สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 102

ตอนที่ 102 ผิดขนาด

ป้าจางหันกลับมาเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์หมดอะไรตายอยาก จึงเอ่ยปากเบาๆ “คุณผู้ชายมีกลิ่นเหล้าติดมาด้วย สงสัยคงไปดื่มมาจึงรู้สึกเหนื่อย”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้แต่พยักหน้า ไม่พูดอะไรตอบ

ถึงตอนนี้มีคนใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาในมือถือกล่องของขวัญมาด้วย จึงถามป้าจาง “ป้าจางดูซิคะ เมื่อกี้คนขับรถกำลังจะนำของขวัญนี้ไปทิ้ง ฉันขวางไว้เสียก่อน คนขับรถบอกว่าคุณผู้ชายให้เอาไปทิ้ง ฉันเห็นมันยังดีอยู่แถมดูเหมือนจะแพงเสียด้วย ไม่ควรนำไปทิ้ง ป้าคิดว่าควรถามคุณผู้ชายอีกทีดีไหมคะ?”

ป้าจางได้ยินดังนี้จึงยื่นมือคว้ากล่องนั้นมาพร้อมเปิดฝากล่องดู “นี่ยังใหม่อยู่เลย คุณผู้ชายจะทิ้งได้อย่างไรกัน?”

แม้ว่าตระกูลเผยจะร่ำรวย แต่ในชีวิตของเผยลี่เชินเป็นคนมัธยัสถ์ สิ่งไหนไม่ควรฟุ่มเฟือยก็จะไม่ฟุ่มเฟือย คนรับใช้อย่างพวกเรารู้นิสัยเจ้านายดี ของชิ้นนี้ไม่ควรถูกนำไปทิ้ง

ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวไปข้างหน้า ดูชุดในกล่องของขวัญ สายตาของเธอเป็นประกาย มันเป็นชุดสีเขียวเข้ม คุณภาพของเนื้อผ้าบ่งบอกว่าชุดนี้ราคาต้องแพงมาก

ป้าจางค่อยๆ นำชุดกระโปรงออกจากกล่อง ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงได้เห็นชุดทั้งหมด เป็นชุดกระโปรงหางปลา เข้ากันดีกับสร้อยไข่มุก ชุดกระโปรงเป็นแบบเรียบง่ายและสง่างาม

ป้าจางมองดูชุดกระโปรงที มองดูไป๋เสว่เอ๋อร์ที แล้วก็อุทานว่า “กระโปรงชุดนี้ขนาดเท่ากับตัวของคุณหนูไป๋เลย”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พอได้ยินคิ้วชนกัน สายตาของเธอมองชุดนั้นจากบนลงล่าง คิดคำนวณแล้ว เป็นขนาดที่เธอสามารถสวมใส่ได้จริงๆ

หรือว่าเผยลี่เชินจะซื้อให้เธอ แต่ทำไมเขาถึงให้เจิงหงนำไปทิ้งล่ะ?

หลังจากนิ่งไปสักพัก เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปหาป้าจาง “ป้าจางคะ ช่วยส่งกล่องมาให้ฉันที ฉันจะไปถามเขาเอง”

“อย่างนี้ก็ดีคะ ป้าจะไปอุ่นน้ำแกงให้คุณผู้ชายดื่มแก้เมา” ป้าจางพูดจบก็ส่งกล่องของขวัญให้เธอ

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยกกล่องของขวัญขึ้นไปชั้นบน เข้าไปในห้องนอน ได้ยินเสียงน้ำมาจากในห้องอาบน้ำ ไป๋เสว่เอ๋อร์วางกล่องลงจากนั้นก็จัดเอกสารที่อยู่บนโต๊ะให้เรียบร้อย

ไม่นานเสียงน้ำก็หยุดลง เผยลี่เชินเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ในชุดผ้าขนหนูคาดเอว ท่อนบนเปลือยทำให้เห็นร่างกายที่สมส่วนของเขา ไม่มีไขมันให้เห็น ทุกสัดส่วนดูบึกบึน ไหล่กว้างเอวแคบ

เขาเอาผ้าขนหนูอีกผืนเช็ดผมที่เปียก พอเดินออกมาก็เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่กำลังจัดข้าวของให้เข้าที่ ดวงตาเคร่งขรึมเหลือบไปมองเห็นกล่องของขวัญบนโต๊ะ

สีหน้าเขาเย็นชา “ใครเอากล่องนี้ขึ้นมา?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเสียงจึงหันกลับมาเห็ฯสายตาของเผยลี่เชินมองกล่องของขวัญ เธอลังเลอยู่สักพักจึงเอ่ยปากถาม “ชุดกระโปรงในกล่องนี้ยังดีๆ อยู่เลย ทำไมถึงทิ้งเสียล่ะคะ?”

ใบหน้าของเผยลี่เชินดูเย็นยะเยือก “ไม่มีเหตุผล”

ในใจของไป๋เสว่เอ๋อร์เหมือนจะเดาอะไรออกบางอย่าง เธอสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมก้าวไปข้างหน้า เงยหน้ามองเผยลี่เชิน “วันนี้คุณไปหาฉันที่บ้านฉันมาใช่ไหม?”

“เปล่า” เผยลี่เชินไม่ได้เหลียงมองหน้าเธอ ใบหน้าเขานิ่งสงบ

ไป๋เสว่เอ๋อร์กำมือพร้อมอธิบายให้เขาฟัง “วันนี้แม่เรียกฉันกลับไปกินข้าวที่บ้าน ฉันไม่คิดว่าแม่.....”

เธอเพิ่งจะอธิบายได้ครึ่งเดียว โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ สั่นขึ้นมา มันเป็นมือถือของเผยลี่เชิน เขาจึงหยิบขึ้นมา กวาดตามองว่าเป็นใครโทรมา

“ลู่อี้หลิง” อักษรสามตัวที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ของเขา ไป๋เสว่เอ๋อร์ซึ่งยื่นอยู่ข้างๆ เขาเผอิญไปเห็นชื่อเข้าพอดี

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นเต้น รีบเงยหน้ามองเผยลี่เชิน

เผยลี่เชินสำรวจสายตาของเธออยู่ประมาณสองวินาที จึงรับโทรศัพท์แล้วเดินออกไปคุยที่ระเบียง

ขณะนั้นจิตใจของไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว้าวุ่น

ทำไมลู่อี้หลิงถึงโทรหาเผยลี่เชินตอนนี้นะ? ส่วนเขาก็รับโทรศัพท์เธอ

เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำมือแน่นตั้งแต่เมื่อไร พยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังเข้ามา

อีกด้านลู่อี้หลิงพูดด้วยรอยยิ้ม “เผยลี่เชิน ฉันนึกว่าคุณจะไม่รับโทรศัพท์เสียแล้ว”