านออกไปทางห้องโถงใหญ่ที่บริเวณชั้นหนึ่ง บรรดาพนักงานที่อยู่ตรงบริเวณพักผ่อนที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มซุบซิบกันตามที่เธอคาดคิดไว้

“ผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างๆ ประธานเผยคือใครกันน่ะ ทำไมถึงดูไม่คุ้นหน้าเลย”

“นั่นมันอดีตแฟนสาวของรองประธานเผยนี่นา เธอไม่รู้เหรอ เธอมาทำงานที่บริษัทของเราแล้ว ตอนนี้เป็นเลขาของประธานเผยอยู่!”

“เหรอ ฉันว่าพวกเขาสองคนต้องมีอะไรแน่ๆ เลย กลับบ้านด้วยกันแบบนี้ พี่น้องสองคนดันมาชอบผู้หญิงคนเดียวกัน โอ๊ย ไม่อยากจะคิดเลย!”

“ได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นถูกรองประธานเผยทิ้งไปแล้วนี่ ไม่รู้ว่ามาคบกับประธานเผยได้อย่างไร...”

“....”

เสียงซุบซิบของพวกเขาลอยไปเข้าหูของลู่อี้หลิงที่นั่งอยู่ตรงมุมพักผ่อนอย่างนิ่งเงียบและไม่พูดอะไรสักคำ

ลู่อี้หลิงสวมแว่นตากันแดดเพื่อปกปิดใบหน้าส่วนใหญ่ของเธอ และมองผ่านกระจกอันโปร่งใสของแว่นตาออกไปยังด้านนอก สายตาของเธอไปหยุดอยู่ที่เผยลี่เชิน

ตั้งแต่ที่เผยลี่เชินจากหนานไห่มา เธอฝันถึงเขาเป็นเวลานานถึงสามวันติดกัน สำหรับเธอแล้ว เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกสำหรับเธอ ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจไล่ตามเขา

มันยากทีเดียวที่เธอจะได้พบกับผู้ชายที่เธอสนใจ แล้วทำไมเธอถึงจะไม่ไล่ตามเขาไปล่ะ

เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นว่ารถไม่ได้กำลังขับไปทางคฤหาสน์ของเผยลี่เชิน เธอจึงอดไม่ได้ที่ถามออกไปว่า “พวกเรากำลังไปที่ไหนเหรอคะ”

“โรงพยาบาล”

เมื่อเธอได้ยินเขาตอบเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้ตอนที่อยู่ในห้องทำงาน เขาบอกว่าเขาจะต้องพาเธอไปทำแผลใหม่ที่โรงพยาบาล เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท ไม่คิดว่าเขายังคงจำได้

เมื่อถึงโรงพยาบาล พยาบาลก็ทำแผลให้กับเธอใหม่อีกครั้ง แถมหมอก็จ่ายครีมทาสำหรับรักษารอยแผลเป็นจำนวนไม่น้อยมาให้เธอด้วย

“คุณไป๋ ขาของคุณอาจมีรอยแผลเป็นได้ ดังนั้น คุณต้องระวังให้มากขึ้นนะครับ ให้สะเก็ดแผลหลุดไปเองตามธรรมชาติ หลังจากนั้นก็ทาครีมที่ผมจ่ายให้คุณไป น่าจะช่วยให้คุณหายได้เร็วขึ้น”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณหมอ”

หลังจากที่ทั้งสองคนออกมาจากห้องตรวจโรค เผยลี่เชินได้แต่นิ่งเงียบและไม่พูดอะไรสักนิด ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเขา และเอ่ยปากถามเขาว่า “เป็นอะไรไปเหรอคะ”

“ไม่มีอะไร” ถึงแม้ว่าปากของเผยลี่เชินจะตอบเธอแบบนั้น แต่ภายในใจของเขากลับรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

ผิวของไป๋เสว่เอ๋อร์นั้นขาวอยู่แล้ว ทั่วทั้งร่างกายของเธอทั้งขาวเนียนกระจ่างใส และไม่มีรอยแผลเป็นเลยแม้แต่น้อย ถ้าเกิดว่าขาของเธอนั้นจะต้องมีรอยแผลเป็นขึ้นมาจริงๆ เขาก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจทำให้เธอรู้สึกเช่นนั้น แต่ในขณะที่เธอยังไม่ทันได้ตอบอะไรนั้น เธอก็รู้สึกถึงแรงกดที่บริเวณเอวของเธอ ทันใดนั้น เธอก็ถูกใครบางคนกอดเข้าเสียแล้ว

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง ก็พลันสบตาเผยลี่เชินเข้าพอดี “วางใจเถอะ ผมไม่ยอมให้คุณมีแผลเป็นแน่นอน”

หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์จมดิ่งลึกลงมากขึ้น ชั่วขณะนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าทั้งตัวของเธอกำลังถูกสายตาของชายหนุ่มดูดเข้าไป นับตั้งแต่ที่ตระกูลไป๋เกิดเรื่อง ไม่มีใครคอยมาดูแลเอาใจใส่เธอเลยสักนิด ใครจะมาคอยสนใจกันว่าเธอจะมีรอยแผลเป็นหรือไม่

แต่ทว่าผู้ชายคนนี้กลับสนใจในเรื่องนั้นอย่างน่าประหลาด

ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึกๆ เธอรู้สึกเจ็บจมูกอย่างบอกไม่ถูก ทันใดนั้น เสียงเสียงหนึ่งก็ดึงเธอให้กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง

“เสว่เอ๋อร์เหรอจ๊ะ”